ڪھاڻيون

اوندھہ ۾ اُڏار

ملڪ آگاڻي ھڪ سچو، آدرشي، بيباڪ ۽ نظرياتي ليکڪ هو. ھو سنڌ ۾ جاگيرداريءَ جي فرعونيت خلاف للڪار ھو. ھو بي خوف ۽ بي ڊپو ليکڪ ھو. ملڪ آگاڻيءَ جي ڪھاڻين جا هڙئي موضوع توڙي ڪردار سنڌي سماج جا جيئرا جاڳندا حقيقي ڪردار ۽ واقعا آهن. ھن مجموعي ۾ 9 ڪھاڻيون شامل آھن. ملڪ آگاڻيءَ ھنن ڪھاڻين ۾ جيڪي سماجي حقيقت نگاريءَ جا چِٽَ چِٽيا آھن، اُھي انوکا، ڇرڪائيندڙ ۽ ڌيان ڇڪائيندڙ آهن.

  • 4.5/5.0
  • 43
  • 12
  • آخري ڀيرو اپڊيٽ ٿيو:
  • ملڪ آگاڻي
  • ڇاپو پھريون
Title Cover of book اوندھہ ۾ اُڏار

خلا مان ٽُٽل هڪ ستارو

هڪ ڀيرو وري شھر ڏانھن واپس ٿي رهيو آهي. ها، هڪ ڀيرو وري شھر ڏانھن واپس ٿي رهيو آهي. رات جي تاريڪيءَ ۾ ٻڏل ڏامر جي ڪاري روڊ تي ڪار پنھنجي پوري اسپيڊ سان ڊوڙي رهي آهي. هن جا هٿ پوري مضبوطيءَ سان اسٽئرنگ تي کُتل آهن. پير ايڪسيليٽر تي ۽ نظر جي گهُور سامھون نانگ جيان ور وڪڙ هڻندڙ رستي تي کُتل آهي. ڪاوڙ ۽ ڪروڌ جي اُلن جو عڪس هن جي چھري تي پسجي رهيو آهي ۽ ڪار تيز ڊوڙي رهي آهي، جنھن سان گڏ خيالن جا وِيل بہ سندس ذهن جي پاتالن ۾ تيز ڊوڙي رهيا آهن. هو سولو ٿي ويھندي، سگريٽ جو ڪش هڻي ٿو ۽ ڪار تيز ڊوڙي رهي آهي. هو ڪانئرتا محسوس ڪندي فراريت جي راھہ اختيار ڪري رهيو آهي. هن جي گذريل حياتيءَ ۾ جيڪي ڪجهہ ٿيو آهي، گهڻين ڪوششن ڪرڻ کان پوءِ بہ ور ور ڪري کيس ياد اچي رهيو آهي. هن کي لڳي ٿو، ٿورو اڳ وارا ٽھڪ وري هڪ ڀيرو سندس ڪنن ۾ گونجي رهيا آهن ۽ انھن ٽھڪن پٺيان ئي هڪ ڌنڌلي ڌنڌلي تصوير اڀري رهي آهي. هن کي ان مڪروھہ چھري کان نفرت ٿئي ٿي.
هي تڪڙو تڪڙو ڪار کي گهر آڏو روڪي ٿو هن کي اهو ڏسي سخت حيرت ٿئي ٿي تہ رات جي ڪافي حصي گذرڻ کان پوءِ بہ دروازو کلئي جو کليو پيو آهي. دروازي تي نظر پوندي ئي هن جي جسم ۾ هڪ قسم جو شڪ واسو ڪري وڃي ٿو. هن کي لڳي ٿو. هن کي لڳي ٿو تہ جنھن شڪ پٽاندڙ هو گهر کان نڪتو هو، نيٺ اهو پورو ٿيو ۽ هاڻي هن کي لڳي ٿو، جلد ئي اڇا ڪارا پڌرا ٿا ٿين. وري هڪ ٻئي خوف کان هو لرزي وڃي ٿو، ”جي کين پڪڙيان تہ پوءِ؟ ڪريان فائر؟ پر جي فائر ڪريان تہ پوءِ؟ ۽ ايئن ئي فائر ۽ فائر ڪرڻ کان پوءِ وارن نتيجن تي سوچي ٿو. کن پل سوچڻ کان پوءِکيس پاڻ تي ئي بڇان ٿي اچي. ڪھڙي خبر دروازي جو سبب ئي ڪو ٻيو هجي؟ پر هن منھنجي اچڻ جي انتظار ۾ جو کولي ڇڏيو هجي؟ پر مان تہ چيو هو رات........؟ اڙي پر هو ٻئي طرف کان هليو جو وڃي؟ هليو وڃي...... ٺيڪ آهي وڃڻ ڏينس، الائي متان ڌڪ رحماني، ڌڪ شيطاني. پر مون کي اندر هلڻ گهرجي، ڪھڙي خبر.......“
هاڻي هو خيالن مان پاڻ ڇڏائي اندر گهرڻ جي ڪوشش ڪري ٿو. گهر ۾ اوندھہ جو راڄ آهي، هو تڪڙو تڪڙو بلب جو سئچ آن ڪري ٿو پوءِ ورانڊو ٽپي ڪمري ۾ اچي ٿو. وري ڪاڪوس، باٿروم، مٿي بنگلي تي ايئن ئي گهر جون چارئي ڪنڊون نوسي ٿو پر جت ڪٿ ڪاريءَ وارا ڪک. هاڻي هو سڄو سراپجي وڃي ٿو. سر کان پيرن تائين سڄو پگهر ۾ شل ٿي پيو اٿس. لڙکڙائيندڙ قدمن سان ڏاڪڻ لھي ٿو. پوءِ ڪجهہ سوچي ريوالور کي کيسي ۾ رکي گهر کان ٻاهر هلڻ لڳي ٿو. هو پنھنجن ئي سپنن جو لاش پنھنجن ئي ڪلھن تي کنيون هلي رهيو آهي، سندس چوڌاري خاموشيءَ جا دائرا وڌيڪ گهرا ٿيندا، ڇائنبا ٿا وڃن. ڀتين ۽ وڻن جي وڌندڙ پاڇولن کي تڪيندي کيس لڳي ٿو، سڃيون ڀتيون ۽ سڃيون گهٽيون بہ سندس پٺيان چئو پچئو ڪري رهيون هجن. هن کي لڳي رهيو آهي ماضيءَ جون ڪجهہ وڻندڙ يادون، وڻندڙ هوندي بہ اڄ کيس ڪجهہ وڌيڪ سٺيون ڪين ٿيون لڳن. اوچتو هن جي ڪنن ۾ سسوڻھس جا چيل لفظ گونجي ٿا اٿن،
”اها تہ جاهوڪڙ اهڙي آهي جو پاڙي اوڙي جو نڪ ئي ڪپائي ڇڏيو اٿائين، تون ان ڪنيءَ سان گهڻو واهپو ئي نہ رکندو ڪر، هجنس رڳو پراوا گهر کارڻا، چڱائي پڄئي تہ گهر بہ نہ اچڻ ڏينس“ گهر آيو آهي ماسي ستڻ جي، ٺڪ ٺڪ تي ماسي ستڻ آواز ڏئي ٿي، جنھن سان گڏ ڪاوڙ ۽ ڪروڌ هن جي وجود کي ڳڙڪائي رهيو آهي. در کولي سندس ٽامڻي هنيل منھن ۾ چتائيندي ماسي ستڻ پڇي ٿي ويھي،
”تھان جو تہ ٻڌو هئوسين تہ شھر ويل آهيو؟ ۽ پوءِ پنھنجي چُڪ تي پڇتائي اڳلي سوال تي لٽ وجهڻ لاءِ پاڻ ئي ٻيھر چوي ٿي،
”ڪيئن آويلي وقت اچڻ ٿيو آهي!؟“
هو ڪو جواب ڪين ڏئي ٿو، سندس نظرون گهر جو جائزو وٺي رهيون آهن.
”پوءِ اچو، ايئن ڇو بيٺا آهيو؟“ هوءَ پنھنجي ئي مونجهاري کي لڪائڻ لاءِ وري چوي ٿي. هو مڙي سندس اکين ۾ اکيون کُپائي ڇڏي ٿو، هن جي وات مان نڪري وڃي ٿو.
”گجر......؟“
”ڇا گجر....!!“ هوءَ عجب ۽ اڻ ڄاڻائيءَ وچان نھاريندي خوف کائي سندس غضب کان ڪنبي وڃي ٿي پر آزمودگار عورت آهي، جنھن ڪري پاڻ سنڀالي پاڻ ئي وري ورجائي ٿي،
”ڇا گجر گهر ڪانھي!؟“
هو کيس چتائي چتائي منھن ٻئي پاسي ڪري ڇڏي ٿو. هن کي پنھنجي ئي چُڪ جو احساس ٿئي ٿو. پنھنجي لھجي ۾ اوتجي آيل ڪڙاڻ جو پڇتاءُ ۽ پوءِ هرو ڀرو بہ منھن تي ڪونئر آڻڻ ۽ آواز کي توازن ۾ رکڻ جي ڪوشش،
”ماسي، گجر گهر نٿي ڏيکارجي“
”نہ ٿي ڏيکارجي!؟ نہ ٿي ڏيکارجي تہ ان ۾ گهٻرائڻ جي ڪھڙي ڳالھہ، وئي هوندي ماءُ جي گهر“ هوءَ وڌيڪ آواز ۾ پختگي آڻيندي چوي ٿي،
”هت تہ ڪانھي، هي گهر پيو ٿي“ هوءَ وڌيڪ صفائي پيش ڪندي چوي ٿي. ۽ چوندي چوندي سندس ڦندي وات واري منھن تي طنزيہ مرڪ پکڙجي وڃي ٿي ۽ ن مرڪ پٺيان سندس مڪروھہ ڪوڙهيل چھرو اصل روپ ۾ نروار ٿئي ٿو. هو، هن جي طنزيہ مرڪ کي ڀانپي وٺي ٿو. هاڻي هن کي سندس اڍنگي هلت ۽ بي سري جواب تي سخت چڙ ٿي اچي وڃي پر پوءِ وات ۾ ڇپ ڪري تڪڙو تڪڙو واپس وري ٿو.
هاڻي هو گهر ۾ گهريو آهي. هن کي لڳي ٿو ساري گهر جو سڄو سامان اکڙيل، وکريل آهي، شايد ڪجهہ بيگون وغيرھہ بہ، جنھن کان هن کي وڌيڪ پڪ ٿئي ٿي ۽ پوءِ ساهرين گهر وڃڻ فضول سمجهي ڪرسيءَ تي ويھي ٿو. پاڪيٽ ڪڍي سگريٽ دکائي ليمپ جي ڀرسان اڇليندي آهلي پوي ٿو. هو هيٽر ڪين جلائي ٿو. سردي هوندي بہ پگهر سندس نرڙ تي پيچرا ٺاهي وهي ٿو. هو وجود کي پريشانين ۽ الجهنن ۾ وچڙيل محسوس ڪري ٿو. ٿڪاوٽ ۽ خاليپڻي جو احساس، اندر جي گهُٽ، مونجهہ، ٻوساٽ، نڙيءَ ۾ اُڃ جي ڪنڊن جو چڀڻ، هن کي لڳي ٿو شايد ڀتيون ملي، ڇت هيٺ جهڪي کيس چيڀاٽي ڇڏينديون. هو اٿي ڪونہ ٿو. نراشا ۽ پِيڙا وچان شانت ٿي ڪرسيءَ کي ٽيڪ ڏئي ڇڏي ٿو. ۽ سگريٽ جا وڏا وڏا ڪش هڻڻ لڳي ٿو. هڪ مان ٻيو، ٻئين مان ٽيون، ٽئين مان...... ايئن ئي سگريٽ جي ٽوٽن جا ڍڳ.
