شهيد بينظير کي ڀيٽا : حاجي ساند
ڪهڙي ڌراوت هُئي ڦري!
ڪهڙو ڌاڙو هُن هنيو هو،
هُن ڪنهن جو ڇا نِيو هو!
هُن ته بس پنهنجون اکيون
ڪنهن خواب لئه کوليون هيون!
خواب، جنهن ۾ ديس هن جو ڦُول واڙيون هو سڄو،
ديس جون گليون هيون،
هِير جِن ۾ ٿي رُلي
کاٽ پئي خوشبو هنيا!
هر ڀَونر جي ڀاڪُر منجهان،
ڪويلن جي ڪنٺ مان،
اَنب جي ڏارن مٿان،
گيت، هو جيڪو ويو ٿي
ڀونءِ ساريءَ ۾ هُلي!
چنڊ جي گستاخ ڪِرڻن
ياد جا ٿڌڙا ڪڍي،
نِنڊ ڪنهن جي ٿي کَسِي!
ڇا ته هن جا پيرَ ها،
هوءَ گُذريءَ ٿي جِتان،
باک جو ٿِيو ٿي جنم،
۽ انڌيرا موت پنهنجي ٿي مُئا
۽ چڪورن مُرڪندي،
چاهه جون ڀريون چَٽيون ٿي
ڦُول وِچڙيا ٿي وِکن سان
واسبيون وييون گهٽيون ٿي
۽ اُميدن جي خزانيل
هَر ٽار تي ٽهڪي پيا،
ڪيئي رتاوان ڦُولڙا
پوپٽن جي پيار جا
تِن تي پيرا ٿي کُٽا
سُونهن تي اُلري وريل
هر هَچاري هٿ کي
هوءَ هئي آڏي ڦِري
هُن چِٻرن تي چِڙي
چنڊ سان عداوت هئي ڦري
لوڪ جو هن ڇا نِيو هو !
ڪهڙي ڌراوت هئي ڦري؟
حاجي ساند