مختلف موضوع

منھنجو سوڀوديرو (57 سالن کان پوءِ)

”منهنجو سوڀوديرو 57 سالن کانپوءِ“ صوڀيدري شهر بابت آهي. ڪتاب جو ليکڪ شري ھولارام تيجورام شرما آهي. هي ڪتاب هند ۾ ئي ڇپيو. شري هولارام ڪتاب بابت لکي ٿو ته ”منھنجي پوٽن جي پڇ پڇان جي ڪري ھي ڪتاب لکيو آھي. سنڌ جي ڳوٺ ۽ ڪٽنب جو بيان ڪيو آھي. اسانجي مسلمانن سان رھڻي ڪھڻي ڪھڙي قسم جي ھئي اُھا ھن ڪتاب مان معلوم ڪري سگھجي ٿي. مسلمان ۽ ھندو ميل ميلاپ سان رھندا ھئا. ڪوبه جاتي جھڳڙو پاڻ ۾ نه ھوندو ھو. سڀ سِڪ ۽ محبت ۾ رھندا ھئا.“
هولارام 57 سالن کانپوءِ سنڌ موٽيو هو، پنهنجي جنم ڀومي صوڀيديري آيو هو. دنيا ته ترقي ڪئي پر صوڀيديري جا حال ڪڙا آهن، 57 سال اڳ ڇا هو ۽ هاڻي ڇا مليس .... سڀ هن ڪتاب ۾ پڙهجو.
Title Cover of book منھنجو سوڀوديرو (57 سالن کان پوءِ)

(1)

جھوني اسڪول ڏسڻ وقت مونکي ھڪ اُستاد جي يادگيري آئي. ھي ماستر الله لوڪ ماستر ھو. ھن اُستاد کي ھميشہ ٻاراڻو پڙھڻ وارا ڇوڪرا ڏيندا ھئا. ھو پھريان ٻه ڪلاڪ تمام سٺي ريت پڙھائيندو ھو ۽ ستن ڪلاڪن جي ڪسر ڪڍي ڇڏيندو ھو. رسيس کان پوءِ ڇوڪرن کي چوندو ھو ته توھان گوڙ نه ڪجو ۽ سبق جو دور ڪندا رھجو. پاڻ ويٺي ويٺي ڪرسيءَ تي ننڊ ڪندو ھو. ھن جي ننڊ جي سڀني اُستادن ۽ ھيڊ ماستر کي به خبر ھوندي ھئي. ڪوبه ھن کي نه چوندو ھو. خود پبلڪ جا آدمي به ڄاڻ ھوندي ھُن ماستر کي نه چوندا ھئا. چيو ويو آھي ته، بندگي به گھڻن قسمن جي ھوندي آھي. گھڻا نچندا آھن اُھا به بندگي آھي، ساز وڄائڻ به بندگي آھي، راڳ ڳائڻ به بندگي آھي، اکيون ٻوٽي ڌِيان ۾ ويھڻ اِھا به ھڪ قِسم جي بندگي آھي. ڪنھن درويش چيو آھي ته، ننڊ به ھڪ بندگيءَ جو قِسم آھي. ننڊ ۾ دنيا جي خبر نه رکي ويندي آھي. ته اسانجي اُستاد جي ننڊ به ھڪ بندگي ڳڻي ويندي ھئي.
ھن استاد کي ھميشہ ٻاھر جو ڪم به ڏيندا ھئا. اڳئين وقت ۾ گھڻا ڇوڪرا اسڪول نه وڃڻ جي ڪندا ھئا. اسانجي ھِن اُستاد کي اُنھن گوسڙو ڇوڪرن کي پڪڙي اسڪول وٺي اچڻ لاءِ موڪليندا ھئا. ھڪ ڏينھن جي ڳالھ آھي ته ھڪ ڇوڪرو اسانجي اُستاد کان ڇڏائي ڊُڪ پاتي. اسانجو اُستاد ڊوڙ پائي ڇوڪر کي پڪڙيو. ڇوڪرو ڇڏائڻ تي ۽ استاد پڪڙڻ تي. ٻنھي جي جھپا جھپيءَ ۾ ٻئي ھيٺ ڪِري پيا. اُنھيءَ وقت سوڀيديري ۾ پاڻيءَ جي نيڪال جو بندوبست ڪونه ھوندو ھو. ماڻھو گھِٽين ۾ پاڻي ھاري ڇڏيندا ھئا. ٻَئي اُستاد ۽ ڇوڪرو گپ ۾ ڪري پيا. اسان جي اُستاد جا ڪپڙا گپ ۾ ڀرجي ويا. ڇوڪري جو پيءُ آيو ۽ اُستاد کان معافي وٺڻ لڳو. کيسي مان ڪجھ پئسا ڪڍي اُستاد کي ڏيندي چيائين ته ڪپڙا ڌوٻيءَ کان ڌئارجو. اسانجي اُستاد پئسا ڪونه ورتا ۽ ڇوڪري کي اسڪول وٺي ھليو ويو.