هو سگريٽ ڇڪي رهيو آهي. اڄ دونھون ٻاهر ڪڍڻ بجاءِ اندر ۾ گوهي رهيو آهي، هن کي محسوس ٿو ٿئي، جسم ڪنھن غباري جيان دونھين سان ڀرجي خلائن ۾ اڏري رهيو هجي ۽ ڪڏهن ڪڏهن ڳرو ٿي زمين ۾ پيھي رهيو هجي. هن کي لڳي ٿو جڏهن بہ سندس وجود ڪنھن وڏي آزمائش مان گذريو آهي، تڏهن الائي ڇو سگريٽ ڇڪيندي، ڇڪيندي سندس ٻاڙ ئي نہ مرندي آهي. پوءِ اصلي سگريٽن جي پچر ئي نہ ڇڏيندو آهي. ايئن ئي يادن تيز ڌارا وهي کيس بہ پنھنجي وهڪ ۾ وهائيندي رهي ٿي.
___________

”هي اڄ منھنجي ڀائوءَ کي ٿي ڇا ويو آهي جو سگريٽن کي اصل ڌوڻي ٻاري ڏني اٿائين.“
هن کي ياد ٿو اچي ان ڏينھن وارو واقعو، جنھن ڏينھن پھريون ڀيرو گهر ۾ سندس نمائش ٿيڻي هئي، تنھن ڏينھن هن جي دل تہ گهڻو ئي ٻاهر نڪري وڃڻ ٿي چاهيو پر سالھنس ۽ جوڻس گهڻي چئو چوات کان پوءِ مس مس کيس گهر هجڻ تي آمادہ ڪيو هو. تڏهن پاڻ ڪتاب ۽ سگريٽ ڪڇ ۾ ڪري بنگلي تي چڙهي ويو هو. ۽ پوءِ پلنگ تي ٽيڪ ڏئي اجايو سجايو ڪتاب جا پنا اٿلائيندي، سگريٽن جي ٽوٽن ۽ رک جو ڍير ڪري ڇڏيو هئائين، تڏهن ئي سالھنس مٿيون سوال ڪيو هوس،
”اوھہ..... تہ تون!؟ هن عجب ۽ خوشيءَ گاڏڙ لھجي ۾ چيو هو.
”ها، ها مان ئي نہ مون سان گڏ ٻيو بہ ڪو“
”گل، هيءَ وري ڪٿان جي سوکڙي آڻي ڪڍي اٿئي!؟“
”منھنجي ڀاءُ کي ڄڻ سُڌ ئي ناهي جو ڏند ڀڃي گابڙو پيپو ٿئي“
”نہ سچي، مون کي ڪھڙي ڄاڻ....... پوءِ توهان ئي چئو پنھنجي ڪا اڳ واقفيت آهي؟“
”ها، ها ڇو نہ توهان جو هر روز موٽر تي اسان جي گهر آڏو گذرندا آهيو پوءِ مان درکان نہ ڏسندي آهيانوَ“
”پوءِ چئو سائين...... مان ڪار ۾ ۽ مومل در جي وٿيءَ مان جهاتيون پائيندڙ، ڏس گل تو واري مھڙ اجائي...... پر ايئن ڇو...... ڌڪ هڻي ڀڄي ويندئي ڇا، اچو، اچو ويھو.“ هن مرڪي کين ڪرسين ڏانھن اشارو ڪندي چيو،
”ڀائو هيءَ آهي گجر ۽ منھنجي ساهيڙي پٺاڻي، جنھن کي تنھنجي ملڻ جي آس ذري گهٽ چريو ڪري......“
”چڱو چڱو بس هاڻي انڌي ماري، هڪڙو ٿي ڳالھائين ٻيو ٿو اُڙهو وڃئي“ هن کيس مڪ وهائيندي رئي جي ٻڪل ٺاهيندي چيو هو.
”چڱو تہ پوءِ تھان ڪجهہ ٻولاچاريون ڪريو، مان هلان ٿي“
”اڙي، اڙي ڪاڏي؟..... ۽ هن پنھنجي مھمان جي ٽنڊوالي...... ڪجهہ ٿڌو ، ڪوسو، ڦڪو، مِٺو ڪن بس، ايئن التھار“
”پڇينس، پڇينس..... ها؟“
”نہ نہ اسان سڀ ڪجهہ هيٺ پيتيون ٿا اچئون“ هن اٿندي چيو هو.
”اڙي..... ويھہ تون وري......“
”نہ ادي نہ اچي ڪو تہ“
”ڪير وري ڪير ايندو؟“
”پوءِ امان ۽ اديءَ جن هيٺ ڇا چونديون.“
”ڇا وري ڇا چونديون، پڇيئون بہ تہ چوندي سان ادا ويھاري ڇڏيس.“
”نہ ادي نہ.....“
”نہ ادي نہ، ڊڄڻي بہ ڪا حد جي آهين، اچڻ لاءِ بہ اڇاتري تہ وڃڻ لاءِ بہ..... يا تہ اصلي پڇ بہ پٽي وئينءَ تہ ڀاءُ کي ڏيکاريان تہ......“
”چڱو، پر پڇني تہ......“
”اڙي ها ها، دم ڇو ٿو نڪرئي“ هوءَ کيس ڪرسيءَ تي ڌڪو ڏيندي ٻاهر نڪري وئي هئي. پوءِ ڳچ وقت جي خاموشيءَ کي ٽوڙيندي هن چيو هو،
”پوءِ پاڻ ڇا بابت ڳالھايون؟“
”بس ادا“
”تہ مان توهان جو ادو بہ ٿي ويس“ هن شرارت وچان کيس ٽوڪيندي چيو هو.
”پوءِ ڀائر ٿيڻ ۾ ڪو عيب آهي ڇا!؟“
”پر ايترا سڀ بہ تہ....... منھنجو مطلب آهي....... منھنجو مطلب آهي تہ پاڻ چپ سبيون ويٺا هجون ڇا؟“ هن جملي جي پوئين حصي تي زور ڏيندي چيو هو.
”پوءِ مان ڀلا.....“
”آئينءَ ڪيئن، وري ايتري ۾......“
”آيس تھان جو ٻوٿ ڏسڻ، سو ڏٺم هاڻي.......“
”پوءِ ايڏي تڪڙ بہ ڇالاءِ، مان پاڻ ڪافي ڏينھن کان زال واتان تنھنجو ذڪر پئي ٻڌو آهي ۽ ملياسين پوءِ ايترو جلد......“
”مان ڀي ڪيترا ئي ڀيرا تھان کي خواب ۾........“
”اڇا اڇا تنھنجي معنيٰ..... تنھنجي معنيٰ پاڻ ٻئي..... منھنجو مطلب آهي پاڻ ٻئي......“
”ها ها ٻئي ڪير ٿو چوي..... ۽ مان هيڏانھن اچڻ ئي نہ ٿي چاهيو پر.....“
”اڙي ڇو!!؟“
”ان ڪري جو مون کي خبر آهي تہ تون پاڻ......“ هن لڄي ٿي منھن پاسي ڪري ڇڏيو هو.
”ٺيڪ آهي، پوءِ بہ تون اچي وئينءَ“ هن مرڪندي چيو هو ۽ ٻانھن ڊگهيري کيس سوڙهو ڪري ڇڏيو هو ۽ ٻي ساعت هوءَ سندس چپن جي گرمائش کان ڀڙڪو کائي در ڏانھن وڌي وئي هئي.
”نہ نہ ايئن نہ، ايئن نہ......“ هن در کان ٻاهر نڪرندي چيو هو.
”پوءِ وري ڪڏهن؟“ هن اجايو بہ پٺيان سوال اڇلايو هو.
”وري ٻريءَ جي مان کي ڪھڙي سُڌ“ اڃان بہ اڳتي وڌي چيو هئائين،
”پوءِ ماسي ستڻ......“ هوءَ ٻاهران ئي پري کان اڇلايل ڀتر جيان اڌورو جملو اڇلي تڪڙي تڪڙي هلي وئي هئي ۽ سگريٽ جي سوٽي سان گڏ هن جي چپن تي عجيب مرڪ پکڙجي وئي هئي.
”ٺيڪ آهي پوءِ بہ هن کان بھتر رهندي“
هن کي ياد ٿو اچي، اها شام، اها رات هن کي اصل آرام ئي ڪين آيو هو ذهن جا ٻوٽيل سڀ دروازا ٽڙڪاٽ ڪري کلي پيا هئا ۽ مجبور ٿي کيس اهڙا جملا دهرائڻا پيا هئا جن کي ڪافي وقت کان وساري ڇڏيو هئائين.
___________

هو تو واريون ساهيڙيون ڪونہ آيون ڇا؟“ هن جي اوچتي سوال تي جوڻس ڇرڪي وئي هئي ۽ هو سگريٽ واڇ ۾ ڪيون کيس ٽيڏي اک سان تڪي رهيو هو.
”پوءِ تھان ننھڪر جو ڪئي هئي.“
”ڪھڙي ڀوڪ ننھڪر ڪئي هئي، مان تہ بس ايئن ئي پئي چيو....... نيٺ تہ توکي ئي اٿڻو ويھڻو آهي، راڄ ڀاڳ سان منھن ڏيڻو آهي. اها تہ پاڻ پنھنجي نيڪي چئبي جو ڪنھن کي گهر اچڻ جي صلاح ڪري ويلو اڌ ماني کارائي ڇڏجيس.“
”سچي!!“ هن سندس ٻانھن کي سوگهو ڪندي خوش ٿي چيو هو. هو ڇرڪي ويو هو. هن کي اڄ پھريون ڀيرو چِٽيءَ طرح باسڻ لڳو هو تہ زال نہ پر ڄڻ ڪو لالچي ٻار سندس ٻانھن ۾ چنبڙي خرچي گهرندو هجي ۽ پوءِ اهو ڌنڌلو ڌنڌلو تصور کيس چٽيءَ طرح سمجهہ ۾ آيو هو تہ ڪيترائي ڀيرا اڳ بہ هن ايئن ئي محسوس ڪيو هو. هن کي ياد آيو تہ کيس اندر ٻاهر وڃڻ کان روڪڻ ۽ ساليءَ واري واقعي کان پوءِ ئي شايد منجهس اها تبديلي آئي هئي.
___________

اڄ جوڻس گهر ۾ ڪين آهي. ڪار جي هارن تي وڌي اچي سالنھس ڪڙو لاٿو آهي، هو ڪار کي ڇپري ۾ ڪري اڳتي وڌي ٿو. گهر ۾ زال کي نہ ڏسي پڇي ٿو. پڇڻ تي معلوم ٿئيس ٿو، ماسيءَ جي گهر ويل اهي. هو ڪمري ۾ گهري ٿو.
”گل اهو پوتڙو تہ آڻي ڏي“
سالنھس جو هونءَ تہ نالو گلان آهي پر هو پيار وچان کيس گل ڪري سڏيندو آهي. هو ڪپڙا لاهي رهيو آهي ۽ گل کيس چتائي رهي آهي.
”هئي...... الا ڇا تہ نپٽيءَ ڪوسائيءَ ڪِيس ڪيا اٿوَ، ڏسو تہ سڄي پٺي ئي ڳاڙهي لڳي پئي اٿوَ.“ هوءَ حيرت کائيندي چوي ٿي ۽ پوءِ ڪپڙا کڻي ڪليءَ تي ٽنگي اچي ڀر ۾ ويھيس ٿي،
”ڀائو گهاٽو ميٽ ملي ڏيانَ تڙ ڪندئو؟....... هان....... ڀائو، سچي سڄا لِڱ ئي ٺري پوندوَ!!؟“
”جيڪو تون مناسب سمجهين“ هو مرڪي چوي ٿو، جنھن سان گڏ هوءَ بہ مرڪي پوي ٿي.
”تھان جهٽڙي کن واءُ وٺو، مان اجهو آيس“
”دير نہ ٿئي..... ها ٻڌءِ نہ“ هو هرو ڀرو بہ حڪم جتائڻ جي ڪوشش ٿو ڪري.
”او نہ نہ...... تھان ڪو فقر نہ ڪريو، مان اجهو ٿي ڪري وٺان.“
هوءَ ورانڊي کي اورانگهيندي چوي ٿي. هو مرڪي پوي ٿو، ڪھڙي نہ سٺي ڇوڪري آهي. ڪيڏو نہ منھنجو خيال رکي ٿي ۽ هن کي لڳي ٿو بسرين واري واقعي کان پوءِ الائي ڇو منجهس غير معمولي دلچسپي وٺي رهيو آهي.
