بيت
ڪيري وجهندا ڪوٽ، جوڌا اُٿيا جنهن گهڙي.
سهڻا ماڻهو سنڌ جا، سهڻو سنڌي ويسُ،
سهڻي ململ سنڌ جي، سهڻو کٿي، کيسُ،
جنهن ۾ لعل لطيف آ، جنهن ۾ شاھ اويسُ،
“اصغر” پنهنجو ديسُ، ٿو جرڪي هن جهان ۾.
اکيون منهنجي عجيب جون، جهڙا تکا تير،
اُلري “اصغر” ٿيون وجهن، ماري هي مهمير،
قرب ڏئي ٿيون قيد ڪن، ڪيئي پير فقير،
دلاور دلگير، آهن آڏو عجيب جي.
نه ئي دنيا ٿي کپي، نه ڪو گهرجي مالُ،
نه ئي جاءُ جنت ۾، جوڙڻ جو آ خيالُ،
نه ئي بڻائج بوءِ علي، نه ئي بڻا نج لالُ،
تنهنجي سر جو سوال، اٿم ڪيو اصغر چوي.
جانب ناهي جوءِ ۾، اچي ٿو نه آرام،
سڪ ته سڄڻ يار جي، آ تپايو تمام،
نه ئي ننڊ حرام، “اصغر” عجيب لئه.