وشواس
ڇاڪاڻ ته سنيل کي منجوءَ جو رات جو دير مدار سان آفيس مان اَچڻ ۽ سندس باس يا ڪليگس جا فون اَچڻ بلڪل پسند ڪونه هئا ۽ دوريون ايتريون وڌي ويون جو معاملو طلاق تائين پهچي ويو.
هڪ ڏينهن منجو طبيعت ٺيڪ نه هئڻ ڪري آفيس مان موڪل وٺي گھر ۾ آرام ڪرڻ لڳي. اوچتو سندس ساهيڙي ياسمين کيس فون ڪيو ته هوءَ ٻن ڏينهن لاءِ آفيس جي ڪم سان بمبئيءَ آئي آهي دُبئي مان. سو منجوءَ کيس گھر اَچڻ لاءِ چيو.
ياسمين آفيس جو ڪم پورو ڪري منجھند جو منجوءَ وٽ آئي ۽ پاڻ ۾ ويهي حالي اَحوالي ٿيون.
ياسمين منجوءَ جي چهري تي اُها خوشي ۽ اُها رونق نه ڏسي کائنس پڇيو ”ڇو منجو، تون مون کي خوش نظر نٿي اَچين؟ ڇا تنهنجي ۽ سنيل جي وچ ۾ ڪا کٽ پٽ چالو ٿي آهي.“
”نه نه ياسمين، اَهڙي ڳالهه نه آهي.“ ته پوءِ هيءُ گلاب وانگر ٽڙندو چهرو مُرجھايل ڇو ٿو مون کي لڳي؟“
”بس ياسمين، ڇا ٻڌايانءِ. دل جا سور دل ۾ ئي آهن. منهنجي سنيل کي هاڻي ڇا ٿي ويو آهي، جو شڪي مزاج ٿي پيو آهي. ياسمين، تون ٻڌاءِ مان آفيس ۾ ڪم ڪندس ته ضرور آفيس جي ڪليگس جا فون ته ايندا رهندا. سا ڳالهه سنيل کي پسند نه آهي ۽ چوي ٿو ته نوڪري ڇڏ. مون چيومانس ته مان ايڏي پڙهائي ڪري، پنهنجي محنت سان سٺي CEO جھڙي پوسٽ تي پهتي آهيان ۽ تون چوين ٿو ته مان نوڪري ڇڏي ڏيان. بس ڪالهه ته اَسان ٻنهي جي وچ ۾ ڪافي جھڳڙو ٿي پيو.“
”اَڙي منجو، زال ۽ مڙس جي وچ ۾ اها رنگ چنگ ڪا نئين ڳالهه ڪونهي. ڪڏهن وڙهندا ته ڪڏهن پرچندا. اها ته هڪ پيار جي نشاني آهي.“
”ڌوڙ پئي اَهڙي پيار کي. دل ۾ اَچي ٿو ته Divorcee ڌيئي ڪري هڪ آزاد پکيءَ وانگر اُڏامان.“
”اَڙي منجو، Pl: cool down اَهڙيون ڳالهيون تو جھڙي ڇوڪريءَ کي نٿيون شوڀا ڏين. مان ٿي سنيل سان ڳالهايان.“
ياسمين سنيل کان فون تي ايندڙ آرتوار تي گڏجڻ جو ٽائيم وٺي ٿي. ياسمين پنهنجي Boy Friend راج کي منجو ۽ سنيل جي وچ ۾ پيدا ٿيندڙ Misunderstanding جي باري ۾ ٻڌائي ٿي. راج ۽ ياسمين هڪ دوست جي ناتي فيصلو ڪن ٿا ته اَسان ڪيئن به ٻنهي ٽُٽل دلين کي ملائڻ جي ڪوشش ڪنداسين. ياسمين پنهنجي موڪل هڪ هفتي لاءِ وڌائي ٿي.
