شاعري
توبن ڪهڙا ڇانورا
اياز گُل سنڌ جي انهن خوبصورت شاعرن مان هڪ آهي جن پنهنجي غزل سان ماڻهن کي موهيو آهي۔ سندس شاعريءَ جي هن ڪتاب ” تو بن ڪهڙا ڇانورا ” ۾ غزل، گيت، وايون، نظم، هائيڪا، ترايل ۽ ٽسٽا شامل آهن۔ ڪتاب جو مهاڳ محترم شيخ اياز جو لکيل آهي۔ شيخ اياز لکي ٿو:
”اياز گل جي شاعري پنهنجي ڌرتيءَ جي پيدائش آهي. اها فارسي بحر وزن جي مشاقيءَ تي نه ٿي تڳي. ان کي هڪ انوکي خوشبوءِ آهي، جا نم جي ٻور ۾ ٿيندي آهي ۽ ان کي هڪ الڳ رنگ آهي، جو پڪل پيرُن ۾ ٿيندو آهي. جي هن مشق قلم جاري رکي، ته ڪنهن وقت هن جي شاعري، فن جو اهي بلنديون ڇهندي، جا ڳالهه ٿورن شاعرن کي نصيب ٿيندي آهي. هو بنيادي طور تي غزل جو شاعر آهي، پر هن جو غزل پيوند ٿيل نه آهي، از خود هن ڌرتيءَ مان اسريو آهي.“
”اياز گل جي شاعري پنهنجي ڌرتيءَ جي پيدائش آهي. اها فارسي بحر وزن جي مشاقيءَ تي نه ٿي تڳي. ان کي هڪ انوکي خوشبوءِ آهي، جا نم جي ٻور ۾ ٿيندي آهي ۽ ان کي هڪ الڳ رنگ آهي، جو پڪل پيرُن ۾ ٿيندو آهي. جي هن مشق قلم جاري رکي، ته ڪنهن وقت هن جي شاعري، فن جو اهي بلنديون ڇهندي، جا ڳالهه ٿورن شاعرن کي نصيب ٿيندي آهي. هو بنيادي طور تي غزل جو شاعر آهي، پر هن جو غزل پيوند ٿيل نه آهي، از خود هن ڌرتيءَ مان اسريو آهي.“
- 4.5/5.0
- 7746
- 1336
- آخري ڀيرو اپڊيٽ ٿيو:
- اياز گل
- ڇاپو پھريون
بٽڻن کي دٻائيندي فونٽ سائيز مٽايو
- سنڌ سلامت پاران
- گذارش
- منهنجا خواب : اياز گل
- ڪوئي گل ڦٽو، منهنجي ٽاريءَ مان : شيخ اياز
- غزل
- چنڊ نه آهي ڇاهي تارا جاڳن ٿا
- هر لمحو شمشان جيان آ
- ڄار هو، ڄاڻ ۾ يار! ڦاسي وئين
- ٻٽو غزل
- هر زهر کي پي وئي آ زندگي
- تنهنجا ڌرتي ڌراڙ جاڳيا هن
- آئينو ٿو ڏسان ته گھائن ٿا
- سوچ جو قتل عام آ، جيون
- دانهن بڻائيندين ڪڏهن تون گھر گھر جي
- چاهت کان انڪاري ماڻهو
- ٽڪرا ٽڪرا ٿيو پيو آهيان
- سار تنهنجي بهار وانگي آ
- سج لٿو ته شهر ٻڏي ويو اوندهه ۾
- وڻي وڃن ٿا چهرا ڪي دڳ ويندي ڀي
- رات توڙي گھڻي انڌاري آ
- امن ۽ آشتِيءَ جيان آهين، شاهه جي شاعريءَ جيان آهين
- جيئري آ، جذبن جي ڳولا
- تون ملينءَ ته مرڪ هاڻي ٿي وئي
- ايئن هن لڙڪن لارون پيارا!
