ڪھاڻيون

آخري وسيلو

حليم بروهي ذاتي طور هڪ نرالو شخص هو، مصلحت پسندي ۽ منافقيءَ واري دور ۾ هو سڀني کان الڳ ۽ اڪيلو هو. هن لکڻ توڙي ڳالهائڻ ۾ ڪڏهن به ڪنهن کي راضي ڪرڻ، خوش ڪرڻ لاءِ مصلحت کان ڪم نه ورتو. حليم جنهن ڳالهه کي صحيح سمجهندو هو، ان جو اظهار ڪري ڇڏيندو هو، پوءِ ڀلي ڪنهن کي نه وڻي يا ڏکي لڳي، اها پرواهه ڪرڻ حليم بروهي سکيو ئي ڪو نه هو. هن جي ڳالهائڻ ۽ لکڻ ۾ حليم بروهي اهو ئي ساڳيو ۽ هڪڙو هو. فقط حليم بروهي ئي ڪنهن کي کل کل ۾ چئي سگهيو ٿي ته، ”تون مون کي نٿو وڻين“.
  • 4.5/5.0
  • 3036
  • 1052
  • آخري ڀيرو اپڊيٽ ٿيو:
  • حليم بروهي
  • ڇاپو پھريون
Title Cover of book آخري وسيلو

جيئرو لاش

جيئرو لاش
مون لاش ڏٺو. ڏند ٽڙيل، ھٿ ۾ ڇري، مائي بصران جو لاش رت جي تلاءَ ۾ ٻُڏل ھو. چار گوليون دل جي آر پار ويون ھيون، ٻہ گوليون اکين ۾ ۽ ھڪ ٻہ گوليون ٻن بڪين ۾ اٽڪيل ھيون. مائي بصران کي ٻہ بڪيون ھيون. ٽي گوليون ڦڦڙن ۾ ائين اٽڪيل ھيون جو ھر ھڪ ڦڦڙ جي حصي ۾ ڏيڍ گولي آئي ھئي. ھڪڙي گولي ننڍي آنڊي مان ٿيندي وڏي آنڊي تائين پھچندي ھضم ٿي چڪي ھُئي. اوجهري گولين سان ڀريل ھئي. ٻٽيھ گولين سان مائي بصران جا ٻٽيھ ڏند اڏايل ھئا ۽ ڏندن جي جاءِ گوليون والاري چڪيون ھيون. سڀ گوليون ٿري ناٽ ٿري رائيفل مان ھلايل ھيون. مان پيٽ جهلي ويھي رھيس. پنھنجو پيٽ، مون لاش جي پيٽ کي ھٿ نہ لاتو. انسپيڪٽر ھومز مشڪڻ لڳو. صوبيدار واٽس ٽھڪ ڏيندي مونکي چيو تہ ”اوھان ناميارا جاسوس آھيو، پر ھي ڪيس اوھان کان بہ زور ٿو ڏسجي.“ ڪيس مونکان زور نہ ھو. مان لاش جي حالت ڏسي سمجهي ويو ھوس تہ چا ٿيو ھوندو ۽ قاتل ڪير ھوندو، پر لاش ڏانھن نظر ٿي ڪيم تہ پيٽ ۾ وڪڙ ٿي پيم. پيٽ زور سان جهلي مون لاش ڏانھن ٻيو دفعو نھاريو. لاش جي پيرانڌي مائي بصران جو مڙس اوڇنگارون ڏيئي روئي رھيو ھو. اھو ڪافي ھو. مان پيٽ جهلي ڪمري کان ٻاھر نڪري آيس.
ٻئي ڏينھن صبح سوير انسپيڪٽر ھومز منھنجي گهر آيو. نيرن کان فارغ ٿي سگريٽ ڇڪيندي پڇڻ لڳو تہ ”اوھان سمجهي ويا آھيو تہ اھو مائي بصران وارو قتل ڇو ٿيو آھي ۽ ڪنھن ڪيو آھي؟“ مون ”ھا“ چوندي جواب ۾ پائيپ ڇڪيو.
”اوھان مونکي ٻڌائي سگهو ٿا؟“ انسپيڪٽر جي آواز ۾ التجا ھُئي. اڄ ھن جي چھري تان مشڪ بہ غائب ھئي ۽ صوبيدار واٽسن ٽھڪ سميت بہ غائب ھو. ”منھنجو ڊي ايس پي ٿيڻ جو چانس آھي، ۽ جي مون ھي ڪيس نہ ٽوڙيو تہ مان ڪڏھن بہ ڊي ايس پي ٿي نہ سگهندس، ۽ جي مان ڊي ايس پي نہ ٿي سگهيس تہ ايس پي ڪٿان ٿيندس؟ منھنجي مدد ڪريو. خدا جي واسطي منھنجي مدد ڪريو.“ انسپيڪٽر جي آواز ۾ درد ھو، جيئن سندس پير ۾ ڪا لڦ ھجي.
