شه رڳ کي چمي ڏيڻ وارو آهي موت : عزيز قاسماڻي
بادشاه شهزادي ڪانويليءَ کي ميسيج ڇڏيو.
”رات بهار جي آهي،
ٿڌيريءَ رات ۾ تو منهنجو انتظار ڪيوآهي.
پڪ تون هاڻي سمهين پئي هوندينءَ.
مان بهار جي آمد واري جشن ۾ آهيان
ديرمدار رات تو وٽ اچي ويندس. مون کي توتي فخر آهي...
مان گنهگار آهيان تنهنجو...!!
تنهنجي بهادريءَ جي پيرن جو مَٽُ ناهيان.
منهنجي مٿي واري تاج جو ڀرم توئي رکيو آهي.
مون کي معاف ڪجانءِ.
مان تنهنجي خواهشن جو ڪڏهن احترام نه ڪيو آهي!!“
جينءَ صبح ٿئي ٿو.
مور جي محل تي ڪانون جو بادشاه سميت ڪانگيرو آهي.
سج کي سڀئي ڪانوَ کانگھارا ٿا هڻن....
هن جي اڀرڻ تي ڏمريل آهن.
هنن کي ڪهڙي خبر ته سارو جڳ ميهار جي گھر جي لوٽي آهي ۽ سج مانڌاڻي.
ڪانگيري جو دائرو وڌيڪ گھرو ٿيندو ٿو وڃي.
سج تي سڀ ڏمريل آهن.
شور ۾ مان ايترو ٻڌي سگھيس.
”تون پوءِ اڀرين ها
اسان ڪانويليءَ کي ته وٺي وڃون ها.“