3
وڻ – وڻ وڄـندا، پـک پـک اڏُنــدا،
جنگي گيت تي ڪنهن کي سُڌ هئي،
نـاچــــــو بـنجــــي نــينگـر نـچـــندا،
تـنهنجي اک ۾ پتـلـي ناهـي، پٿري آهـي،
سـنڌ سـڙي پئـي تـنهنجي اک روئي به نٿـي،
تـنهنجي بـت ۾ رت جـي بـدلي ريـتي آهـي،
خلق لڇي پئي تنهنجي دل ڇرڪي به نٿي،
اخـبـارن ۾ جــو تـون روز نـبيـرين ٿـو،
سَنَـڌو ڌرتـي آڌيـري ڪـا ٻـڪري ناهـي،
ڌڙ آڌ ٿـيندا، ڀـيٽو، ديـس نه آڌ ٿـيندو!
ديس ونڊايون، هي ڪا هٽ جي وکري ناهي،
ويـــهين ســن ۾ باقـي آهـن يــارهن ســال،
ايـڪهـيـن جـو ڪــرڻ آهــي اســتــقـبـال،
ڪـاتـبُ – وقـت لـکي ٿـو بـيٺو تــقديرون،
ڪاهل لاءِ زوال ته الائي لائق لاءِ ڪمال،
او طـوفـانو، ڪارونـجهر گهر منهنجو آ،
سَـرَ – تـِيلـيءَ تـي چـيهي جـو آکـيرو ناهـي،
دِهه – دِهه دڳ – دڳ قبضو آ تر تنهنجو آ،
ڳـيري واري ٽــاريءَ تـــي واهــــيرو نـاهـي،
انـگ اگُهاڙي جــي اڳـيان اولـــو به ٿــيءُ!
پـوتِ ٿــي، پـهراڻ ٿـي، پـَٽڪـو به ٿــيءَ!
ظــالمن جــي ڪنڌ ۾ ڦـنڌو ٿـي پــئـه،
ڀـائــرن جــي چـيلهه جو سنــدرو به ٿـيءُ!
پــيـار ۾ سـونهن جـا گــل ســرهـا ٿـيو،
خـار سـان سـيلها تـکا ڪــنـدا ٿــيو،
دوسـتيءَ کي دل جــا گـلـــدســتـا ڏيــو،
دشـمـني ڏاڙهـي ته پـو ڏنــڊا ٿــيـو،
دشــمنن لـئـه نــانـگ واري ڦـُـوڪ آ،
دوســتن لــئــه مور واري ڪوڪ آ،
شـرَ هُــلايـو؛ شـاعـري گــم ٿــي وئــي،
خــير گرجـيو؛ هـر جڳهه تي هـُوڪ آ،
درد ۾ زنـدهه دلــي پـيـدا ڪــجــي،
ڪشمڪش ۾ دلڪشي پيدا ڪجي،
پـنهنجي دنيـا، پـنهنجي، آزادي، خـوشـي،
تــرسجي ڇــو، خــود وڌي پـيدا ڪـجي،
ڪنهن کــي سُــڌِ هئـي ڦـٽـڪا وسندا،
خــانَ لــڳا بـُـت کِــلندا وتـــندا،
لـفــظ سِــڌا بـَـم گــولا ناهـن،
طــعـنا پـٿـرن کــي ڇــا لـڳـندا؟
فـرد تــوڙي قــوم لـئه هـي ڌرتـي آ قـاعـدو،
موت کي منهن جو ڏئي سگهندو اهو جيئندو پيو،
ويـٺي ويـٺي وُات جي رد ڪد مان ڪهڙو فـائدو،
جــو ڪري اٿـندو، اتُي هـلـندو، اهـو وڌنـڌو پـيو،
وقــت جـــي ويـٺي لکــــي مـــــون واردات،
لک اصول استـاد، ڀـڻـڪيو مشڪلات،
”عـزم جــي سامــهون جهُڪيو آفت پوي،
ڏينهن کي روڪيندي نـاهـي ڪا به رات،
عــزم ۽ امـــــڪان جــا ارَڏا – اڏَا،
