نصيحت

نثار پڙهائيءَ تي گهٽ توجھہ ڏيندڙ ۽ ڪجهہ ضدي ٻار هو، سندس ڀيڻ نسرين محنتي ۽ باادب نينگري هر وقت پنھنجي ڀاءُ جو خيال ڪندي هئي. پوءِ بہ ڀاڻس اڪثر کيس دڙڪا ڏيندو هو. هوءَ ڪڏهن بہ ڀاءُ کان بدلو نہ وٺندي هئي وڏي ڀيڻ هئڻ جي حيثيت ۾ جيڪڏهن کيس ٿورو سمجهائيندي هئي تہ هُو انھيءَ ڳالھہ کي اُبتو وٺي ايترو تہ گوڙ ڪندو هو جو نسرين کيس سمجهائڻ ئي ڇڏي ڏنو هو. هڪ ڏينھن نسرين پنھنجي ماءُ سان گڏجي ڏاڍا سوادي ڪباب ٺاهيا هئا. نثار ماني کائڻ لاءِ ميز تي ڪونہ ڏٺائين سندس لاءِ گرم ماني کڻي ڪمري ۾ ويئي، ”نثار! ڇو مانيءَ تي ڪو نہ آيو آهين اڄ منجهيل پيو لڳين، ڇا استاد ڇڙٻيو آهي ڇا؟“ ”نہ نہ“! نثار جواب ڏنس، ”آئون تہ پنھنجي دوست لاءِ پريشان آهيان سندس جو موٽر سائيڪل سان ايڪسيڊنٽ ٿيو آهي“. نسرين پريشان ٿيندي کيس تسلي بہ ڏني، تہ ”فڪر نہ ڪر، ﷲ ڪندو تنھنجو دوست چڱو ڀلو ٿي گهرايندو پر ماني تہ کاءُ پاڻ اسپتال ۾ سندس طبيعت پڇڻ هلنداسين“. نثار دلگير تہ هو پر، بک بہ ڏاڍي لڳي هيس نسرين سندس لاءِ گرم گرم ڪباب آندا هئا جي پسند هئس سو ماني سيري پنھنجي اڳيان رکندي چوڻ لڳو تہ ”ادي! پاڻ پوءِ صبح ئي اسپتال هلون“. نسرين هائوڪار ڪئي ۽ هن کي پڪي خاطري ڏني جنھن تي مطئمن ٿي هن ماني کائڻ شروع ڪئي. جڏهن ماني کائي پوري ڪيائين تڏهن عقلمند نسرين کيس سمجهائڻ شروع ڪيو. ”نثار، اهو تنھنجو دوسِت شڪيب آهي جو سائيڪل تکي هلائيندو آهي“؟ نثار ”ها“ ڪئي. نسرين ٻيهر ڳالھائڻ لڳي، ”ڏس نثار، شڪيب کي اڄ سندس حد کان مٿي ٽپي وڃڻ جي سزا ملي آهي. هو سائيڪل ڪو نہ هلائيندو هو ڄڻ هوا ۾ ڦيريون ٿو پائي کيس ڏسندڙن جا حوصلا خطا ٿي ويندا هئا. ايئن لڳندو هو ڄڻ کيس هر وقت ڪٿي پھچڻ جي گهڻي تڪڙ آهي“. نثار چوڻ لڳو، ”هُن جو ڏوھ ڪونہ هو موٽر سائيڪل وارو جيڪو سامھون اوچتو آيو ان جي غلطي هئي هاڻي تہ ويچاري جي ٽنگ ئي ٽٽي ويئي آهي“. نسرين کيس چيو، ”ادا، تون دلجاءِ ڪر پر حقيقت ۾ هر سوار کي پنھنجي سائيڊ وٺڻ گهرجي آئون توکي بہ هميشہ چوندي آهيان سائيڪل آهستي هلائيندو ڪر ۽ اهڙن ڇوڪرن کان پاسو ڪر جيڪي وقتي واھ واھ ۽ دل وندرائڻ لاءِ جان جوکي ۾ وجهن“. نثار سندس ڳالھہ کي سنئون سڌو سمجهندي بہ بي جا بحث ڪرڻ لڳو ۽ شڪيب جي غلطي نٿي مڃيائين نسرين سندس ڪمري مان واپس اچي ويئي.
