4
خـلائـن ۾ اوپـالــن کــي ڊڪائين، تـون،
عـظيم انـسان مـان تـوکـي مڃيندس پــو،
جڏهن سـنسـار جـا آنـسو سُـڪائين تون،
ٽـڏي خارن پڏَيو، خـوشبو ونگينداسين،
گلن ٽهڪي چيو، مهڪون ونڊينداسين،
جيئڻ جو حق، رُسـي قدسي کسيـندا جي،
خدا جو سنهن، نه ڏينداسين، نه ڏينداسين،
ڪشش جو ڪرشمو هرڪو مڃي ٿو،
سَـگهو ”سگمنڊ“ آ جـبلـت جــو جادو،
مگـــر دنــيا کي مـوهـيـندو وڃــي ٿــو،
او دانـا ”ڪالـــمـا“ دولــت جـو جـادو،
او ڏاها، تـنـهنجي ڏاهـپ جـو پـڙاڏو،
هـــوا ۾ هـــــــير ۾، اوٿــر ۾ آهي،
اٿـيو رائـين کــان راويءِ کــان گــذريـو،
سـڄي سنسار ۾، گـهر گـهر م آهـي،
کڻـي ڪنڊيـون، گـلابـي مـوسـمـون پــهتيون،
ڪـري سـيـنگار ســهڻيون مــنزلـون پــهتيون،
مڃينديون مات، جهڪنديون مشڪلون پهتيون،
جـتي تـنهنجون ۽ مـنهنجون جـرئـتـون پـهتيون،
عــقيدا تــو، بــنا بـنـياد ٺهرايو،
اچـي پـيو فـرش تـي مـون عـرش ٺهرايـو،
قنوطي، تون گهڻو هر وقت روڪيو پئي،
مـگر مـون دور پـئي هـــر روز ڦـيرايـو،
خـدا کـان ناخـدا تائــين خــيال آ،
ازل کـان انـتهـا تائــين خـــيال آ،
لــقاپور جو لـــقا تائــين خــيال آ،
بـخاريءَ جو لــقا تائــين خـيال آ،
وڌيو دنـيا جـي دل دڪدڪو آهي،
وڏن لــوڏن ۾ دهشـت، دٻــدٻو آهي،
قيامت ناهي، مـظـلوم، نه گهٻـرايـو،
رڳـو ظـالم جـي گهر لئه زلــزلو آهي،
حياتــي، نانــگ تـــي لـــت آ،
يـا سَـرَ ٽــانڊي جـي سنـگت آ،
مــزا، مـاتـــم اتــي مـاڻـــيـو،
مـلــــيو مـوقعـــو غنـيمـت آ،
هنـــر وارو هـجي، دنـيا سـڄــي دولـت ئـي دولـت آ،
هــوا، سـورج، مٽـي، پاڻـي وڏي قـدرت جـي نـعـمت آ،
فــقط سـهڻـا گـلابـي گـل، ســتارا، چـنڊ ئـي ناهن،
جبل، جر، جهنگ سڀ سهڻا، رڳو صورت ئي صورت آ،
جــليو جـيئرو وتـين ٿو جـوت ورڇيندو،
مــرڻ کـان پـو مـچـي ڏيــکار، پو مڃـجي،
نه تون عيسيٰ نه تون موسيٰ نه تون مائو،
بخـــاريءَ ٿــي بچـي ڏيــکار، پو مڃـــجـي،
نِـسورو زهــر پِـي ڏيــــکار، پـو مڃجي
اهو پــي پو جيءِ ڏيـــکار، پـو مڃجي
پچين ٿو پيو، بچين ٿو پيو ته ڇا ٿي پيو
انهي مــچ ۾ نـــچي ڏيـــکار، پو مڃـجي،
گـسي – پـسي پنجـيئـي ٿـي پـراڻا ويـا،
ڇهين ِحس سان ڇُهي ڏيکار پو مڃجي،
ته آخـر زندگي جو دنگ ڇـا هــونـــدو،
زماني کــان پڇــي ڏيــــکار، پو مڃـجي،
زمـانـــو، بــاهه ٻـارائــي، ڄـمـي وڃـجــي تـه پـو مڃـجـي،
اشـــارو يـــــارو ڏيـارائـي، جــي وڃـجــي تـه پـو مـڃـجـي،
ڪلئشنڪوف جي ڪڙڪڙ ۾ ڪوئل نيڻ مان شاعر،
ڳـڙائون – مـينهن ٿي ڪڙڪي، گجي وڃجي ته پو مڃجي
اسيـن سُـرهاڻ جـا گـيسو صـبا بـنجي سـنواريون ٿا،
ڪندا شبنم جي قطرن کي نگاهن سان سـلام آهـيون،
نه ڪنڊن کي ٿا کيڪاريون نه ٿوهر سان رکون ياريون،
مــگر رابـيل جــا نـوڪـر، گـلابـن جــا غـلام آهـيون،
اچو، ايـندي صـديءَ جـي آجـيان ڪريـون!