ســي به لاهــي ويـٺا ٻڏتـر ۾ لـڏا،
ڇــو نه آئـيندا اسـان جا ڀـٽڪنـدا،
حـــال جــــا ڪردار ٿـيا انَڌا – جڏا،
هـــن صـديءَ جي ديڳ ۾ُ سنڌو ندي،
ســامــراجي آڳ کــان اٻــري پـئي،
هوشيــاري ڪـلڪتا، ڪابل سِــبي،
انـــــــقلابي ايـــــــشيا اڀـــري پـئــي،
پــاڻيپـٽ ۾ طـاقـــــتن جــي هــوڏ آ،
هـمــتن ۾ حڪمتـن جــي هــوڏ آ،
هوڏ جو، هڪ هڪ ڏجي ڪهڙو مثال،
ڄڻ ته هــي جــڳ جيـوتـن جي هــوڏ آ،
ڪوششون – ڪنجون ڪٿي گم ٿي ويون،
قـسـمـتـن جـي ڳــنڍ ۾ ڳـولـيــون ٿـا ڇــو،
اڄ – اجـــالــو ۽ ســـــڀـاڻـو ســوجهـــــرو،
ڪالهه جي ڪچڪول ۾ ڦولهيون ٿـا ڇو،
شوق جون شڪتيون غمن ۾ غرق ٿيون،
ڄــڻ تـه قـومـون، انجـمن ۾ غــرق ٿيون،
سنــگدل ويهيــن صـدي تـنهنـجـي هــٿان!
جـهومنديون بستيون، بمـن ۾ غرق ٿيون،
ديـــن جـي ڀَــرَ يـا ڌرم جــي نـام تـي،
ڪنهن کي شرمائڻ مان ڪجهه ورڻو نه آ،
بــابــر، ابــراهـيم ٻـــئي اســــــلام تــي،
جـــو لـُـــٽڻ آيــو اهـــو ٽـــــــــرڻـــو نه آ،
هڪ صدي اڳ ٿي چُـڪو هت فيصلو،
جنگ، مياڻيءَ جي قدامـت هت شڪست،
ڪلهه به هو ۽ اڄ به سـاڳـيو ســلسـلـو،
فتح حڪمت جي، جهالت جي شڪست،
مُنهن تڪيو ماڻهن جو، ويس ڏي ڏسو،
دل جـي ڌنــڌن کــي نه ڇـيڙيـو دوسـتو،
ٽهڪڙا جن وٽ کيـڙن تـن سـان مــلو،
دردمنــد کــي نه ڇــــــــڙيـو دوسـتو،
قــدر آهُــنِ جـــو ڪـٿـي ٿيندو ته آ،
هـانءُ هـــوائـن جو لـڏي ويـندو ته آ،
بـاغ جو گل گل ۽ پُـَن پـَـن پوکَ جو،
داد، دانـهنِ کــي ڌڏي ڏيـندو ته آ،
شــور ڪهڙو لـَهر جـو ســاگـر ســوا،
زور ڇــا جــو واءُ جـو اوٿــــر ســوا،
شـعر منهنجو گرجي، گڏجي قـوم سـان،
اسـلحو بـيـڪـار آ لــشــڪـر ســوا،
بــحــر ٿي او دوسـت، ڇَــــر ٿيندو نه ڪر،
تون آن ڪارونجهر، ڪڪر ٿيندو نـه ڪر،
پــير پـخـتا ڪـر پـپر جـي پـــاڙ جــان،
واءَ وانگــر دربـــدر ٿــينـدو نـه ڪــر،
ڇــا وڃــايــو، ڇـا ملـيو، لـيـکـو نه ڪـر،
ڪجه کٽيو، ڪجهه هارتو، پٽڪو نه ڪر،
ڇـا اچـڻ کـان اڳ، وڃــڻ کـان پو به ڇـــا،
ڄـڻ ٻُـڙي مان وئي ٻُـڙي، الــڪو نه ڪر!
چهرو هر هڪ ديد کان گم، گفتو هر هڪ گوش کان،
اعـتـبار ئـي گـم ٿـئـي ٿــو، ايـتـرو پـــــردو نه ڪــر!
