9
ڌرتي سڄي ڌڏي پئي جو زلــزلو ته آهـي،
مظلوم ڪربلا کان لڙندي لڙيا شڪاگو،
عـالــم ۾ انـــقلابن جو سلسلـو ته آهي،
منهنجو هن ڀونءِ جي هر ڀينڊ تي ايمان آهــي،
مون کي مهراڻ جو سُنهن آهي مان ڪافر ناهيان،
منهنجون هِن ديس ۾ ٿيون دفن ستيئي پيڙهيون،
مان ڪو رولاڪ يا پيناڪ مـسافـر ناهيـان،
مان وڏي ڪوڙ مٿان ڌُوڙ وجهان ٿـو زوري،
هـي وڏو ڌنـڌ ڪـري ڌوڌ مـُـڃايو ڇـو ٿـا،
مان ڏسان ٿو ته ڇنو ڇُوهه، ٽٽي پئي ڏوري،
وهم جي واڍ وجهـي، ڀـوء بـــڇايـو ڇـو ٿـا،
متان مايوس ٿيو آهين، متان مسڪين دل لاهيـن،
ڳـهيلا ڳاهه ڳڻتين جا ٻَڌي ٿو جـند کــي ڳاهيـن،
عقيـدت جـي عذيت جا، غريبت جي مصيبت جـا،
تون پنهنجا ڄار پنهنجي لاءِ ويٺو پـاڻ پيو ٺاهيـن،
رڳــو سوچـن ۾ ڪـا همت هُجي ها،
ته شاعر، فلسفـي، بـادشاهه هــجن ها،
فـقـــط پورهئـي ۾ برڪت هجـي ها،
ته ڪڙمي ۽ ڪمي راجا هُجـــن ها،
ڪلا ۾ جيتري، جيڪا به طاقت آ،
تحريڪ آ، حـرارت آهي جـدَت آ،
محَبـت آهي نفرت آهـي غيـرت آ،
قسـم آ قوم جـو، قـومي امانـت آ،
گـجي انڌيري ٻُـوڙا ٿي، ٻُڌون ڇو؟
وسـي ٿـو قـهر، انـڌا ٿـي ڏسون ڇو؟
ڀُڪائـي ڏاڍ ڦـٽڪا وڄ وانگـــر،
اٿـو استـاد، ٿنـڀا ٿـي سهون ڇو؟
اسان جي ووٽ تي سرڪار هلندي آ،
اهـي ڀـوتـار، ڀـائـر سـڀ سـڃـاڻون،
اسان جي خون تي جا ڪار هلندي آ،
انهيءَ جا ٽيوب، ٽــائر سڀ سڃاڻون،
ڏسـي سـڀـڪو ئـي سگهندو آ،
سـڃـاڻـــڻ لـئه نــظـر گهـرجــي،
چئـي هرڪــو ئـي ڏيـندو آ،
مــڃائڻ لـئه مـــگر گهــرجي،
اسان پارن اديبــن جو سمـورو گهر عوامـي آ،
دغابـازن جو ديــوارون ۽ ٻهريون در عوامـي آ،
ڪڍيسون ديس جي تاڃي، اڻيوسون قـوم جو پيٽو،
ڀلـي ماپـينس دنيا، ڊيگهه توڙي بـَرُ عوامي آ،
لڇي منڇر، ڪنجهي ڪينجهر پڇي ٿي،
وڏو سنـڌو، وڏو سـاگــر ڪٿي آ،
ٻُڌو ٿئون هِـير ٻــيلي ۾ مُـنجهي ٿي،
ٻــڌايـــو مـــوسـمو! اوٿــر ڪٿـي آ،
پـَتو پرمار جو مون کان پـڇو تو،
کنيم نالـو، کـکر ۾ ڄڻ کڙو هو،
پري کان ئي اشاري سان ڏچي جو،
ڏسيم پــاڙو ته ميلي ۾ ڳڙو هو،
اديبن، شاعرن جو شمع جان پنهنجا قلم ٻاريا،
ته ڪوجهي ڪارن انڌاري ۾ سهڻو سوجهرو ٿي پيو،
هنرمندن، مـزورن، راهڪن پنهنجا پگهر هاريا،
محبت سان جو محنت پيـچ پاتو، معجزو ٿي پيو،
وتـي ٿو نقش عرش تـي چٽيندو،
عظيم انسان کي ڄاڻان، سُڃاڻان،
تـعارف عـزم جو ڇو ٿـا ڪرايو،
