منھنجو سوڀوديرو (57 سالن بعد)
منھنجو سوڀوديرو
(57 سالن بعد)
ڪٿان شروع ڪريان، اُھو خيال ڪري اُن ڏينھن کي ياد ٿو ڪريان جنھن ڏينھن اسان پنھنجي سنڌڙي ڇڏي ھندوستان آياسين. شڀ ڏينھن ھو يا اشڀ ڏينھن ھو پر، اُھو به ھڪ ڏينھن ھو. ھندوستان ۾ اچي پھتاسين ۽ پنھنجي ڪمن کي لڳي وياسين. 30 سال گذري ويا جدوجھد ۾ خبر ڪانه پيئي. ھندوستان پنھنجو گھر ٿي ويو. اوچتو ئي سنڌ وطن جي حُب پئدا ٿي ۽ ھڪ خط پنھنجي دوست کي لکيو جو پاڻ سان گڏ پڙھندو ھو. ھن جو خط به مون وٽ آيو. ٿورا خط مان پنھنجي پاٺڪن جي اڳيان رکان ٿو. اُھي به پڙھي وطن جي حُب جو تصور ڪن.
پيارا، ھولارام سدا خوش ھجو.
ڀائو ڌڻيءَ جي مھربانيءَ سان اوھان سڀ خوش ھوندا. اوھان جي خط ملڻ سان ازحد خوشي ٿي آھي. سڀني سنگت وارن کي خوشي حاصل ٿي آھي. ڀائو دل اداس آھي. جيڪر اُڏري اچي مِلان. ڏاڍي ملڻ جي سِڪ آھي. سنگت وارن سڀني کي خط ڏيکاريم. اُستاد ڪريم ڏنو ۽ اُستاد محمد اسحاق به رٽايرڊ ٿي ويا آھن. تاراچند جو دڪان منھنجي پيءُ ورتو آھي ۽ اُن ۾ مونکي اسپتال کولائي ڏني آھي. مان ھينئر ڊاڪٽر جو ڪم ڪندو آھيان. اُستاد خدايار ٽالپر ٻه سال ٿيا آھن ته فوت ٿي ويا آھن. عبدل النبي چيف سيڪريٽري ڪراچيءَ ۾ آھن. توھان ايندا ته عيد جيتري خوشي ٿيندي ۽ سڀ ٿورائتا ٿينداسين. منھنجي زال نورجھان سنڌ ڪائونسل جي ميمبر ٿي آھي. سڀيئي اوھان کي ياد ڪندا آھن. اوھانجو ساڳيو،
حاجي عبدل الرحمان عباسي، سوڀوديرو