شرافت جوچوغو: رزاق سهتو
شرافت جوچوغو: رزاق سهتو
ڀڻڪندو رستي سان وڃي رهيوآهيان.گاڏيءَ جوتيزهارون لڳي ٿو.ڇرڪي پوانٿو.گاڏي آهستي آهستي ڀرسان گذري ٿي.ڪارهلائيندي جوان ڪاوڙمان چويٿو.
“اي پوڙها.پري ٿي گھروارن ڪڍي ڇڏيوٿي ڇا. ڳچيءَ ۾ نه پئين.؟”
هن ڏانهن فقط نهاريم.گاڏيءَ کي بريڪ هڻندي چيائين.
“ٻُڌين به ٿوالائي ڪون ان عمر۾ ڪَن به جواب ڏئي ويندا آهن.”
ڪار جوايڪسيليٽردٻايائين،ٽائرن مان چيڪٽ نڪري ويا. هاڻ روڊ کان پرڀروٿي هلڻ لڳم.
نوجوان جوجملو.
“اي پوڙها پري ٿي گھروارن ڪڍي ڇڏيوٿي ڇا. ڳچيءَ ۾ نه پئين.؟”
ورجائڻ لڳس.
پنهنجوپاڻ سان ڳالهايان ٿو.
“پوڙهن ماڻهن کي گهرمان ڪڍي ڇڏڻ جي ريت پئجي وئي آهي.انسان سٺا گڻ ڦٽي ڪري چڪوآهي.پرپوڙهو ڇوچيائين.؟”
پنهجي جسم جوجائزوٿووٺان.
“واراڇا ٿي ويا آهن.چهري تي ڪيترائي گھنج پئجي ويا اٿم،جسم ۾ اها لوڏ ۽ ڦڙتي،چال ۾ اهاچستي ناهي رهي.جسم جوماس ڍلوٿي ويوآهي.هرڪوئي منهنجا ارڪان ڏسي پوڙهو ٿو سمجھي.ڪارواري اهوئي سوچي پوڙهو چيوهوندو.”
اهڙيون ڳالهيون هئين سان هنڊائيندي پارڪ ۾ داخل ٿيندي ئي بينچ تي ويهي رهيس.هتي ڏيهاڙي ڊڪڻ لاءِ ايندو آهيان.ڪارواري نوجوان جي چيل جملن هنياءُ روڙي وڌو واڪ ڪرڻ تي من نه ٿي وريو.واڪنگ ٽريڪ تي مايون مرد جوان پڪا پوڙها.سڀ جا سڀ ڊوڙيا پئي ته ڪي گھميا پئي.مان ويٺورهيس.واڪ ڪندڙن مان ڪجھ ماڻهون نهاري وري گذري ٿي ويا.شايد سوچيندا هوندا ته
“اڄ الائي ڇوواڪ نٿوڪري لڳي ٿوطبيت ٺيڪ نه ا ٿس.”
“خيرت ته آهي.توهان واڪ نٿاڪيو.؟”
ڪنڌورائي ڏٺم نيها هئي.هم عمر هئي.سرڪاري کاتي ۾سيڪريٽري آهي. ڪنهن زماني ۾ منهنجي سب آرڊينيٽ ٿي رهي هئي پرهوءَ وڏي عهدي تي وڃي پهتي. مان پوئتي رهجي ويس.هن کي منهنجي پوئتي رهجي وڃڻ جوڏک هئو.ٻي ڪا ڪوتاهي ڪان هئيم بس ايمانداريءَ جي سزا ۾ سدائين پروموشن کان پاسيرو رکيو ويو.آفيسرن جي چاپلوسي ڪون ڪري سگھيم نيها حسين عورت هئي.آفيسرسندس ڪمپنيءِ لاءِ سڪندا هئا.وئي ڏاڪا چڙهندي،پروموشن وٺندي. کيس جواب ڏنم.
“من نه ٿو گھري ته واڪ ڪيان.”
“ڪاخاص ڳالهه.؟”
“نه ڪجھ نه .”
