هڪ منرل واٽر جي بوتل
”ايم پي اي صاحب ڳوٺ اچي مون سان واعدو ڪيو هو ته اسان جي ڳوٺ جي ماڻهن جا ۽ ٻيا به ڪم ڪندو.“
پهريدار وراڻيو:
”ايم پي اي صاحب اُهو واعدو ايم پي اي ٿيڻ کان پهريان ڪيو هو.“
هن حيرت مان پڇيو:
”ڇا ايم پي اي صاحب پنهنجو واعدو پورو نه ڪندو؟“
”اُها پاڻ کي به ڄاڻ ڪونهي.“
پهريدار وراڻيو:
”مان صرف هڪ پهريدار آهيان.“
هن يقين ڀري لهجي سان چيو...
”اُهو ممڪن ئي ناهي جو بنگلي جي اندرين معاملن جي توکي ڪا خبر نه هجي. ته پوءِ تون مون کي اندر وڃڻ ڇو ٿو روڪين.“
”اُهو ان ڪري جو مان هڪ پهريدار آهيان.“
هن هڪ ڀيرو پوري يقين سان چيو...
”پر مان ايم پي اي صاحب سان اوهان جي شڪايت ڪندس.“
پهريدار بنا ڪنهن گهٻراهٽ جي وراڻيو...
”مون کي ڪو فرق نٿو پوي ڇو جو صاحب مون کي پاڻ ئي جهليو آهي مان سندس حڪم تي عمل ڪيان پيو..“
هن انتهائي افسوس مان بنگلي ڏانهن ڏسي پهريدار کان پڇيو..
”ته ڇا مان واپس هليو وڃان..؟“
پهريدار وراڻيو..
”اُها اوهان جي مرضي آهي باقي ميٽنگ ختم ٿيندي تڏهن ئي ڇڏي سگهبو.“
”جي انتظار ڪرڻ چاهين ته هتي ئي بيهي رهه.“
هن جي اندر کي ايم پي اي صاحب سان ملڻ جي ٿوري پڪ ملي ۽ هو پهريدار جي ڀرسان پيل ڪرسيءَ تي ويهي رهيو هن کي ايم پي اي صاحب جي ڪيل واعدي تي اُهو يقين هو ته ايم پي اي صاحب ايم پي اي ٿيڻ کان اڳ ڳوٺ وارن سان مٺي پاڻيءَ جو جيڪو واعدو ڪيو هو.
پهريدار هن کي ائين انتظار ڪندي ڏسي پڇيو..
”تون صاحب سان آخر ملڻ ڇو ٿو چاهين.؟“
هن وراڻيو...
”ايم پي اي صاحب واعدو ڪيو هو ته مان اوهان جي ڳوٺ ۾ مٺي پاڻيءَ جو بندوبست ڪندس ۽ ٻيا ڪم به پر ڳوٺ ۾ ته هاڻي ڪافي ڏينهن کان پاڻيءَ جي هڪ ڍُڪ ڪان سڪيا آهيون اصل مال متو به ڳچ اُڃ تي مري چڪو آهي.“
هو بنگلي جي ٻاهران انتظار ڪندو رهيو آخر اونداهه ٿيڻ لڳو. پر بنگلي ۾ هلندڙ ميٽنگ ختم ڪا نه ٿي هن پهريدار کان پڇيو...
”ڀلا ميٽنگ ڪڏهن ختم ٿيندي.“
پهريدار وراڻيو...
”اُها پاڻ کي خبر ناهي.“
هن پريشانيءَ واري انداز ۾ چيو..
”مان پنهنجي گهر ۾ زال ۽ ٻچن ٻارن کي اڪيلو ڇڏي آيو آهيان جنهن ۾ ٽن ڄڻن کي اول ئي گسٽرو آهي.“
پهريدار ٻڌي ڪو به سندس جواب نه ڏنو..
لڳي ائين پيو پهريدار کي هن جي ڳالهين سان ڪو به سروڪار نه هو.
هو ڪرسيءَ تان اُٿي پنهنجي ڏاڍي فڪرمنديءَ جو اظهار ڪيو...
”مون کي ڏاڍي دير ٿي رهي آهي ۽ بيمار ٻارڙن جي دوا به وٺي وڃڻي آهي.“
پهريدار وري رُعبدار لهجي ۾ وراڻيس...
”خاموشيءَ سان ويهي انتظار ڪر نه هتان هليو وڃ باقي جڏهن ميٽنگ ختم ٿيندي تڏهن تون صاحب سان ملي سگهندين.“
هن اولهه طرف منهن ڪري ڏٺو ته سج مڪمل الوداع ڪري چڪو هيو آخر ڪجهه دير بعد بنگلي کي ڏسي ملڻ بنا هليو ويو.
ڪجهه ڏينهن گذرڻ بعد وري هن بنگلي جو رُخ ڪيو هن ڏٺو پهريدار جي نظر ٻئي هنڌ آهي هن اندر وڃڻ جي ڪوشش ڪئي پر هڪ پهريدار ڏسي ورتس ٻانهن کان وٺي موٽايس اچي ٻاهر بيٺل پهريدار کي رُعب ڄمايائين...
”تون انڌو آهين ڇا؟ صاحب جي حڪم کان بغير ڪيئن ٿو ڇڏين...“
پهريدار جي چهري تي غصي جي علامت طاري ٿي وئي هن کي ڏسي چوڻ لڳس..
”هاڻي جيڪر اندر وڃڻ جي ڪوشش ڪئي ته مون کان وڌيڪ برو ڪو به نه هوندو ان ڪري ٻيهر اهڙي غلطي نه ڪجانءِ“
هن... هن کي ڏسي نماڻين نظرن سان هاڪار ۾ ڪنڌ لوڏيو ۽ چُپ ڪري وري انتظار ڪندو رهيو ڪندو رهيو پر صاحب سان ملڻ جو ڪو موقعو ئي نه مليس. هن وري ڳوٺ جو رُخ ڪيو ائين ڪندي هن کي ايندي ويندي گهڻا ڏينهن لڳي ويا. صرف ٻڌڻ ۾ اُهو مليس ايم پي اي صاحب ميٽنگ ۾ آهي. هو اُهو ٻڌي هتان هليو پيو وڃي هن کي ايم پي اي صاحب جي واعدي تي اڃان به يقين هو. هو هر روز جيئان ايندو رهيو ايندو رهيو پر هڪ ڏينهن پهريدار هن کي ڪمزور حالت ۾ ڏسي چيو.
”هي وٺ منرل واٽر جي بوتل ڪلاهه مون صاحب کي تنهنجو ٻڌايو هيم ته تون ڪيترن ئي ڏينهن کان اچين پيو سو صاحب کان تنهنجي تڪليف برداشت نه ٿي هڪ منرل واٽر جي بوتل ڏيندي چيائين ڳوٺ وارن سان مون جيڪو واعدو ڪيو هو اُهو پيئڻ جي مٺي پاڻيءَ جو هو.
**