آدمــي جـو ســپنـــو آ، يــا تـنهنجــو آهي فـيصـلو،
حـشـر ڪـر، هڱيڏو وڏو هي مـسئلو ڌنـڌلو نه ڪـر!
خــواهشــون جيڪي ڪڏهن پـوريون نه ٿيون،
ڄڻ ته خوشبويون جي ڪنهن ناهن سُنگهيـون،
حـسرتــون اڻــورچ دل جــون مـــون ڏٺـيون،
رُڃ ۾ روجـهون اڃــاريــون پــئـي ڊُڪـيون،
عـشق اڻ جـهل، عـشق کـي آرام ڇـا؟
ولـــولـي تي ولــولـو، آ دام ڇـا؟
مــون ته مــاڻڻ جـو ڪـيو آ فـيصـلو؟
صُـبح ماڻيم سُــور، مــاڻــيان شــام ڇــا؟
يــا ته ڪوشش جو عمل ڪامل نه هـو،
يــا ته پورهيـو، پـيار سـان شـامـل نه هـو،
نـيـڪ نـيـت، هــوش، همـت شــرط هـو،
مرد سامهون ڪو به ڪم مشڪل نه هو،
ڇو ڪٿي رڪجون رفيقو، ارتقا رڪجي نه ٿـي،
زنـدگـي جي آرزو ۾ جـستجـو ٿڪجي نه ٿـي،
ساٿيو، سَـندرا ٻـڌي، هلـندا هـلو وڌنـدا هـلو،
پـاڻ ڇـو بيهي رهــون، دنـيا جڏهن بيهي نه ٿـي،
لـــوچ ويــڙهي سـوچ ۾ رکـبــي نه آ،
لاٽ پـوچـي پـــــــــــاند ۾ ٻَـڌبــي نه آ،
شخص ڪو ڪڪ ٿئي ته ڪڪ ٿي ٿو سگهـي،
قــــــــوم سـاري ڪجهه به ٿـئـي ٿڪبي نه آ،
جــا گـهڙي آئـي وڌي، ڇڏجـي به ڇو؟
صبح جو ڪم شام تـي رکـجي به ڇو؟
سوچ، ڇـيهي کي مـتان ڇُـهندو هجين؟
زهــرَ جي ذرڙي مــگر چـکـجـي به ڇـو؟
هــــو وتن ٿـا عـيش جا شيشا کنيـون،
هــي اچن ٿـا گهرج جـا تـيشا کنيـون،
دور – دنـيا جـهومـندا وڌنـــڌا هلــن،
دل ۾ دهشتــناڪ انديشا کنيـون،
خـام آ، جنـهن جو به آهي هِـي خيال،
سـنڌ ٿيندي خـتم اڳ چالـيهه سال،
سـنڌ رهندي، سنڌي رهـندا شـاد بـاد،
بـند ڪـر افــواهه، ڌاريــــن جـا دلال،
نيــم ديـوانـو بـخـاري شـاعــريءَ جـي شــوق ۾،
ســنڌ اڌ تـي ٿـي چُري پئي نوڪريءَ جي شـوق ۾،
خلق جيئن جيئن ٿي ڪسي، تڙپي تڙپي تيئن ٿو نچـي،
لـــوڪ جــو دشــمـن مـدبـر، لـيـڊريءَ جـي شـوق ۾،
ڪئسٽن کان ٽــي وِي تائــين شـاعــري،
تــيز بـاغـــي شــاعــر، آهــي ڪـٿــي؟
هـر قــدم تــي ڪوٺــي بـيـٺـي رهـبـري،
انــقـلابــي – رهـــبــري آهــي ڪــــٿـي؟
جــوءَ سُـرهــي بــوســـتـان جـي شـاعـري،
روشــني آ ڪـهڪشـان جــي شـاعـري، جوش،
هوش ۽ حڪمتون جا ٿي ڏسون،
دوســتو، ســمجـهو اسـان جـي شـاعري،
رات کـي سڪـرات جــو آهي عذاب،
جـــو اڳـيان اڀــريو اچــي پــيو آفتـاب،
خــواب آ، هـر رعـب تخـت ۽ تـاج جـو،