“طبعيت ته ٺيڪ آهي نه.؟”
“جي بلڪل سهي آهيان.”
“توهان جولکڻ پڙهڻ ڪيئن ٿوهلي.؟”
“هلي پيو.”
نيها ڏانهن نهار ڪندي چيم
نيها هڪڙي ڳالهه پڇانءِ.؟”
“جي پڇو.”
“توکي پوڙهوٿولڳان يان نه.؟”
نيها سوچ ۾ پئجي وئي مرڪندي چيائين.
“مان ڇا چوان.”
“چئي ڇڏ. حجاب نه ڪر.”
“ڪڏهن ڪڏهن مان به سوچيندي آهيان ته عمرجي جنهن حصي ۾ آهيوان کان وڌيڪ عمرجا لڳندا آهيو.”
“چوڻ جومقصد آهي ته پوڙهولڳان ٿو.”
نيها مرڪي پئي.موڪلائيندي چيائين.
“اڃان واڪ ڪرڻي اٿم.اوهان کي واڪ ڪندي نه ڏٺو ته حال احوال پڇڻ آيس.”
“توهان وڃي سگھوٿا.”
نيها هلي وئي پر واڪنگ ٽريڪ تي ڊوڙندي منهنجي ڀرسان گذري ٿي ته مون ڏانهن نهاري مرڪندي ٿي وئي.
“توهان واڪ نه ڪئي.ڇو؟”
ڪڙڪيدارآوازڪنن سان ٽڪرايو.ڌيان ڪيم ته رٽائر ڊي آئي جي هئو.هن ڏانهن مرڪندي نهاريندچيم
“واڪ ڪرڻ لاءِ دل ڪون ڪڍيو.”
“خيرت. طبعيت ته ٺيڪ آهي.؟”
“جي ها بلڪل طبعيت ٺيڪ آهي.”
“دين اوڪي گاڊ بليس يو.”
ائين چئي هليو ويو.
اٿڻ جي ڪيم،اڃان ٻه ٽي قدم مس کنيم ته نيها جو آوازآيو.
“ڪاڏي پيا وڃو.ٿوري دير ويهو ته هڪڙو ڦيروپوروڪري اچان ته گڏجي ٿا هلون.”
“جيڪا تنهنجي مرضي.”
ويهي رهيس.
نيها گاڏي پئي هلائي. ساڻس گڏويٺورهيس.
“توهان کي گھرڊراپ ڪندي ٿي هلان.توهان کي واندڪائي آهي ته اڄ شام جو منهنجي گھرهليا اچوته ڪچهري ڪيون موڪل جي رات آهي انجاءِ ڪنداسين.”
“اهو ته ٺيڪ آهي پر.”
“پرڇا توهان وٽ واندڪائي ناهي.؟”
“نه .. نه ... اهڙي ڳالهه ناهي.”
“ شام جوڊرائيورکي گاڏيءَ سميت موڪليندس هليا اچجو.”
“ٺيڪ آهي.”
گھر ڊراپ ڪري هوءَ هلي وئي.
شام ٽاڻي تيارٿي نيها جي ڊرائيوجوانتظارڪرڻ لڳس.پنهنجوپاڻ سان ڳالهايم
“ڇوڊرائيوراچڻ ۾ ديرڪئي آهي.؟”
اوسيئڙي جي ڪيفيت کي ڪافورڪرڻ لاءِ ڪوهيلوڪون هيو.پرڪي خيال ذهن ۾نيها جي باري ڦريا پئي.نيها جي جواني غزب جي هئي.نهارڪري ڏسندي هئي ته ماڻهونءَ جوهنياءُ ڏري پوندوهئو.ڪڏهن ڪڏهن ته منهنجي دل به هرکائي وجھندي هئي.مونکان آفيس جو ڪم سکي ڀڙ ٿي ته آفيسرن جي چيمبرن ۾ گھڻووقت گذارڻ لڳي هئي.ڪجھ آفيسر ته کيس آفيشل ٽوئرتي ملڪ جي مختلف شهرن ۽ ملڪ کان ٻاهربه وٺي سيرسپا ٽا ڪري آياهئا.ويڪ اينڊ ته خالي ويندوئي ڪون هيس ڪو آفيسرگھرائي وٺندوهيس.سندس اي سي آر وئي ٽاپ نمبرن تائين پهچندي.پروموشن جي لاءِ سليڪشن بورڊ ڀلا نيها کي ڪيئن وساري ها سيڪريٽري ليول جي پوسٽ تي وڃي پهتي آهي.
