مون جي اکڙين ۾ خواب پوکيا هن
رڃ ۾ ڄڻ گلاب پوکيا هن
توکان سڀ ڏک کسي وٺڻ جا خيال
من ۾ بيحساب پوکيا هن
سونهن لئه، سچ لئه، محبت لئه
وقت ڪيڏا عتاب پوکيا هن
هر فصل ۾ ٿا وڃن مٽجي هو
چهري چهري نقاب پوکيا هن
پوءِ به پڪ آ گناهه ئي لڻندس
توڙي هيڏا ثواب پوکيا هن
ڪجھ عمل ڏي به سوچ او ڏاها!
تو ته خالي خطاب پوکيا هن
نيٺ تنهنجي سوال کي رسندا
سنڌ! مون جي جواب پوکيا هن