ڀرپور نگاهن سان ڏسي ڀي نه سگھياسي
هڪ درد کڻي دوست! اوهان ساڻ ملياسي
ڪيڏا نه اداڪار وڃون پاڻ پيا ٿيندا
دل ۾ ته رناسي پئي، ٻاهر ته کلياسي
سڀ ٽهڪ، سڀئي گيت، زماني جي پلوَ ۾
سڀ لڙڪ، سڀئي گھاوَ، اسان جھولَ جھلياسي
جو شخص ملي ٿو سو ڀري زهرُ اکين ۾
ايئين ٿو لڳي شهر تي ئي ڄڻ بار ٿياسي
هن کان ته جوابن جون تقاضائون ئي بيڪار
پنهنجن ئي سوالن ۾ ته وچڙي ها ويا سي
اڄ نانءُ ڏنو ان به خزائن جو اسانکي
جنهن لاءِ بهارن جو ڪو پيغام هياسي.