- جنهن جي سامهون سرت ۽ ساڃهه ساٿ نه ڏيندي آهي
- ياد جڏهن ڪي آيا نيڻ
- ٿورو ڀي جي ٿئي وڇوڙو، من ۾ باهه ٻري
- نيڻ پرينءَجا پيرا ڳولن
- چلڪو تنهنجي چوليءَ جو
- منو غزل
- مون جي اکڙين ۾ خواب پوکيا هن
- ويس اڇو تون پائي آئين، چانڊوڪي چورائي آئين
- ڪيئن سک سمهجي، پاڻ تي تاڻي؟
- دردن سان دوستي ڪر، راهن ۾ روشني ڪر
- جنهنکي پنهنجو نه ڪنهن ڪيو هوندو
- ماڻهپي کي ٿا لڄائن ماڻهو
- ڇو بدلجي ٿي وڃي تون کن ۾
- ڪهڙو چهرو سنڀارجي هاڻي
- هل رڳو هنگاما آهن
- تنهنجي مونتي نگاهه ٿي وئي آ
- زندگي بهار جئن، پهرين پهرين پيار جئن
- منهنجي سوچن تي نه ڌاڙو آهي
- دردُ ڀاڪرَ ڀري به مرڪيو مون
- وڇڙي ويل لڙڪن ۾، هر سپنو وهي ويو
- حوصلو ڏي ته حادثن مان لنگهان
- دل گھريا دوست به ساريا نه ٿين
- ڪيڏا ناڪام ٿي ويا آهيون
- چپ جي ديوار کي ڊهڻ گھرجي
- عجيب مرحلا آهن اوهان کي چاهڻ جا
- ماڻهو ته مريا آهن، پر سڏ وريا آهن
- پنهنجي ڪائي به ڪم نه آئي آ
- گل پو سوگوار ٿي ويو آن!
- مونکي جيئرو ڏسڻ نه ٿو چاهي
- ڀرپور نگاهن سان ڏسي ڀي نه سگھياسي
- نيڻ نيڻن سان ملي، ايئن مرڪيا
- خال ئي خال زندگي آهي
- خوشيءَ ۾ ڪو مزو ناهي
- سوچَ، لُڙڪ، وحشتون!
- هر گھڙي هو گھائن ٿا
- درد اسان جي هانوَ ڏي، هٿ وڌايو پئي
- تو سواءِ عيد جو ڏهاڙو آ
- آس رکُ نراسَ ۾، لاٽَ ڪا اُماسَ ۾
- هيڻو ئي نشانو آ پٿر جو زمانو آ
- عيدَ جي ڏينهن به دوري آهي
- تنهنجون يادون! نه تون!
- منهنجا دُک آهن ۽ مان
- کاتا ٿي رکين هيڏا، جي منهنجي خطائن جا
- ياريون رَسُ رهاڻيون پيارا!
- وايون
- تو تائين پهتا، منهنجي نيڻن جا
- ڏات بنان جيئن ڏانءُ
- گھُگھه جي گھيرن ۾
- دَزَ چڙهي وئي آهي!
- ساڀيا ۽ سپنن ۾!
- ڀوڳيون يار اسان ٿا!
- ڪيئن پوندا، ڪيئن پوندا يارَ!؟
- بارودي هن ڊوڙَ ۾!
- نفرت سندءِ نهار ۾!
- دلبر! پنهنجي ديسَ ۾!
- مُورک ناهيون ايترا!
- لُڙڪَ سنڀالي رک تُون!
- عشق اسان جو آرسي
- سچل نالو سَچَ جو!
- سانڍي رکجانءِ پيارَ کي!
- جرڪيل جرڪيل جندڙي!
- لاٽ جلائي لاٽ مان!
- ناتو جوڙي نينهن سان!
- ڪڻا ڪونهن ڪڻڪ جا!
- نظم
- دل جي ديس مان جلاوطن يادون
- اسٽوڊنٽ ــ لائف
- وڇوڙي جو پهريون نظم
- خوشي
- آخري رستو
- هڪ مجبوري آ
- سپنو ۽ ساڀيا
- درخواست
- اوسيئڙو
- گونگو پيارُ
- روشنيءَ جو سفر
- ڊهندڙ ماڻهو
- تئي جي پُٺ
- جنم واڌايون
- خود ڪشي
- ياد پرينءَ جي
- پاپُ
- سنڌ
- رُت بدل
- نئين ڳالهه
- گيت
- سکڻا سکڻا ساھَ سنگيت
- موٽي مُور نه اينداسي
- کڻي اُجالو آءُ هلي آ!
- سَوايُون، هائيڪا، ترائيل، ٽسٽا
- سوايون
- هائيڪا
- ترائيل
- ٽه سٽا