نشانبر ”امن – عالم“ جــو نـشان ڪريـون!
هــــٽايـونُ ايــٽمـي آڙاهه ڌرتــيءَ تــان!
جهنم گم ڪريون، جنت عيان ڪريون!
زمانـي جي گهڙي ۽ مـان يڪسان،
گهڙي گــذري، زمــانـو لازوال آهـي،
جثو مينار، ٿيندو ڌوڙ هڪ ڌڪ سـان،
مــگر پــيغام منهنجـو لازوال آهي،
ٻه پـيرا، ٻـن – هـٿيا، تون ڇا ته طاقـت آن،
ڪـئـي نافـت، ڪٿي نـاز ۽ نـزاڪت آن،
جــهنم، جـنتون تـنهنجي طـبـيعت ۾،
تون پنهنجي هـر قدم تي هڪ قيامت آن،
انــڌارو پـرهه ڌاري ڦـٿڪندو، ڏسـبو،
سويــرو صبح ايندو جهـومندو، ڏسبو،
پـٽيندو پٽڪو لاهـي تـارو تـارو هُـت،
هتي پيو ٻوٽـو ٻوٽـو ٽهڪندو ڏسبو،
هـي ايـڪهيـن صـديءَ جـي انـتظار آهــي،
فـلڪ بـي چــيـن، ڌرتـــي بــــيـقـرار آهـــي،
شڪاگو کان هوانگو جهونڪي جهونڪي ۾،
ڪـنايــو، ”امــن – عـالم“ جـي پـڪار آهي،
اڳـيان سنسار، ايڪهين اچـي ٿي پئي،
ڏسون ٿا ڪـامـپـيوٽر تي هلي ٿي اچي،
دڳـن تـي نرڳ، سـرڳ آهن سـجايـا ويـا،
عجب آهي، پڇي ٿي ته به نچي ٿي اچي،
رذيل انسان خـود شـيطان ٿي ويـنـدو،
عـظيم انسان ڄـڻ يـزدان ٿي ويـنـدو،
ڀيانڪ خير، شر جو معرڪو هوندو،
زمــانو حــشر جــو ميـدان ٿي ويـندو،
ڳجُــهايو جنگ نـاحق جي، پيمبر ٿيو،
کـــڻو گيــتا جا ۽ قــــرآن جــا گفتا،
ڀــٽائيءَ ۽ بخــاريءَ کـي گهرائي چئو،
ٻُــڌايو امــن عاليـشان جــا گـفـتـا،
ٻُــڌو ”ون ورلـڊ“ جـو ”بشري – ترانـو“
اڀــرندي ۽ الـهندي جـو خــزانــو،
وِڄون ڪرنديون ته ايٽم بم ٿي هاڻي،
نه جـلندو ڪو جـهان ۾ آشــيانـو،
زمــانن کـي نــپوڙي ٿـو ڪڍان نغمو،
ڪتابن کي نچـوڙي ٿـو لـــکان نغمو،
مٺـو محبوب جي ڀرپـور بــوسن کان –
اهــو امن و امان – امن و امـان نـغمو،
جـهنم کان شعاعي جنگ بدتــر آ،
نَــظارو امـن جـو جـنت کان بدتــر آ،
اڏُا جنگين جا ذهنن مان پـيا پـٽجـن،
کـلي ويو امــن جـو هـر دل ۾ دفـتر آ،
ندين ڪوڪيو، آڏُنِ ڀڻڪيو، اڃُارن جي ضرورت آ،
پڪاريو ڪڻڪ ڀـانـڊن ۾، بکُارن جـيَ ضـرورت آ،
مـگر آڏو ڀـتر نـاهـن ڀُــرن، ٽـُڪڻـا ٽـڪـرَ آهــن،
لکن تـيشن، لکـن فـرهاد – پــارن جــي ضـرورت آ،
چنيسر جو رڱيون چـهرو، اڱارن جـي ضـرورت آ،