وڌيڪ گرمي محسوس ڪندي اٿي پکي جي ريگيوليٽر کي فل تي بيھاري وري ليٽي پيو آهي. آرام تہ پوءِ بہ ڪونہ ٿو اچيس، کيس لڳي رهيو آهي ڄڻ ڪا ڪتڙي سندس بت تي سرڪندي هجي ۽ بت ۾ هڪ قسم جو سرڪو محسوس ڪندو هجي. هو وري اٿي وري ليٽي ٿو. وري اٿي وري....... وري...... وري.
”ڀائو ميٽ ملجي ويو، چئو ڪا دير لڳي!؟“ هوءَ اندر گهڙندي چوي ٿي.
”نہ دير نہ.....“ هو سگريٽ جو ڪش هڻي کيس گهوري پوءِ مرڪي چوي ٿو،
”پر اهو ميٽ هڻو هٿ تہ ڌوئي اچ نہ“ هو کيس تجسس ڀريل نگاهن سان گهوريندي چوي ٿو،
”هلو گيڙو ڏيانوَ، هڪ منو اتي ئي ٿي ڌوئان.“
”نہ نہ تون هٿ ڌوئي آ، مان پاڻ ئي وهنجندس“ هو وڌيڪ ٽنگون ٽيڙيندي چوي ٿو.
”ڇو تھان پاڻ ڇو!؟ ۽ مان.......“ هوءَ در کي ٽيڪ ڏيندي هجت هلائي ٿي.
”تون....“ هن چاهيو پئي تہ کيس ڪو جواب نہ ڏي، اها هجت ختم ڪري پر پوءِ نہ چاهيندي بہ سندس واتان اکر اوتجي اچن ٿا، جنھن تي پاڻ ئي حيران آهي،
”هيئن گھرائيءَ جو آخر مقصد؟“
”پوءِ اٿو نہ“
”مان سمجهو، تون ڪو آرام ڪرڻ ڏيندينءَ ڇا...... ۽ ها هوءَ ڪڏهن ايندي؟“
”ڪير گجر؟“........ چئي تہ منجهند جو وئي هئي پر هاڻي تہ پاڇا بہ لڙي چڪا آهن، شايد مانجهاندو ڪري شام اچي. هاڻي هو اٿي ٻاهر هلڻ لڳي ٿو، در کان لنگهندي هن تي آخري نظر اڳتي وڌي وڃي ٿو. سنان واري جاءِ ۾ ويندي ويندي اچيس ٿو، جيڪر سڏ ڪيانس، پر سڏ نہ ٿو ڪري. ايئن ئي ميٽ جو وٽو کڻي مٿان الٽائڻ لڳي ٿو.
”ادا نہ، ايئن نہ، ڇو ٿا هار وير ڪريو“ هوءَ پريان ئي هڪل ڪري ٿي ۽ پوءِ وٽو کسي سندس جسم کي ٿڦي ٿي. هاڻي هوءَ گيڙا ڏئي رهي آهي ۽ هي نلڪي هيٺان ميٽ لاهي رهيو آهي. هن کي لڳي ٿو اڳ واري پيدا ٿيل گرمي ٿڌي پاڻيءَ تي تھان وڌيڪ تيز ٿي رهي آهي ۽ تڏهن تہ وڌيڪ تيز ٿي وڃيس ٿي، جڏهن ڇانڊارا هڻي سندس بدن تان ميٽ لاهيندي نرم ۽ نازڪ هٿڙا ترڪائي رهي آهي. پوري گيڙا، وري مھٽڻ، وري، وري، تڏهن تہ وڌيڪ جوش چڙهي وڃيس ٿو، جڏهن وڌيڪ جهڪڻ تي اڀريل اُرھہ چولي جي ويڪريءَ ڳچيءَ مان ٻاهر اڇلون کائي رهيو آهي. ڦينگن کان بچڻ لاءِ مٿي چُڻيل سُٿڻ سبب هن جي پيرن جا مُرا ۽ جنڊي لٿل هندوري جي پاون جھڙيون پِنيون کيس وڌيڪ وڻي رهيون آهن، هو نلڪي هيٺان اٿي گرڙيون ڪري ٿو ايئن ئي هٿ مھٽيندي کيس چتائي چتائي ڏسڻ لڳي ٿو، جنھن کان هلڪي مرڪ هن جي چپن تي ڦھلجي وڃي ٿي ۽ لڄ وچان ڪنڌ لاڙي ڇڏي ٿي. هن کي شرارت سجهي اچي ٿي گرڙي ڀري شرڙاٽ ٿو ڪرائيس کُليل ڳچيءَ مان اُرھہ ۾.
”ائي الا....... هون....... پوءِ هاڻي ڏسو تہ“ هو شرم ماري ڪنڌ جهڪائي چولي کي اُرھہ وٽان ڇنڊڪو ڏئي ٿي. هو ايئن ئي خاموش مرڪندي کيس چتائيندو رهي ٿو ۽ وري ٻيھر پاڻي ٻڪ ۾ ڪري شرارتي ٻار جيان اڇلي ٿو ڏئيس اُرھہ ۾.
”وري ڏسو، وري ڏسو، کنيئہ نہ شيطانگيريءَ کي ڏسو تہ سھي سڄا ڪپڙا......“ ايئن ئي مرڪندي ٿورو پٺتي هٽڻ لڳي ٿي. هو باز جيان جهٽ ڏئي اُرھہ ۾ ڪري ڇڏيس ٿو ۽ هوءَ بنا ڪنھن مداخلت جي ڇڪجي سندس ارھہ سان لڳي وڃي ٿي پر تڪڙو ئي پاڻ سنڀاليندي ٻانھن جي گهيري مان نڪرڻ جي ڪوشش ڪري ٿي.
”ڇڏيو، ڇڏيو اچي جو ڪوئي، ٻاهريون در بہ........“
خبر ڪانھي هن ۾ ڪھڙي شڪتي، ڪھڙي قوت اچي وڃي ٿي جو ڀري ڇڏيس ٿو ڀاڪر ۾ ۽ پوءِ......!؟....... پوءِ هي آڳر ۾ ٽھلي رهيو آهي ۽ پريان نلڪي گڙڻ جو آواز اڃان تائين اچي رهيو آهي. ان بعد هن وات ۾ زبان ڪري ڇڏي ۽ هن کي لڳو هو هي تہ پاڻِ ئي ڪنھن ٻي تلاءَ جو.
نہ پر تڏهن کان بہ نہ، هن کي هاڻي وڌيڪ ڪجهہ ياد اچڻ لڳي ٿو، جڏهن کان پاڻ ماسي ستڻ جي آشرم ۾ پير پاتو هُئائين، تڏهن کان وري هڪ ڀيرو مٿاهينءَ تان لسين ترڪڻن تان ترڪندي هڪ قسم جو نئون مزو اچڻ لڳو هئس، تڏهن کان ئي هو پاڻ ۾ عجيب قسم جي تبديلي محسوس ڪري رهيو هو، جنھن ڪري گهر جي چوڏيل تي چڙهڻ ۾ کيس الائي ڇو ڪا لست ڪو مزو ئي نہ ايندو هو، نہ رڳو پاڻ پر جوڻس جي رخي پن وارو رويو بہ هاڻي کيس وڌيڪ چٽو نظر اچڻ لڳو هو. هو پنھنجي ڪمزوري لڪائڻ لاءِ گهر ۾ سدائين بولڊ ٿيڻ جي ڪوشش ڪرڻ لڳو هو. ۽ جوڻس جي طبيعت ۾ وڌيڪ ترشي ۽ پري پري رهڻ جي عادت پوڻ لڳي هئي. ۽ ان رات تہ کيس وڌيڪ خبر پئجي وئي هئي تہ جوڻس جي پري پري رهڻ پٺيان ڪھڙو پس منظر هو.
___________
سياري جي هڪ رات ٻئي هڪ ئي پلنگ تي ستل ڪنھن وقت هو پاسو ورائي زال مٿان ٻانھن ورائڻ جي ڪوشش ٿو ڪري. هن کان شرڪ نڪري وڃي ٿو تہ سندس ٻانھن ۾ سندس زال جو جسم نہ پر فوم جو وهاڻو ڀريل هو. هن جي جسم ۾ خوف جي هڪ لھر ڊوڙي وڃي ٿي. هو ڪنائي ٿو پر جيڏانھن ڪيڏانھن سانت جو سمونڊ ڇوليون ماري رهيو آهي. هو پلنگ تان کسڪي پير پير ۾ ڏئي در طرف وڌي اچي ٿو. اهو ڏسي پيرن هيٺان زمين نڪري وڃيس ٿي تہ در ٻاهران بند آهي. وري ڦري دريءَ جي کليل طاق کان جهاتي پائي ٿو پر ڪابہ پھر ڪانہ. ۽ پوءِ ڪنائڻ تي ڪنھن جي ڳالھائڻ جو ڀڻڪو پويس ٿو. هو وڌيڪ ڪن سرلا ڪري وڌيڪ ڪجهہ ڄاڻڻ گهيري ٿو ۽ هاڻي آواز چچريل چچريل پوءِ ٿورو صاف.