هڪ حــقيقت آهــي اڻ ٽر انــقلاب،
مـاڻهون الُــري مـسـئـلي تـي مسئلو،
ڪربلا گـذري تـه ڪـڙڪـي زلزلو،
اهـڙي مــحـشر ۾ دلاور دوستـو،
هــوش کـي گهرجي خدا جـو حوصلو،
دوسـتيءَ جــو دم هـڻڻ ڏاڍو ڏکيو،
ڪـنڌ تـي پربـت کـڻڻ ڏاڍو ڏکيو،
ڪلڪيوليٽر کي ڇڏيو، انـسان کـي،
يــار جـو ” هڪ ڳڻ ڳڻڻ“ ڏاڍو ڏکيو،
عــزم اڏري آســمان کـان اڳـڀرو،
عرش اعليٰ ڪهڪشان کان اڳڀرو،
امــن جــو نغـمو ڏنـم گونـجـي ويــو،
سـنڌ ڇـا سـاري جـهان کـان اڳڀرو،
منهنجو حـصو مُـڱ، قـصو مختـصر،
قوم منهنجي ڪوهُه، ساگر بي ڪپر،
شـعر ارپـيم قوم کـي ٿڱي ويـا امـر،
قــوم مـنهنجي مـعتبـر کـان مـعـتـبر،
خـامـشي ۾ سرڪشـي ڏسڻي اٿئي-
بـي ڊپـي بـانڪي ٽڪرَ ٽوڙي ڏي ڏس،
خوامخواهه جـي مسخري ڏسڻي اٿئي-
سـمنـڊ ۽ طوفان جي جـهيڙي ڏي ڏس،
”قــوم زنـدهه ٿـي رهــي پـر جـي زبـان زنـدهه رهـي“،
مامتـا مَـرڪي، مَلهـي، پـر جي امـان زنـدهه رهـي،
توسان، ها توسـان او ســنڌي قـوم آ منهنجو وجود،
تنهنجو شان زندهه رهي پو منهنجي ”مان“ زنده رهي،
ڪاٿي آ قـوم سنـڌي، قـومي زبان ڪـٿي آ،
ٽي وِي اسان جي اڌمن جـو ترجمان ڪٿي آ،
تـاريخ جــو جبر ٿـو طـعنو هڻي پڇـي پـيو،
آزاد قــوم، تـنهنجو اوچــو نـشـان ڪٿي آ،
پـرڀـات بـينه ٿـئي ۽ سـتـارا هلــيا وڃـن،
طـــوفـان تــيز ٿـئي ۽ ڪـنارا هلـيا وڃـن،
ههڙو ڪلور ڪنهن به نه هوندو ڏٺو ڪٿي،
جــو ســاٿ پـيو هـلي ۽ سـهارا هلـيا وڃــن،
مصري جي تــڙ ملي يـا وِهُه جـي ڳــڙي مـلي،
مـاکـي مٺـي مـلـي يـا رسُــولَ ڪڙي مـلي،
سنهن ساک زندگيءَ جي دلريش دلڪشيءَ جي،
ڳاري ڳـهيءَ ڇڏيـسيـن جـيڪا گـهڙي مـلي،
انـبن جــي پـال ۾ جـيئن گـدرو بـه رکـبو آهي،
تـيئن انـتظـار ۾ تـون ڪـجهه اعـتــبار رک،
هي چيز ڪم جي آهي مشڪل ۾ ڪم پئي ايندي،
ڪانـئر – فـرار ۾ تـون ســورهـيـه – ڪــرار رک،
کـلو سنڀالـي، سنُـڀـالـي، متان رُئـي نه پئو،
رُئـو ته پاند سـان اگهندا وڃـو پسُي نه پئو،
اڄوڪو ڏينهن، مس مس مليو آ مهلت ۾،
سَـڌو هـزار، مـسئلا سـويـن، مـنجهي نـه پـئو،
جـنون، جـوش اوهان جوُ تيـار آهـي مـتان،
سڏي ڏڦـيڙ، مـڇرجـي، اٿـي، ڊڪي نه پئو،
اهو به عيب غضُب جو آ، غير جي هٿ کان،
ڇٻِي ملي ته اتـيئي جـُهڪي، هُشي نه پئو،