ٻئي ڏينھن جيئن ئي ڀاءُ ڀيڻ اسڪول لاءِ تيار ٿي رهيا هئا، نثار نيرن مھل تائين بہ تيار ٿي نہ سگهيو ۽ نسرين جي اسڪول کي بہ دير ٿي رهي هئي هو بنا نيرن ڪرڻ جي ويو. سندس ماءُ فڪرمند ٿي سوچڻ لڳي تہ، نسرين ڪيتري نہ سلڇڻي ۽ وقت جي پابند آهي اسڪول ۾ بہ صحيح تيار ٿي ٿي وڃي. تہ هوم ورڪ بہ وقت تي ڪري سندس لاءِ ٽيوشن جي بہ ضرورت ڪونھي ۽ ڪلاس ۾ پڻ سٺو نمبر کڻي. هي نثار ڪڏهن سڌرندو! هر وقت بحث، نہ وقت تي کائي نہ هوم ورڪ ڪري ۽ نہ ئي سٺا سنگتي اٿس. الائي ڇا ٿيو اٿس هن جي تربيت ۾ مون کان ڪٿي ڪمي رهجي وئي آهي. منجهند جو جيئن ئي ٻار اسڪول مان آيا، هن نسرين جي سلام جو جواب ڏنو کيس پيار ڪيو پر خاص معاذ کي سڏ ڪري پيار ڪيائين تہ اڄ کيس بُک تہ ڪونہ لڳي، نثار صبح جي رويي تي شرمندو ٿي ويو. سندس پسند جي ماني تيار ڪري کيس پاڻ سان گڏ ويھي کارائڻ لڳي نثار جو سمجهندو هو تہ امان ۽ بابا نسرين کي وڌيڪ پيار ڪن ٿا، سو دل ۾ چوڻ لڳو تہ، ”اڄ امان کي آئون وڻان پيو ۽ مون کي پيار، نسرين کان وڌيڪ پئي ڪري تہ آئون بہ سندس دل ڪونہ رنجائيندس“. گذريل هفتي دوستن سان گڏ وڃڻ لاءِ هن ڏاڍو ضد ڪيو هو جنھن تي ماڻس جهليو تہ هُو بي ادبيءَ سان ڳالھائڻ لڳو جيتوڻيڪ سندن گهر ۾ ڪير وڏي آواز سان ڪونہ ڳالھائيندو آهي نثار جو والد بہ انھيءَ وقت آفيس مان اچي ويو هو کيس ماءُ سان بدتميزي ڪندي ڏسي ساڻس ناراض ٿيو ۽ کيس تمام گهڻو ماءُ ۽ وڏي ڀيڻ جي عزت ڪرڻ جو چيائين ۽ انھيءَ کان پوءِ هو ڪجهہ ڏينھن نثار سان ناراض رهيو جنھن ڪري هن پنھنجي رويي ۾ تبديلي آندي ۽ ڀيڻ سان بہ ٿڌو ۽ محبت سان رهڻ لڳو تہ ماڻس کيس پيار ڪرڻ لڳي هئي ۽ گهر ۾ پڻ ماحول سٺو ٿيڻ لڳو. نثار کي دل سان احساس ٿيو تہ ماءُ پيءُ ۽ ادي نسرين منھنجا پنھنجا آهن. آئون شيطان ڇوڪرن کي ويجهو نہ وڃان جو سائيڪلن جي ريس ڪري ڌڪجي ڦٽجي گهر اچن ۽ پڙهائي بہ نہ ڪن، گهر ۾ بہ جهيڙا ڪري سڀني جي رنجش کڻن. ادي نسرين کي هر ڪو پيار ڪري ٿو آئون بہ سندس جيئن ادب وارو ٿيان ۽ اخلاق سان سڀني جي دِل کٽي خوشي ماڻيان. ان ريت شڪيب جي سائيڪل ريسنگ ۽ ايڪسيڊنٽ جي واقعي نثار جي خراب دوستن مان جان ڇڏائي.

ٻاراڻو ادب

پکراج پري