ٻُڌايون نــوڙَ جـي پـڳ، راڄ وارن جـي ضـرورت آ،
تکا تازي ٽٽونءَ وانگـر ڊڪي ڊُڙڪي ڊڊا ٿي پيا،
اشارن مان نه ڪجهه ورڻو آ، ٽارن جي ضرورت آ،
جـتي سـهڻـيون تـري ڄـاڻن، نـوان ميهر ملهي ڄاڻن،
اسـان جو عزم کـي اهـڙن ادارن جـي ضرورت آ،
چڙهي ويا چنڊ ڏي ڪافر، لڙي ويا حور ڏي مومن،
هـتي هـڙني کي هوندي حـسن وارن جي ضرورت آ،
صدين ۾ ٿيو به هڪڙو ديدور پيدا ته ڇا ٿي پيو؟
اسـان جـي ڏيهه کـي ڏاهن هزارن جـي ضرورت آ،
نوان ســقراط، افلاطــون پـيو استـاد پـيدا ڪـر!
زمـاني کـي نڪورن شاهڪارن جي ضرورت آ،
جـو اڀـو ڳاٽو، اهُـو نـاهـي جـهڪيو،
دار تــي رهندو اڌو، نـاهي جهـڪيو،
پـنج کنـڊ ۽ سـت مهـا ساگـر گـواهه،
ڀونءَ تنهنجو پٽ ڀٽو، نـاهي جهڪيو،
جــيءُ جـيجـي، ٿـج تـنهنجـي ٿـي مــلهي،
تــنهنجو هـر سچو ٻچو، نـاهـي جهڪيو،
سَنگههَ سامبس، شينهن دودو، هوشو شير،
انـگ اڌو اڌ ٿـيـا، مـٿو نــاهـي جـهڪيو،
مـرد، محـمود ۽ مـتـن وڙهـندي وڌيــا،
تخـم درياهه خان جـو نـاهـي جـهڪيو،
جهوڪ جو جهونجهار بانڪو بي ڊپو،
عـام سـاٿي ٿـي اٿـيو، نـاهي جهڪيـو،
روپــلو ڪولهي سَـلي ســاٿـي نه ٿـو،
آڱــريـون شـعلو الُـو، نـاهي جـهڪيو،
ڀـيـڻ بخـتاور، بـلاول، نـون – عـين –
ڌڙ ڌڪيو، سينو رڌو، ناهي جهڪيو،
تـرت ٿـيندو اڀَـري سـڀـري جو حساب،
وقت سانڍيو واڪي واڪي جو حسـاب،
رازَ، نـيرو هـٽـلـرو، ڦــورو ٻـــــڌو،
ورتــو وينـدو ذري – ذري جــو حــسـاب،
مـائــرون، ڀڻيون، ونـيون جـيڏيون رنيون،
سو سنڀارج سڏڪي سڏڪي جو حساب،
چَنـئري چَنـئري ڏي نـهار ڪر عُــمـر،
پوتِـي پوتِـي، پـٽڪي پٽڪي جو حساب،
اک پـَٽي جـهولا، ڪـليــــــــون لـــوسـاٽجــو،
ڪور کي پيو جهونڪي جهونڪي جو حساب،
هـان وٺــو، پـلپـل دعـا، دم دم عـمل،
جــي وٺـون ٿــا لــمحـي لــمحـي جــو حــساب،
قـط، قـلم، هٿ، هـوش هـججو هوشـيار!
قوم وٺندي ٽٻڪي ٽٻڪي جو حساب،
شـاعري، اســتاد تڪـبـي تــوربــي،
جلد ٿـيندو جملي جملي جــو حـساب،
هـڪ مـسئلـو فـقيه، پـُڇـون،ڪجهه ٻُڌئجو،
ڦٽڪو لڳي ته ڪئين لڇون، ڪجهه ٻُڌائجو؟
تحت الثـريٰ جهڪون جي، اٿُون آسمان ڏري!