ڦڪائپ ۽ ٽوڪ واري مرڪ چپن تي آيم ۽ پنهنجوپاڻ کي چوانٿو.
“پاڻ ساڳوئي پيا سيڪشن آفيسرواري جتي گھليون.رٽائربه اتائين ٿبو.”
ڊرائيورآيو ته خيالن جوواچوڙوماٺار۾ بدلجي ويو.
نيها سان رسمي سلام دعاکانپوءِ ٿوري ديرماٺ رهي.ٻيوڪيربه ڪون پهتل هئو.هيڏانهن هوڏانهن ڏسندي سواليه انداز۾ نيها ڏانهن ڏٺم ته پاڻ ئي جواب ڏنائين.
“ٻيوڪير به اچڻوناهي.”
“اڇا.”
اسان شام جي پهر ۾ ويڪري لان ۾ ڪرسين تي ويٺا هئاسين.نيها ڏاڍي سندرپئي لڳي سندس چهري تي ڪامورڪي ڏِکَ نمايا هئي.سندس نوڪرچانهن کڻي آيو. چانهن سان گڏ گرم گرم شاميون،سموسا ۽ گهڻوڪجھ کڻي آيو.
“ڏيوڪا نئين تازي خبرچار.؟”
مون شامي کڻندي نيها کان سوال ڪيو.
“خبرون وري ڪهڙيون جاڏي تاڏي مارا ماري لڳي پئي آهي.مرڻ واري کي خبرناهي ته مونکي ڇوپيوماريووڃي.ماريندڙ کي به ڪا ڄاڻ ڪانهي ته ڇوپيوماريان.سرمائيدار وڃي پيومال ميڙي گهرڀريندو.جنهن دور۾ پاڻ جي رهيا آهيون اهو ته ڪيپيٽل ازم جي به حدود ۾ ڪون ٿواچي.پوري دنياجي اندرڪنهن به ملڪ ۾ ڪوبه نظريوڪونهي نه ئي نظريي جي تابي ڪا حڪومت پئي هلي.هڪ بيراهه رويءَ جو انساني سمنڊ آهي جيڪوبي مقصد،اڳتي ڌوڪيندوپيووڃي.جنهن کي پنهنجي منزل جي به ڄاڻ ڪانهي نڪي رهبرجي خبرآهي بس حيوان طورجيئندواڳتي وڌي رهيوآهي.”
چانهن جوڍيڪ ڀريندي چيم.
“برابرائين ته آهي. دين واٽ هيپنڊ.؟”
نيها ڪا ديرٽٻ ۾ پئجي وئي.کيس ڌيان سان ڏسندورهيس.ڏاڍي وڻي پئي.هوءَ الائي ڪهڙن پورن ۾ هئي.سوچيم پئي هيڏي سندر ۽ سهڻي فزڪ واري عورت شادي ڪرڻ کانسواءِ ڪيئن رهجي وئي.خاموشي چارسوڦهليل رهي.نيها هڪ گهروساهه کڻندي چيو.
“ڇوتوهان ماٺ ۾ ٿي ويا آهيو.”
“توهان به ته چُپ ۾ آهيو.”
“ها ڪڏهن ڪڏهن ماڻهونءَ کي ماٺ لڳي ويندي آهي.”
اسان چانهن پوري ڪري چڪا هئاسين. نوڪرآيو ۽ ٿانوکڻي هليوويو.
نيها نهارڪندي مون ڏانهن ڌيان سان ڏٺو ۽ چيائين.
“ٻاهرکنڪي وڌي وئي آهي ڊسمبرجا آخري ڏينهن آهن هلو ته اندر هلي ويهون ڪٿي موسم جي اثرڪري طبعيت خراب نه ٿي پئي.”
