سڀ ڪجهه مڃان ٿو
”ها ... ڏيرا! وڏيرا منهنجي زال هڪ ڏنگي عورت هئي جيڪا منهنجي غربت کي نه سمجهندي هر وقت منهنجي ذهن سان کيڏندي هئي ۽ سڄو ڏينهن شهر ۾ مزدوري ڪري گهر مس پهچندو هيس ته گهر جي ڪمن ۾ لوڙائيندي هئي! ان سان گڏوگڏ ماني پاڻي گهرڻ تي ڪچيون گاريون پڻ ڏيندي هئي ۽ وري رات جو ڀڳل کٽ تي سمهڻ لئه هنڌ وڇائي ڏيندي هئي ۽ پاڻ وڃي سٺي کٽ تي ٽڪ جي رلي وڇائي سمهي پوندي هئي ۽ مور مون کي پنهنجي ويجهو نه ڇڏيندي هئي تنهن جي سمي منهنجي دل اهو ڪم ڪرڻ تي مجبور ٿيندي هئي جيڪو هڪ مرد کي زال جي هوندي ڪرڻ نه کپندو هجي ها. وڏيرا اوهان فيصلو ٻڌايو ته مان ئي پنهنجي زال کي ماريو آهي پر جيڪا هوءَ شهر مان نوان ڪپڙا ۽ ٻيون ڪيتريون شيون وٺي ڏيندي رهي ۽ پنهنجي انگن سان جيڪا کيڏاريندي رهي جنهن کي مان ازل جو پيار سمجهيو هيم پر مون کي هنن ٻنهي مان ڪنهن هڪ طرف ته ٿيڻو هو.. هن منهنجي نڪاح ۾ نه هوندي به پنهنجي پيٽ ۾ منهنجو ساهه پالي ورتو هو مون کي خبر نه هئي ته دنيا وارا دولت جي چڪر ۾ اچي خوابن جي عزت خريد ڪري ويساهه گهات ڪندا آهن.. پر ڪنهن مون کي اڳ ٻڌيو هو اسان جي سماج ۾ اهڙن واقعن جاءِ والاري آهي هڪ پاسي منهنجي زال جي بي رخي ۽ ٻئي پاسي منهنجي عقل تي قبضو ڪندڙ ان جو ڪوڙو قرب جنهن سبب مون کي ڪو فيصلو ڪرڻو پئجي ويو مان قرب جي ڪوهيڙي کي نه پيو هٽائي سگهان تنهن ڪري مون بي رخي کي باهه ڏئي ڇڏيم ۽ مان هن جي ضد آڏو مجبور ٿي ويس ڇو ته هن چيو هو تنهنجي زال جي مرڻ کان پوءِ توسان مان نڪاح ۾ ٻڌجي ويندس هن جي چوڻ تي مون پنهنجي زال کي هن جي ڪوڙي چڪر ۾ اچي زهر ڏنو منهنجي اکين جي آڏو ئي تڙپي تڙپي ويچاري مري وئي...
مان اهو ٻڌائڻ چاهيان ٿو ته مون سان ڪوڙو قرب ڪرڻ واري ۽ مون تي اڄ شاهدي ڏيڻ واري ٻي ڪا ناهي بلڪي سامهون ويٺل منهنجي زال جي سڳي ڀيڻ آهي تنهن ڪري مون کي هاڻي ڪنهن به قسم جو پڇتاءُ ناهي پر ڏک ان ڳالهه جو ضرور آهي جو مان عورت جي مڪاريءَ کي سمجهي نه سگهيم.
**