دهـشت کي لڳـي بـاهه، ٽـپهريءَ ڌاري،
عــزت جـي اگـهي آهه، ٽـپهري ڌاري،
تـدبــير ۽ تـقـدير جـي هـمـت کـي آ،
وَڻ وَڻ ڪئي واهواهه، ٽـپهريءَ ڌاري،
اڙُاهه ويــو اونــداهه کــي سـاڙي اهــڙو،
جو پند ته ڇا پاپ جــو پـيرو نه ملـيو،
دريـاهه ويو گجگاهه کي لـوڙهـي اهـڙو،
جــو ڏار ته ڇـا ڏار جـو ڇـوڏو نه ملـيو،
امــيـر، پـيـر کــي زودار يــار جــي ڳـولا،
وچين ڪلاس کي غـمٽار پـيار جـي ڳـولا،
مِلون، بزار، ٻنيون ڳوٺ جون ڳليون شاهد،
غــريـب لــوڪ، رڳــو روزگـار جـي ڳـولا،
امـير، پـير کي آ مـانَ شـانَ جـو اونو،
وچين ڪلاس کي ڪلچر زبان جو اونو،
مَريض ملڪ جي قرضي عوام کي آهي،
اٽي عـلاج، لـٽي ۽ مـڪـان جـو اونــو،
دل جان جگر آهـي، وطــن جي ڌرتي،
نـيڻن جـي نـظر آهـي، وطــن جي ڌرتي،
هـر دُک جـي دوا آهي طبـيبـو، بـابـا –
اڪـسير اثـر آهـي، وطــن جي ڌرتي،
نوان مشال، نيون روشنيـون، نوان شعلا،
نوان خيال، نيون ڪوششون، نوان جذبا،
چـيو لطيـف، بـخاريءَ کــي، آزمـايـو هي،
نـوان جــوان، نـوان قــافــلا، نـوان رسـتا،
محفل جي لـفظ، لاٽ ۾ جرڪيو، اجُهيو وڃـان،
سچ ٿي پڇين ته ڪو نه ڪو الڪو نه ٿو ڇڏي،
ڪاٿي عـــــــزيــز زندگــي، توُکــــي وٺـي هلان،
ڪنهن جاءَ تي به موت جو کٽڪو نه ٿو ڇڏي،
ســقراط، رســل، بــــــاخ گهڻـو سمجهايـو،
بي انت زمانا، توکي سمجهي نه سگهيس،
يـا روح نـچـايئه يـا لڇـايئه، اهو ڇا هــو،
بيــچين بهانا، توکي سمجهي نه سگهيس،
قـبـيح دور ٿـئي ٿو قـديم جي ضـد کـان،
ڏيو جديد جـي هٿ ۾، حسين ٿيُ وينـدو،
فلڪ جـو فخـر اجـايـو ته هُـو اتـاهون آ،
جـئي اڏُامَ اسـان جـي، زمـيـن ٿي ويندو،
پڪ، پـَرک جي دنيا ۾ انومان اچي نڪتو،
مـاڻـهن جـي مدد لاءِ هُـنومان اچي نڪتو،
الياس، خضر کي چيو، گهر، شرِ ڪنان خير،
جبريل جي پوشاڪ ۾ شيطان اچي نڪتو،
تخليق جي هر شـڪل پڪـي شـاهد آ،
خلاق جي انڪار جي وقعت ڪهڙي آ،
بـي جسم آ، بـي مثـل آ، بــي هـيـئـت آ،
اللھ جـي اقـــــــرار جـي صــورت ڪهڙي،
تـعريـف ۽ تحـقـيق جو رد ڪد به ٻُــڌم،
تشڪيڪ ۽ توحيد جي ٻڏتـر به ته هـئي،
پئي عشق– عقيدي جي سهاري تـي وڌيـم،
پر سُرت – سمڪ راهه ۾ رهبر به ته هئي،
خوشبو چيو؛ مچـي پـيو هي روشنيءَ جو ميلو،
سـنڌو چيو؛ جيـالن جُــي زنـدگــيءَ جو ميلو،