ڪيڏو ڪرونڊڙو ٿي رهون، ڪجهه ٻُڌائجو،
اڀُ تـان ڌڪيو ته ڀُونءِ تـي آدم اچي ٽڪـيو،
ڌرتي ڌڪي ته ڪيڎي وڃون؟ ڪجهه ٻُڌائـجو،
او مِـير، پـيرَ، کـير – کـنڊون کـائـجو يڪـيون،
ڪاٿي ضمير دفــن ڪـيون، ڪـجهه ٻُـڌئجو!
ڇـو رات کـي بـه ڏينهن سڏيون، ڪفر ۾ پئون،
ڇاڪاڻ ماڪ، مينهن مڃون؟ ڪجهه ٻُڌائجو،
آڙاهه ٿـي جڏهـن بـه جـُوالا جـهجـهڙ ڪجــو،
طـوفـان ٿـي اسان بـه اچـون، ڪجهه ٻُـڌائجـو!
دهـر جي ديد ۾ اڳ ۾ ئـي گهڻي عـبرت آ،
شـعر جـي وات ۾ پـيغام بـه حيرت جهڙو،
ٿي خدا پاڻ مون ٿي پاڻ ڏي جـبريل مڪو،
هو انهي خـواب جو الهام به حـيرت جـهڙو،
هي به لکـبو ٿــر جـو هـڪڙو سـانحـو،
مينهن بـدران ماڪ سان سرچي ٿو پيو،
نـاکئـا! رکجــو نــظـر هــر شـخـص تـي،
ڪي ته ٻيـڙيون خود خضر ٻوڙي ٿو پيو،
تـون کـڻي تـيلي هـنئـي، ٻـوڙو ٻريـــو،
بـوڙي مان ٻـيلوٻريـو ڀـڙڪي ٿو پـيو،
بـاهه ٻـارن ٿـيون بـخـاريءَ ذلــتــون،
ديـس آهي ديڳـڙو ٻـڙڪي ٿـو پــيو،
اوٿـر نه ٿـي اٿـاري موسـم، متان ڪرن ٿُـڙ،
ٿي هيرن گونچ چيري، چرڪا نه ڪو ٻڌي!
وهه جـو وٽـو هـٿن ۾، قـاتـل اجـل اکيـن ۾،
سُـقـراط جـا سـچـيتا گـفتـا ته ڪـو ٻُــڌي!
سسئي ڊڪـي سـڃن ۾، سـهڻـي ٻڏي ڪنن ۾،
سهڻن جا هِـيڏي هوڏي سـهڪا ته ڪـو ٻُـڌي،
عاشـق جـو لاش تـڙپي، پِـٽڪو نه ٿا ڪـريو جي،
وهواهه ته ڪجهه ڪريو جو وهوا ته ڪو ٻُڌي،
ڪنـهن دردمـند دل جــا دهـڪا تـه ڪـو ٻُـڌو،
ڀـڻڪـا نه ٿـو ڪـنائـي، واڪـا تـه ڪـو ٻُـــڌي،
لازم نه آهي ڪنهن جي هر ڪوڪ ڪو ڪنائي،
ڪٿ ڪٿ، ڪڏهن يـر ڪاڪا تـه ڪـو ٻُــڌي،
ڇهين حِس ڇرڪ ڇيڙي ٿي ته تڙپان ٿو،
کـڻي مـون کـنڊيـڙي ٿـو تـه تـڙپـان ٿــو –
ازل ڪاهـي، ابـد ڳاهــي چـڪو آهـيان،
خـيال اڳـتي بـه کـيڙي ٿــو تـه تــڙپـان ٿـو،
جُـي اوٿـر، مـينهن ۾ آيـو اجَـهو سـمـجهـي،
اٿـي ٿــوڻـيون آکـيـڙي ٿـو تـه تـڙپـان ٿــو،
گهٽيءَ مان ڪوبه ڳڀرو گهوٽ گذري ٿو،
ڇـتو ڪو واچ ٽيڙي ٿــو تـهتــــــڙپـان ٿــو،
مــرڻ جـي مـند ئـي نـاهيـس پــر جوڌو،
جيئڻ جي جـهيڙي ٿـو ته تــــــــــــڙپان ٿـو،
شـڪاري جـــــــــوءَ ۾ شـهـباز پـالـي پـيو،
بخــاريءَ مــور مـيڙي ٿـو تـه تـــرپان ٿـو،
