1
ٿيندو ڇا گُل مهر سان
پَن ڇَڻ پڄاڻان.
*
ائين نه مرندي ڪُونجَ،
جيسين پُورين روهه ۾
اُن جي پُوري گونجَ.
*
رهجي ويئي پَتِ،
هيل پيا جو مينهڙا
جُهڳيءَ نيري ڇَتِ.
*
چئُه، چُئه چيهي کي،
مٽيءَ هاڻا پيرڙا
ٽانِگر تي نه رکي!
*
جمڙائؤَ جو تَڙُ-
ريون پاڻي پيئندي
ڀَرِ تي گهاٽو بَڙُ..
*
مار نه ٻاٽيٻَرُ
جنهن جي اکڙين ۾ ڇُلي
ٿو سارو ڪينجهَرُ!
*
مٿان ڪُنڍيءَ سِڱَ،
ويهِي پکي ٻولڻو
ڪانڊاري ٿو لِڱَ.
*
تتر ٻولن ٿا،
ڪي دروازا ڌُنڌ ۾
مون ليءِ کولن ٿا.
*
اُتر ڪيئي ڪَکَ،
اَڇا لؤڻا لوندڙيءَ
آءٌ، ٻُڍاپي لَکَ.
*
لوڙهو، لئي وَڻَ،
ٻنهي پاسي واءُ ۾
ڪيِڏي ڪَنگوءَ ڇڻَ!
*
ڪريو ڪَڪو پَنُ،
چُرچرُ ناهي ڍَنڍ ۾
سينَورَ ساڳو وَنُ.
*
سرءُ، سُڪل ڦانگَ
ڪانگ ڪُلهي تي سج جي
هرهراُڏرڻ سانگَ.
*
واهيري جي ويرَ،
سَرَ تي ڪَرهلُ هيکلو
اڳتي واريءَ ڍيرَ..
*
وَر وَرِ کنوڻَ وارَ،
ڪاٽي ڪوڪ ڪُهنگ جي
سانت ڪئي سنسارَ.
*
آڌيءَ رات مٿان،
چنڊ ته بيٺو ڪونه آ،
مان ئي بيٺو هان!
*
تون ته اُڃايلُ روحُ،
توکي ڪئن ٽاريان ميان،
مان جو کائِڙَ کوههُ.
*
ڪوئي نانءُ نه وَلِ،
پوءِ به اُن جا گُلڙا
پيارا ڀَلئوُن ڀَلِ!.
*
تو به سٽون جوڙيون،
پر هي شفقَ واٽ تي
انبلکيون گهوڙيون!
*
ڌرتيءَ ڪَئي دَڪِ دَڪِ،
جَڙ کي جهونجهاڙي وئِي
ڪاٺَ ڪُٽي ٺَڪِ ٺَڪِ
*
هي جي واريءَ ڍيرَ،
ڪهڙي پَکيءَ پيرڙا
تن تي ڇَڻيل ٻيرَ؟
*
تارا تارا ٻُڪُ،
وجهي نيڻ نياڻ ۾
پيتُهءِ پاڻيءَ ڍُڪ؟.
*
سانت ته چڱي هُونءَ،
پَر جي ڪَئي ٻولڙِي
آمي ڏارَ چَتوُنءَ!
*
آرِس موڙي اَنگ،
انگيءَ ٽاڪا ٽوڙيا-
جوئَر ڪچا سَنگَ!
*
ناوَ جهليندي گهاٽَ،
ٻُڪيون ٻانهياريُن جون
چوڙيُن جا ڇَڻڇاٽَ!
*
. تو جو ڏٺو ڏيلَ،
ڪَهيون کولي ڪَنجري-
اُڏريا ابابيلَ!
*
مَڇُئوهاڪاريو،
لاکي ڄاڃيءَ سمنڊ ۾
سِڙهه تان نهاريو.
*
جهاڳي جُهڙَ جي جهاڳَ،
سورج مُکيءَ سِجَ کان
وَتِي ڪِرڻنِ واڳَ.
*
مون ڀانيو ماڻو،
سورجُ مُکي سجَ سان
اَلَهي اَجهاڻو.
*
ڇا ڪا توکي ڪَرَ؟
چَهڪيون جن تي بُربليون
هاڻِ ٻُهاري سَرَ!.
*
سِٽوُن هيٺِ مٿي،
مان پيِتَلُ، جئن آڙيون
اُڏرن سجَ لٿي!
*
ڇا تو سمجهيو تَنِ؟
هي جي ڪوڪي ڪويَليون
وَڃڻ وايُون ڪَنِ!
*
تنهنجو چُپِ اچڻُ،
ڪوئي گُل گُلاب جو
ڇَڻِي پيو ڄڻُ!
*
سانجهي، نديءَ نير،
جنهن جي ڇاتيءَ ۾ کُتل
ٻيڙيءَ تِکو تِيرُ..
*
چنڊ گهٽائن مان،
ائين لڳو ٿي رات، جئن
ڪاتَر ڪوٺهيءَ سان!
*
هورهَيو ٻولي،
پاڻياريءَ جي پريت ۾،
مون کي رِڻَ رولي.
*
مون مَنُ مروڙي،
پريان پَئي مينگهواڙِ
مريڙو ٽَوڙي.
*
لِڪي ڪينَ لِڪيون،
پيارِي تنهنجون ڳالهڙيون
جهڙيون مورَ ٽِڪيون!.
*
تنهنجيءَ تات تنوارِ،
ڪارا ڪڪر اُڀَ ۾
هيٺان پَٽَ – ڪُنوار
*
پيارا پرههَ پَلَ،
ڏوٿي ڳولن ڏُٿ کي
اُٿيو اَنَ مهلَ!