تـاُريـخُ جو ڪنـن ۾ گـهوگُهو وڳـو، ٻـڌو مـون،
گهوگهو چيو بزاريءَ، ڪڙمي ڪميءُ جو ميلو،
ڏسو عـوام جو گـلشن، بـهار جـي خوشبو،
نئين شعور جون هيرون، وقار جي خوشبو،
کــڙي ڀـلي ته کــڙي بوســتـان ڀٽائيءَ جو،
مــڙي ڀـلي ته مــڙي آرپــــار جي خوشبو،
تکــو هونــدو ته ڄــڻ ڏاٽو تکـو هوندو،
مـڏو هونــدو تڏهن بي مترڪو هوندو،
لکيـو جيڪو بخـاري چـــوسـٽـو هوندو،
فضا ۾ ڦڙڪندو، ڳاڙهو جهنڊو هوندو،
جي ڪوڪون ٿا، وڏو هنگامو ڪوٺيو ٿا،
جي سـڏڪون ٿا تُه ٿا اوٿر – ڳڙو سـمـجـهو،
اسـيـن مـظـلوم الــرون ٿــا ته لــــــــرزو ٿــا،
اجـهو مـڇـرون ٿـا، هـاڻــي زلــــزلو سـمـجهو،
ايازي عيب سمجهيسين، نه تيموري، نـه تاتاري،
پري پيري، اميريءَ کـان نه درگاهـي نـه درباري،
اسان جو يار مزدور آهي، منظور – نــظر هـاري،
تعارف مختصر آهيون اسين پورهيئي جا پوڄاري،
جي سُرڪي ڏين ته ساگر ڏي ڏسان ڇو؟
جـي راضــي ٿـيـن مــقدر ڏي ڏسان ڇو؟
گڏي – گوڏي جي ويـهاري ڇڏيـن تـون،
سڏي هوڏي، سـڪندر ڏي ڏسـان ڇــو؟
ڏســان دل ڏي ته ديـوانو لڳان ٿو،
اڃـا اڳـتـي ته ويــــــرانو لڳان ٿو،
جو ڳايو پـنڌ ۾ اسُ، ڇــانءَ گڏجي،
اهو دُوک – سک جو درگانو لڳان ٿو،
مان پنهنجو عشق ماڻهن کي ٿو سمجهان،
اجهل جـذبن کــي لـفظن ۾ وجهان ٿو،
ائين ساگــر کــي بــازر ۾ ٿو پـهچايـان،
کــڻي لـهرون کــي لوٽــن ۾ وجهان ٿو،
مان پنهنجي دل جي ٻڙڪن کي لڪائڻ لاءِ ٽهڪان ٿو،
اوهين سـمجـهو ٿا جـهومان ٿو، قـسـم اڌمن جو تڙپان ٿو،
جـئين ٿـو عـشق جـو اوٿر اکـيڙي پـير منـهنجا ٻـئي،
تـئين محـبوب تنهنجي سونهن کـي مــضبوط چهٽان ٿـو،
اڄَــوڪن اڻَ ڏٺــن سـپـنن جو چـهرو،
مان آئـيـندي جي درپـن ۾ ڏسـان ٿـو،
ڪڏهن مـن تاس کيتن جي لـهي پئي،
کڻي ساگر کي ڪڪرن ۾ وجهان ٿو،
شـهيد – سِـنڌ جــو سَنـڌ سَهـيڙيو،
ســوين بـخـرا ڪـري وِک وک وَنڊايو،
”فن هِن ديس جـي دِهه دِهه ۾ ٿئي هـو،
وصـيت ويــو ڪـري، پوري ڪرايو“
وڄــايون ڪيترو جـهومـي، نچي پــر،
چپن جـو چـاهُه، چـنگن ۾ نـه ايـندو،
ٻُـڌايون کـوڙ تـشبـيهون ڏئــي ايـندو،
مــــزي جـو لـــطف، لـفظن ۾ نـه ايـندو،
چمن جو واس جـهونڪي مان نه ايندو،
مـگر جـهونڪو به بـُو ڏيـندو ته آهي،
مــزو ساڀـيان جــو سـپني مان نه ايندو،
