منھنجي نگريءَ جي نينگرين کي چئو!
منھنجي نگريءَ جي نينگرين کي چئو!
نٿن تي متان ھيريو پنھنجي نڪن.
سا ته ڪاڻياري ٿي ڪوٺبي ڪڙم ۾،
جيڪا بخمل سان ڀنڀلائي پنھنجو بدن،
ڪانڌ جن جا ڪسابن کان قيدي ھجن،
سي نڪو سينڌ، سرمو ۽ سينگار ڪن.
متان ڪا، مليران مياري ٿئي!
متان ڪا ھڻي ھاڻ ميندي ھٿن،
ڏسو ڪين ٿيون؟
مُٺ پنھنجي منجھان،
ڪرڪ واري جيان،
ھي وڃي پيو وطن.
وڳھه جون وارثو!
وقت وحشي ڏسو،
ڪيئن نه زخمي ۽ مڇريل
ڪنھنجي چيتي جيان،
ڦٽ پنھنجا چٽي
پنھنجي تاريخ جون
عصمتون پيو لٽي.
ستارن جڙيل سرخ چوڙا
سڀئي ڪرايو ڪفن،
جن جي سينن تي گولين جا
تمغا ھجن،
جن جي ويرن جي پيرن ھجن پيڪڙا
تن جي ڀيڻن کي بينسر نه بُولا سونھن،
ھاڻ پازيب پائڻ وڏو پاپ آ،
تيسين ڪٺمال پائڻ کان کڻجو قسم!
جيسين واري وٺون ڪين پنھنجو وطن،
جيسين واري ولون ڪين پنھنجو وطن.
وڳھه: ڪوٽ شھيد دودي سومري جي وقت ۾ سنڌ جي گاديءَ جو ھنڌ