بيت هير رانجهو
مئن تان ويسان جهوڪ رانجهن دي، توڙي لوڪ ڪرڳ لک حيلا،
مئن مشتاق ٿي هان تنهن ڏينهن لاڪون، جڏان ڇوڙيم ڪـُـڙم قبيلا،
ڪامل عشق حقيقي ڪيتم، وچ وڪيل وسيلا،
جنهن مئن ڪون آڻ ”مراد“ ملايا، سو رانجهن رنگ رنگيلا.
(2)
جنهن ڏينهن روح ڪيتــڳ رب پيدا، تـي ڪاني قلم، مـَـس سياهي،
لکيا انگ ازل دا ميان رانجهو نال تڏان، کيڙان خبر نه آهي،
روز ميثاق ”مراد“ آساڏڳ، روح ڳڌا سنگ ماهي،
ٻنهان ڪون وَرِ ماءُ پي ڏتڙا، پر ميڪون آپ اِلاهي.
(3)
درد جنهن دا تنهن در تون، ڇوڙ نه هرگز ويسان،
هڪ دل آهي، لـُـٽِ رانجهن نيتي، کيڙان ڪون ڪيا ڏيسان،
رنگپور شهر شيطاني ويڙها، تنهن ڪو چـُـوچي لاءِ سـَـڙيسان،
ذات کيڙان دي وچون مئن، هـِـڪو ڪانه ڇـُـڙيسان،
ڏڳ ڳل ٻانهن ”مراد“ ماهي ڪو، مئن هر دم ذوق مـُـڻيسان.
(4)
جيڪر وس لڳا ڀي ميڏا، ويري ڪـُـل مـَـريسان،
ماءُ ماسي تـــڳ ڀيڻ ڀاڄائي، رانجهن هٿ و چيسان،
وِير ڀرا تـــڳ ٻاٻل چو چڪَ ٻڌ ٻانهي ڪـَـر ڏيسان،
ذات کيڙيان دي وچون مئن هـِـڪو ڪانه ڇـُـڙيسان،
ڏي ڳل ٻانهن ”مراد“ ماهي ڪون، هر دم ذوق مـَـڻيسان.
(5)
مين تان ويسان جهوڪ رانجهن دڳ، توڙي لوڪ گـَـهتي لـَـک وَ لــڳ،
کـَـٻاسر چوچڪ چنڊا، هڪ جهيڙڳ ٻيا جهلـــڳ،
ماءُ مراد ملالي وانگر، ول ول اڳون وَلــڳ،
مين تان ويندي طرف رانجهن دي، ”مراد“ ميڏي سـَـوڻ سڀ سولــڳ.
(6)
تن من تخت هزارڳ دڳ وچ، هـِـڪوئي رانجهن وَســڳ،
لـُـون لـُـون دي وچ ڪيتس ديرا، ڏڳ رمزان دل کســڳ،
کيڙيان خالي ڏڳ نيڪالي، هڪ مـُـئي ٻي نســڳ،
ڏڳ ڳل ٻانهن ”مراد“ ماهي ڪون، ماٽـــڳ سـُـک سـهسـڳ.