___________

”مار ڪيڏو تہ پڪو آهين، اهڙو دل پليت بہ ڇا ٿجي پوءِ ايئن وساري ويٺين!؟“
”اڙي! وري بہ ڏوھہ مون ڏي، هي جو هيترو سارو عرصو تڙپايئي سو وسارين ٿي؟“ ها، تو تہ ديرا ئي ٻيا وڃي وسايا پوءِ...... اهو مان آهيان، سوختو، پوئڍائو جو وري بہ......“
”ڇڏ ڇڏ پڪائي، مان کي خبر آهي، تنھنجي ٻاڍل جي، مان آهيان جو هت ڪانگ اڏائي اڏائي ٿڪي آهيان ۽ تون آهين جو....... ايترن ڏينھن ۾ ليئو بہ نہ پاتئہ تہ ڏکي آهي يا سُکي......“
”۽ مان کان وري پڇيو ٿئي، ڪيترائي ڀيرا ايندي ايندي واپس ٿيو آهيان، الائي ڏس تہ متان پئجي نہ وڃيس صاحب کي خبر پوءِ تہ صاحبزادي اچي نہ وڃي آزار ۾ ۽ تون ٿي چوين تہ مان ڪو ڀيرو ڪيو“
”پوءِ نياپي سنيھي کان بہ وئين؟“
”نياپو وري ڪنھن هٿ؟“
”ڇو ماسي ستڻ جو آهي“
”ماسي ستڻ؟ تنھن وري چيو مائي وسندي جهلي ٿي تہ ادي منھنجي ڌيءَ ڏي هاڻي ڪوبہ نياپو سنيھو نہ کڻي ويندي ڪر، مس مس تہ ڇوريءَ گهرُ ڪيو آهي.“
”ها، مون سان بہ ماسي ستڻ اهو احوال ڪيو ۽ تنھن ڏينھن ئي امان کي اهڙيون ڌڌڪران ڪڍرايم جو ڪيترائي ڏينھن منھن سوڻل رهيس ۽ جڏهن لڳس منھن وارو موچڙو تڏهن چيائين، مونسان ڇو ٿي چِيٽ پوين، وڃي ڌوڙ پاءِ، لوڙيندينءَ پاڻ جڏهن نہ مڙسنھن کي خبر پئي تہ سڻي خلا ڪڍي ڇڏيندئي گهر مان پوءِ سھجانءِ پئي عمر ڀر عذاب.“
”پوءِ.....؟“
”ايڏي تڪڙ بہ ڇالاءِ ڀڳو ٿورئي....... ايتري ۾ سڪ پوري ڪري ورتئي، هت مان آهيان جو سچ پڇين تہ تنھنجي سار ايندي ئي جهٽ لاءِ سڀ ڪجهہ وساري.......“
”ماڻھين تہ ٻھڪي پئي تہ منھنجي ڌيءُ پَٽَنِ ۾ پھربي، ڪارن، جيپن ۾ گهمندي پوءِ ايتري ۾......؟“
”ها، مڃيان ٿي جيپون آهن، ڪارون آهن، ڪرسيون آهن، پلنگ آهن پر اهي سڀ ڪھڙي ڪم جا، جو ڪو چاهيندي بہ ان سڀ مان ڪا لست، ڪو مزو وٺي نہ سگهي. سڀ ڪجهہ پرائي وسِ ۽ مان؟، مان تہ بس ٻانھي وس ڌڻيءَ جي. امان ۽ اديءَ سان ملندو تہ ٽھڪار پئجي ويندو، باقي مون سان سو وير، ويٺو هوندو تہ سڀ هنيون مٿو مٿي تي چاڙهيون. سڄي ڳالھہ ڪري وڃ مجال آجو ڪا سريلي ورندي بہ ڏي، رڳو ها يا نہ ۾ سڄي ڳالھہ پوري.“
”پوءِ ٿي تہ شڪن پئي هئينءَ، ڪيترو چيومانءِ نڪر نڪر تہ ڇڏيون هن ڏيھہ کي پر تنھن جي ٻولي ئي ٻي، ڪھڙيون ست پيڙهيون لڄايان، ٺيڪ آنہ لڄاءِ اسان جا ڀاڳ اسان سان، ڀل تون ئي وڃي سک ماڻ.“
”پوءِ وير وير اهي تنھنجون چھنڊڙيون پائڻ ٺھن ٿيون. هڪ دفعو تہ ميم ساري غلطي منھنجي هئي پر هاڻ......“
”دير بہ ڪافي ٿي چڪي آهي پوءِ؟“
”پوءِ وري ڇا اڃان......“
”هڪڙو ڏينھن تہ........“
”هونئن سو اچي اچي ٿڪجي پيو آهين، ويھہ تہ الائي ڇا حياتي، ڪجهہ تہ ساءُ وٺجي. موڪلاڻيءَ کان پوءِ وري جيءُ جيئرن جا ميلا، پر ٻڌ وساري تہ نہ......“
”چري خبر ناهي اڄ الائي ڇو پئي اهڙيون ڳالھيون ڪرين، چئو مان ڪو تو کي وساريو آ، هڪڙي تون ئي تہ آهين، منھنجي لاءِ ٻيو رهيو بہ ڇاهي اڃان بہ دل مڃئي ٿي تہ مان توکي وساري ويھندس“
”الائي، پرائي دل پرديس آهي، متان ڪٿي اڙيو نہ هجين“
”ايتري ۾ سوس پلي ويٺين آهين، مان تہ اڃان سوڌو دل کي پيو پلاءَ کارايان.“
”پوءِ آخر ڪيسين اهي ڪوڙا پلاءَ کارائيندو رهندين؟ آئون جائي پنھنجي خداءِ ۾ پت ڪرين تہ مان پاڻ اها ڳالھہ چوڻ واري هيس، مان پاڻ هن گهرجي گاديلن، ٿانون ۽ ڪن ڪچري ۾ گهٽجي ٻوساٽجي مرڻ نہ ٿي چاهيان.“
”ڇڏ، ڇڏ، هرو ڀرو پسراءِ نہ“
”اڙي! ڇو مان ڪوڙ ٿي چوان؟“
”تون جي ڪوڙ نہ ٿي چوين تہ مان وٽ وري ڪھڙي ننھڪر آهي، منھنجو بہ ڏوري تي هٿ آهي.“
”بس، بس...... هاڻي...... هاڻي......“
”هو ڏس ٻہ پاڇولا در دانھن وڌي رهيا آهن ۽ پوءِ هڪ واپس وري ٿو. هو تڪڙو تڪڙو خاموش قدمن سان ٻيھر بسري ۾ گهري وڃي ٿو. ايئن ڄڻ الوٽ ننڊ ۾ هجي. ٻئي لمحي ڌيمي آواز ۾ در جو کلڻ ۽ بند ٿيڻ ، پلنگ تي ڪنھن جسم جو آهلڻ ۽ فوم جي ويھاڻي جو سرڪڻ.
___________
اڄ هن جي طبيعت ۾ هڪ قسم جو تناءُ ۽ کچاءُ آهي. هو ستو پيو آهي. ٻاهر ٿورو سس پُس ٿي رهي آهي، هو ڪنائڻ لڳي ٿو. باسڻ لڳيس ٿو سُس پُس رات جھڙي ئي. هن کي لڳي ٿو شايد رات واري ڳالھہ جوڻس ڪنھن همراز عورت سان ڪري رهي آهي، هو پوءِ بہ اٿي ڪونہ ٿو. ستي سُتي ئي ڪنائڻ جي ڪوشش، هن کي گيدي پڻي تي سخت جڪان ٿيون اچن.
”مڙسنھن ڪاٿي آهي؟“
سس جي آواز کي ڀانپي وٺي ٿو، جيڪا شايد اڳ سُس پُس ڪري رهي هئي هو هينئر اڃان وڌيڪ سوچڻ لڳي ٿو، ”شايد ماڻس بہ همراز هجيس؟ تڏهن تہ.....“
”پيو آهي سُتو، ٻيو وري ڪھڙو گور گڏڻ ويو هوندو“
”ڇو؟ چاق تہ آهي؟“
هاڻي هن کي لڳي ٿو سسوڻس ڳالھائيندي ڏانھنس وڌي رهي آهي، هو هرو ڀرو بہ مٿان سوڙِ ڇڪي ڇڏي ٿو. ايئن ئي ڇند ڪري پيو رهي ٿو.
”ابا.... او ابا...... ابا شوڪت، ڀيڻھان سج تہ ڏس ڪاٿي چڙهي آيو آهي، تنھنجي اڃان ننڊ پوري نہ ٿي ٿئي؟“ هوءَ سندس سوڙِ کي ڇڪيندي چوي ٿي.
”هون...... هون...... آءُ آءُ ويھہ چاچي.“ هو ڪر موڙي زورائتو آرس ڀڃندي سوڙ کان منھن ٻاهر ڪڍي اوٻاسي ڏيندي چوي ٿو.
”ڇو ابا، ٺيڪائي تہ آهي؟ ڇو اکيون ڇو سڳلان.....“
”نہ چاچي، اهڙي تہ..... آءُ، آءُ ويھہ“ هولنوائڻ جي انداز ۾ ٽيبل تان پاڪيٽ کڻي سگريٽ دکائيندي چوي ٿو،
”ٻڌءِ ابا!؟“ سسوڻھس ويٺي ويٺي چئي ٿي ڏئي. هو سگريت جو ڪش هڻندي، سسُ کي تڪي ٿو ۽ هوءَ وري ٻيھر چوڻ شروع ڪري ٿي،
”ٻڌءِ ابا، رات سھراب جي ڌيءُ ڀڄي ويئي!“
”سھراب جي ڌيءُ ڀڄي وئي!!؟“ هن جو سگريٽ ڪرندي ڪرندي بچي وڃي ٿو. هن کي لڳي ٿو ڄڻ راتوڪي واقعي جو اڳواٽ ئي سگنل ڏيندي هجيس.
”ها ها سھراب جي ڌيءُ. ابا ڪلھہ ڪو ماھہ پھريون سومر هو، سو هتان جون بہ گهڻيئي مايون پير ڀورل تي سنبريل هيون، ڏسجو رب کڻي سڻائي ڪئي. مان بہ پئي وئي سانءِ پر مون کي ڪنھن ڪالڪان ٻولايو، رب کڻي سمڪ ڏني، جو نہ ويس نہ تہ جيڪر سڄو ٺڪر مون تي....... ٻڌئي ابا، سو ڇوڪري وئي بہ ماءُ ساڻ ڪري هئي ۽ اتان ئي راتو رات هلي وئي. صبح سوير ئي ماڻس پٽيندي ڪُٽيندي سکڻين هٿين اچي نڪتي. پر ابا هاڻي ڇا ٿيندو، جيڪا وئي سا وئي، هاڻي ڪو سندن لاءِ........ اڄ ڏسين ٿو ريل ۽ موٽرن ملڪ ئي ڳنڍي ڇڏيو آهي پوءِ ڪير ٿو ڪنھن کي ڳولي سگهي. ڪارو منھن ڪيائين پنھنجو هاڻي وري هٿن سان وڃائي پيرن سان پئي ڳولي.“ هوءَ شايد ڪنھن جونءَ جي چرڻ سبب مٿو کنھندي چوي ٿي. هو ڪو جواب نہ ٿو ڏئي رڳو سگريٽ جا وڏا وڏا ڪش هڻندو رهي ٿو.
”پوءِ چڱو، پر جائي اٿ هاڻ، اجايو سج پيو اورانگهئي“
هن کي لڳي ٿو، سج هاڻي ڇا، سج تہ رات ئي اورانگهي ڇڏيو هو جنھن جي جلائيندڙ تپت سبب اڃان تائين بستري ۾ ويڙهيو سيڙهيو پيو آهيان. هو هاڻي اٿي ٿو ڪپ چانھہ، ڪاڪوس، پوءِ سگريٽ، ڪتاب سنڌو ماٿريءَ تي. اندران ڪڙو چاڙهي هيٽر جلائي ويڙهجي سيڙهجي پلنگ تي پئجي رهي ٿو ۽ پوءِ سگريٽ مٿان سگريٽ. ڪتاب جا ڪجهہ صفحا پڙهندي مغز ڳرو ۽ اکر ترڪندا محسوس ڪري ٿو. هن کي پنھنجو وجود ٽٽل، اُکڙيل، منجهيل، الجهيل لڳي ٿو. هن جي آڏو سڀ اصول ۽ قدر ٽٽي ڇيھون ڇيھون ٿي رهيا آهن. اڄ هن جو اميج ٽٽي پوي ٿو. ڳوٺاڻي ماحول جي امرتا ۽ پويترتا جا جيڪي بہ داستان ساهت ۾ پڙهيا هئائين سي سڀ کيس لغو ۽ ڪوڙا ٿا لڳن، سڀ ڪجهہ اجائي لفاظي، سڀ ڪجهہ بيڪار.
هن کي اڄ پھريون ڀيرو پنھنجي چُڪ جو احساس ٿئي ٿو. کيس لڳي ٿو، وٽس اميدن جو ڪو ڪرڻو ڪونھي، خالي اوندھہ انڌوڪار ۾ گهيريل ڪوڙن آدرشن پٺيان ڀٽڪي اڪيلائيءَ جو موت مري رهيو آهي. سندس اڳ وارا قائم ڪيل تصور گل ٽڙندي، مکڙيون مرڪندي، پکيئڙن جي ولرن جي اُڏار، مٺا، سريلا راڳ، بي خوف زندگي گذارڻ جي آس، مينديءَ رتڙن هٿڙن واري لال ڪنوار کي ڪڇ ۾ ڪرڻ جي چاهنا، اڄ اهو سڀ کيس ڪوڙ، تڇ ۽ سٿيا باسڻ لڳي ٿو.
هاڻي هو ڪتاب بند ڪري، سوڙ کي منھن تائين تاڻي ڇڏي ٿو. رات واري واقعي کان پوءِ سس واري ٻڌايل روئداد تي ايئن ئي هن کي ياد پوي ٿي ڪالھہ واري ماسي ستڻ جي ملاقات، جنھن کان پوءِ ڏانھنس نہ اچڻ جو پڪو پھہ ڪيو هئائين.