ڪـيـتـري ڏاڍَ تــــو تــوڏ تـاتــي،
ڏنڀ ڏئـي ڏيهه جــي ڇــلــي ڇـاتـي،
قــوم ڪوڪي، لڇن پڇُن ڀـــــاتـي،
”شــــــــرم تم ڪو مگر نهيـن آتي،
زنــدگي ٽـڪٽڪي وئــي بـنجــي،
شاعـري، زهـر جـي وَٽــي چـاتــي،
ڇـيڄ ڦٽڪا وجـهن نچــي ڪاتـي،
”شـــــــرم تم ڪو مگر نهيـن آتي،
واهرو، ويــري ٿــئي، پــوءِ ڇـا ڪجي؟
روشني مـيري ٿئي، پــوءِ ڇــا ڪجي؟
جو ڪري چــوري، پــوءِ ڇـا ڪجي؟
سـو اچي پيري ٿـئي، پوءِ ڇــا ڪجي؟
زندگـي اهـڙي آهي، پــوءِ ڇــا ڪجي؟
هائو وهه جهڙي آهي پوءِ ڇا ڪجي؟
مُـنهن نه رهڙي آهي جو مکجي ملم،
دوست دل رهڙي آهي، پـوءِ ڇا ڪجي؟
چاهه چــاقــون ٿـي پوي، پـوءِ ڇا ڪجي؟
هانءُ ڦـاڪون ٿي پوي، پوءِ ڇا ڪـجي؟
ٿــر تــتو تـاسـو گـهري ســاگر مـــگــر،
مينهن ماڪون ٿي پوي، پوءِ ڇا ڪجي؟
ڪـي پـِي پـِي ڍَو تــي ڦـوڪـون ڏيـن،
ڪي سُرڪي ڪاڻ به ڪوڪو ڪن،
سمجهڻ جي ڪيم، سمجهي ته سگهيم،
هــــــــن مـيخانـي جـي هيءَ الُـجهن. . . . !
نــئين ٻــار جــون ريــهون ۽ لاڏا،
مــرحوم جــي خــامـوشـي، ڀٽـڪا –
سمجهڻ جي ڪيم سـمجهي نه سگهيم،
خــود مــطـلـب دنــيـا جــــــي مـنشـا،
جِـــت ماڪ رُئــي هـر ورق مــــٿـان،
اوٺ مکـڙيون مـشڪن شـوق مــنـجهـان،
سمجهڻ جي ڪيم سمجـهي نه سگهيم،
بــاغـــن ۾ بــهاري آ يـا خـــزان؟
آيــــــس ته هيـــس مـان نــامـــحــرم،
ويٺـــس ته اوٿـــاريــو ويـــس يـــڪـدم،
سمجهڻ جي ڪيم سمجهي نه سگهيم،
هَـــــــــن محـــــــفل جا هي ڪم ۽ غم،
هوا جون ڀونءَ سان ڀڻڪو به سمجهان ٿو،
نـئون خـوشـبوءِ جو لهجو به ســـمجهان ٿو،
ضـروري نـاهـي هـي دنـيا ڪـري ڌڌڪـو،
مان هن جي دل جو هر لڪو به سمجهان،
اهـو آ انـقلاب، سـچو ڇاهي، سو سمجهان ٿو،
ٽـٽي ڳاٽن جـو پـيو ٿـو ڳٽ به سمجهان ٿو،
گجـــي ٿــــر گاج، ســــاگـر ٿـي زمـــانو –
انهي گونگي جو مان گـهوگهٽ به سمجهان،
ڪچو ڇاهي، سـچو ڇاهي، سو سمجهان ٿـو،
مـزو ڇــاهي، ڏچـو ڇـاهي، سـو سمجهان ٿـو،
ڪروڙين سنـڌ – جـوڌن ســان سگهـو آهـي،
بخـاريءَ ۾ بچـيو ڇـاهي، ســو سمجهان ٿـو،
نٿو سُمجهان مان ڪجهه، سڀڪجهه به سمجهان ٿو!