آرتوار ڏينهن ياسمين، سندس Boy Friend راج، منجوءَ جي گھر اَچن ٿا. ۽ هڪ ٻئي سان ملي شانت ٿي وڃن ٿا. منجو ياسمين کان پڇي ٿي ته ”تنهنجي ٻن سالن جي دبئيءَ جي ٽرپ ڪيئن رهي؟“
”ڏاڍي سٺي رهي.“ ياسمين جواب ڏيندي چيو. ”ڪافي Experience مليو. گھر مان ٻاهر نڪري ڌاريي مُلڪ جو ڪٽي سٽي لطف اَچي ٿو. پر انڊيا انڊيا آهي.“ راج، ياسمين جي ڳالهه ڪٽيندي سنيل کان پڇيو ”يار تون ڇو چُپُ چُپُ ويٺو آهين تون به حال اَحوال ڏي پنهنجي Marriage Life جو.“
”نه نه، سڀ ٺيڪ ٺاڪ آهي راج. باقي رهيو سوال Marriage Life جو. گاڏيءَ کي ڌڪا ڏيئي نه پر Self-Start تي هلائڻو آهي.“
سنيل جواب ڏنو، ”ادا راج، ڳالهه ٻڌ، گاڏيءَ ۾ جيڪڏهن ڪچرو اَچي ويندو ته اُها چڪا ڏيئي هلندي نه؟“ پر منجوءَ وچ ۾ ڪاوڙ وچان چيو ”ادا راج، پڇو پنهنجي دوست سنيل کان، ڪهڙو ڪچرو هن جي دماغ ۾ ڀرجي ويو آهي. ۽ ڏوهه مون تي ٿو هڻي. ياسمين مان ٻڌايان ٿي ته سنيل کي منهنجي نوڪري ڪرڻ پسند نه آهي.“ ڇاڪاڻ ته منهنجي intimacy، منهنجي باس سان، منهنجي ڪليگس سان سنيل کي گوارا نه آهي ۽ سنيل مون تي شڪ آڻي غلط الزام لڳائي رهيو آهي مون کي مجبور ڪري رهيو آهي ته مان نوڪري ڇڏي ڏيان. پر مان نوڪري ڪانه ڇڏيندم.“
راج: ”مسٽر سنيل، اوهان جي سوچ بلڪل غلط ۽ بي بنياد آهي. عورت کي به اوتروئي حق آهي جيترو مرد کي. پر عورت کي مريادا جي حد اَندر هلڻو آهي ۽ لڇمڻ ريکا کي ڪڏهن به پار ڪرڻو نه آهي.“
ياسمين: ادا سنيل، مان منجوءَ کي ڪاليج کان سڃاڻان ٿي. هوءَ سواڀماني Self-dependent، پاڪ ۽ صاف ڇوڪري آهي. باقي ته آهي لوڪ ٻوڪ ”سائي کي سهي ڪونه، بکيي کي ڏئي ڪونه.“
”هاڻي سنيل ۽ منجو، پراڻيون ڳالهيون ڇڏيو، من مان Ego کي ڪڍي ڇڏيو. اَچو هڪ ٻئي کي I’m Sorry چئي Shake Hand ڪري هڪ ٻئي کي Hug ڪيو.“
راج، ياسمين ٻنهي سنيل ۽ منجوءَ کي پاڻ ۾ ملائي کير کنڊ ڪن ٿا. منجو ۽ سنيل هڪ ٻئي کي Sorry چئي پاڻ ۾ گلي لڳن ٿا. منجو سنيل کي چوي ٿي ته توهان منهنجا پتي آهيو، اوهان جو اڌيڪار آهي مون تي. منجو ۽ سنيل ٻنهي دوستن راج ۽ ياسمين جو شڪرانا مڃيندي کين چون ٿا ته ”اسين اوهان جا شڪر گذار آهيون، جو اوهان اَسان جي اکين تي چڙهيل غلط فهميءَ جي پردي کي دور ڪيو ۽ هڪ سٺي پريوار کي برباد ٿيڻ کان بچائي ورتو. “Thanks Raj & Yasmeen “No Thanks, Only Faith”
راج ۽ ياسمين کلندي کلندي جواب ڏنو. ياسمين چيو، منجو ۽ سنيل کي، ته ”زال ۽ مڙس“ جي وچ ۾ وشواس هڪ اَهڙو ريشم روپي رشتو آهي جيڪو نازڪ ۽ ڪچي ڌاڳي سان جڙيل آهي. انهيءَ جي سار سنڀال لهڻ زال مڙس جو فرض آهي. جيڪڏهن نا سمجھيءَ ۽ غلط وهنوار جي ڪري هڪ دفعو ٽٽي پيو ته اُن جو ڳنڍجڻ ڏاڍو ڏکيو آهي. غم ڪسر کائي ٻنهي کي پنهنجي جيون روپي گاڏيءَ کي هلائڻو آهي. نه ڪي هڪ ٻئي تي الزام هڻي. سهن شڪتي، ميل ميلاپ، پتني پتيءَ کي پرميشور ۽ پتي زال کي ديوي سمجھي وهنوار ڪندو ته ڪڏهن به ڏار نه پوندي. گرهست جيون هڪ سڦل ۽ اڻ ٽُٽندڙ، دنيا لاءِ مثال روپي قصو، سماج ۾ پيش ڪري سگھبو.