انهيءَ طوفان کي ڄاڻان، سُڃاڻان،
وطن جي جنگ جوٽي ٿئون، مخالف ٿي،
جي ملڪ الموت ايندو ته به مري ويندو،
اسان سنڌين کـان آزادي کـسڻ جـي لئـه،
خـدا آمـرن سان گڏ ايـندو وَري ويـندو،
ٻَرو ٿـو وٺـي توکي گڏجڻ کان، ٻُـڌ،
ڳرو بنُڊ، هڪ جي کڻڻ کان وڏو آ،
سرو، لاڙ، وچ گڏجي تيـشا کـڻـو،
ائيــن ڏاڍ ڏونگـر ڏرڻ کـان وڏو آ،
قطعي چيو، ڪويسر اهڙي نئين ڪلا ڏي،
پـرمـار جُو چٿـيان سر، هٿـيـار ٿـي پـوان،
مـحفل اٿي مچايـان، مقـتل سڏي، مـلهايـان،
ويـنـجهار، وقـت جهيـڙي جونجـهار ٿـي پوان،
ماپـن، وٽـن جو تـر ۾ وڏو انـقلاب آ،
ماسا ۽ مڻ گواهه، سڀئـي سير ٿو ڏسان،
ڪينجهر جا هنج، فاز بکُيا باز ٿي پيا،
ڪهسار جا ٻڪر به ببر شير ٿو ڏسان،
هـر لفظ تِـير، هر شـعر بم هٿــن ۾،
گفتار کي ٻڌايو، ڪردار ٿي ڪڏان ٿـو،
سرٻاٽ سونهن توسان ڪهڙا ڪريان ڪنن ۾،
جهيڙو ڪلور ڇيڙيو، لـلڪار ٿـي اٿان ٿـو،
اسان جي چيخ نڪري سيخ مان پن پن کيُ ڌونڌاڙيـو،
پکيءِ جا پـير پڃـري ۾ مگر آجي اڏام آهـي،
اسان وانگـر هوائن جا به طبـقا ۽ ڪلاس آهن،
ٿڌيون هيـرون اميراڻـيون، تکـو اوٿـر عوام آهـي،
هـوا کـي هٿ ڪڙا پـئجي چڪا هِـن،
ڪريان طوفان سان ٿـو گــفتگو مان،
هي ساگر پنـڊ پـاهـڻ ٿـي پـيا، هِـن،
رکـان ٿـو زلــزلـي جـي آرزو مـان،
ضـديـرو آهيـن يـا ايڏو دلاور آن،
جتن ڪوٽن ۾ قابو، جستجو تون،
بخاري خود فريبـي آن يـا بابـر آن،
مـرادون موت ۾، لاتـقـنطون تون،
تکـن لـفظن جـا عادي ٿـي ويـا سنڌي،
جتن ڦٽڪن جا عادي ٿي ويا سنڌي،
ملن پـيا اڌ صديءَ کان درد سو شايد،
انهن دردن جـا عادي ٿـي ويـا سنـڌي،
هي ساگر ڇڇڪندڙ ڄڻ اوڇنگارون،
هوا، پاڻـيءَ مـٿان پنـهنجو پڪارون،
جـي دنــيـا ۾ دوا هـر درد جـي آهـي،
ڪٿي ۽ ڪهڙو آ، دل – ديس جو دارون،
تکا، غـيرت ڀريـا الفاظ قاتـل زهـر ۾ ٻوڙي،
چکايان يا ر کي چهبڪ ته دنـيا وارا ڇا چوندا،
هجي هٿ ۾ جوالو، زلزلو جو هن کي جهنجهوڙي،
هڻان هالار کي چهبڪ ته دنيا وارا ڇا چوندا،
ڀـٽائيءَ ۽ سچو جيڪو ڪنو چاڙهيو،
بخـاري، بـاهه کي سوري رڌي ڇڏجي،
رجهي ويـو دوستو، آڻيـو وٽان، پاٽيون،
وڌائـي ويـڙهي ويـڙهي ۾ ونڊي ڇڏجي،
توڙي جـو ڪاٺ جو تلوار هوندي آ، غلط فهمي،
ته بـي فـولاد واري ڌار لڳنـدي آ، غلط فهمي،
جيئي هـن جج کـان ڇڏرائبي جـند آ، دلـيلن سان،
تيئن رهندو به سچ پچ چنبڙندي آ، غلط فهمي،
سڳن رشتـن جي دل ۾ ٿورو آ گهپلو،
