استاد بخاري جي نانءُ
ڪري ياد استاد يارن رُنو،
رڳو مان نه هڪ پر هزارن رُنو،
ٻُڍا جهور ڇا، طُفل ٻارن رُنو،
ڀريا سڏڪا سنڌوءَ ڪنارن رُنو،
پنهنجو يار وارو وڄائي ويو،
ڏُکوين کي ويتر ڏُکوئي ويو.
ڏنو روئي ڌرتيءَ نظارن رُنو،
رنو باغ گلڙن ۽ خارن رُنو،
خزان خود رُني ۽ بهارن رُنو
عقيدي چيم چنڊ تارن رُنو،
دلي دوست صدمو رسائي ويو،
ڏُکوين کي ويتر ڏُکائي ويو.
پريتم رُنا ۽ پريمين رُنو،
رُنا خوب کيتر ۽ کيتن رُنو،
ڇا سازن سُرن ۽ سنگيتن رُنو،
ڀٽائي جي وايُن ۽ بيتن رُنو،
ڪري قرب بيشڪ ڪمائي ويو،
ڏُکوين کي ويتر ڏُکوئي ويو.
رُنو هر ڪو بزمي ۽ بزمن رُنو،
غزل گيت دوهن ۽ نظمن رُنو،
ڇا قافين رُنو ۽ رديفن رُنو،
ويٺا بحر روئي ۽ وزنن رُنو،
وڏو نانءُ جڳ ۾ وڌائي ويو،
ڏُکوين کي ويتر ڏُکوئي ويو.
چوان ڪِيئن ته مجبور ماري ويو،
ويو پاڻ جي، ۽ جياري ويو،
سبق سهڻا سهڻو سيکاري ويو،
سڌي راھ آهي ڏيکاري ويو،
ٻڌل جا نه هُئي سا ٻُڌائي ويو،
ڏُکوين کي ويتر ڏُکوئي ويو.