اهــو مڃـبو ته ڪجهه ايـندو نه آهي،
ڌڌڙ جــو جهول بنـجان هـا، مــرڻ کانپو،
سـڄـي سنڌڙي تي ڇٽڪاريوم ها ساٿي،
گـهڙو پاڻيءَ جـو پسجان ها، مــرڻ کانپو،
کـڻي سـنڌو مـٿان هـاريـــوم ها سـاٿي،
حقيـقت، علم، حـڪمت پيار لئه اقرار ٺاهيون ٿا،
حـماقت، وهـم، ظـلم ۽ زور جو انڪار ٺاهيون ٿا،
گـهڻن يـارن جـي ليکي ۾ مـڙئي اشـعـار ٺاهيون ٿا،
ادب جو سُنهن اسين انصاف جو سنسار ٺاهيون ٿا،
ڀــلـــــي امــــــرت لــڀڻ جـــي آرزو ڪــر،
جهجي سـنڌوءَ جي جرَ جي جستجو ڪر،
ازل کــان عــرش تـنَهنجي بـحث ۾ پـر –
گهـڻي تَـرَ جي ۽ گهـرَ جي گفتگو ڪر،
مـــري غالـــب نٿو مان ڇــو مــران،
فــراز ۽ فيـض وانـگر پـيو جـيــان،
ڀــٽـائيءَ کــي چيـم؛ بـابـا ٻُــــڌو –
بــــــچي ”سنڌي“ ته مان به ٿو بــــچان،
تشخص ۽ تـقدس سـو به هن تـَرَ جــو؟
تڪلف برطرف، چڪچور ٿئي ٿو پيو،
سـچل سـرمست وانـگر ست زبـانو هــي،
ڀــٽـائي جو وطـن مشهور ٿئـي ٿـو پــيو،
ڏنو آ ڏونـگرن ٿــر بر کي گهوگهو،
ڪنارا سنگهرون، ساگر کي گهوگهو،
اهــو آفــاق جــو گهـيرو ڏئــي ٿـو،
زميـن کي، چنڊ کي، انبر کي گهوگهو،
ٻُڌي ٿو ڪير ڪوئل تنهنجي ڪوڪو کي،
تـماشــا بــاغ ۾، ٻــيلي ۾ ڌو ڌو آ،
سنگهي ٿو ڪير سـرهيا تنهنـجي خوشبو کــي،
انهـيءِ بــازا ۾ دونـهين جــي بــدبـوءَ آ،
اهــو آفاق جــو گهيرو ڇـــلَـو آ،
او هستي، چـــيچ تنـهنجي ۾ ڀــلـو آ،
ڪري پوندو ڪڏهن ڪٿ نيستيءَ ۾
گـسي ٿــو پــيو اڳـيئـي گهر گهلـو آ،
ڏسيو وڻ – وڻ کــي اوٿر ۾ وڃـان ٿــو،
ڇَڏيو مـنڇر، ننـڍي ڇـر ۾ وڃــان ٿـو،
پــتو نـاهــي ته ڇــا ٿـيندو خطـي جــو؛
مــئو اسـتاد ٻُڏتـر ۾ وڃـــان ٿــو،
اهــي جــي ان طرف افـــــــــــلاڪ آهن،
حميرئو، ڪاڪ ۾ ڄـڻ ڪاڪ آهن،
وڌي مــاڻـــن ٿـا مـنــزل مـينڌرا ســي،
جـي هڪ چالاڪ ٻــيو بــيباڪ آهن،
جيئن برسات ۾ ڪيليون ائين ڀونچل ۾ ماڻهو،
نـِڌڻڪي خلق، ٿي جي جيئي ها ته ڇـا ٿـئي ها،
اجـايو انـتـظار اسـتاد، خالق کي ۽ خـلقت کي،
قيامت سا هِتي ئي ٿي به گذري ها ته ڇا ٿئي ها،
ته ڇا، گمنام ٿـي ويـنداسيـن يـَرَ آهستي آهستي،
خـيال – خـام ٿـي ويـنداسيـن يـَرَ آهستي آهستي،
پروان کي پناهون ڏيندي ڏيندي ڏينهن هڪ ايندو،
اسـين خود سام ٿـي ويـنداسين يـَرَ آهستي آهستي،