سڌن رستــن ۾ گولائـي به هوندُي آ،
مِـٺو مـهراڻ جـو پاڻي اڇـو اجلــو،
مَگـر ان ۾ ته ميـرائـي به هوندي آ،
مٿاهـُون هـر زمانـي ۾ فـقـط يـزدان هـونـدو آ،
سدائين پنهنجي عـادت ۾ ڪريل شيطان هوندو آ،
ڪٿي اعليٰ ڪٿي ادنيٰ، ڪڏهن نوري ڪڏهن ناري،
عظـيم انـسان هونـدو آ، خسيـس انـسان هونـدو آ،
هيءَ منهنجي دل جي بي آرام ٿيندي آ،
۽ اڪثر صبح، منجهند، شـام ٿيندي آ،
انهي ڦـٿڪار جو نقشو چٽيان ڪهڙو،
ڪبـوتـر هانءُ، ڇـاتـي دام ٿيندي آ،
بـتـــي گهر جــي ٻـري نـاهي،
تـه اونــداهه جـهــان آهـــي،
ڪلـي دل جــي کـڙي ناهــي،
ته گـلشــــن ۾ خـزان آهـي،
نه مان جـابـر نه جادوگـر زمـانا،
نه مان پـرور نه پـيغمبـر زمـانـا،
مان آهيان ٻڙڪندڙ ڌرتيءَ جو شاعر،
بـرابـر باهه جــو ساگــر زمـانـا،
تـونگـر دل، نـظـر منـهنجي گـداگـر،
ورهائـيـندو به پـر گهرندو وتـان ٿـو،
مڃان ٿو سونهن جي سامهون برابـر،
مهـــــا ساگر مگر گهاگهــر لڳان ٿو،
رڳــو دانهون ۽ ڪوڪـون، شرمنـدائي آ،
ٿـڌن ساُهـن جـون ڦوڪون شرمندائي آ،
هُـتان الـري ٿـو آکـيـري ڏي ڪاريـهــر،
هتان جهرڪين جي چُون چُون شرمندائي آ،
ذهن کي تر مان تڙائين، چي، هي شيطان آهي،
وهم جـي ووڙ جـو هـو انـڌ ۾ ايـمان آهي،
تـرم ۾ تـيز تدبـرَ کـي ڏنـڀـائين ٿـو ڏچـا،
ملڪ ۾ مست – مـقدر جـو وڏو مـان آهي،
هي جهُدَ جو جهنڊو جو ڳڙن ۾ ڦڙڪيو،
ڦاٽـي ويـو، سانـڍي رکـو، ليـڙون به چڱيون،
استـادَ ۾ ڇـا دوست بچـيو آهي، چيائين،
ٻـيڙي جـي ٻڏي ته هـريـڙون به چڱيون،
برسات اٺُي ڪا نه مگـر ماڪ پوي ٿي،
معلــوم ٿـيو مــلڪ ۾ پـاڻـي آهـي،
ڪا چڻنگ بچي ڪا نه تتي خاڪ چوي ٿي،
هِـت آڳ ٻـري هـاڻـي اجهـاڻــي آهـي،
جو وقت جا وڏاڻ هٽـائي نه ٿـو سگهي،
سينا سگها سنداڻ بڻـائي نه ٿـو سگهي،
سو آدمي ته آهي اسان پڻ سڏيونس ٿا،
پـر سـورمو مهان سڏائــي نه ٿـو سگهي،
هيڏانهن رات ڀُوت بڇـي ڀئه ڏيـڻ لڳي،
هوڏانـهن بيـشمار ستـارا کـلـڻ لـڳا،
جنهن وقت چنڊ، تارا نٽائي لڪڻ لڳا،
ان مهـل سجَ جهــڙا سـهارا ملڻ لـڳا،
ساگر ڪڏهن به اڏُري بادل ۾ ناهي ڦاٿو،
دريا ڪٿي به وچڙي دلدل ۾ ناهي ڦاٿو،
آواز حـق استـاد آزاد آهي، هوندو،
قرآن پاڪ ڪڏهن ارحل ۾ ناهي ڦاٿو،
ماٺار سُمهي هِيرَ جي جهوليءَ ۾ ٿي سوُچي،
جي ڏينهن تـتا تيــز ته طـوفـان نه اٿـندو،
اسـتاد گـروهن ۾ گـهڙي روز پڇُيـوُ ٿـي،
