بيرو
”سائين ڇا کپي... چانهه يا بوتل؟“
هٿ ۾ پڪڙيل جڳ مان ماڻهن کي پاڻي به پياريندو رهيو آرڊر وٺندو رهيو. گُهربل شئي ڏيندو رهيو ان وچ ۾ هن هڪ ماڻهوءَ کان ٻه ٽي ڀيرا پڇيو ” ڇا کپي سائين؟“
ان همراهه اکيون ڦونڊاري هن ڏانهن ڪاوڙ مان ڏٺو ۽ ڪاوڙ مان الاءِ ته ڇاڇا کيس چوندو رهيو هو پريشان ٿي هن جي ڀر مان هٽي آيو ۽ نئين آيل گراهڪ ڏانهن وڌي ويو سندس آرڊر وٺڻ لڳو ائين ڪجهه ئي دير ۾ هوان ڳالهه کي وساري ويٺو ته ڪو ڪجهه گهڙيون اڳ ڪنهن کيس دڙڪا به ڏنا هيا سيٺ جي اچڻ تي هو وڌيڪ تيزي ۽ هوشياري سان ڪم ڪرڻ لڳو.
پر هڪ ٻن گراهڪن آخر سيٺ سان سندس شڪايت به ڪئي.
”سائين هي واقعي ٻوڙو ۽ ويسارو آهي يا ائين اداڪاري پيو ڪري؟ هڪ ڪن مان ٻُڌي ٻئي مان ڪڍي ٿو ڇڏي.؟“
سيٺ کي سندس باري ۾ وڌندڙ شڪايتن تي ڏاڍي ڪاوڙ لڳي ٿي ۽ هو کيس ڪاوڙ مان سمجهائندي چوڻ لڳو.
”تون ائين نه ڪر بابا.. هي اسان جو روزگار آهي ان ۾ ماڻهن کي شڪايت جو موقعو نه ڏي.“
هو ڪنڌ جهڪائي ٻڌندو رهيو.
”دوست مون تي ڪاوڙ ڪندا آهن ته هن کي ڪڍي ٻيو مزدور بيهار.. پر تون سينيئر آهين تو کي ڪڍڻ نٿو چاهيان.“
پر سيٺ جي اها ڌمڪي ڀريل تنبيهه به ڄڻ هو هڪ ڪن مان ٻڌي ٻئي مان ڪڍي ٿو ڇڏي.
جڏهن سيٺ جو ڪروڌ وڌي ٿو وڃي ته هو حيرت ٽوڪ ۽ عجب مان ساٿي مزدورن کان پڇي ٿو
”آخر مان ڪهڙو ڪم غلط ڪري رهيو آهيان؟.“
کيس جڏهن پنهنجي غلطي سمجهه ۾ نه آئي ۽ سيٺ جي مٿس ڪاوڙ وڌندي وئي ته هڪ ڏينهن بيمار هجڻ جو بهانو ڪري موڪل وٺي گهر هليو آيو ۽ ڪافي سوچ ويچار کان پوءِ هن فيصلو ڪيو ته هاڻي هن شهر ۾ ڪم نه ڪندو ۽ ائين هو هوٽل مالڪ کي ٻڌائڻ کان بغير ئي ڪراچي هليو آيو ۽ ڪجهه ڏينهن ۾ هڪ هوٽل تي کيس بيراگيري جو ڪم ملي ويو.
پراڻي هوٽل جو مالڪ شايد کيس ٿورن ئي ڏينهن ۾ وساري ويٺو هو گراهڪن کان به شايد وسري ويو هو پر هو پاڻ ڪڏهن به ان هوٽل، ساٿي مزدورن ۽ پنهنجي شهر کي ڪو نه وساري سگهيو هن کي هميشه ائين لڳندو هيو ڄڻ هو پاڻي مان نڪتل مڇي آهي جيڪو تڙپي رهيو آهي ڪافي عرصي تائين هو پنهنجي پراڻي هوٽل دوستن ۽ شهر جي ڇَڪَ کي برداشت ڪندو رهيو آخر جڏهن پراڻي هوٽل جي ماحول شهر ۽ دوستن جي سڪ کيس گهڻو ستايو ته ڪراچي ڇڏي وري واپسي پنهنجي شهر آيو.
هو سڪ مان هوٽل تي آيو ۽ سيٺ سان مليو ته سيٺ وڏي جوش ۽ سڪ مان مليس ۽ زور رکي کيس واپس ڪم تي اچڻ لاءِ چيو. هو به ڄڻ تيار ويٺو هيو پر ظاهري پڪائي ڪري نيٺ ها ڪيائين ٻي ڏينهن تي ئي هو ساڳي هوٽل تي ساڳئي ڪم سان لڳي ويو.
هڪ گراهڪ کيس ڪو آرڊر ڏنو پر الاءِ ڪهڙن خيالن ۾ گُم هيو جو کيس وسري ويو آخر ڪجهه دير بعد گراهڪ ڪاوڙ مان چيو...
”اڙي ٻُڌي نٿو، ٻوڙو آهين ڇا؟“
هن تڪڙ ۾ سندس آرڊر جي تڪميل ڪئي پر جڏهن اهو ئي همراهه چانهه پي اٿيو ۽ ڪائونٽر تي اچي مالڪ کي پيسا ڪڍي ڏنائين ته مالڪ ڀر ۾ ويٺل دوست سان ڪچهري ۾ مگن رهيو ۽ بقايا پيسا واپس ڪو نه ڪيائين ته همراهه کي ڏاڍي ڪاوڙ لڳي سندس ڪاوڙ تي مالڪ کيس جلدي پيسا واپس ڪيا.
گراهڪ ويندي ويندي چوڻ لڳو.
”عجيب هوٽل آهي ڪڏهن بيرا ٻوڙا ته ڪڏهن مالڪ ٻوڙا“
هن گراهڪ جي ڪاوڙ جهڪي ڪرڻ لاءِ چيو
” اصل ۾ سائين مالڪ هجي يا بيرو هر ڪنهن جون سوچون آسمان تي پهتل آهين.“
مالڪ سندس اُهي جملا ٻڌا ته تپي باهه ٿي ويو کيس ڪاوڙ مان چوڻ لڳو..
”تون پنهنجي حيثيت کان مٿي نه ڳالهائيندو ڪر خسيس ٽڪي جو بيرو آهين پنهنجي ڪم سان ڪم رک.“
هن حيران ٿي مالڪ ڏانهن ڏٺو.
سندس ڪاوڙ ڀريو لهجو ۽ ان لهجي ۾ جڏهن هو ڪراچي مان موٽي آيو هيو ۽ کيس ٻيهر ڪم تي اچڻ لاءِ چيو هو ڪيڏو نه فرق هيو لهجي ۾ هو ڪافي دير سوچيندو رهيو.
ٽڪي جو بيرو، ٽڪي جو بيرو.
آخر هو سيٺ وٽ ويو. هوريان هوريان چوڻ لڳو.
”توهان صحيح ٿا چئو سائين آئون ٽڪي جو بيرو آهيان... ڪنهن جي ڪيتري به خدمت ڪندو رهندس اهو ئي ٽڪي جو بيرو پر آئون اڄ واعدو ٿو ڪريان ته نه ئي اهو ڪم ڪندس نه ئي ڪنهن هوٽل تي ويهندس.
اهو چئي هو اتان هليو آيو ۽ ان کان پوءِ هن ڪنهن هوٽل تي مزدوري ڪئي نه ئي زندگي ڀر ڪنهن هوٽل تي ويٺو.
**