”ھن شرط تي تہ تون ھن صوبيدار واٽسن جي ٽھڪ کي ٻنجو ڏيندين ۽ تون بہ مشڪڻ بند ڪندين.“
”خدا جو قسم مان آئيندہ ڪڏھن بہ نہ مشڪندس ۽ ھن صوبيدار واٽسن سان ڪو بہ واسطو نہ رکندس. ۽ صوبيدار وري ڇا جو، ايس پي مائٽ اٿس تنھنڪري سٺو ٿاڻو وٺيو ويٺو آھي، نہ تہ جيڪر ڪڏھوڪو رورٽ ٿيندو رنگروٽ ٿي ويو ھجي ھا. ڄاڻي ڇا ٿو؟“ انسپيڪٽر ھومز جي اکين ۾ نفرت ھُئي، جيئن بوٽ گهڻي تڪليف ڏيئي رھيو ھجيس.
”ٺيڪ. ھاڻ ٻڌ، تون فقط منھنجي سوالن جا جواب ڏيندو ھل ۽ قتل جو راز فاش ٿي ويندو. ھي مائي بصران وڌ ۾ وڌ گهڻيون گوليون کائي مري ٿي سگهي؟“ مون انسپيڪٽر ھومز جي بوٽ ڏانھن غور سان نھاريندي پڇيو.
”الائجي“ انسپيڪٽر ھومز بوٽ جا ڪشا کوليندي چيو.
”بلڪل صحي جواب آھي. ’الائجي‘. بلڪل صحي جواب آھي. ھي جواب آھي؟ چڱي طرح دماغ کان ڪم وٺي ٻڌائي تہ ھي مائي بصران وڌ ۾ وڌ گهڻيون لھي؟“ مون ڇڙٻ ڏني.
”وڌ ۾ وڌ چار“ انسپيڪٽر ھومز جواب ڏنو
”۽ لڳل گهڻيون اٿس؟“ مون پڇيو.
”ڏيڍ ٻہ سؤ، ڇو؟“ بوٽ لھڻ سان گڏ انسپيڪٽر جي وات مان سوال نڪري ويو.
”تون سوال پڇي ڊي ايس پي ٿيڻ جو چانس نہ وڃائي. جي وڌ ۾ وڌ چار گوليون لھي تہ پوءِ ھن کي ڏيڍ سئو گوليون ھڻڻ جي ضرورت ڪھڙي ھُئي“ مون انسپيڪٽر ھومز جي پير جي بانس برداشت ڪندي پڇيو.
”اللہ کي خبر“ چئي انسپيڪٽر ھومز پير جي لڦ تان سنھڙي چمڙي لاھڻ لڳو.
”۽ ھن کي بہ خبر آھي جنھن اھي گوليون مائي بصران کي ھنيون آھن. خبر فقط توھان پوليس وارن کي ڪانھي. ھي ڏيڍ سئو گوليون مائي کي ھڻڻ واري جي ذھن ۾ ڪھڙا خيال ٿي سگهن ٿا؟“ منھنجي مرضي ھُئي تہ انسپيڪٽر ھومز پير جي پچر ڇڏي.
”ھڪڙو خيال تہ ھي ٿي سگهي ٿوتہ مائي ڏيڍ سئو گولين کان گهٽ سان نہ مرندي.“ انسپيڪٽر لڦ کي لڳو رھيو.
”۽ ٻيو خيال؟“ مون صبر کان ڪم وٺندي پڇيو.
”تہ مائي سخت ضدي قسم جي آھي ۽ جي نہ چاھيندي تہ ڪڏھن نہ مرندي.!“ انسپيڪٽر ھومز لڦ جي چوڌاري آڱر سان مھٽيندي جواب ڏنو.
”۽ ٽيون ڪو خيال؟“ مون برداشت ڪندي پڇيو.
”ڊپ تہ متان مائي جيئري رھجي وئي ھُجي“ چئي انسپيڪٽر ھومز پير مٿي ۽ مٿو ھيٺ ڪرڻ جي ڪوشش ڪرڻ لڳو.
”۽ ھاڻ ٻُڌاءِ تہ مائي جي وات ۾ گهڻيون گوليون لڳل آھن؟“
”ٻٽيھ“
”۽ وات ۾ ٻٽيھ ڇا ھوندا آھن؟“
”ڏند“ چئي انسپيڪٽر ھومز ھڪڙي سيڪنڊ لاءِ ڪنڌ مٿي ڪري مونڏانھن فاتحانہ انداز سان نھاري وري ڪنڌ ھيٺ ڪري لڦ کي جنبي ويو.