“ٺيڪ ٿا چئو هيءَ ڊينگي وائرس جي موسم آهي. ان کان پهريائين جومڇرحملوڪن اٿوته اندرهلي ٿا محفل ڄمايون.”
اسان اندرڊرائنگ روم ۾ آياسين.هي نيها جوسرڪاري گھرهيو.هن ڊرائنگ روم ۾ ويهڻ کان پهريون چيو ته
“جميل صاحب اچو ته بيڊ روم ۾ ٿا ويهون اتي ايزي رهنداسين.”
“جيڪا اوهان جي مرضي.”
اسان بيڊرو۾ اچي ويٺاسين.
نيها ٽي وي آن ڪئي. ٿوري ديرخبرون ٻڌندي رهي. مان چپ ڪيون ويٺورهيس.موبائل تي ڪنهن جي فون آيس هن سان آفيشل ميٽرتي ڳالهائيندي رهي.موبائل ڪال جي هڪ سلسلو جڙي پيوپاڻ ڳالهائيندي رهي.مان خاموش ويٺورهيس. گهڻووقت گذري چڪو. چوڻ لڳي.
“جميل صاحب معاف ڪجو ڇاڪجي جڏهن نه ماڻهون وڏوڪاموروبڻجي ويندي آهي ته هن جي ذاتي زندگي زيروٿي ويندي آهي.موڪل جي ڏينهن به هوڍيوٽي تي هوندوآهي توهان کي ڇا ٻڌايان توهان ته هر شيءِ کان واقف آهيو.”
“جي ها توهان جي پوزيشن کي سمجھي سگھان ٿو.”
“هاڻ هيئن ٿا ڪيون.موبائيل فون ٿا بند ڪيون ۽ پرائيوٽ سيڪريٽري کي ٿا چئون ته لينڊ لائين تي جيڪي ڪال اچن ته انهن کي نوٽ ڪندو وڃي.”
“جيڪا اوهان جي مرضي.”
نيها موبائيل آف ڪري ڇڏي. مون تي نهارڪندي چيائين.
“ڇاائين ٿي سگھي ٿوته توهان گھرفون ڪري اطلاع ڏيو ته رات گھرڪون ايندس”
مان سوچ ۾ پئجي ويس.
“توهان جيڪڏهن ايزي فيل نٿا ڪيوته ليواٽ.”
“نونو،نوپرابلم،موبائل تي گھرٻڌائي ٿوڇڏيان ته رات گھرڪون اچي سگهندس. اٽس اوڪي.”
“دين يو ٽيل يوئرفيملي.”
“اوڪي.”
اسان ٻنهي جا موبائل فون آف هيا.زندگيءَ جي ڪهڙي نه خوبصورت رات جي پهرين پهرجا لمحا هيا.مس نيها ۽ مان ڊرنڪ ڪري رهيا هئاسين.سروراسان جي رڳن ۾ ڪنهن عاشق جي محبوبه لاءِ بيقراري جيان رت سان گڏ سرندي ٿي رهيو.نيها نشيلانيڻ کڻي ڏٺو ۽ چيو.
