واش روم
هن کي بستر تان اٿڻ جي ضرورت گهٽ پوندي هئي، سندس ڊوڙ بستر کان واش روم تائين ۽ واش روم کان بستر تائين هئي. بستر نه گرم هيو، نه سرد، هن جي جسم مان حرارت محسوس ڪرڻ جي سگهه موڪلائي چڪي هئي. بستر جون چادرون ميريون هيون يا اجريون هن کي ڪا خبر نه هئي، ڇو جو گهر ۾ سدائين اوندهه هوندي هئي. ڏينهن هجي يا رات ڪمري اندر روشني ۽ اوندهه ۾ ٿورو فرق هيو، اهو ائين ته ڏينهن جو ڏکڻ واري دريءَ کي لڳل پردي تي ٺهيل واڱڻائي گل ڪارا نظر ايندا هيا ۽ رات جو اهي اوجهل ٿي ويندا هيا. هن کي انهن جو واڱڻائي رنگ انهيءَ ڪري ياد هيو جو “عرشا” سان گڏ جڏهن اهي مارڪيٽ مان ورتا هيا ته انهن تي واڱڻائي گل هيا پر پوءِ عرشا جي ناراضگيءَ کانپوءِ اهي ساڳيا نه رهيا.
گهر ۾ اوندهه جو سبب هن جي اندر جو خوف به هيو، ننڍڙي گهر جا سڀ در ۽ دريون بند هوندا ته ڏينهن ۽ رات ۾ ٿورڙو ئي فرق هوندو. هو هڪ هفتي اندر ايڏو ته ڪمزور ٿي چڪو هيو جو ڀتين کي هٿ ڏئي واش روم ڏانهن ويندي هن جون ڄنگهون ڏڪي رهيون هيون. واش روم ڪمري ۾ نه هيو. ڪمري کان ٿورو پري ٻاهرين در جي ڀڪ ۾ هڪ ننڍو قيد خاني جي ڪنهن عقوبت گهر جيان هيو.
هن جي زندگي هاڻي اها ئي بچي هئي ته پنهنجو وقت اوندهه ۾ بستر کان واش روم ۽ واش روم کان بستر تائين وکون کڻي دنيا مان راهي ٿئي. ڪا خبر نه هئي ته ڇو اها رات ايڏي ڪاري هئي؟ شايد ڏينهن هيو ۽ سج بادلن ۾ لڪيل هيو. شايد ڪا چانڊوڪيءَ بنا رات هئي، پر جڏهن سوچي پيو ته ذهن ۾ کيس اهو خيال پئي آيو ته اها ڪاري رات ٻاهر نه، پر سندس اندر ۾ هئي. بخار کان هن جون اکيون نه پئي کليون، هو ڪمزور هيڻن قدمن سان ڀتين کي هٿ ڏئي اوندهه ۾ هلندو واش روم ۾ ويو. اندران در بند ڪري ڪموڊ ڳولهڻ جي ڪوشش ڪيائين، اتي ڪموڊ نه هيو، هن جلديءَ ۾ سلوار لاهي ڇڏي هئي، هن هلڪيون اکيون کولي ڏسڻ جي ڪوشش ڪئي. اتي ست “جوڪر” هيا، جيڪر هيبتاڪ وڏين گول اکين، ويڪري وات ۽ بوڻينڍي نڪ سان کيس ڏسي ٽهڪ ڏئي رهيا هيا. اهي هن جا ڀائر هيا. هن نه ڏڪندڙ ڪمزور هيڻن هٿن سان سلوار پائي ڇڏي. اهي جوڪر هن جي واش روم ۾ ڇا ڪري رهيا هيا؟ اتي ڪموڊ نه هيو پر ڪرفٽيءَ جي تيز بوءِ کان سندس مٿو ڦاٽو ٿي ويو. هن زندگيءَ ۾ ڪڏهن سگريٽ نه پيتو هيو، انڪري لائيٽر يا ماچيس جي ضرورت محسوس نه ٿي هئي جو کيسي ۾ رکي ۽ ضرورت وقت اوندهه ۾ تيلي ٻاري پنهنجي وجود کي ڳولهي سگهي. جوڪرن تي کلڻ صحتمند معاشري جي نشاني هوندي آهي. جڏهن جوڪر توهان تي کلن ته سمجهي وڃون نفرت جو دور شروع ٿي چڪو آهي. هن جي هٿ ۾ اهڙي ڪا به شيءِ نه هئي جيڪا انهن جوڪرن کي وهائي ڪڍي. هن واش روم جي در ڀرسان لڳل بيسن وٽ صابڻ داني ڳولهڻ جي ڪوشش ڪئي جيئن صابڻ کڻي کين وهائي ڪڍي. هن محسوس ڪيو، نه اتي بيسن هيو، نه صابڻ داڻي، هن جو واش روم بدلجي چڪو هيو پر اتي ڦهليل ڪرفٽيءَ جي تيز بوءِ کيس يقين ڏياري رهي هئي ته اهو واش روم ئي هيو.