انـسان جـي آواز تــي انـسان نه اٿـنـدا؟
ڊڄندڙ اکين سان گُهورِن اوندهه جا ٻيـٽ بيٺا،
طوفـان وهڪرن ۾شعلا کـنيون اچـن ٿا،
ڏڪندڙ هٿن سان ڏونگر گهورِن ٿا سون، هيرا،
ڀونچــال ڇـير پايـو ميدان تـي نچـن ٿـا،
هـلو سنڀالي سنڀالـي، لـتاڙِجي نه وڃو،
لـتاڙجي ته ڇڏيو پـر چـٻاڙجـي نه وڃو،
ڇڄي ڇِڄي نه رنڀو لاڙ، ٿر، سرا، ڪـاڇا،
ڪروڙ ڏاڍ جي لوڙهي ۾ واڙجي نه وڃو،
جي قاز، باز گڏجي رهندا ته پوءِ ساٿي،
يـا قـاز، بـاز ٿيـندا، يـا بـاز، قــاز ٿـيندا،
حالات جي حوالي سان سنڌ تنهنجا باسي،
يــا نِـت نـياز ٿيندا يـا جـانـباز ٿيندا،
هر ڏار تـي ڪوئـل هئـي هر ٽـار تي بلبل،
آواز ٿـي گـلزار مان ٽـان – ٽـان آيـا،
هر ڪنگري تي شاهين، هر برج تي چرخو،
پڙلاءُ ٿي محلات مان ڪان – ڪان آيا،
چيٽ جي هِيـر به ناهيان جو ورهايـا خوشـبو،
مانگهه جي ماڪ به ناهيان جو کلا مکڙيون،
مان، ڄرئي ڄيٺ منجهند ٽاڪ جو ڪوسو جهولو،
مون کـي آکاڙ جي اوٿـر سان ملڻ جــون لـوڙون،
جي وات ڪريو بند، بيابان سمجهي،
جي ساهه کڻون سمنڊ جو طوفان سمجهي،
بزدل به عجيـب آهي اسـان جو دشمن،
جـي ٿـورو اٿـي بيـهون ڪهستان سمجهي،
تک، تــار تـري وڃــبو آ،
تـرندي به ٻَـري وڃـبو آ،
هڪ ڇِرڪ ڀري ڇڏجاني،
جيئـري به مـري وڃــبو آ،
ڪانءَ جو کنڀ کڻي ٿـورو هوا ۾ لوڏيو،
ڪانءَ وڏو گوڙ ڪندا، گڏجي ٺونگا هڻندا،
سنڌ جو ڪونـڌ ڪـٺو ليٿـڙي رت ۾ لاشو،
شـهر جا شيـر ويا، فلـم جـا گانـا چوندا،
جيوَن کـي ڀنڀ – ڀينگ ۾ بکـندو ڏٺو اٿم،
انڌي جي منهن تي مُرڪ کي نچندو ڏٺو اٿم،
پـيري، قـبر ۾ پيـر مـگر دل، سَڌون سـويــن،
ميـلو مقـام ۾ به ته لڳـنـدو ڏٺـو اٿـم،
ڪهرام ۾ اچي ڪيئن استاد آهين ڦاٿـو،
ماتم ڪندو، پِٽيندو پنهنجي خوشي ٿو ڳوليان،
مقتـل کان ٿورو اڳتـي محـفل جـو ڏيس مليو آ،
مـان مـوت کـي لـتاڙيندو، زنـدگيءَ ٿـو ڳـولـيـان،
هـي هـٿ ۾ پنو، سنڌ جي سمجهو وادي،
مضـبوط قلعو ڄـڻ ته رنـي ڪوٽ آهي،
هر الفظ بخاريءَ جو وطن دوست مجاهد،
بـيـباڪ آ، جـــانبـاز آ، اڻمــوٽ آهــي،
چوٽ تي چوٽ، زماني جي پراڻي عادت،
عزم اڻـمـوٽ، آ منـهنجـي ابــاڻـي فطـرت،
سمنڊ سنسار ۽ سنسار جي پـنهنجي هستي،
آءُ طوفان ۽ طوفان جي پـنهنجي طـاقـت،
سورن جو سلسلو به وڏو آهي دوستو،
هـر سُـور جـو بلو به وڏو آهي دوستو،
انسان ڪم بڻائي ٿو انسان بم گهڙي،