“توهان ۽ منهنجي وچ ۾ ڪوفرق ڪونهي. جيڪڏهن آهي ته اهورڳوذهني سوچ جوتوايمانداريءَ سان نوڪري ڪندورهين ۽ ڌڪجي ڌڪجي اچي سيڪشن آفيسرٿيو آهين. مان توهان کان جونئيرسيڪريٽري ليول تي اچي پهتي آهيان. ڪجھ هفتن ۾ چيف سيڪريٽريءَ جوآڊر ٿي ويندو.تنهنجا مون تي ٿورا آهن جوآفيس ورڪ ۾ ڀڙ توڪيو ۽ وڻندوبه آهين.اوهان جي من ۾ به منهنجي لاءِ چاهه هيو.پرشرافت جوچوغوپايون گھمندو هئي.جن ڏينهن ۾ توهان ڪم سيکاريندا هئو. توهان ڏانهن وڌي اچي ملڻ ٿي چاهيو پرتنهنجو ٿڌورويو ڏسي پير ڍرا ڪري ڇڏيم.تنهنجي جواني جوجوالا مکي ٿڌو ٿيندو پيووڃي ته بدلبا پيا وڃو نه ته توهان ۽ ڊرنڪ ڪريو.ڏس توهان ۽ مون ۾ ڪهڙوفرق،مان به اڪيلي توهان به جهڙوڪ اڪيلاسدائين زال کان ڪاوڙيل رهندو آهين.اداري مان جي پي فنڊ ۽ ٻين ايڊواس مان اولاد کي پڙهايئي، سادگيءَ سان پٽن ۽ ڌيئيرن کي شادي ڪرائي ڇڏئي.سموري اولاد جهڙوڪ توهان کان رٺل رهندي آهي.توهان ڪيئي ڀيرا ٻڌايوهئو ته ارڏا سوال جواب ٿا ڪن تواسان جي لاءِ ڪجھ ڪون ڪيو.جميل صاحب زندگيءِ جو مقصد شادي ڪري ٻارپالي جوان ڪري پاڻ کي پوڙهوڪري ڇڏڻ آهي.؟ پنهنجي خواهشن کي دٻائي عمرکي چوڙي ڇڏجي تنهن کان ته مان سٺوڪيوجواني مان لست ورتي،جودل چيو سوماڻيون پئسو، شهرت، بنگلا، گاڏيون،ب ينڪ بيلنس، نوڪرچاڪر ڇا ناهي مون وٽ،ت ون ٻڌاءِ جيڪڏهن شادي ڪيان هان ته مڙس هرڳالهه تي ٽوڪي اڌ مئوڪري ڇڏي ها، آزاد زندگي بصرڪري سگھان ها.؟ نون نون، نيور.توهان پل پل جي محتاجي ۾ حياتي گذاري ٻارپاليا شرافت ۽ ايمانداريءَ جي اوٽ ۾ بيٺا رهيا.توهان کي ڇا مليو.؟ڪجھ هڙ حاصل ٿيو.اولاد ڇڏي هلي وئي ٿو.ڌيئرمڙسن سان پٽ زالن ۽ پنهنجن ٻارن ۾ مگن آهن.بيمارٿيوٿا توهان کي اسپتال پهچائڻ وارو ڪو ڪونهي،وقت کان اڳ پوڙهوٿي ويوآهين. پوءِ ڀلاتوئي ٻڌاءِ جهان توکي پوڙهي چئي يا نه چئي.ڊيئرجميل صاحب” جملوپوروڪندي نيها، منهنجي سڄي هٿ کي پڪڙي چمي ورتو ۽ شام واري ڪيل سوال ته مان پوڙهو ٿولڳان ياد ڏياري مرڪي پئي.
ڏاڍي ڌيان ويچارگيءَ منجهان مس نيها کي ٻڌو،ڏسندورهيس نيها جا هٿ تي چمي ڏئي نئين جهان ۾ پهچائي ڇڏيو،سندس گفتگودوران جيڪي جواب سوچيا ها سي ذهن مان اڏامي ويا.نيها جي پرڪشش وجود ۽ دلربا چهري کي ڏسندو رهيس،هوءَ ڏسندي مرڪندي رهي.پاڻ اٿي بيڊروم کان ٻاهرنڪري وئي.سندس سراپوڏسي سرورجي وهڪري ۾ وهندي سڄوسراپجي ويس.نيها واپس موٽي ڀر ۾ بيهندي چيو ته
“ها ڊيئر ڇا پيا سوچيو.”
نيها چهري تي جھڪي آئي هئي.هن جي وارن منهنجي ڪلهن کي ڍڪي ڇڏيو.نيها جي چپن جون مکڙيون ٽڙي پيون.ڊڄي ڊڄي چپ ڍراڪيم ته هڪ سرورڀري لهرجسم ۾ ڊوڙي وئي.ڪجھ پل ائين ئي قيد ٿي ويا.