هن جو واش روم اهڙو نه هيو، اتي فينائيل ۽ وم جي خوشبوءِ ڦهليل هوندي هئي. هن جي واش روم جو آئينو ايڏو ته شفاف هيو جو ان ۾ ڏسڻ سان ماڻهوءَ جو روح نظر ايندو هيو.
هن انهن جوڪرن کي پڪڙڻ چاهيو، اهي اوندهه ۾ ڀڳا ۽ هو همت ڪري انهن پويان ڊوڙندو ڪافي اڳتي نڪري ويو. هن جو چار باءِ ڇهه جو واش روم وسيع ٿي چڪو هيو. اهو لامحدود هيو. اڻ کٽ هيو. هن پنهنجيون ڪمزور ڳوريون اکيون کڻي اوندهه ۾ ڏٺو اتي عورت گهمي رهي هئي. جسم ۾ ڀريل گوري رنگ واري خارباز، هن کي سندس منهن جا تاثرات انڪري ياد آيا جو ان جو گورو منهن اوندهه ڪري سُرمئي هيو ۽ ڪاوڙ ڪري ان تي اڀريل گهنج تيز ڪارا هيا. سُرمئي منهن جون تيز ڪاريون ليڪون هن کي يقين ڏياري رهيون هيون ته اها عرشا هئي. هن ان کي روڪڻ جي ڪوشش ڪئي. “عرشا هيءُ واش روم آهي، تون ٻاهر ٿي بيهه مان اچان ٿو.”
پوءِ هن ان کان وڌيڪ پڇڻ چاهيو “پر مون کي اهو ته ٻڌاءِ تون ايڏا ڏينهن ڪٿي غائب ٿي وئي هئينءَ، توکي ڪو احساس نه آهي ته مان بيمار ماڻهو اٿڻ ويهڻ جي قابل نه رهيو آهيان. ڏس منهنجون ڄنگهون ڏڪي رهيون آهن. جسم ڪمزور ۽ بخار ۾ ورتل آهي.”
عرشا جي سرمئي منهن جون ڪاريون ليڪون وڌيڪ گهريون ٿي ويون اها هن کي ڌڪو ڏئي هلي وئي. هو کڏ ۾ ڪري پيو. هن محسوس ڪيو کڏ ڪموڊ جهڙي هئي ۽ جڏهن ته هن جي واش روم جو ڪموڊ غائب ٿي چڪو هيو.
عرشا پري هلي وئي، اوندهه سان گڏ اوندهه ٿي وئي.
اهو چار باءِ ڇهه جو واش روم جنهن جون ڪنڊون غائب ٿي چڪيون هيون، ان ۾ ڦهليل ڪرفٽيءَ جي بوءِ هر هر يقين ڏياري رهي هئي ته اهو واش روم ئي آهي جنهن جي گهڻن ڏينهن کان صفائي نه ٿي آهي. هفتي ۾ ٻه دفعا ماسي ايندي هئي جيڪا گهر ۽ واش روم جي صفائي ڪري هلي ويندي هئي. هو ان کي هر مهيني جي پهرين تاريخ تي پگهار ڏيندو هيو. ٻاهٺ سالن جو رٽائرڊ ڪامورو هيو، کيس ايترا پئسا هيا جو باقي بچيل زندگي آرام سان گذاري پئي سگهيو، پر کيس لڳي رهيو هيو ته اها ڪم ڪرڻ واري ماسي به ٻين جيان هن جو ساٿ ڇڏي هلي وئي هئي. هن ياد ڪيو ڪم ڪرڻ واري ماسي، ماسي نه هوندي آهي، ماسي هجي ها ته پوءِ ساٿ ڇڏي هلي وڃي ها، “پنهنجا” پريشانيءَ جو ٻيو نانءُ هوندا آهن. هن شڪر ڪيو ماسي نوڪرياڻي هئي، جيڪا پنهنجو ڪم صحيح طريقي انجام ڏئي رهي هئي. واش روم جي بوءِ دماغ ۾ سوڙهه ڪري رهي هئي، هن سوچيو ماسي جيڪا واش روم جي راڻي هئي اها اهڙيون ڪوتاهيون ڪندي ته پوءِ واش روم ڪيئن هلندو. هڪ ڏينهن ان جو گٽر بند ٿي ويندو.
هو ٿڪجي پيو ۽ واش روم ۾ ويهي رهيو. هن جيئن فرش تي هٿ هنيو ته کيس محسوس ٿيو اتي رت ڦهليل آهي. هن هٿ کي نڪ تائين آندو ان ۾ پيشاب جي بوءِ هئي پر اهو پيشاب نه هيو واقعي ئي رت هيو. ان جي چپچپاهٽ ۽ آڱرين جي وچ ۾ محسوس ٿيندڙ ڄميل مواد اهو رت ڪنهن ڪٺل جانور جو نه، پر انسان جو هيو، پوءِ لڳو واش روم ۾ لاش پيا آهن. هن جو واش روم سرد خانو هيو، جنهن جو گرمي پد باهه کان به وڌيڪ هيو، کيس سڙيل لاشن جي ڌپ ڪرفٽيءَ جي بوءِ کان به تيز محسوس ٿي. هن هٿ هڻي واش روم ۾ ٽوال ڳولهڻ جي ڪوشش ڪئي. هن کٻيءَ ڀت ڏي هٿ وڌايو جتي ٽوال ٽنگيل هوندو هيو. کٻي ڀت نه هئي اتي ننڍڙا پاڇا هيا جيڪي ڪارو لباس پائي قومي ترانو ڳائي رهيا هيا. هن اوندهه ۾ رڙ ڪري چيو “واش روم ۾ قومي ترانو ڳائڻ منع آهي.”