ٻُـڌوان ٻوگـهلو بـه وڏو آهـي دوسـتو،
سنسار تـان سُورن جو جنجال ڪڏهن لهندو،
طوفان ڪڏهن رُڪبا، ڀونچال ڪڏهن لهندو،
تلوار کان بـندوقون، بـندوق کان ايٽم،
انسان تــان بــارودي بنبال ڪڏهن لهندو،
ڊوڙو ته شيخ، شيام، بخاريءَ کان هي پڇـون؟
ڇـا ماڪ، هِير جهڙي اڃا شاعري ڪـجي،
آ سِنڌ سونهن لـوڇ ۾ نـغما چـئون، نچـون،
سڪرات ۾ حبيب هجي، مسخري ڪجي،
شهر سڪرات ۾ مان چـوءنڪ نچايان،
لوڪ ماتم ڪري مان چنگ وڄايان،
ڀـونءِ لـڙي جنـگ بقـا جـي، هـي ٺڳي آ،
هو گهــري توبَ ته مان بــيت، پڄُايان،
بولان کـان ڀنڀـور ڏي گيـراڪ ٿي آيـا،
پرمار ڪري پيـار جي پوشاڪ ٿي آيا،
مهـراڻ جـي واديءَ جـو ٿـيو ٿي نـيلام،
هالار جي چوٽيءَ تان وڏا واڪ ٿي آيا،
گهوگها هُجن ڳچي ۾ واڍون ٻَجهَن ڄنگهن ۾،
گاريون ٻُرن ڪنن ۾، ڀونڊا چُڀن اکيـن ۾،
او غفلتــو، غلامـيءَ جـو آخـري قــدم آ،
ڌاريـا، گهرن ۾ هوندا ۽ گهر – ڌڻي گهـٽين ۾،
هر ڏينهن، ڪنا ڌوڌ ڏيـن اوڪارا،
هر رات ڪري ٻاٽ ٿي سايون الٽيون،
بـازار ۾ ٻُـڌنــدي ڪي ڌپـارُا نـعرا،
هِـن دور جـي تـاريـخ کـي آيون الـٽيون،
هر ديد جي ڪمري ۾ ڏهاڙي ڪنُ آ،
هر رات جـو ٽـي وي تـي اڳاڇـي الـٽيون،
تــقديــر ۽ تـــدبيـر انهيءَ تـر جـيُ ڇـا،
تـــــقريـر ۽ تحــريــر جي آڇــي الـٽيون،
ڇو زهـر ٿـا هـِن ڏيهه کـيُ ڏوڪارايـو،
هو خون ٿو ٿوڪي پيو، الٽيون ته ڏسو،
ڇو قهـر ٿـا پــيٽرول ڪـري پـلٽارايـو،
ڀر باک جـا گهرگهاٽ تـي تجـلا ته ڏسو،
غيرتون، گـوڏ جـو پوتـڙو نه ڪريو،
همَتون، وات جو موچڙو نه ڪريو،
غير جي ڪنڌ تي چڙهي، پنهنجي،
قوم کي گِيسڙو – گِسڙو نه ڪريو،
پهريان ڦُـُڙي ڦُڙي ٿي، درياهه ٿي وڃون ٿا،
۽ پـوءَ ڦـٽي ڦـٽي نـنڍڙا واهه ٿـي وڃـون ٿا،
ڪاتي ٻَري ٻري وڏا آڙاهه ٿـي وڃـون ٿا،
ڪاتي اجُهي اجهي اسين اونداهه ٿي وڇون ٿا،
جهَٽ جهَٽ گندي گار، برداشت نه ڪبي،
هـر هـر ايڏي مـار، بـرداشـت نـه ڪبي،
سڀڪجهه برداشت ڪندا ٿا وڃون ڀوتارو،
ڪـهڙي آخـرڪار، بـرداشـت نـه ڪبـي،
دهشتگرديءَ تي ضابطو رکيو ويندو،
ڏاڍي – گابي سان رابطو رکيو ويندو،
”آسون لاهيو نه سـادڙا پـيارا سنڌي.“
دلبي، دوکي جو سلسلو رکيو ويندو،
خوشبوءَ ڪري بــند رڳو گند پکيڙين،
ان دوئنس ۾ ٿا گونج کي گهمسان بنايون،
او آنـڌا، آڏا تـرس، اچـون ٿـا تـــــوڏي،
طوفـان کـي ٿـا آڳ جـو اڳـواڻ بنـايــون،
