ٽه سٽا
هر غاصب جو چهرو هن ۾
سنڌڙيءَ ڄڻ آئينو آهي
موت جي ڪيڏي ڀرتي آهي
پنهنجي پاڇي کان ڇرڪان ٿو
ڇاهيءَ منهنجي ڌرتي آهي
نفرت جنهن جي ٻولي آهي
منهنجي هٿ ۾ گل سندءِ لئه
هن جي گن ۾ گولي آهي
جيڪر ساڃهه ڌاريون ها
اهڙا ماڻهو آڻڻ کان ته
پاڻ کي پاڻ ئي ماريون ها
ٺاههَ جڙن جا ٺاههَ ٽُٽَن
حيدرآباد جي رستن تان
اجرڪ وارا روز کٽن
هيءُ انهن جو ئي پاڙو آهي
ڪالهه لٽيون جن شهر ٺٽي جو
اڄُ ڪراچيءَ تي ڌاڙو آهي