(8)
”وٺي ووٽ وڏيرو، وري جيئن نه وري،
تيئن تو به ڪري، ھتان يار ھليو وئين.“
مان اُنھن جي سِٽن ۾ جواب ڏنو:
سنڌ سموري جِند آ، سنڌ سموري جان،
سنڌ سواءِ ڪا ڪانه، سُجھي واھ وجود کي،
سنڌ ته پنھنجي جِند آ، سنڌ اسانجو ديش،
وطن ۽ ھي ويس، ڪڏھن مَٽبو ڪين ڪي.
ھي لفظ مون لالڻ کي دل ۾ چئي ڏنا.
انٽرنيٽ تي سونو (احسن) مونکي خبر ڏني ته سندس ابو عنايت علي ناظم جي پوسٽ ۾ کٽيو آھي. کيس لَک لَک واڌايون ھجن. ھو منھنجي پياري ۽ ھمدرد مرحوم نُور نبيءَ جا فرزند آھن. اُميد آھي ته ھو پنھنجي مرحوم ابوءَ جو نالو روشن ڪندا. آمين......
خيرپور مان لاھور آيس. ايئرپورٽ جي ڪرسيءَ تي ويٺس ته اُتي مسٽر گُل حسن جماڻي ڳولھيندو ڳولھيندو مون وٽ آيو. مونکي چيائين ته زاھد فون ڪيو آھي ته توھان لاھور اچو ٿا. ھو صاحب ڪار کڻي آيو ھو ۽ مونکي چيائين لاھور گھمڻ ھلو. مون منع ڪئي پوءِ ھو صاحب چار ڪلاڪ مون سان ايئرپورٽ جي ھوٽل ۾ ويٺو ھو. ھوٽل ۾ اُن ماني نه کارائي ۽ ھِتان اُتان جون ڳالھيون به ڪيون. مونکي چيڪنگ لاءِ ائيرپورٽ ۾ اندر وڃڻو ھو. گل مونسان ڀاڪر پائي موڪلايو. مان ھوائي جھاز ۾ چڙھي دھليءَ پھتس. دھليءَ مان وري ٻئي جھاز ۾ چڙھي احمدآباد ۾ آيس. منھنجي پاڪستان ياترا جي ختم ٿيڻ تي منھنجو سڄو ڪٽنب گھڻو خوش ٿيو ۽ منھنجي خواھش پوري ٿي.