___________

”ابا ٻڌئي؟“
”وري ڇا ٿيو ماسي؟ سچ پچ تون بہ وڏي بي بي سي آهين، ماسي تنھنجي ڳالھہ اڳي پر اهو تہ ٻڌاءِ هوءَ لنگهين واري پاڙي جي عورت ڪيئن آهي؟“
”لنگهين جي پاڙي ۾ تہ کوڙ زالون، پوءِ تنھنجو الائي ڪھڙيءَ ڏي اشارو آهي؟“
”هوءَ ڀورڙي، هلڪي قد واري بدڪ نما“
”اڙي ها ها...... اها؟ ابا بس ڪيون ويٺو هج، اها اهڙي جو اصلي بازن کان بڇڙي. اڳ تہ حال ڀائياڻي هئي مانس پر هاڻي ڦوٽ بہ نہ ڪيانس ۽ ٻڌئي نہ ابا، اهڙي ڪارنھن جو چُٽو جو ڏير جي پٽ کان بہ نہ مڙي، مڙسنھس پڪڙي ورتس پوءِ بہ ٿڏي تي قلمي قرآن کڻي وئي تہ ڀائين منھنجو پيءُ ڀاءُ لڳي.“
”ڪنھن جي زال آهي!؟“
”ڪنھن جي وري ڪنھن جي ان قاسم ماڇيءَ جي“
”ڇا ماسي!؟ اها ماڇياڻي آهي!!؟“
”ڀوري ٿو ڏسين تہ بس ڇا ويو آهي بج کري، اڄ ڏسين ٿو شھري هوا ڌوڪيندي پئي اچي، ڏسين ٿو رهيو آهي ڪو ڄٽي ڄاموٽيءَ ۾ فرق، هر ڪا چکي مکي ڏھہ ڏھہ سينگار ڪيون پئي وتي، مردن جو تہ هاڻي وس ئي نٿو.......“
”۽ ماسي هوءَ ميان صاحب واري ڏاچي؟“
”ها، ان کي تہ سدائين ڪِر جو ٽانگر پيو ئي پيو آهي. تنھن ڏينھن بہ پئي توڏي ساهون کاڌائين، چيو مانس، تون هڪڙي سان تہ نڀاءِ وتين پئي سارو جڳ ولاريندي. پر ابا هن ڇنائيءَ ڏي بہ ڪھڙو ڏوھہ ڇوري اڦر، وهيءَ کان ٿي ڦاٽي ۽ مڙسنھس؟ اچي ڏاڙهي لٿي اٿس تڏي بہ وتي چُت مرائيندو، ٻين جا خرچ کائيندو........“
”ماسي ان ڳالھہ کي ڇڏ، هو تہ ٻڌاءِ رئيس وڏي جي گهر رات ڇا جو لُڙُ هيو!؟“
”اڙي ابا، بسڙي ڪيون ويٺو لڪاءُ ڏس، مڙئي اڇي ڏاڙهي اٽو خراب سرائيءَ جو..... بہ ويو آهي ٽِڪي ٿي ۽ هليو آهي لال ڪنوار سان لائون لھڻ. پر ابا رئيس کي ڪو بک اهي؟ پٺيان سڄيون ساريون ٽي زالون اوطاق ۾ سڄي رات ڇورا سلھاڙيل..... ابا ڪئي ڳالھہ ڏور ويندي آهي، اڄ ڏسين ٿو ڀتين کي بہ ڪن آهن سو ڳالھہ پئي ڪيم، پئي جو ڪنوار، تنھن کڻي سرائيءَ جي وچين نينگر تي آرو رکيو. رات ڪو ٻنھي کي ڏٺو ويو، جنھن تي رئيس آڪڙيو پر ابا ڏسين ٿو آهي ڪو اڄ جي اولاد ۾ ايمان، پٽھنس بہ ڀري بندوق بيھي رهيس“
”هان تہ چئبو اها ڳالھہ هئي. مان وري اعتبار ئي نہ پئي ڪيو. خير تون ڳالھہ ڪر.“
”ڪھڙي؟“
”اهائي جيڪا سوير پئي ٻڌايئي“
”ها، سو چيم پئي، تو کي تہ ڄڻ ڪن ئي ڪونھن“
”نہ نہ الا مون کي ڪک جي بہ خبر ڪانھي.“
”هن تو واري زرينہ جو رات مُلي سان پرڻو ٿي ويئي“
”ماسي!.... اهو وري ڪيئن، هوءَ ڪالھہ بہ ڪوٺي تي بيٺي هئي. ۽ شادي بہ جلدي، نہ نڪاح پيو نہ.....“
”مان ڪو ڪوڙ ٿورئي ٿي ڳالھايان، اها ڳالھہ رات جي آهي.“
”پوءِ ڪنھن کي ڪن نہ جن، ايئن اوچتو ئي اوچتو!!؟“
”ها، اوچتو ئي..... مھڙيو ٻار ماڻھس ڪيرايو تہ هي وري مٿان ٻيو، ماڻھس آ سياڻي، جنھن جا اهي سڀ ڪم اٿلايل آهن نہ تہ..... سو راتو رات نڪاح ڪري لاتائين مُلي جي ڪڍ، نہ تہ ڍنڍلي پئي پويس ها. صبح مون ڏي آئي اچي سور سليائين. چيم، ادي سٺو ڪيئي جو پنھنجي ڳچيءَ مان گهانگهو ڪڍيئي نہ تہ سڄو راڄ پيو...... تون ڪابہ ڳڻتي نہ ڪر، مھڙيان ڏينھن رڳو ترس ڀلا لاهي ملان بہ ڇوھہ پوءِ......“
”مُلان وري ڪٿان جو آهي؟“
”ڪٿان جو وري ڪٿان جو، ملان بہ ويجهڙائيءَ جو آهي. ڪڏي تيار ڪر موٽر کي تہ هڻائي اچانءِ چڪر، ملان جي ڀر ۾ بہ ڏاڍا پکي ٿا لھن، هلي ڏس تہ ڪڏهن تمن پير تي“
”ملان ڇا تمن پير تي رهندو آهي ڇا!؟“
”ٻيو وري، هلي ڏس ڪنھن ماھہ پھرين سومر تي. مان ٿي چوان رڳو هڪڙو ڀيرو نہ هلي ڏسين...... بس ڇا چوان، ابا پاڻ امين ٿيندين نہ، تہ بيشڪ سچ پئي چيم هت ڇاهي وڏا وڏا آکاڙا، نشي پتي جون دنيون، سازيندڙ سرندائي، راڳ روپ، وري جي خيال ٿئي تہ مجاورن جون پيھيون حاضر، پيو سڄي رات موج ڪر“
”مان بہ چوان تہ غوث بخش طُريل ڇو هرو ڀرو هلڻ لاءِ زور ڀريندو آهي.“
”اڙي ابا، ڪھڙيون ٿو ڳالھيون ڪرين ان طريل جون، جوڻس آ جو وتي ٻين کان ڇڙائيندي ۽ طريل سو وتي پيرن تي سومر ڀريندو، ديد جو وري اهڙو انڌو جو پنھنجي ڀاڻيجيءَ مان بہ نہ مڙيو“
”ڀاڻيجيءَ مان!!؟“
”ها ها مان ڪو ڪوڙ ٿورئي ٿي ڳالھايان“
”پوءِ مالڪ؟“
”هون...... اڙي ابا ڪھڙيون تہ ڳالھيون پيو ڪرين، هونئن سو جيڪو هت وهي واپري رهيو آهي تنھنجي ڄڻ ڪنھن کي ڄاڻ ئي ڪانھي، اڄ ڏسين ٿو ڪاٿي رهيو آهي خلق جو حال، جي نہ ڪنھن جي پٺيءَ تان لٽو لاهين تہ سڀ نجرا ٿي وڃن.“
هاڻي هو سوچي ٿو، تنھن وقت تہ ان سڀ جو نوٽيس ڪيئن ورتائين پر اهو سڀ ڪجهہ کيس ئي چيو هجائين، سندس ئي پٺيءَ تان لٽو لاٿو هجائين. هن کي لڳي ٿو، پير تان ڇوڪري نہ پر سندس ئي زال راتوڪي آشنا سان ڀڄي وئي هجي.
”وڌيڪ سوچڻ تي سندس ذهن تي وڌيڪ شڪ غالب پوندو ٿو رهي. هن کي چٽيءَ طرح ياد ٿو اچي شايد پرڻي رات ئي ان قسم جو شڪ کيس ورائي ويو هو.
___________

سھڻل گهوٽ گهوريائين
نوٽ لھي آ لاريءَ مان......
اٿي سنبر، سومھڻي سج ٿي اڀارين،
اڳ ۾ سھڻل گهوٽ پويان خلق ساري......
ميندي ٿي وئي بسريون کاڄي ويون، پِڙو ٿي ويو، لائون؟ ها لائون اچن پيون، ٻاهران مڱڻھارن جو واڄو، گهر ۾ دهل جو ڌڌڪو، تاڙيءَ جو ڦھڪو، ڇير جو ڇمڪو، سھري جي ڌم، گهوٽ کي ڪپڙا پھرايا پيا وڃن، پوءِ ڏاوڻ ڏائڻ، تر ٿيل ميڻ، بند دروازي پٺيان ڪنوار جو روڄ راڙو ۽ آخر ۾ هڪ ٻئي جي هنج ۾ جهولا جهلڻ،
مومل ماڻا نہ ڪر راڻل سان.
ها، هن اڄ مومل ماڻي آهي، ورهين جي سندس آس پوري ٿي آهي، صدين کان سانڍيل تصوراتي ڳوٺاڻي الڙ البيليءَ کي ڀاڪر ۾ ڀري سندس ڳوڙها پيتا ۽ پوءِ وڻ جي ٽاريءَ جو لڏي لڏي ڇڻي پوڻ، تنھن بعد نہ کنبھو آلو نہ ڪپڙن تي ڇنڊا، تڏهن شڪ جو بت ۾ واسو، سڀني تصورن جو ٽٽي پوڻ. پر من جو ڀڄي پوڻ. ۽ پوءِ سڄا سارا تاريخي اتھاس ڪوڙا لڳڻ ، ايئن لڳڻ ڄڻ، ويساھہ گهاتي ٿي هجي، دوکو ٿيو هجي. هتيا ٿي هجي، آخر م خيالن جي ڪشمڪش مان ٻاهر نڪري اچڻ. من پرڀائڻ، پنھنجو پاڻ کي اجايو سجايو تسلا ڏيڻ، هون...... هون، هونئن بہ اڄ جي جيٽ دور ۾ اهڙين ڳالھين جي آخر اهميت بہ ڇا؟ ڪنواري پن جا تصور ئي اجايا، صرف پراڻي زماني جون ڪھاوتون، جن جو شايد ڪو وجود، ڪو ثبوت....... سڀ ڪجهہ اجايو. رڳو انساني کوپڙيءَ جا گهڙيل خيال ۽ پوءِ وڏي سِڪ ۽ اُڪير مان ڀاڪر ۾ ڀري ڇڏڻ.
شروعاتي ڏينھن ۾ هن کي نئين نويلي ڪنوار سان سُتي، کيس ڀاڪر ۾ ڀريندي هڪ قسم جو انوکو سُرور ۽ جيڪا مستي ملي، تنھن سندس جيون ڌارا کي بدلائي نئون روپ ڏئي ڇڏيو. ايئن ڄڻ جيون جون سڀ خوشيون سندس جهوليءَ جهلي آيون هجن. ڏينھن جي ڪشٽ ڪاٽڻ جو پورو سِلو رات جو ڪنوار جي ڪڇ ۾ اچڻ سان ملي وڃڻ، ويٺي ويٺي اکين ئي اکين ۾ ڊگهيون ٿڪائيندڙ راتيون گذارڻ ۽ هر صبح جو ڊائريءَ ۾ هڪ نئون نوٽ لکڻ. پر اهو سڀ ڪجهہ کنن لاءِ، ساعتن لاءِ، هاڻي هن کي ڪنوار جا ٽھڪ، سيني تي آهلڻ سڀ ڪجهہ کوکلو، اجايو. انتخاب جي غلط هئڻ جو احساس سدائين گهر ۾ ٻن ٺڪرن جو ٺهڪڻ.