تنـدور مان چوان ڪو نه ٿو مان،
گجگـوڙ مان گهمسان ته ٿي سگهندو،
شيطان مان يزدان چوان ڪو نه ٿو مان،
انـسان مـان انـسان تـه ٿي سگهندو،
جو ساهه کڄي، تنهن سان رهان شامل مان،
سُرهاڻ نه چئو، سنڌ جو سهڪو ڪوٺيو،
هــر دل جـي امُـنگ، آس ۾ داخـل مــان،
آواز نـه پــر ديـس جـو دهڪـو ڪـوٺيـو،
ڀونچـال اچي، پوءِ به نه ڌُڏجُي، ڪڏهين،
ڪنهن ڏينـهن بـنا ڌوڏ، لڏي وڃـبـو آ،
سهڻيءِ کي ڇڏيو دوست، ڏسو سسئي ڏي،
ٻُـڌجي ته سُڪــيء َ ۾ به ٻـُڌي وڃبـو آ،
پنهنجا قدم کڻي کڻي، ڦـاٿا ڌُٻڻ ۾ آهيون،
رستي تي آهيون جي ته وڌي ڇو نه ٿا سگهون،
پنهنجي ڪتي جا پاڻ کي ڪنڊا کتُا اٿئون،
رُونڊا، انڌا ته ناهيون، ڪـڍي ڇو نـٿا سگهون،
هاڻي به جي نه وٺندئو پنهنجي حقن جو قبضو،
کاڻين، ٻنين، مِلن ۾ کاتـن پـڪن جو قبضو،
شهرن ۾ پنهنجي پاڙن، چوئنڪنَ، هَٽن جو قبضو،
پوءِ سمجهو سِر تي هوندوَ، ڌارين ڌڪن جو قبضو،
اٿُو ته تيـز تـتا آفـتاب ٿــي اڀُرون،
ڪتاب ٿي نه اچو ڇو ته ڦاڙجي نه وڃو،
اڳيان اڪاريو صحرا، ملهار ساڻ کڻو،
سراب راهه م آهي ته ساڙجي نه وڃو،
طـوفـان، زلـزلـي ۾ چهـرن ڏي ڪير ڏُسندو،
برسات ۽ ڳڙي ۾ ڳوڙهن کي ڪير اگهندو،
جنگاهه جي طبل ۾ ڪوئل جي ڪوڪ ڪهڙي،
هر گهر ۾ حشر، تنهنجي شعرن کي ڪير ٻُڌنـدو،
رڻ پٽ هُجي ته ٺيڪ آ، صحرا هجي ته وهوا،
سوڙهين گهٽين ۾ گهلندي، طوفان ٿو لڄي ٿئي،
درياهه، مينهن، ٻوڏون ٻوڙيـن ڳالهه ٻي آ،
پنهنجي پگَهر ۾ ٻُـڏندي، انسان ٿو لڄـي ٿئـي،
رڳــو خيال بـيابان ۾ پـيو ڀٽڪيــن،
عظيم عزم، عمل جو نشان پيدا ڪر،
ضــرور ناهي ته ايڏو وڏو قـــديم هجـي،
نئون جوان ٿـي پنهنجو جهان پيدا ڪر،
ڪرڪيٽ راند ناهـي کٽـجـي يـا هارجـي، ڇـا،
مشڪل کان سَوُ دفعا هي مشڪل معاملو آ،
هر ڪنهن کي پنهنجي همت، حڪمت تي ڀروسو آ،
قـومن جـي ارتـــقا جــو قــومـي مقـابلو آ،
اوٻاٽَ، سڄـي رات تـو تــارا مــيڙيـا،
پـرڀاتَ جي درياهه ۾ ٻـوڙيندسين،
او انـڌ جا ٽڪساٽ، او شـيشا باشا،
تو کي ته مُترڪا هـڻي ٽـوڙينداسين،
جي ماٺ ڪري مربو، ته ارمان وڏو ٿيندو،
جي گوڙ ڪبو، اٿـبو، گهمسان وڏو ٿيندو،
هن منـد کـي معلوم آ، پـَن پنَ کـي پـتو آ،
گهر گهاٽ گهُٽون وڌنديون، طوفان وڏو ٿيندو،
ويو ڪو پکي اڏُامي، ٽاري لڏي ئـي پئي،
آڙاهه ويو اجهامي دونهين دوکي ٿي پئي،
تهذيب ڄڻ ته وهندو دريا سُڪي ٿو پيو،
ٻُـولي جيئن ڪا ترندي ٻڏي، ٿـي پـئي،