لُڙڪن ڀيٽا: تاج جويو
سَپنن جا سَمورا گُل، رُت- سَرءُ ڇڏيا ڇاڻي!
ڪَلهه رَت ۾ لَتِ پَتِ ٿي، جنهن وقت پُڳينءَ گَهر ۾،
هَر اَک پُڇي ويٺي، هِڪ سُوال، ڀِرون تاڻي!
هُو خوش نه ٿئي قاتلُ، هي خُونُ نه سَستو آ،
هيءَ راند نه ٻاراڻي، ٿو ڏيهُه سڄو ڄاڻي!
ٿو صاف ڏسان چهرو، ’موهن‘ جي ’پروهت‘ جو،
تاريخ جي ورقن تان، ماضيءَ جي مٽي ڇاڻي:
هُن ’جُهو ڪُراڙي‘ ڪلهه، جو خوابُ ڏِٺو ’سَنَ ۾،
تعبيرُ اُنهيءَ جو ڏِس! اڄ وقتُ پيو آڻي!
هيءَ درد ڪٿا ساري، مُون تاج! لِکي رَتُ سان،
لُڙڪن جي ڏِني ڀيٽا، هِن ڀُونِ ڀِنيءَ – ٽاڻي!
تو باهه لڳائي جا، سا باهه نه جهيڻي ٿي،
تو ’ٻانهن‘ ڀڳي سنڌ جي، سا ٻانهن نه ٻيڻي ٿي.
تو وَس ڪيا ڏاڍا! جيئن هوءَ جُهڪي جابِر!
تو وارَ ڪيا وَر وَر، پر هوءَ نه هِيڻي ٿي.
تو لاءِ اڙي آمر! هُوءَ تير بَڻي اک جو،
تو ڪيئن سَٺو اُن کي، جيئن ’پاڻ- وهِيڻي‘ ٿي!
تاج جويو
*