“درويشن جون درگاهون”
ته الله پيارن ٻانهن جا ڏِس اَڳهه ۽ آستان،
درويشن جي درگاهن تي ڌري ڏس تون ڌيان،
فيض وارن هن فقيرن جا ڏس مڙهيون ماڳ مڪان،
فاعتبرويا اُولي لابصار هي فائق جو فرمان،
اکين وارن لاءِ عبرت جو هي آفاقي اعلان،
ته وحدت تي ويساھ وڌي جيڪو حاصل ڪُل ايمان،
هي درگاهون هن ڌرتي تي آهن نوراني نيشان،
هن درگاهن جو ڌرتي تي آهي مولا وڌايو مان،
هي مرڪز آهن محبت جا ۽ محبوبي مئه خان،
خالق جي هن خلقت جي ڪ ڪل پوي ٿي ڪان،
ٿا ملن محبت وارن کي هن درگاهن تون دان،
نوِڙائي ڪنڌ نينهن سان هت اچن جي انسان،
جيڪو ڪهي اچي قصد ڪري تنهن کي ڪس لڳي ٿي ڪان،
ٿا پنن هت پينار ٿي ڀلي ڀٽ هجن يا ڀان،
ڪهڙا به ڪوجها ڪُوَڙا وٺن ڏاتر وتئون ڏان،
دائم انهيءَ درگاهن تي ڪيئي صاحب ۽ سلطان،
ڳڻي نه سگهبا ڳاڻيٽي ڪري ظاهر سان زبان،
پرچائن ٿا پرکي ٿي محبت سان مهمان،
روئي ريجهائن رب کي ڪڍي اندر جا ارمان،
ڏکويل ڏک واران جا هت دارون ۽ درمان،
آهن اٻوجهن تي هت اڻ ڳڻيا احسان،
جهڪي پيا جهوليون جهلي هت ڪي ئي سُرت سبحان،
اچن جيڪي اندر اجاري ڪڍي غير گمان،
من مون ڪڍي مير ٿي من جا مسلمان،
ته قرب جي بدلي قرب ٿا ڪن هي ڪامل قدردان،
پينار ڪي ئي پُر ٿيا هن در تئون وٺي دان،
سُڃ ته سنڌ ۾ ٿيڻي ناهي هت امينن آستان،
ڏين ٿا ڏکوين کي جي ڀري پُر پئمان،
فائق آهن فيض ڀريا هي فائض ۽ فيضان،
“قادن” جهڙا ڪيترا هن درن مٿي دربان،
وڌائي ساک سيتا جي مالڪ ملڪ منان،
رحماني جي هن نگري کي جو رنگ ڏنو رحمان،
سينگاريا سڀ سيتا جا سڀ بر ۽ بيابان،
سهڻا ٿا لڳن سڀئي هي جي اڱڻ ۽ ايوان،
سڏايو آهي سڀني کي هت دليون دريا خان،
شاعرن کي شوق سان جيڪو د_هر ڏيندو هو دان،
هن ٻگهيه تي آ ٻاجهه وڏي ۽ راضي رب رحمان،
جنهن جي دل ديدرا ميمڻ سان پرت ۽ پيمان،
شاعر سُگهڙ سڀ سڏائي عالم علم دان،
هر ميلي جي هر موقعي تي عشق سندا اعلان،
قربا ٿيئون هت ڪچهريون هرپل هر زمان،
اڃا ڪي جيارا جوءِ ۾ آهن جوڳي جنگ جوان،
هلي آيا هن محفل ۾ اڄ مرد ڪي ئي مردان،
حافظ عبدالروُف جهڙا سهڻا ثناخوان،
مچايو شغل شاعري جو آهي پيرل پهلوان،
مجبور، مشهور، منصور وارا سارا سُرت سُبحان،
گلڻ فقير جا ٻول به ٿي پيا گل ۽ گلستان،
مهڪايو محفل کي رنگ ڏئي رمضان،
صوفي رنگ جي سوز سُرَ سان محبت ۾ مستان.