آخر ڪائي ڳالھه ته ھئي
توسان نينھن نئون ڪو ناھي،
توسان صدين کان آ سنگ،
منھنجي پيار جي پاڇولن ۾،
تنھنجو روپ ۽ تنھنجو رنگ.
منھنجي ھر ھڪ گيت ۾ گُجري!
تنھنجو چندن چاھ،
منھنجون ڪويتائون ڪاڳر گُل،
تن ۾ ڀريئي ھڳاءُ.
منھنجا سپنا سڀ ھئا سکڻا،
جن ۾ ڪو به نه واس،
تو ئي کٿوري خواب ۾ اوتي،
عشق ڏئي الماس.
جنم جنم کان جيءَ ۾ ھُئي،
ڄڻ ٻاٻيھي جي پياس،
تنھنجي سونھن جي ساگر سان سڀ،
اجري پيا احساس.
مڌ ڪٽوريون تنھنجون مُرڪون،
چپ به تنھنجا چاش،
آخر ڪا ئي ڳالھه ته ھئي!
جو پاڳل ٿيو آڪاش.