تئي جي پُٺ
”شهرَ سڄي ۾ ڪيڏو سُک آ
ڪيڏو آهي سُڪون
همت جي ڪا کوٽ نه آهي
ڪنهن به دل ۾ خوفُ نه آهي
ٻڪري، شينهُن ٿا، هڪڙي گھاٽَ اُڃَ اُجھائِن
اَڻ هوندن کي هوندي وارا سيني لائن
ڪنهن به پيٽَ سان هاڻي ٻڌَل ڪو پَهَڻُ نه آهي
ڪنهن به اَکِ مان لُڙڪن جو ڪو وَهَڻُ نه آهي
ڪُوڙ هيو جو، تنهن کي ڦاهي چاڙهيو ويو
سچايُن سان آهي واعدو پاڙيو ويو
سچُ رهي ٿو، سَرهو هاڻي سوڀَ کٽي
دوکي ۽ دولاب جي آهي پاڙَ پٽِي
شهرَ سندم جو ڏينهن ۾ آ نالو ٿيو
شهرُ امُن جو آهي ڄڻُ حوالو ٿيو
هر ڪنهن گھَر ۾ سُک ۽ چين جو ديپُ ٻري
اهڙو بهتر حالُ ڏسي ٿو هانءُ ٺَري.“
مون اڄُ جي تاريخ لکي آ
ڪيڏي منهنجي ديدَ تکِي آ
پر سُڀان جا سڀ ئي لوڪو!
ڄاڻي وٺجو
مون جيڪي ڀي اَڄُ لکيو آ
ڪُوڙ لکيو آ!
ننهَن کان چوٽيءَ تائين ڪُوڙ
سڀ ڪجھ ان جي اُبتَڙ آهي!