”۽ اھا خبر ڪنھن کي ھئڻ گهرجي تہ مائي جي وات ۾ ٻٽيھ ڏند آھن؟“
”ڏندن جي ڊاڪٽر کي“ چئي انسپيڪٽر ھومز ھڪڙي سيڪنڊ لاءِ ڪنڌ مٿي ڪري مون ڏانھن ٻيھر فخر سان نھاري وري ڪنڌ ھيٺ ڪري ٻيھر لڦ کي جنبي ويو.
”تنھنجي پنھنجي وات ۾ گهڻا ڏند آھن؟“ اھا ٻيھر لڦ جنبي وڃڻ واري ڳالهہ مونکي نہ وڻي.
”ايڪٽيھ.. ٻٽيھون ڪيئان کائي ويا.“
”۽ اھا خبر تنھنجي ڊاڪٽر کي آھي؟“ دل پئي ٿيم تہ ڪنڌ تي ڌڪ ھڻانس.
”نہ.. فقط ڪينئن ۽ منھنجي زال کي آھي.“
”ھاڻ تون سڌي رستي تي آھين. جي تون فقط ھن لڦ جي پچر ڇڏين. اھو ڪير ٿو ٿي سگهي جنھن کي پڪ ھجي تہ مائي بصران جي وات ۾ پورا ٻٽيھ ڏند آھن؟“
”سندس مڙس“ چئي انسپيڪٽر ھومز لڦ واري ڳالهہ صفا ٽاري ويو.
”۽ اھو ڪير ٿو ٿي سگهي جنھن کي پڪ ھجي تہ مائي بصران ڏيڍ ٻہ سؤ گولين کان گهٽ سان نہ مرندي؟“
”سندس مڙس.“ انسپيڪٽر جي سڄي توجہ لڦ ڏانھن ھُئي.
”۽ اھو ڪير ٿو ٿي سگهي جنھن کي ڊپ ھجي تہ مائي بصران متان جيئري رھجي وئي ھُجي؟“ منھنجي سڄي توجہ سندس پير جي بانس ڏانھن ھُئي.
”سندس مُڙس“
”۽ اھو ڪير ٿو ٿي سگهي جنھن کي مائي بصران اھڙين ذليل ۽ ڪريل نظرن سان ڏسڻ جي عادي ھجي جو ھو مائي بصران جي ھرھڪ اک جي تاري ۾ ھڪ ٿري ناٽ ٿري جي گولي ھڻڻ لاءِ تڙڦندو رھيو ھجي؟ جيڪڏھن شادي شدہ آھين تہ دماغ تي ٿورو زور ڏيڻ سان ٻڌائي ويندين.“ مون دعا پئي گهري تہ انسپيڪٽر ھومز جلد پير بوٽ ۾ وجهي. ظلم جھڙي ڌپ ھُئي. مون پيٽ کي زور سان جهليو. پنھنجي پيٽ کي، انسپيڪٽر جي پيٽ کي مون ھٿ بہ نہ لاتو. منھنجو ڪھڙو واسطو؟
”سندس مُڙس.“ انسپيڪٽر دنيا و مافيھا کان بيخبر لڦ ۾ رڌل ھو.
”۽ اھو ڪير ٿو ٿي سگهي جنھن کي مائي بصران ايترو ننديو ھُجي جو ھو ھن جي وس ھلي تہ مائي بصران جي دل ۾ چار توب جا گولا ھڻي، پر توب ھٿ نہ اچڻ ڪري سخت لاچاري حالتن ۾ رائفل جون گوليون ھلائڻ تي مجبور ٿيو ھُجي؟“
”سندس مُڙس.“
”۽ اھو ڪير ٿو ٿي سگهي جنھن جي ڪنن جا ڪيئان مائي بصران جي بڪ بڪ ٻُڌي مري ويا ھُجن، ۽ جيڪو مائي بصران جي وات تي ھٿ رکڻ جي ھمٿ نہ ساري ھن جي بڪ بڪ کي ٻنجو ڏيڻ لاءِ ھن جي ڦڦڙن مان فقط ھوا ڪڍڻ لاءِ ٽي گوليون ٿري ناٽ ٿري جون زيان ڪرڻ لاءِ بہ تيار ٿي وڃي؟“
”ڪنن جا ڪيئان بہ ٿي سگهن ٿا ۽ سندس مڙس بہ ٿي سگهي ٿو.“ انسپيڪٽر ھومز پھريون انگريز ھو جنھنجي پيرن ۾ ايتري ڌڪ ھُئي.
