سرور

فراق تنھنجي جي آڳ پنھنجي اڃا بہ من ۾ مچي رھي آ،
اسان جي ھستي سموري جنھن منجهہ سون وانگي پچي رھي آ.

ممات گذري وڃي ٿي ڀرسان، حيات ھر ھر بچي رھي آ،
لڳي ٿو مون کي تہ ڏور جيون جي ھاڻ منھنجي ڪچي رھي آ.

ڏسو تہ ھوءَ پنڌ ۾ تہ ناھي سمورو عالم ئي واسجي ويو،
وجود، چندن جي مھڪ جھڙو، سنواري ٺاھي اچي رھي آ.

جڏھن کان ھن کي بہ عشق ٿيو آ، تڏھن کان سھڻي وئي ٿي ٻيڻي،
ھوءَ عشق ۽ سونھن جي سمورن، رنگن ۾ ھاڻي رچي رھي آ.

قسم کڻي جنھن بہ ڳالھہ ڪئي ھئي، سڀن ۾ ھئي بس اھائي ڪوڙي،
ڪڇيو نہ جنھن ۽ پڇيو نہ جنھن بس اھا سڀن ۾ سچي رھي آ.

ھيءَ شاعري بس ”خيال“ ناھي، حسين ھڪڙو ”ھنر“ بہ آھي،
انھي جو مقصد اھو بہ آ جو رقاص وانگر نچي رھي آ.

*