*
ڇا ڇا اکين ڍَوَ!
ٿريچاڻي ٿانهري،
آرَ، وِهاڻي ڇَوَ!
*
مٿان گهاٽو جهُڙُ،
هيٺان نينگر ننڍڙو
کائي ڇانهنِ ڳُڙُ..
*
هيءُ سڀاڳو پلُ،
ٽڙيو جنهن ۾ اوچتو
منهنجو ڪَنٺ- ڪَنولُ!
*
پاڻي، بتيلو،
اُڏريا پکي مُند جا،
ٻه طرفو ٻيلو.
*
اڄ نه ٻوليون ڀانت،
هڪڙو پکي ڀَلِ تي،
۽ چوڌاري سانتِ.
*
ورندا واهوندا
پُسيءُ ڳاڙها گُلڙا
پُڇُ نه ڇا هوندا!.
*
ڪنهن کي ناهي ڪَرَ،
نينگرِ پر جي تون اَچين
مون وٽ پَکيُن پَرَ!
*
کِڙڪيءَ جو کانچو،
جنهن مان ڪڪر اُڀ جي
مون کي ٿي جانچو!
*
ها، هُو سجَ چڙهي،
اونهارو هيري ڪڻيون
گهوڙا ٻاريءَ تي!
*
ٿڪجِي، بيٺِي نيٺِ،
سِرَ تي جهلي ٻيلهڙو
کاري کٻڙ هيٺِ..
*
وڏي اَسُرَ جَنڊُ-
جيجل تو جاڳائيو
سارو مانڊيءَ مَنڊُ!
*
۾ سماڻو-
ٽاري لڏندي ئي رهي
پنڇي اُڏاڻو.
*
ڪوهيڙي کهنبو،
ڳاڙهي پکيءَ چُهنب سان
ڳائيندي ٽوپيو.
*
او روها کي ڇو نه،
آهي هيڏيءَ وِلههَ ۾
تو آکيري اونَ!.
*
لوڏيا لوُههَ پريان،
ڳاڱيءَ ڳاڙها گُلڙا
پٿرَ ڇِپَ مٿان!
*
ڇوريون اجايو،
ڊوڙي مرندا مرگهڙا
ميندِي نه لايو!
*
مٿو ڀريلُ ميٽَ،
ڦوَلَ سريکي سُندري-
سورج مُکيءَ ڀيٽَ.
*
سانوڻُ، سرنَهن ڇٽَ-
اُرههَ سُرنگا سُپرين
کِڙيا مٿي کَٽَ..
*
سنڌوءَ ۾ اشنان،
ناريءَ اُرههَ نيِرَ ۾،
چوڏينهنءَ چندر مان.
*
چوڏينهنءَ چندرمان،
سنڌوءَ منجهه سمائِيو
سَتُين جو اسٿان.
*
ڪٿي آن پيارا،
اُتر لڳي آڪرو
پون ٿا پارا!
*
ياد پٺي آيون،
هُو جي ڦُلن ٽارڙيون
پکين نِوايون..
*
تو جو ڪَر موڙيا،
اُرههَ اُڊيڙي ڪنجرو
ٽاڪا سڀ ٽوڙيا.
*
سَر تِي سونَ وني،
پلئه هٽي ويو پيٽ تان
ڪڍي سِجَ ڪَني!
*
ڪنهن جي ڌَوڪي ۾،
ائن جئن تارا کوهه مان
نينگرِ ٻوڪي ۾.
*
جيڪر آءٌ لِکان-
چار ئي ڏَسيون ڦهليون
پورن ماسيءَ جان..
*
پهرِين مينهَن چُميون،
۽ پو سانوڻ اُسَ ۾
توتي ڏينهَن چُميون!
*
جُهڙ ڦُڙ ۾ جهمڪن،
هُو جي ڪَنن ڪيوٽيون
وڄَ جيان چمڪن.
*
ڦڻيءَ ڪاري ڦَڻ،
چوڙيليءَ چوٽو ڀنل
سُڳنڌيِ ڇَڻ ڇڻ.
*
ڇاکان گَهر – گهورِي،
ڦرندي لڳي ڦُٽڙِي
وَؤُنڻن ۾ ڇورِي؟.
*
سارو ڏينهن ڇَمرَ!
ڇيلا اَڄُ ڇُڙي ويا
ڦوڳن پاسي ڦَرَ
*
ڪامڻ ڪهڙي ڪُلَ؟
چَپَ پرينءَ جا چيروانِ
ڏاڙهونءَ ڳاڙها گُلَ!
*
لهريون لهريون لوڏَ،
اوڏڻ! تُنهنجي ڪنجري
هيٺان مٿان ڪوڏَ!
*
ساڳي هَيج نه هيلَ،
پکي ڪالهه اُڏامندا
چُٽيا اکِ گُليل-.
*
اچ، اچ ڇاتيءَ لاءِ!
تون ڪئن ٻاڙو ٻولئين
مِٺي، ماکيءَ ساءِ!
*
متان ٿِڙَن پيرَ،
پوئين چُمي بانوري
ڏينم نه وڃڻ ويرَ!
*
تُلسيءَ ٻوٽي جيئَن،
هوندي نارِي، پر جيئي
پاڻيءَ بنا ڪيئن!
*
ساجن! تنهنجو سنگُ-
ساري رات سرير جو
تَتل واريءَ رنگُ..
*
ڇورِي ڪنجهي ٿانءُ،
ڪيڏو وقت وجود ۾
گونجو هن جو نانءُ!
*
سوچين ٿو لنوَ لائي،
پَر ناريءَ جي پريتڙي
نگر نگر ڀٽڪائي!
*
قوس قزح جهڙا،
ڪيڏا آندا زندگيءَ
رنگَ مسرت جا!
*