___________
تون تہ هاڻي ڏينھون ڏينھن ڌارين جھڙي ڏک پيو ڏين، پوءِ آخر مون کي توساڻ پرڻي مان ڪھڙو فائدو؟ ان کان تہ...... ٻين سان ڳالھائڻ ۾ مزو، ٻاهر گهمڻ گهتڻ ۾ مزو، پراون...... باقي گناھہ بہ اچي مان ڪيو. سڄو سڄو ڏينھن گهر ۾ اڪيلي ڪُتي جيان.....“
”پوءِ چاچِي جو اٿئي“
”مان پرڻي توسان هئس يا چاچنھن سان، امان اڳ گڏ ڪانہ هئي ڇا جو هاڻي اچي“
”چڱو چڱو هاڻي ختم ڪر ان بڪواس کي، هر وقت هجئي رڳو روڄ راڙو، ڄڻ تہ تون ٻارنھن سالن جي ٻالڪ هجين ۽ مان توکي جهنگ ۾ اڪيلو ڇڏيندو هجان، توکي سڀ ڪجهہ، اڪيلو خوبصورت گهر، عمدا سٺا کاڌا، قيمتي..... اڃان ٻيو.....“
......”سمجهہ ۾ نہ ٿو اچي تہ آخر توکي ٿي ڇا ويو آهي جو هر وقت وتين پيو وڦلندو، ٻين جا بہ مڙس آهن ڪن نئينءَ مان اچي مڙس ئي تون ٿيو آهين، ڦلاڻي جي گهر ۾ بہ نہ وڃ، ڦلاڻي جي بہ نہ..... مان تنھنجي زال آهيان، ڪا قيدياڻي تہ ناهيان.“
”........ اڄ وري ڪاڏي سنبت ٿي آهي؟“
”ڪاڏي وري ڪاڏي، تنھن ۾ تنھنجو ڪم“
”پوءِ ڏاڙهين ڇو ٿو، مان ڪو گوڏي سان ٿي ٻڌي ويھاريانءِ ڇا وڃي جک...... مان ڇو اجايو پاڻ پڻايان...... ۽ ها ماني بہ نہ کايون ويندين ڇا؟“
”ناهي ضرور“
”ناهي ضرور تہ پوءِ جهليئي ڇو ڪو نہ پئي.“
”ها، ٻڌي ڇڏ، شايد رات مان نہ اچان“
”نہ اچين...... نہ اچين تہ نہ اچ، پوءِ ڪير ٿو چوئي تہ اچ، منھنجي لاءِ کڻي سڄي ڄمار.....“
...... هُون...... آخر هو پاڻ کي سمجهي ڇا ٿو ٻہ ٽڪا تہ ڀريا اٿائين پر سمجهي ٿو تہ ڄڻ لک لٽايا هجائين. هون....... مان ٿي خداءِ جو ملاحظو ڪريانس، نہ تہ ڏيکاري ڇڏيانس ڏينھن جا تارا“
”ماٺ، ماٺ ڪر بڇڙي ڇو ٿي ڀاڳ کي اِٽان هڻين، ٺھي ٺڪي شھزادي لڳي ويٺي آهين پوءِ بہ پوءِ بہ پئي ڪوسا پاڻِ هارين“
”ها توکي ڇاهي امان، تو تہ ساوا نوٽ وٺي ور ڀريا ۽ ٻُوهي ۾ ڏنئي مان کي.“
”توکي بہ ڪو مَٺو ڪونہ ٿو گهري، پوءِ بہ هجنئي رڳو پٽڻا.....“
آئل ٽينڪر جو اوچتو پاسي مان زرڙاٽ ڪري گذرڻ، ڇرڪي خيالن جي گهيري مان نڪرڻ، سنڀالي سولو ٿي ويھڻ، سگريٽ جي سوٽي سان اچيس ٿو،
”مار پويس اصلي هڻي نيو هئائين، هون...... ماءُ جا..... ڊرائيونگ ٿا ڪن، پڻھن بہ....“
ذهن وري يادن ۾ وچڙندو محسوس ڪندي پنھنجو پاڻ ئي اچاري ٿو،
”يادن کي گهلڻ مان آخر فائدو!!؟“ جنھن سان گڏ سندس چھري تي ڪساري مرڪ تري اچي ٿي .
هاڻي هن کي ڳوٺاڻن ڀيانڪ ڏيکن کان سخت نفرت ٿئي ٿي. هو مستقبل بابت سوچيندو اڳتي وڌي رهيو آهي. ڪار ساڳئي ئي پوري رفتار سان ڏامر جي روڊ جوسينو چيري رهي آهي.
هاڻي هو خوش خوش آهي، ڇو تہ هو شھر موٽي رهيو آهي. انھيءَ شھر جنھن کي زندگيءَ جو ڳچ عرصو ارپيو هئائين. انھيءَ شھر جنھن سان سندس گذريل جيون جون گهڻيون ئي يادون وابستہ آهن.
هڪ وار وري هن کي اُمنگن ۽ آشنائن جا ديپ جلندي نظر اچن ٿا پر ٻئي کن اوچتو ئي اوچتو سڀئي ديپ اجهامي وڃن ٿا.
هن کي ياد ٿو اچي ان سڀ کان تنگ ٿي ئي تہ هن پنھنجو پاڻ کي ٻھراڙيءَ جي ڪڙڇين ۾ ڪيرائڻ جي ڪوشش ڪئي هئي ۽ شھري زندگيءَ جي لعنت کان ڀڄڻ جي ڪوشش ڪئي هئي.
پاڻ جڏهن وسڪيءَ ۾ وهنجي ٽن ڪلاڪن جي بليو پرنٽ ڏسي دوست پٺيان نمبر ملڻ تي ڪمري ۾ گهريو هو ۽ پوءِ ڪپڙا لاهي ننگي جسم مٿان آيو هو، تڏهن ڦٿل ڪنن آنن جي کوڙ مان وڌيڪ ڪنھن چڱي شئي جي حاصلات ۾ ڏاڪي ڏاڪي اُلٽي ڪئي هئائين، جنھن کان پوءِ ڪيترائي ڏينھن بيماريءَ جي بستري تي پشيمان ٿي شھري ماحول کي ٿوڪاري ڳوٺاڻي لائيف اپنائڻ جا خيال آيا هئس.
هن کي ياد ٿو اچي، هن جي جيون ڌارا، جنھن وهڪري ۾ وهي رهي هئي اتي سندس ڀاڪر ۾ ڪيئي حسين جسم ڀڪوڙيا هئا.
___________
پھريون هڪ جنرل جي زال سان محفل متل آهي. هرڪو گپ شپ م لڳو پيو آهي. سگريٽ ۽ سگار پيئڻ سبب سڄي هال ۾ دونھين جا بادل هڪ قسم جو شاميانو اڏي رهيا آهن. پريان مسز قمر ڪنھن سان گفتگوءَ ۾ مھو آهي.
”حرامزادو، ڪيڏو نہ سمارٽ ٿو لڳي، دل تہ چوي ٿي جيڪر.....“
”پوءِ ڪرينس آفر“
”۽ نھن ڪري تہ.....؟“
هوءَ چوندي چوندي شرمائجي سھيليءَ کان فتويٰ گهرڻ چاهي ٿي.
هاڻي محفل پوري شباب تي آهي. انساني جسمن، شراب، ڪباب، سگريٽ، سگار ۽ عورتن جي خوشبوءِ سان واسيل اڌ اگهاڙن جسمن جي خوشبوءِ ۽ مردن جي ٽھڪن سان سڄو هال گونجي رهيو آهي. هو ٻئي اکين ۾ اکيون اٽڪائي ڪجهہ ڳالھائي وٺن ٿا ۽ پوءِ ڪمري مان کسڪي باغيچي ۾ ٽھلي رهيا آهن.
”توهان مون کي سڃاڻو!؟“ هوءَ مرڪندي چتائي چويس ٿي.
”جي.....“ هو ڪجهہ گهٻرائجي کيس سڃاڻڻ جي ڪوشش ڪري ٿو. پوءِ پاڻ ئي چوي ٿو:
”نہ“
”مسز قمر“
”اوھہ.....! تہ مسز قمر توهان آهيو، اڙي بابا، مان تہ توهان کي.... ها ٻڌايو اڄ ڪلھہ ڪيئن پيا گذاريو؟“ مسز قمر جي جسم جو جائزو وٺندي چوي ٿو. جيڪا هلڪي رنگ جي ساڙهيءَ ۾ ويڙهيل آهي. سندس اڌ اگهاڙو حسين جسم بلائوز جي ويڪري ڳچيءَ مان اڇلون کائيندڙ اُرھہ ۽ ڀريل پٺن تي وڇايل ڪارن ڀنڀن وارن جو ڇٽ جهولي رهيو آهي. هوءَ سست ۽ ڌيمي آواز ۾ اچاري ٿي،
”ٻڌايو، منھنجو هي توهان کي محفل مان ڇڪي باغ ۾ آڻڻ برو تہ ڪو نہ........“
”برو.....“ هو ٽھڪ ٿو ڏئي ۽ جملي کي پورو ڪرڻ خاطر چوي ٿو،
”پوءِ ڀلا ڪٿي سٽنگ ڪجي!؟“
”نہ منھنجي خيال ۾ اهو بھتر رهندو تہ واپس محفل ۾ هلجي“
”پر......“ هو جملي کي پورو ڪرڻ سواءِ ئي کيس سواليہ نظرن سان چتائي ٿو.
”ٺيڪ ايئن رهندو ۽ محفل برخواست ٿيڻ کان پوءِ ئي پاڻ ٻئي ڪنھن ٻي ڳالھہ تي سوچي سگهون ٿا“ چوندي چوندي هوءَ واپس مُڙي ٿي ۽ هي سندس ٻانھن ۾ ٻانھن ڏئي وڌيڪ گھري ٿيڻ جي ڪوشش ڪرڻ لڳي ٿو. هن کي اهو خيال ۽ رخو واپس ورڻ مڙئي ڪجهہ خراب لڳي ٿو.
”پوءِ ايئن ٺيڪ نہ ٿيندو تہ پاڻ اڄ رات ڪٿي.....!؟“
”اهو تہ مان پاڻ چوڻ پئي چاهيو“
”پر ڪٿي؟“
”ڪٿي.....؟ جيڪڏهن تڪليف نہ سمجهو تہ اڄ رات مان وٽ“
”۽ جنرل صاحب!؟“
”جنرل صاحب تہ رهيو اڳئين مورچي تي.“ هن مرڪي چيو.
رات ڪافي گذري چڪي آهي. ويٺي ويٺي ٻئي ٿڪي پيا آهن. هو آخري پيگ کڻندي چوي ٿو،
”پرينءَ جي نالي“
۽ هوءَ سندس ڳل تي ٿڦڪي ڏيندي موٽ ڏئي ٿي،
”تنھنجي نالي......“
هن جي ٿورو ڇھڻ تي سندس رت ۾ ٽھڪو اچي وڃي ٿو پوءِ سندس ڳل کي چمندي جسم سان کيڏندي پنھنجي پوري جسم جو وزن مٿس مڙهي ڇڏي ٿو.
___________
پوءِ هڪ سرمائيدار جي زال سان، جيڪا ساڻس شادي ڪرڻ لاءِ سڀ ڪجهہ لٽائڻ لاءِ بہ تيار آهي. هوءَ جيتوڻيڪ ڪرڙوڍ آهي پر پوءِ بہ جسم جو گهڻو خيال رکڻ ڪري منجهس اڃان ڪشش باقي آهي.
”ترسو مان باٿ ڪري اچان“
ويھڻ هن کي نہ ٿو اچي، تصورن جي انگاس تي ٽنگيو رهي ٿو. وجهہ وٺي ڌوڪي آيو آهي باٿ جي دروازي تي، دروازي جي اوچتي کلڻ تي هوءَ ڇرڪي وڃي ٿي.
”اوھہ ماءِ......!“ هوءَ بلڪل ننگي آهي. ٽوال سان ڀوري ڳاڙهي پاڻِيءَ ۾ ڀڳل جسم کي صاف ڪري رهي آهي.
”اوھہ توهان تہ بلڪل ڊيڄاري ڇڏيو.“ هوءَ ٽوال اوڌيندي چوي ٿي ۽ هن جون تيز نظرون سندس لسين ٻانھن ڇاتيءَ جي نوڙت، سيڊول ڪلھن ۽ گوشت ڀريل رانن تي کُپي وڃن ٿيون، جيڪي کن پل لاءِ مدهوش ڪري ڇڏنس ٿيون ۽ انھيءَ مدهوشيءَ جي ڪيفيت ۾ ئي ٻکجي وڃي ٿو.
