• ٽيڙو
سمجھُو ماڻهو پاڻ ڏي
سڏي پيو ٿو سچ.
***
ماڻهوءَ ماڻهوءَ مَنُ،
اهڙو هجي اجرو،
جھڙو ٻيجِي اَنُ.
***
مَسُ کٽي وئي آ،
لکيم ريٽي رتَ سان
باک ڦٽي وئي آ .
***
اچ اچ اوري اچ!
سمجھو ماڻهو پاڻ ڏي
سڏي پيو ٿو سچ.
***
بيٺڪ يارن جي،
جيئن ڪا ڪاري نُڀَ ۾
ٽم ٽم تارن جي.
***
شمع ڏني ڪانڍ ،
هلي آئي سيگھ ۾
پروانن جي لانڍ .
***
لکڻ جي لئه چَس،
روح گھُري ٿو محبتون
پين گھري ٿي مس.
***
مايا موهيئي من،
تڏهن تنهنجي روح ۾،
ڦٿڪي مُئو فن.
***
سائين لَپَ ڇڙهِي،
نه روءِ منهنجا ٻچڙا!
اِجھا رَٻَ چڙهي.
***
رنڙ جواڻ جماڻ،
روئي ۽ رڌي پئي،
ٻاڪُڙ ٻارن ڪاڻ.
***
ڪيڏي آس امنگ،
ڪٽي ڪڍندي ان ڪڻا.
ميڙي کِرَ جا سنگ.
***
ڇپر ڀنا بوند،
ڏسجي ٿي چٽي پٽي
اکين ۾ اڻهوند .
***
ڌرتي ناهي سَنڍ،
بِھَ ۽ لوڙھ ڏئي پئي،
موريون، بصر ڳنڍ .
***
ماڻيندؤ فرحت،
ضامن آهن سُک جا،
ايڪو ۽ الفت.
***
ڌڙڪي پيئي دل،
مان ۽ اوسيئڙو ٻئي،
دادو مورو پل.
***
چانڊوڪيءَ سان چاھ،
اڻٽيهينءَ جي چنڊ ۾
ڪوڙو هي ويساھ.
***
چور پيا جاڳن،
ڀاڳيا ننڊ نڀاڳ ۾
ڪتا پيا ڀؤنڪن.
***
اکيون ائين چمڪن،
ڄڻ ڪي آس اميد جا،
ڏيئا پيا ٽمڪن.
***
جرڪي پيئي جوءِ،
اوسو پاسو واسيو،
بيد مشڪ جي بوءِ.
***
ڪڻڪون نِسريون،
پوکون پنهنجو ڇا چوان
ڇوريون سانوريون!
***
پڪيون ڄاڱريون،
وري رتايون اسان
پنهنجون آڱريون.
***
سيڪي رکيا مون،
سهڻا! تولئه سوکڙي،
کاءُ اچي آڀون!
***
لوڏي کٻڙ لام،
ٽٻ ڪنداسون ٽٻڻا،
پٽبا پيرون جام.
***
پير پيا ٽچڪن،
جيئن ڪي تتل تئيءَ ۾،
ڦُلا پيا ڦٿڪن.
***
مون کان ڪيئن وسرن،
ساين سارين جي مٿان،
ڪنگ پيا اڏرن.
***
وسريون تشبيهون،
ظلم زورِي سونهن سان،
ٻُڌيون مون ڪيهون.
***
ڪڍي سج ڪني،
پهتو وَرُ ٻنيءَ تي،
وٺي ساڻ وني.
***
ڪيئن ٿو ڪم اڪلي،
ڪانڊا ٽانڊا اڀ مان،
سجُ پيو اڇلي.
***
پاري ساڙيا اڪ،
ههڙيءَ سرديءَ سامهون،
سسئيءَ لنگھيا لڪَ!
***
ڏونگر ڏکيرا،
ظاهر ڪن ٿا ڪينڪي،
پنهل جا پيرا.
***
پُري پئبو پنڌ،
اوڏنهن جيڏهن جوءِ جا،
جوڌا هڪ ئي هنڌ.
***
ٿيندي ڪا چرپر،
راشد! آهي راڄ جي
هانون ۾ هُرکر.
***
گڏيا آهيون گڏ،
آنءُ پڙاڏو ان جو،
تون جو آهين سڏ .
***
لکندي رات لڙي،
هڻي هڻي نيٺ مون،
ڪئي تاريخ کڙي .
***
چوڌاري چڻ ڀڻ،
رنگ لڳايو راشدا!
اندر جي اڻ تڻ.
***
ڄرڪي پيئي ڄاڻ،
ٻريا ڇيڻا سوچ جا،
ڀڙڪيا ڀُتا ڀاڻ.