او اونهـي ڳالهه تنـهنجو ڳجهـه به مان سمجهان ٿو!
ازل کـان اڳ ابــد کــان پوءِ اونـــد!
زمــانــا تـنهنجو منـهن ڇــا، پـڇ به سمجهان ٿو!
يــار جـي نـه ايـندي تـه قـهر ٿــي ويـنـدو،
ڇــو تـه برسات نـه پـوندي تـه ڏڪـر ٿي ويـندو،
وقت، حالات جي تبديل کي ڏس، بحث نه ڪر،
پشَـمڙو گوءنچ بـه آ پنـڊ – پـٿـر ٿــي وينـدو،
ســج ويجهو ٿو اچي اڳ، دڳن تـي بـرندي،
ٻوڏ بـازر ۾ مـزورنُ جـو پگهر ٿـي ويندو،
صُور ڦـوڪيان ٿو اٿو مئٿ، قيامت ٿيندي،
عيش مظلوم لئه، ظالم لئه حشر ٿي ويندو،
تنهنجو شيطان ٿو ڪوثـر تي ٻَڌي بنَد خدا!
تنهنجو فــردوس، بــيابان ۽ بـَـرُ ٿــي ويـندو،
سـنَڌ آ سـاهه، بنا سـاهه نه جـي سـگهبو آ،
منهنجا محبوب! سوا تنهنجي گذر ٿي ويندو،
هــو سليـــمان جــو بــولان ۽ خـيبر شاهـد،
ديوَ – بـيداد جــي ديـوار ۾ در ٿــي ويـندو،
ڪو به انسان لئه ڪم ناهي رهيو ناممڪن،
ماڳ آزاد نه آ منـهنجو مـــگر ٿــي وينـدو،
ايـلاز کـــي اعـــجاز بــنايـــــا ته بـــــــچان!
جــــي قــاز منـهنجا بـاز بنـايا ته بـــــچان!
مــيدان ۾ بيــٺو آ اڳـيـان بـُـوقــلمون!
مـــمـتاز ۽ دمــساز بــنايــا ته بــــــــچـان!
خوش خير کي خـوشحال بـنايـا ته بــــچان!
اقـــــــوال کـي اعــمـال بــنـايُـا ته بــــچان!
سرمست جــي بيـتن مـان اٿـاريـان اوٿــر!
ڀـٽ گهوٽ کــي ڀُونچـال بـنايـا ته بــــــچان!
ويـنجهار مهاويـر بـــنـايـا ته بــــــچـان!
هــر شعـر مان شـمشيـر بنـايـا ته بـــچـان!
تــــــاريخ مـڪو شـرط آ تحـريڪ هـٿان!
تـــــدبــير سـان تــقدير بـــنـايـا ته بـچان!
تحـــــريـر کـي تــرار بـنايون، بــچي پئون،
ڪوڪار مان ڪٽار بنايون، بچي پئون!
هـــن ديس لئه هـزار اٿُــن جـانـبـاز پــيا،
هڪ هڪ منهجان هزار بنايون، بچي پئون!
بــندوق ۽ ڪتاب مـٿان دسترس هجــي،
هوشــيار پنـهنجا ٻـار بــنايو، بـــچي پئون!
سهڪار امن، پــيار ۽ انـصاف سان هجي،
ڏهڪار تو ۾ ڏار بــنايو، بـــــچي پـئون!
غـدار دوسـت ٿِيـن، ڌڪار ٿُڪي ڇڏيون،
جهُونجهار، پنهنجـا يار بنايون بـــــچي پئون!
جيڏا نُه گيت بيـت قطعا، نظم ٿا گهڙيون،
ايڏا اٿـي هــٿـيـار بــنـايو، بـــــچي پئـون!
پرمـــار لاءِ هــار هـٿن ۾ کنيون وتـون،
حـقدار لاءِ هــار بـــنايو، بــــــچي پـئون!
ماري وجهن ٿيون ترَ کي مسلسل منافقيون،
جـــي فيـصلا سچـار بــنايون، بـــچي پـئون!