نوڪرـــــ ڀُڳل گوشت کڻي آيو.ننڍڙي ٽيبل تي رکي هليوويو.اسان جا پيگ خالي ٿي ويا هئا.نيها پيگ ٺاهيا.سرڪي به ڀريندا رهياسين ۽ گوشت جون ٻوٽيون به چٻاڙيندا رهياسين.
“نيها هڪ ڳالهه ڪرڻ ٿوچاهيان.”
“جي.”
“توهان جيڪي ڪجھ ڳالهيون ڪيون.”
“هڪ منٽ ـــــ ڳالهائڻ کان پهريائين،ياد رک ته مان تولاءِ توهان ناهيان تون چئي مخاطب ٿي.توهان ۾ اوپرائپ آهي. تون ۾ پنهنجائپ آهي.”
“جي ها.جيئن تون چوندئيءَ ائين ڪندس.”
“سچ ٿوچوين،جيئن چوندس ائين ڪندي.”
نيها پهريون مرڪي،پوءِ هلڪڙا ٽهڪ ڏيڻ لڳي.پوءِ اٿي اچي ڀاڪر۾ ڪيائين خبرناهي ڪيتريوئي چميون ڏنيون هوندائين.جڏهن ڀاڪرمان ڪڍيائين ته چوڻ لڳي.
“هي جيڪوشراب آهي نه انسان جي اندرکي ڪڍي ٻاهرٿوڪري.سچي ڳالهه ڪيائين ته تون مونکي ڏاڍووڻندوهئي.تنهنجي وڏن وارن ۾ جيڪا ڇڪ آهي اها پاڻ ڏانهن ڇڪي ٿي وجھي.هاـــ توهان ڳالهه پئي ڪئي”
ائين چئي سڌي ٿي ويهي رهي.
“مون چوڻ پئي چاهيوته ضميرجونالوخدا آهي.ڪوانسان يا ڄمار جيڪوڪجهه ڪندو پئي آيوآهي جيڪڏهن سندس ضميرمطمئن آهي ته ڪا ڳال ناهي.جيڪڏهن ضمير کيس چنهنڊڙيون پائندو ٿورهي ۽ من مطمن نٿوٿئي ته سمجھون ته خدا راضي ناهي ۽ خدا ضميرجونالوآهي.توجيئن زندگي ماڻي مون جيئن عمرچوڙي انهي جي لاءِ هرڪنهن وٽ پنهنجا پنهنجا دليل آهن.اصل ڳالهه انساجي اندرجي آهي توهان ڪنهن کي ايزايوناهي ته توهان تي به ڪوڏکيووقت ڪون ايندو.”
نيها خاموشيءَ سان ٻڌندي رهي.
اسان کي بک لڳي ته ماني لڳائي وئي.ماني کائي ڪجھ ديرلاءِ ڪچهري ڪري سمهڻ جي ڪئي سون. ڪشادي بيڊ روم ۾ سمهڻ لاءِ ٻه بيڊ پيل هئا.اسان الڳ الڳ سمهي پياسون.ڪمري ۾ هلڪي سائي رنگ جي روشني هئي.ڪا دير گذري ته نيها سڏڪيو.
“جاڳوٿا.؟”
“جي ها.”
ائين چئي نيها منهنجي پلنگ تي آئي چوڻ لڳي.
“توهان سوير ڳالهه ڪئي تن انسان جوضميرجنهن ڪم لاءِ مطمئن هجي اهو ڪري ڇڏجي.”
ائين چئي ڪمبل ۾ ويڙهجي وئي.ان رات جيڪوآنند ماڻيون سوعمرجي ڪل ڪائنات تي پکڙجي ويو.منهنجي اندرجوسنسارئي بدلجي وئي.
ڪجھ ڏيهن ئي گذرياهوندا ته آفيس ۾ منهنجي پروموشن جوچوٻول مچي ويو.ائين ڪندي آڊر به اچي پهتو.مبارڪن جا آوازاچڻ لڳا. مونکي نيها سان گذاريل رات ياد اچڻ لڳي.