”تون پنھنجي زال کان پري ۽ سلامت آھين. ھاڻ ٻڌاءِ تہ ڪير ٿو ٿي سگهي؟“ بانس جي ڪري منھنجي مغز جا ڪيئان مري رھيا ھُئا.
”سندس مڙس“ چوندي انسپيڪٽر ھومز ھڪڙي سيڪنڊ لاءِ سنيو تاڻي ھڪدم ھيڏانھن ھوڏانھن ڏسي وري لڦ کي لڳي ويو. الائجي ڇا ھو لڦ ۾. مان لڦ کي غور سان ڏسڻ لڳس.
”۽ ھاڻ آخري سوال. اھو ڪير ٿو ٿي سگهي جنھنکي مائي بصران جا پير جهلي رئڻ جي عادت ھجي؟ جيڪڏھن شادي شدہ آھين تہ دماغ تي زور ڏيڻ کان سواءِ بہ ٻڌائي ويندين.“
”سندس مڙس“
”۽ آخري سوال نمبر ٻيو. اھو ڪير ٿو ٿي سگهي جيڪو مائي بصران کان ايترو ڊنل ھجي جو مائي جي مري وڃڻ کان پوءِ بہ سندس پير جهلي روئي تہ جي اتفاق سان مائي جيئري بہ رھجي وئي ھجي تہ مٿس شڪ نہ ڪري؟“
”سندس مڙس.“
”تہ پوءِ قاتل ڪير؟“
”سندس مڙس؟“ انسپيڪٽر کان حيرت ۾ پير ڇڏائجي ويو. سندس پير وجهہ ڏسي بوٽ ڏانھن وڃڻ لڳو.
”توکي انسپيڪٽر ھومز خبر بہ نہ پئي تہ مان توکان آخري سوال نمبر ٽيون بہ پڇي ويس، پر تون تڪڙ ڪري مائي بصران جي مڙس کي گرفتار نہ ڪجئين. ھو بيگناھ تہ ڪونھي، پر مظلوم ضرور آھي. ھن جي مدد ڪرڻ ھر ھڪ شادي شدہ مڙد جو فرض آھي، ۽ نہ وسار تہ تون پاڻ بہ شادي شدہ آھين.“ منھنجي آواز ۾ ھلڪو دڙڪو ھو.
”ڇو؟“ انسپيڪٽر بيوقوفن وانگي پڇي پير مٿي ڪري وري لڦ کي لڳي ويو.
”ڇو؟ مونکي خبر ھئي تہ اھو ڇو وارو سوال تون پڇڻ کان سواءِ رھي نہ سگهندين، سو مون جواب اڳ ئي تيار ڪري ڇڏيو ھو. انسپيڪٽر ھومز، فقط ھڪ منٽ لاءِ خدا جي واسطي ھن لڦ کي ڇڏي پنھنجي دل تي ھٿ رکي خدا کي حاضر ناظر ڄاڻي قسم کڻي ٻڌاءِ تہ اھو ڪير ھوندو آھي جيڪو پنھنجي مڙس جو رت پيئڻ تي ھريل ھوندو آھي؟ اٿئي ڪو اھڙو جانور نظرن ۾؟ ياد ڪر تہ مائي بصران جي لاش جي ھٿ ۾ ڇري ھئي.“
”اوھانجو مطلب آھي تہ مائي بصران جي مڙس اھو قتل پنھنجي بچاءُ ۾ ڪيو؟“ انسپيڪٽر پھريون ڀيرو عقل کان ڪم وٺي سوال ڪيو.
”بيشڪ، بيشڪ، ۽ ھر ھڪ شادي شدہ مڙس جي بقاءُ لاءِ ڪيو“ چئي مان انسپيڪٽر ھومزکي بوٽ پارائي در تائين ڇڏڻ آيس. در وٽ انسپيڪٽر ھومز مونسان ھٿ ملائيندي پڇيو تہ ”ھن سڄي خوني کيل تي تھ تائين اوھان ڪيئن پھتا؟“
”سولو، تمام سولو“ چئي مون آسمان ڏانھن نھاريو، ۽ پوءِ آسمان ڏانھن نھاريندو رھيس. انسپيڪٽر ھومز مونکي غور سان ڏسڻ لڳو. منھنجي اکين ۾ پاڻي ھو ۽ منھنجا چپ آھستي آھستي ڏڪي رھيا ھئا. منھنجو نڪ ڀرجي آيو. انسپيڪٽر ھومز کان رومال وٺي نڪ صفا ڪندي ۽ ھيڏانھن ھوڏانھن چئني پاسي نهاري خاطري ڪندي مون آھستي سان انسپيڪٽر ھومز جي ڪن ۾ چيو تہ ”مان پاڻ بہ شادي شدہ آھيان.“
***