”ڇـا ڪجي“ کي ڇڏ بخاريءَ، اٿ، اٿُون!
ڪر تکي تڪڙي تـياري، اٿ، اٿون!
سمنڊ ٿيون، سيلاب ٿيون، برساُت ٿيُون.
ظـلم آهي ڀـــونءَ ٻاري، اٿ، اٿون!
زمَانـا ساز وڄـايو، مڪان جهومي پــيـو،
زمين رقـص ڪيو، آسمان جهومي پــيــو،
ڏٺـــو لــقاءُ فرشـتن، بهشــت جي وچ ۾،
جوان زال سان هڪڙو جوان جهومي پيو،
پـيٽ ٻــارڻ جــو ٻــاريو، اجُهيو ئـي نه ٿي،
پياري رِي روح منهنجو رُجهيو ئـي نه ٿي،
زنــدگيءَ کان پـڇيم، پـيٽ ۽ پــيـاري ري،
ٻيو ڪو ڪم ڪار توکي سُجهيو ئي نه ٿي،
تنهنجو جلوو منهنجي جذبـي سان جڏهن جڙجي ويو،
تنهنجو ڪجهه قابو ٿيو ۽ منهنجو سڀ ڪڙجي ويو،
ديد، ديدن کي قبـوليـو، دل سان دل لانـئون لڌيون،
مون ته سمجهيو هو جو پـڙهـبو آهي سـو پڙهجـي ويو،
سُــونهن سـڄـڻ جـي جهـولي سمـجهيم،
هــي تـه پـٿر جــي اکــري نـڪتي،
مـحـبت ڇـــانوَ ڇَــــپرَ جــي ڀانــيم،
هــي تـه ٻـــٻــر جـــــي مُهري نڪتـي،
جـنت به اهَا آ، جِــت ٽــــلندو هونــديـن!
جنتي جنتي جن ساڻ تون ملندو هوندين!
دوزخ جـو ٺرَي هـــانءُ ته پــوندو هوندين،
هن ڏانهن نهاري جي تون کــلندو هوندين!
هُـن شـوخ نـگاهن ســان ڦرُي دل ورتـي!
مــون شوق – نـظُر ســاڻ ســندس حـسن کُسيو،
هڪ گـنج ڦرائـي وري ٻــيو گـنج لٽيـم،
نه ڪو نعفو ئي پيو ٿم، نه ڪو نقصان رسيو،
اهي ڪو، ڪنهن جي ڪنهن سان ڀلا دل لڳي جهلي؟
اهو ڪو، پـوش پـوش ڪــري روشــنـي جـهلـي؟
هـا، مـــــوت ٿـو هــزار تــباهيون ڪــندو وتـــي،
پـر هُـو سـگهي ڪـٿي ٿـو نـئين زنــدگي جـهلـي؟
تون مون کي وڻين ٿو، اهو آهي ڪافي،
مان توکي وڻان هي ڪو ضروري ناهـي،
تـون سونهن پـيارين ٿو پيان ٿو ساقي،
پــر پيار پيان، هــي ڪو ضروري ناهي،
تــون سهُڻـي نـه آهــين ســو ڏسـان ٿـو ويٺو،
هن ديس جي فردوس جي هڪ حور آهين،
مان ڪيڏو گنهگار، مان ڏاڌو ڪوجهو-
هـي ڪيڏي ســزا آهـي جو تون ڏور آهين،
محبوب ۽ مـشـتاق ٿي پالـين، سـانـڍَين،
ڪيڏي نه حــسين آهـي او دنــيا! الا! !
حورن جــو وطن آهين وڻـين ٿــي ڏاڍي،
جـنت جـي زمـين آهـين او دنــيا! الا! !