___________
تنھن بعد هڪ ايڊووڪيٽ جي ڌيءُ سان جيڪا پنھنجو ٻيو تہ سڀ ڪجهہ مٿس لٽائڻ لاءِ تيار آهي پر شادي ڪرڻ لاءِ بنھہ تيار نہ آهي.
”مان مئريج مان ڪجهہ نہ ڄاڻان، مان چاهيان ٿي تہ اهڙو پيار ڪجي، جنھن جي چڀن، جنھن جو درد عمر ڀر ياد رهي.“
”هيلو مس شھلا“ هو ريسيور کڻندي چوي ٿو.
”ڪير؟ شوڪت، هيلو شوڪت، ٻڌايو ڪھڙا حال آهن؟“
”اسان جا؟ ڀائي ٻڌي آخر ڇا ٿا ڪري سگهو“
”ڇو نہ، ڇو نہ تنھنجي معنيٰ اسان....... ۽ ها هوءَ پروين ڪٿي؟“
”پروين؟ پروين تہ امتياز سان ڪوھہ مريءَ جي برفيلي فضا ۾ هني مون پئي ملھائي“
”اوھہ...... تہ توهان اڄ ڪلھہ ڏاڍا..... پوءِ ايترو وقت...... ڇا ان مان اهو مطلب نہ وٺڻ گهرجي تہ اسان کي پاڻ جي قابل ئي نٿا......“
”نہ نہ ايئن تہ ناهي، ايئن تہ..... پر توهان هرو ڀرو ايترو پري ڇو ٿا سوچو، پر جائي مان توهان کان تہ اهو پڇيو ئي ڪونہ تہ مان چوڻ ڇا پئي گهريو“
”پوءِ چئو چئو بلاشڪ چئو“
”اڄ توهان ڪمپني ڏئي سگهو ٿا!!؟“
”ڪمپني!؟ ڇو ڪو خاص پروگرام آهي ڇا؟“
”بلو آئيز بلوءَ تي.......“
”او، ويري نائيس، مان بلڪل تيار آهيان“
”پوءِ اچو ٿا؟“
”پر ڪٿي!؟“
”ايمپيز ۾“
”ٺيڪ، ٺيڪ اوڪي“
اڄ هو ان کان بہ گهڻو وڌيڪ حاصل ڪرڻ جو سوچي ٿو، جيڪو کيس پڪچر ڏسندي ملي سگهيو ٿي. شھلا سان ملندي ئي پروگرام ۾ ردوبدل ٿئي ٿي.
”اڄ ڪلھہ ڪجهہ گهٽ ئي ٿا ڏيکارجو!؟“
”نہ نہ ايئن تہ....... ايئن تہ....... در حقيقت اڄ ڪلھہ مان ڪجهہ وڌيڪ ئي بزي ٿو رهان“
”ڇا مطلب!؟“
”بس، اهڙو ڪو خاص مطلب.......“
”پوءِ هوءَ پروين......؟“
”پروين، پروين، آخر پروين تي توهان ڇو......“
”پوءِ توهان کي کيس وسارڻو ئي........“
”پوءِ ڪھڙو بيوقوف کيس ياد ڪرڻ جي ڳالھہ ٿو ڪري، ايئن هجي ها تہ پوءِ ڪھڙو ضرور هو جو توهان سان پئي اپائنٽمينٽ رکيم“ هو ڄنگهہ ڊگهيري سندس چڏن ۾ ڏيندي چوي ٿو.
”پوءِ تہ توهان جي ياد ڪرڻ جون مھربانيون“ هوءَ پيگ کڻندي چوي ٿي، جنھن سان گڏ مڌر مسڪراهٽ سندس لڄاري چھري کي وڌيڪ سرخ ۽ سندر بنائي ڇڏي ٿي.
”پوءِ پاڻ اڄ رات......“ هو سندس سرير ۾ اکيون کپائيندي جملو اڻ پورو ڇڏي ڏئي ٿو.
”پوءِ ايڏي تڪڙ بہ......“ هوءَ شرم کي ٽھڪن ۾ ڇپائڻ جي ڪوشش ڪري ٿي. کلندي کلندي سندس ڳلن تي ٻہ ننڍڙا دل موهيندڙ کُٻَ نروار ٿي بيھن ٿا. هن جي نازڪ سنھڙن چپڙن تي هلڪي مرڪ ۽ نيرين گھرين اکين ۾ سرچ جي چمڪ ٿي بکي، کلندي کلندي سفيد گلابي ڳل ڳاڙها ٿي وڃنس ٿا. هن جو ڳاڙهو اڀريل اُرھہ هن کي وڌيڪ پاڻ ڏانھن ٿو ڇڪي، جيڪو سندس رڳ رڳ ۾ سيڪس اڀاري ڇڏي ٿو. هو من ئي من ۾ سوچي ٿو،
”ڇا تہ ڪمبخت جي اکين ۾ جادو ۽ سرير ۾ ڪشش آهي“ هو وڌيڪ کيس ڀاڪر ۾ ڪندي ڪندي ڳل کي چمي ٿو ۽ ٻي ساعت ٻنھين جا سرير پيوند ٿي ٿا وڃن.
___________
وري هڪ ايس پيءَ جي ڌيءُ سان. هن جي جواني ۽ سيڊول جسم سندس بدن مان سيسراٽ ڪڍي ڇڏي ٿو. هن کي ڇھڻ سان ئي رڳ رڳ ۾ سيڪس جاڳي اٿي ٿي، جيڪا سندس واسنا کي اگهاڙي روپ ۾ پيش ڪري ٿي. هو ڌيري ڌيري سندس ڳلن کي چمي، چيلھہ ۾ ٻانھون ورائي ڪلھي تي ڪنڌ لاڙي ڇڏي ٿو.
”ڊارلنگ ڪنھن يڪتائيءَ......“
”ها..... هلڻ ئي......“
”ڊارلنگ پوءِ......“
”جاني تون ئي...... پر هرو ڀرو اڄ.....“
”پوءِ ڪڏهن......!؟“
”جاني ايڏي تڪڙ بہ.......“
”ڊارلنگ پوءِ تہ مري وڃبو“
”سو ڪيئن!؟“
”سو ڪيئن.....“ هو کيس وڌيڪ ڀاڪر ۾ ڀڪوڙڻ لڳي ٿو.
”جيڪڏهن چاهين.....؟ اڄ ئي“
”ٺيڪ تہ آءٌ تيار پر پھريان پيگ، پيگ......“
پوءِ ٻئي پيئندي ڳالھائيندي، محبت کان جسم جي ننگائپ ۽ جنسي مزي جا چشڪا وٺڻ لڳن ٿا. هوءَ مرڪي رهي آهي ۽ سيڪس سندس اکين مان اوتجي رهي آهي. ٻنھين ۾ جوانيءَ جي اڻ کٽ بُک آهي، جنھن سبب سندن جسم شراب جي وهڪري ۾ وهي هلن ٿا.
هن کي هاڻي ڪجهہ وڌيڪ ئي ياد اچڻ لڳي ٿو. هو ڪچيءَ عمر ۾ ئي عورتن جي پٺيان ڪُتيءَ جي گلر جيان ڦيريون پائيندو وتندو هو. ۽ جن بہ وڏين ڪلبن، شراب خانن، ريس، ميدانن، ايمپيز ۽ سنيڪ بارن ۾ حسين عورتن جي ٻانھن ۾ ٻانھون وجهي...... جي موسيقيءَ تي نچندي، محبت ڀريون ڳالھيون ڪندي سندن خوشبوءِ لڳل اڌ ننگن جسمن مان خوب لطف وٺندو هو. وسڪيءَ جي ٽمٽار پيگ، ڪوڪ، آرينج، ٿڌي بيئر ۽ جن جا گلاس منھن تي چاڙهيندي کيس هڪ قسم جو سرور ۽ مستي محسوس ٿيڻ لڳندي هئي ۽ هڪ قسم جي ذهني آسودگي سرندي هئي. اڳ جيڪا خوشي کيس ڪورس جا ڪتاب اٿلائيندي سٺي نتيجي جي خبر ملندي، حاصل ٿيندي هئي، سا خوشي، هينئر کيس نرم، نازڪ ۽ گرم جسمن ۾ پيھي وڃڻ سان حاصل ٿيندي هئي.
هن کي سرير جي حسين، نازڪ، ريشم جھڙن جسمن ۾ ڏاڍو موھہ هو سندن ڳلي ۾ ٻانھون وجهي ڪلاڪن جا ڪلاڪ ٽھلڻ اڻ پوري خواهش کي پورو ڪندي هڪ قسم جي لذت ايندي هئي.
کيس لڳي ٿو، شروع شروع ۾ پاڻ عورتن جي معاملي ۾ حد درجي جو شرميلو هو، جڏهن دوست واتان پاڻ لاءِ ٻڌو هئائين،
”يار تون عورتن جي معاملي ۾ ڏاڍو ڪامياب رهندين“ تڏهن مٿس چڙي پيو هو. پر اڳتي هلي هن جو چوڻ سچ ثابت ٿيو هو.
هن کي ياد ٿو اچي پاڻ جوانيءَ جي ڏاڪڻ تي چڙهندي پھريون پير پنھنجي پڦيءَ جي اُرھہ تي رکيو هئائين، تنھن بعد ئي حسن ۽ جوانيءَ جي ڌڙ تي واڪ ڏيڻ نڪري پيو هو.
___________
”شوڪت ڪجهہ پنھنجي تندرستيءَ جو بہ خيال ڪر، سڄي سڄي رات ڪورس جي ڪتابن کي چهٽيل.......“
سورنھن سالن جي عمر ۾ ئي ماڻس جي وفات، پڻھس جي لاپرواهي ۽ ڌنڌي ۾ رڌو رهڻ، سار سنڀال پڦيءَ جي حوالي، جيڪا پڻ شاديءَ کان پوءِ بيوھہ. هوءَ جيڪڏهن ننڍي عمر جي ڪا جوانڙي نہ هئي تہ ايڏي ڪا پڪي عمر جي بہ ڪانہ هئي، جنھن ڪري سندس جسم اڃان تائين ماس سان ڳتيل ۽ من پوڙهو ڪين هو، اهو ئي سبب گهر ۾ شوڪت جھڙي جوانڙي جي ٽھل ٽڪور ڪندي ڪندي من ئي من ۾ کيس پنھنجي هنج ۾ هجڻ جا سپنا سھيڙڻ لڳندي هئي ۽ جذبات جي وهڪري ۾ وهندي وهندي پاڻ سنڀالي وٺندي هئي. جڏهن بہ هن جي قريب ٿيڻ جي ڪوشش ڪندي هئي، تڏهن اهو محسوس ڪرائڻ جي ڪوشش ڪندي هئي تہ ان سڀ جو ڪارڻ مادرانا شفقت آهي ۽ نہ ڪي پريم واسنا. هوءَ حسين تہ هئي پر سندس اهو حسن آخري پساهن ۾ هو. عمر جو ڳچ حصو ڳاري چڪڻ کان پوءِ بہ جوڀن جي راھہ جا باقي بچيل داڻا وائري اڇا اجرا ڪري هن جي دل هرکائڻ جي هر ممڪن ڪوشش ڪندي هئي. هوءَ جيترو هن جو وڌيڪ خيال ڪندي هئي، اوترو ئي وڌيڪ سندس دل ۾ چاهت جون چنگاريون دکي ڀنڀٽ ٿيڻ لڳنديون هيون، جيڪي کيس جلائي ڀسم ڪري رهيون هيون. هن جي من ۾ جيڪا تڙپ ۽ جلن هئي ساکيس چين سان ويھڻ ڪين ڏيندي هئي. اهو ئي سبب ڦري ڦري سندس مٿان بيٺي هوندي هئي. ۽ پيار وچان سندس وارن ۾ آڱريون ڦيري پئي دل بھلائيندي هئي. ان وقت هن جي آڏو گذريل مڙس سان گهاريل گهڙيون ڦرڻ لڳنديون هيون. اهي گهڙيون هن لاءِ ڪيڏيون نہ سندر ۽ شانت هيون، جن ۾ هوءَ مڙس جي ڀاڪر ۾ ڀڪوڙجي سرد راتين ۾ بہ پگهر وهائيندي هڪ قسم جو آنند ۽ سرور محسوس ڪندي هئي. اهڙين يادن ايندي ئي هوءَ سڄي پگهر ۾ پسي ويندي هئي ۽ هن جي وارن مان هٿ ڪڍي تڪڙ تڪڙ ۾ ٻئي پاسي وڃي صوفي تي آهلي پوندي هئي. پر ان سڀ جو شوڪت جي دل تي ڪوبہ اثر ڪين ٿيندوهو ۽ هن کي ڪڏهن بہ گلابي ساڙهيءَ ۾ ويڙهيل پڦيءَ جو سيڊول جسم، نازڪ ۽ واسنا سان ڀريل گولاين ۽ اگهاڙن جهڪيل پٺن مدهوش ڪين ڪيو، جنھن ڪري ان سڀ جي ڄاڻ ئي نہ رهيس. اهڙين ڌرمي پابندين هيٺ دٻجي دٻجي جيون جو ايڏو سارو عرصو گذارڻ سبب هن جو رت اهڙو تہ ڄمي ويو هو جو سنان وقت پڦيءَ جو ننگو جسم، اُڀريل اُرھہ ۽ چلڪندڙ رانون بہ سندس رت کي ٽھڪائي ڪين سگهنديون هيون.
