ڪروڌ
”اهڙو ڪو هنڌ آهي جتي عورت جو آواز نه هجي.“
هڪ ڏينهن هن جي گهر واري اصلي سڀ حدون اورانگهي زوردار هڪ ڌمڪي ڏنيدي چيائين.
”جيڪڏهن مون کي پنج هزارن واريون ڊرسيون نه وٺي ڏنئي ته مان خودڪشي ڪري ڇڏيندس.
ٻوگهلي جو مٿو ئي فري ويو سوچڻ لڳو. مائي جائي پجائي ۾ ائين ڪري نه وجهي سوچيائين گهر ۾ به اهڙي ڪا شئي ناهي جو کپائي گهرواريءَ جي اڳيان پنهنجو ڪنڌ مٿي ڪري سگهان.. وري خيال آيس هائو ٻيلي ابن ڏاڏن کان وراثت ۾ مليل اٺ سئو فٽن واري جاءِ کپائي مائي کي ويس وڳا وٺي ڏيان. اڃان سوچ جو اهو سلسلو جاري هيس هڪدم مٿي کي ڦير اچي ويس هڪو ٻڪو ٿي پنهنجو پاڻ کي چوڻ لڳو جي جاءِ کپائي ته ٻيلي پوءِ سياري جي سيءَ ۾ ڪاٿي رهنداسين هو اهو ارادو به ڪينسل ڪري ڇڏيو. ٻوگهلي هر روز جيئان صبح سوير پٽاٽن سان ڀريل ريڙهي ٻاهر ڪڍي پنهنجي پر ۾ وڏا هوڪلا ڏئي رهيو هو پٽاٽا ٻارهان روپيا ڪلو پٽاٽا ٻارهان روپيه ڪلو اصل ۾ هن کان آواز نڪري نه رهيو هو. مائيءَ واري ڌمڪي هن جو ساهه سڪائي ڇڏيو هئس. ويچارو پريشانيءَ جي حالت ۾ ايندي ايندي منجهند جا ٻارهان ٿي ويس، جيئن اڏي تي پهتو ٽائيم هوڪا ڏيندو نهاريندو رهيو پر هڪ به گراهڪ ڪجهه وٺڻ ڪونه آيس، آخر سج لهڻ تي آيو. هن دل ۾ سوچيو اڄ ڪجهه وڪيو ناهي سڀاڻي منڍي ڪيئن ويندس بس ويچارو سوچيندو رهيو هڪ جهور وڏي عمر واري عورت ريڙهي ڀريل ڏسي ڀر ۾ اچي پڇا ڪيس:
”ابا مون کي پٽاٽن جي ٻوري کپي گهڻي جي آهي.“؟
”امڙ.! پٽاٽن جي ٻوري کپي يا هڪ ڪلو“
”ابا .. مان توکان پٽاٽن جي ٻوري جو ٿي اگهه پڇان گهڻي جي آهي.
مون کي جلدي ڏي ڪٿ منهنجي لاري (بس) نه نڪري وڃي.
ٻوگهلو عورت جي عمر کي ڏسندي گهٻراهٽ واري انداز ۾ چيائين.
”ٻوريءَ ٻارهان سئو رپين جي آهي امڙ کڻندئين ڇاتي؟“
ڪراڙيءَ وري روعبدار آواز ۾ پندرنهن سئو ڏيندي چوڻ لڳس...
هي وٺ پيسا باقي ٻوري کڻڻ منهنجو ڪم آهي.
ٻوگهلي جا وائيسر ئي وائڙا ٿي ويا. جڏهن ڪراڙيءَ عورت لاءِ پراڊو گاڏي اچي پهتي. ٻوگهلي تڪڙ ۾ ٽي سئو رپيا ڪڍي واپس ڏيڻ جو ڪيائين ڪراڙيءَ چيس.
”ابا..! تون اهي پاڻ وٽ رک اهو چئي جهور عورت گاڏيءَ تي ٻوري کڻائي هلي وئي.
ٽي سئو رپيا اضافي ملڻ تي ڏاڍو خوش ٿيو بس تڪڙ تڪڙ ۾ اچي گهر پهتو. گهرواريءَ ڀر ۾ اچي چوڻ لڳس.
”اڄ تون ڏاڍو خوش ٿو لڳين ڇا منهنجي لاءِ نوان وڳا آندا اٿئي ڇا.“؟ گهر واري وڏي ناز منجهان چيس.
”وڳا ته ڪو نه آندا اٿم ائين سمجهه هاڻ توکي نوان جوڙا جلد پارائيندس.. تون هاڻي گهر ۾ خدا کي مڃ ڪروڌ گهٽ ڪندي ڪر. اڳئي ڏسين ٿي حال پورا آهن باقي تون فڪر نه ڪر الله مالڪ آهي.“
اها رات ٻوگهلي خوشيءَ سان گذاري جيئن ئي فجر وقت سبزي منڊي پهتو ڪجهه سبزيون خريد ڪري دلال کي جيئن پيسا ڪڍي ڏنائين دلال چيس.
”منظور..! توکي اسان ئي صبح سان مليا آهيون جو پنج سئو جو نوٽ نقلي ٿو هڻين؟
دلال جو نقلي نوٽ چوڻ غريب ٻوگهلي جي پيرن مان زمين نڪرڻ.نوٽ هٿ ۾ جهلي ڏسندو رهيو.
”ڇا ٿو سوچين سامان رک، ۽ هتان هل.“ دلال دهمان ڪندي چيس.
پريشاني جي عالم ۾ ٻوگهلو بغير سامان جي اچي گهر پهتو گهرواري هن کي پريشان ڏسي پڇا ڪيس.
ڇو سوير موٽي آيو آهين.؟
چوڻ لڳو.
”تنهنجي ڪروڌ ۽ پٽڪو مون کي ايترو پريشان ٿو ڪري ڇڏي جو اصلي ۽ نقلي نوٽ جي خبر ڪا نه ٿي پوي. هي وٺ تنهنجي پٽڪي جو ميل مون کي انجام.. تو نوان وڳا پهريا، هاڻي بک تي ڏينهن گذار خبر پوي.“
**