آڳ جــي دريــاهه ۾ ڊوڙي ڪڏان،
هُــن ڪناري تــي اگــر سُـهڻي هـجي،
زندگي ڪوجهـي کـان ڏاڍو ٿو ڊڄان –
مـوت جــي ئــي پــر خبـر سهُڻـي هـجي،
ٻـک وجهي سـاڻس سـمهي مـاڻيان مـزا،
مـان مـران جهٽ جــي قــبر سُهڻـي هجي،
ڪر قـيامت ڪيـر ٿـو روڪـئـي خـدا،
شــرط هڪڙو آ، مــگر سُـهڻـي هجي،
مان پنهنجي جند پنـهنجي دلربـا توکـي چوان،
پر اهي ٻئي بــيوفا ڪئين بيوفا توکي چوان،
ڪـفر ٿـيندو خود خدا يـا خدا توکي چوان،
مان وڏي ويچاري ۾ آهيان ته ڇا توکي چوان،
حـسن کـي مـڃجـي يـا مـڃجـي عـشق کـي،
قيـس ري مڪتب مان ڪو مجنون نه ٿيو،
حـسن – يوسـف کـي کـپائي ڪـن ڇـڏيـو،
ڪـو زليخـان وانگيـان مـفتـون نـه ٿـيــو،
عـشـق منـهنجـي جـا اٿُـيو اوٿــر پـــون،
سونـهن تـنهنجي جــا لڇيــو سـاگر پـــون،
ڪيئن ته ٻانهن جي ڪناري جا وڪـڙ،
چاهه جـي چيلهن ۾ ٿـا هـــر هــر پــــون،
نــظر سان مُرڪ مـيڙيـندو وتـان ٿـو،
چــپن سـاهه چـاهه چونـڊيـندو وتـان ٿـو،
ڇُـهڻ بــن سـاز ڇـيڙڻ مـعــجــزو آ،
سِڪڻ سان سُونهن ڇيڙيـندو وتــان ٿــو،
مون کي تــڙپايـئه، طبـعت، مهـــربانـي!
ماڻـهپو بخشــــيئه، مــحـبت، مهـــربانـي!
ويـس بچـي جـو رَاهه جــو پـٿر نه ٿيــس،
دردمنـدي دل جـــــي دولـت، مهــــربانـي!
هُلَ هَاڻ ته مکجيس مَلم ڪا موسم!
ٿـڙ ٿُـُڙ کان چــمن چِـيرجي پـيـو آهي،
هن تانگهه جــي تــقــدير بــنائــي شايد!
هڪ عشق، جـو تحريڪ ٿي پيو آهي،
اسـتاد بخاريءَ جـــي ڏســي دل زخمي!
هــر لـفظ جگـر – جـهيـر ٿـي ايـندو آهي،
هڪ دوست جي غمگين تڏي تي جيئن ڪو،
ٻـــــيو دوســـت به دلگيـر ٿـي ايـنـدو آهي،
سـاميءَ تـي سـنڌ جـون حُـورون هلي اچـن!
روئـن تـه، منـهنجي خاڪ تي تـارا ٽمي پون،
مُرڪن ته، ڪنڊ ڪنڊ تي موتيا کڙي پون،
مـوٽـن ته، ڪي مـلائـڪ پـويـان لڳي پـون،
تون ڪوٺي مُرڪ سان گڏ سُرڪ پيارين ٿي،
زمـانـو، بـاهه جــا شــعلا الاري ٿــــو،
تـون سُـرهي سـيج، پـاسي ۾ ويـهاريــن ٿي،
تـه جِــيونَ جــرجـلو بنــجـي اٿـــاري ٿــو،
گــــلابي زنــــدگي تــوسان مـلان ٿــو،
الائـــي ڪيــتــرا ڪـنــڊا لــتـــاڙي،
تڏهن چهرو مکـڻ تـنهنجو چُـمان ٿــو،
جڏهـن مـان ٿـو اچـان ٽـوٽــا چـٻـاڙي،
زمــانـو دُور دردن ۾ ٿـو اڇُــلائـي،
تون ڊوهي مون کي قربن جو اجهو ڏين ٿي،
تتـيءَ ريتـيءَ تي مون کي وقـت ٽــچڪائي،
تون ڊوڙي پنهنجي زلـفن جو اجهو ڏين ٿي،
تون زلـفن ۾ لڪين ٿـو، زور جـا زنـجير لوڏي ڏس،
ڇُهين ٿو تر ڳلن جا، ترم–گهر جا ڪير لوڏي ڏس،
پپر ۾ پينگهه جيڏن ساڻ لوڏي روز جـُهومين ٿـو –
جوان آهين ته قيدي – قوم جي تقديـر لوڏي ڏس،