کيس فوجي جنرل جو پاڇو نظر آيو، جنهن حڪم ڏنو “هن تي غداريءَ جو مقدمو هلائي کيس ڦاسي ڏيو.”
هو روئڻ لڳو. اچتو هڪ ملان تلاوت شروع ڪئي هن وري رڙ ڪندي چيو “اها پاڪ ڪلام جي توهين آهي، واش روم ۾ تلاوت نه ٿي ڪري سگهجي.”
“ملان الله اڪبر جو نعرو هڻندي چيو “ڪافر جي سزا موت”
۽ ان کانپوءِ ڌماڪي سان پاڻ کي اڏائي ڇڏيو، هن محسوس ڪيو سندس شيمپو، باڊي اسپري ۽ آفٽر شيو لوشن سڀ ذرا ذرا ٿي اڏامي ويا آهن. هو روئڻ لڳو، “ظالمن منهنجو واش روم تباهه ڪري ڇڏيو.”
هو واش روم جي ملبي تان اڳتي وڌيو، پيشاب جي بوءِ وڌي چڪي هئي جيڪا مرندڙ جسمن جي وهندڙ رت مان اچي رهي هئي. هن کي پيرن هيٺان انساني گوشت جا ٽڪرا ائين محسوس ٿي رهيا هيا. جيئن استعمال ٿيڻ صابڻ جا ذرا هجن. هو ترڪي رهيو هيو، هن نل ڳولهڻ جي ڪوشش ڪئي جيئن پير ڌوئي سگهي، نل ڳولهيندي هن جو هٿ نانگ جي منڍيءَ ۾ پئجي ويو. نانگ هن جي هٿ ۾ ڦتڪڻ لڳو. هن نانگ کي ڇڏي ڏنو. نانگ هن کي نه ڏنگيو. هن دل ۾ چيو “نانگن جا ڏنگ سُڪي چڪا آهن.”
جتي ڀت ۾ شاور لڳل هوندو هيو اتي کيس ڪاري وڻ هيٺان اڇن ڪپڙن ۾ هڪ بزرگ بيٺل نظر آيو. هن بزرگ کان پڇيو “تون ڪير آهين ۽ تنهنجو منهنجي واش روم ۾ ڪهڙو ڪم؟”
ان بزرگ هٿ ادب جا ٻڌي پهريون خدا کان معافي ورتي ۽ پوءِ چيو “مان شيطان آهيان! انسانن جي خوف کان شاور وٽ اچي لڪو آهيان.”
پوءِ هن شيطان کي چيو “هتان نڪر ته واش روم کي استعمال ڪريان، شيطان هن کي ورغلائڻ چاهيو ۽ کيس چيو “هو روزا رکي، نماز پڙهي، زڪوات ۽ فطرانو ڏئي. حج ڪري ڏوهه بخشرائي ته ڪڏهن بيمار نه ٿيندو.”
هن شيطان کي صحيح رستي تي آڻڻ لاءِ کيس صلاح ڏني “هو ملان ٿيڻ جي ڪوشش نه ڪري نه ته ٻيهر کيس خدا جي قهر جو نشانو ٿيڻو پوندو.”
شيطان گم ٿي ويو، هن وري اڳٺ ڇوڙيو ۽ فارغ ٿيڻ لاءِ تيار ٿيو ته اوندهه ۾ ڪجهه ڌاڙيل ورائي ويا “جيڪي ڪٺو ڪيو ٿي ٻاهر ڪڍ”
هن اڳٺ هٿ ۾ جهليندي جواب ڏنو “گهڻو پيشاب ڪٺو ٿي ويو آهي.”
انهن ڪاوڙ ۾ گولي هلائي، اوندهه ۾ آئيني ڀڃڻ جو آواز آيو. هن پيشاب ڪرڻ لاءِ ڪموڊ ڳولهڻ جي ڪوشش ڪئي. اتي واقعي ئي ڪموڊ نه هيو. هن هٿ ڌوئڻ لاءِ بيسن ڳولهڻ جي ڪوشش ڪئي اتي ڪو به بيسن نه هيو. هن ٽوال ڳولهيو. شيمپو، صابڻ، برش، بالٽي، کونجو، نلڪو، اتي ڪجهه به نه هيو.
پوءِ هو ٻاهر نڪري واش روم ڳولهڻ لڳو جيڪو پرامن، هوادار ۽ بوءِ کان پاڪ هيو.
o