اوسيئڙو
اوسيئَڙي ۾ آهيان سانئِڻ!
شهرَ تنهنجي جا، جَڏَهن سَڀُ ماڻهُو
گُلَ هٿن مان رَکي
پَٿَر کڻندا
جن جي اکڙُين جي جڳهه چهري تي
هوندا ڄَڻُ ڪي ٻه سجايَلَ ٽانڊا
جن مان اُلري ڪي اُلا نفرتَ جا
مُنهنجي جذبن کي ڪندا
رَکَ، ساڙي.
مان اُنهيءَ ڏينهن جي اوسيئڙي ۾
آهيان سانئِڻ!
تُنهنجي گھر جيان، تُنهنجي دل جا
مون تي، سڀُ دروازا جڏهن بند ٿيندا
مون تي هڪ اوپري نگاھَ وجھي
راھَ ۾ گڏجي تون گُذري ويندينءَ
۽ اُنهيءَ پل ئي، اُنهيءَ راھَ مٿان
مان سندم پيارَ ۽ ويساھَ جا
وِکريل موتي
ميڙيندي ميڙيندي
راھَ جي ڌُوڙ ۾ گُم ٿي ويندس
مان اُنهيءَ ڏينهن جي اوسيئڙي ۾
آهيان سانئڻ!