هڪ رات جڏهن آس پاس وارن گهرن ۾ سانت شھر جو ماحول گهُٽجي، ٻوساٽجي رات جي غارن ۾ دفن ٿيندڙ اهڙي وقت هوءَ سھيڙيندي اوچتو ئي سجاڳ ٿي وڃي ٿي. سندس ڀر ۾ ٻئي پلنگ تي شوڪت گھري ننڊ جي آغوش ۾، هوءَ هڪ ڀيرو ڪنڌ کڻي چتائي ٿي ۽ ٻيھر وري ڪنڌ کي ويھاڻي تي سٽي ٿي. سندس من ۾ هڪ قسم جي آنڌ مانڌ اٿڻ لڳي آهي، سندس من ۾ وري هڪ ڀيرو ڪنھن جي هنج ۾ هجڻ جا اُڌما اٿڻ لڳن ٿا. وري هڪ ڀيرو سالن کان دٻيل جنسي بُک اچانڪ ڀڙڪو کائي جسم کي ڄرائي ڇڏيس ٿي. هن جي من ۾ هڪ ڀيرو وري پريم چاهنا ۽ واسنا ڪر موڙي اٿي آهي ۽ خيالن جي هلچل مچي وئي آهي. اڄ هوءَ پنھنجي واسنا جي ٻرندڙ جوالا کي شانت ڪرڻ چاهي ٿي. هاڻي هن جي وحشانيت ۾ تيزيءَ سان واڌ اچڻ لڳي آهي. هوءَ چاهت جي انڌ ۾ پاڳل بنجي پلنگ تان کسڪي پير پير ۾ ڪري شوڪت مٿان آئي آهي. پلنگ جي سيرانديءَ کان بيھي زيرو بلب جي جهيڻي روشنيءَ ۾ هن جي جرڪندڙ ڳل تي آهستي آهستي زبان ڦيرڻ جي ڪوشش ڪري ٿي، آلاڻ لڳڻ سبب هو هلڪو ڇرڪي آرس ڀڃي منھن ٻئي طرف ڪري ڇڏي ٿو ۽ هوءَ هٽي ديوار کي ٽيڪ ڏئي بيٺي رهي ٿي. وري ٻيھر همت ڪري هڪ ڀيرو جهڪي سندس ڳل تي زبان ڦيرائڻ جي ڪوشش، وڌيڪ آلاڻ لڳڻ سبب هو ڇرڪي سجاڳ ٿي پيو آهي. مٿان جهڪيل جسم تي نظر پوندي ئي ڊپ وچان رڙ نڪري وڃيس ٿي . هوءَ تڪڙو ئي سندس وات تي هٿ ڏيندي اڇل کائي بستري ۾ گهڙي هر طرح جون دلداريون ڏيڻ لڳي آهي.
”مان..... مان...... زي...... زينا آهيان، زينہ....... زينہ.... زينا.......“
”زينا.....!!!“
”ها.... ها.....“
”تہ پوءِ هي سڀ......“
”ها سڀ، اهو سڀ..... پر تون......“
پڪ ٿيڻ تي تہ ڪو جن ڀوت نہ پر پنھنجي ئي پڦي آهي، تڏهن وڃي مس مس ساھہ سامت ۾ آيو اٿس ۽ کيس ترڇي نظرن سان نھاريندي چوي ٿو،
”ڇو، ڇا ڳالھہ...!؟“
هوءَ سندس وات تان هٿ هٽائي لڄاريون اکيون جهڪائي، منھن لڪائيندي، ڀاڪر ۾ ڀريندي، مٿس مٺين جو مينھن وسائي ڏئي ٿي.
”اُف.... مان توکي ڪيترو نہ.......“ هوءَ کيس وڌيڪ سيني ۾ سوگهو ڪري ڇڏي ٿي.
پر ان سڀ جو ڪوبہ اثر ڪونہ سڀ ڪجهہ بيڪار ڇو تہ هن جي جواني، رسم رواج جي برفيلي ديوار هيٺ دٻجي ماٺي ٿيل آهي. ۽ اهڙي رومانيت ڀريل ماحول ۾ بہ بجاءِ رت ٽھڪڻ ۽ جذبن کي نئون روپ ملڻ جي هن جي اکين ۾ ڪروڌ ۽ الجهن جا آنسو تري اچن ٿا. هن ڪڏهن بہ ان سڀ جي ڪلپنا ڪين ڪئي هئي. پر اڄ؟ اڄ هو اهڙي ريس جي ميدان تي اچي نڪتو آهي، جتي سامھون هلڻ کانسواءِ ٻيو ڪو چارو ئي ڪونھي. هو اڄ اهڙي ڍڳي سان پاڃاريءَ ۾ جڙيو هو جنھن سان پٺتي هلندي منڍي ٿي مروڙيس، ڪنڌُ ٿي ڪٽِيس. پوءِ ڪيترو ئي لڇڻ ڦٿڪڻ ۽ مذهبي وردن ورائڻ کان پوءِ هٿيارن جو ڦٽو ڪرڻ.
هاڻِي هن جي مک تي مسڪراهٽ، شرم، لڄ، خوشي ۽ پنھنجائپ جا آثار نروار آهن. هوءَ اڄ سالن جي دٻيل واسنا جي بک شوڪت کي وڌيڪ ٻانھن ۾ سميٽيندي پوري ڪري رهي آهي ۽ پوءِ پگهريل، ڀِڳل ڪپڙن کي هڪ هڪ ڪري لاهي ڦٽو ڪرڻ ۾ ڪوبہ آر نہ ٿو ٿئي. هوءَ بلڪل ننگي آهي ۽ ان ننگائپ هوندي بہ ڪا هٻڪ ڪا هٽڪ ڪانہ اٿس ۽ هي پنھنجي مرم ۾ ئي مئو مئو ٿو وڃي ۽ سو بہ ڪيسيتائين؟ ڪيسيتائين مذهبي پابنديون کيس پاپ ڪرڻ کان بچائي سگهنديون.
پڦيءَ جي اگهاڙي وچڙيل جسم کي ڏسي سر کان پيرن تائين باھہ وٺي ويس، سندس سڄو جسم ٿڙڪڻ لڳو آهي. هن جي ورتاءَ کان جتي شڪي، لڄي ٿي رهيو آهي، اتي من ۾ هڪ قسم جي ڪتڪتائيءَ جو بہ مزو وٺي رهيو آهي. هن جي من ۾ ٿورو اڳ جيڪا پاپ ۽ پڃ بابت جنگ ڇڙيل هئي سا هينئر پنھنجو سڄي جو سڄو زور ٽوڙي رهي آهي ۽ هڪ نئين آزمودي مان گذرڻ سبب ڌرمي پابندين، مذهبي ريتن، رسمن کي ٺوڪر هڻڻ ۾ اڄ کيس ڪجهہ بہ خراب نٿو لڳي. خيري بلب جي هلڪي ڌيمي روشنيءَ ۾ مٿائنس ڪا وزنائتي شئي مڙهي ڇڏي ٿو.
ٻئي صبح تي هو پلنگ تي ستل هو، سندس ٻانھن ۾ نرم نرم فوم جو ويھاڻو ڀڪوڙيل ۽ چھري تي رات واري ٿڪاوٽ جا نشان هئا. ۽ پوءِ؟ پوءِ ايئن ئي سندس زندگيءَ جو قافلو تيزيءَ سان اڳتي وڌندو رهيو ۽ منجهس عزت، شھرت، جواڻ، حسين جسمن سان چاھہ وڌڻ لڳ هو.
نہ صرف ايترو پر هاڻي هن کي اهو بہ ياد آيو، جڏهن مذهبي پابندين جو قائل نہ هو، رسم رواج جي هٿ ٺوڪي اخلاقيات جو قائل نہ هو، تڏهن جل جانور جيان آزاديءَ جا خوب مزا ماڻيا هئائين ۽ پوءِ ان آزاديءَ واري ماحول کان تنگ ٿي ڪري ئي ڳوٺاڻي زندگي اپنائڻ لاءِ سوچيو هئائين، تڏهن هڪ دفعو وري پراڻن ڌرمي خيالن کيس سرير جي سمونڊ مان ڇڪي ڪنھن سڃي ٻيٽاري تي آڻي ڪڍيو هو. ايئن ڪيترائي ڀيرا آتم هتيا لاءِ سوچيو هئائين پر الائي ڇو هر ڀيري ان تي عمل ڪري ڪين سگهيو هو ۽ آخر ۾ ياد آيو هوس، پراڻن اتھاسن ۾ پڙهيو هئائين، ڳوٺاڻي زندگيءَ جي پاڪ پويترتا جي بابت ۽ پوءِ تڪڙو ئي سندس من ۾ هڪ خواهش ڪر موڙي اٿي هئي، ڳوٺاڻي زندگيءَ جو لطف وٺجي، ڪنھن البيلي اڙٻنگ جوانڙيءَ جي آغوش ۾ راتيون گذارجن، تنھن بعد لڳاتار ويچاريندو رهيو هو. هڪ نئون جيون شروع ڪرڻ ۽ نئين طرز جي زندگي اپنائڻ لاءِ. هن پنھنجي پاپن سان ٽمٽار زندگيءَ کي وري هڪ ڀيرو ڳوٺاڻي ماحول ۾ جيئڻ پئي چاهيو ۽ کيس يقين ٿيڻ لڳو هو تہ هو پنھنجي نئين دنيا ۾ آرام ۽ سڪون سان رهندو ۽ پوءِ رستن تي دُور تمام پري ماڻھن جا ٽھڪ گونجي رهيا هئا. هي پنھنجي منزل طرف وڌي رهيو هو.
هن کي ياد آيو هو، ايئن ڪرڻ لاءِ هن کي پنھنجو پاڻ سان وڏي جنگ ڪرڻي پئي هئي. پاڻ جڏهن يارن جي ڪمپنيءَ ۾ ٽن ڪلاڪن جي بليو پرنٽ ڏسڻ کان پوءِ ڏاڪي ڏاڪي اڌ مئو ٿي گهر پھتو هو ۽ پوءِ ڪيترن ئي ڏينھن تائين بيماريءَ جي بستري تي ضمير جي جنگ لڙي رهيو، هو تڏهن پڦھنس گهٻراهٽ وچان سندس لاءِ الائي ڇا مان ڇا هلائي ڇڏيو هو.
هن کي پنھنجي پاپ ڀريل زندگيءَ ۽ ان ماحول کان سخت بڇان ٿيڻ لڳي هئي، جنھن ۾ جوانين جو ٽڪراءُ، فري لائيف، فري سيڪس جي ڇڙواڳي، هن پنھنجي گناهن ۽ پاپن سان رڱيل آتما کي آزاد ڪرڻ ٿي چاهيو، هاڻي هن کي هر عورت کان بڇان ٿيڻ لڳي هئي.