***
مٽبو نيٺ سماج،
ٿوري ٽوڪر سان اهو،
ٽٽي پوندو عاج.
***
ماڻهن کي پڪڙي،
جھلي سگھندؤ ڪين ڪي،
جذبن کي جڪڙي.
***
پختو آ ايمان--
جيڪو پاڻ سڃاڻندو
آجو آ انسان.
***
پڃري ۾ چوڦير،
گھمندي ڇا سوچين ٿا
باندي ببر شير.
***
ٻُڌو ڪن کولي!
کنيو اسان ڪونه آ
ٻانهپ کي ٻولي.
***
اڏريا ابابيل،
هيڻي جيون جي هٿان
فنا ٿيندا فيل.
***
وڏي ٿئي ويڙهاند،
ڏين ماڻهن کي رڳو،
وسوسا ويساند.
*
روح نه ٿيندءِ رَڄُ!
اِن اڍنگي ساٿ کان،
مٺيون ڀيڙي ڀڄ!
***
ڇا ٿو چئي راوي،
ماڻهن ۾ جا ماٺ آ،
تپي پئي آوي.
***
مل ۾ ٿيو لولو،
وڪڻي ويٺو زال جو
بُکَ مَرِي، بولو.
***
ڪاريگر جو موتُ،
ننڍڙا ننڍڙا ٻارڙا،
ساري گھر جو موت.
***
ڪيڏي آ پٽ کوھ،
ڪن ماڻهن جا ذهن ڄڻ،
ڏوهل ٻڪرين اوھ.
***
پُرجھي مون به پڙهيو،
ڪاريگر جي قرب سان،
جنڊيءَ ذهن چڙهيو.
*
هر ڪنهن طور تڪڙ--
سڀ ڪو سيري پاڻ ڏي
سياري جي ته سَوڙِ.
***
روشن هُئي راھ،
ليڪن لٿي ڪانه ڪا،
انڌن تان اونداھ.
***
ڍينگوئي ڍيري،
سچائيءَ جي سامهون
ڪوڙ بڻيو ڪيرِي.
***
ڀل تون ٻانهون لوڏ!
آئي آهي ڪچي ۾،
ورهين کان پوءِ ٻوڏ.
***
الا! هي اک ٽيٽ،
هڻي چور نگاھ سان،
نظرن جا ٿو نيٽ.
***
دوڌاري تلوارَ،
چنيسر دهليءَ پڳو،
دودي لئه آزار.
***
موٽي وڃ ميان!
ملندو ڪو محمود ڇو،
قاضي قاضن سان!
***
سي ڪيئن ڪبا سيڻ،
جن ماڻهن جي منهن ۾،
نائونمل جا نيڻ!
***
آڪڙ نه ڏيکار،
رئيس وڏا مسڪين تي،
دوڏا نه ڦوٽار!
***
رئيس جي پگھر ۾ شل،
هڪل هاريءَ کي ڪيئين،
جھلي مور نه جھل!
***
ائين ته نه ڀاڙي ٿيءُ!
رئيس وڏا! پنهنجي هٿين،
پاڻي اٿي پيءُ!
***
کائڻ لاءِ کرو،
انگين عضوين سيبتو
ڪم کان سيٺ! ٻرو.
***
سوئي ڪميڻو،
جيڪو ڪري ڪونه ٿو
ڪک ڀڃي ٻيڻو.
***
ڏاڍا وڏا پيٽ،
ها پر وڏي رئيس سان
ڪنهن جي ڪهڙي ڀيٽ.
***
ڦري ويا ٿئي هاڻ،
تو جي چمچا ڌاريا،
ٽانڊي ٽوپيءَ ڪاڻ.
***
ڇڪي هڻ ڇوڪر!
ڪري پوندا ڪيترا،
ساٽي ساڻ سڱر.
***
ڪک به وڏي وَٿ،
هيڻو ناهين ڇوڪرا
هلائي ڏس هٿ!
***
همٿ ڪر هيڪر!
ڇاڻن ڳاڙها ٻير پيا
ڇاڙپ سان ڇوڪر.
***
ٽاريءَ ٽاريءَ بُلَ،
ڇنيو کائن ڇوڪرا،
وڻ ويڙهيءَ جا گل.
***
ٺاهي جوڙ، جٿا،
ٻار هليا ميدان ڏي،
آٽي تان نه لٿا.
***
موجون پيا ماڻن،
ڇوڪر تتل ڏينهن ۾،
سڱريون پيا ڇاڻن.
***
انٽرويوءَ ۾ پاس،
ڇا مان ڇاهي ٿي ويو
رزلٽ نه آئي راس.
*