شاعري

پن ڇڻ پڄاڻان

شيخ اياز جي هن ڪتاب ۾، ٽه- سٽن تي ٻڌل ”هائيڪا“ ڏنل آهن. سنڌي شاعريءَ جي صنف ۾، هي هڪ نئون ۽ قابلِ حسين واڌارو آهي. اهي ٽه- سٽا، ڪٿي مڪمل نظر ته ڪٿي وائيءَ جو تاثر ڏين ٿا. هر ٽه- سٽي ۾، بيت جي ڏيڍ سٽ جيتريون ماترائون ڪم آندل آهن. اسان بيحد خوشي ۽ فخر سان سنڌي شاعريءَ جو سجايل هي نئون گلدستو، سنڌ آڏو پيش ڪيون ٿا. شل سنڌ، هن جي سرهاڻ سان سدائين سرهي ۽ ستابي رهي.
  • 4.5/5.0
  • 4207
  • 2185
  • آخري ڀيرو اپڊيٽ ٿيو:
  • شيخ اياز
  • ڇاپو پھريون
Title Cover of book پن ڇڻ پڄاڻان

2

”آءٌ نه ايندس ايئَن!
”بندر بندر عاشقيون
تون به خلاصيءَ جيئَن!“
*
ها، ها گهَرُ گهنگهرُ،
جَر جَر ٽُٻي هنجَ جي
مُور نه ساڳيو سَرُ!
*
ڇانگا مانگا، شام،
رضيه، چؤ تو ڪير آن
تنهنجا ڪيئي نام؟
*
ڪيئن چوان، ڪهڙي!
توکان سُندر سُندريون
پر ڪا تو جهڙي؟

*

صبح سويرو،
پکي پَر ڇنڊي ويو-
اُجڙ آکيرو..
*
روئاري، رولي،
هِي جا اَٺي جي هوا
ڦڦڙ ٿِي ڦولي.
*
پنهنجو پيار اَمرُ،
ڇٻر تي جئن ڇانئجي
سائو چهچ ڇَمرُ!
*
نيهن جيان نيِرا،
هِي جي مٿان ميگهه جا
اَپر اوهِيرا!

*

چندر مان چِمڪي،
سرتيءَ مٿان سينڌ ڦل
جهانءِ ڪيو جهمڪي..
*
آيو گهر پيهي،
منهنجي اڱڻ اوچتو
پرين پرڏيهي.
*
ڇا ڇا سونهن سماٽَ!
ڇا ڇا ڇورِيُن ڇاڇري
ڳڱين مٿي ڳاٽَ!
*
وڏي سونهَن سماٽِ،
هيءَ جا جيسلمير جِي
تنهنجي ڪَڇَ ڪَنواٽِ.

*

مينهن ڦُڙيون آيون،
ويهي ڪنهن ولهار ۾
چميون چورايون!.
*
وُٺو وچينءَ ويلَ،
پلر جي پالوٽ ۾
ڊوڙي پئِي ڊيلَ.
*
ڏئِي ڏوراپو،
ڇاتيءَ تي ڪنهن ڇپَ جو
ڇڏيائين ڇاپو.
*
تنواري تاڙو،
ڪئن نه پوندو ياد پو
پرينءَ جو پاڙو!

*

مون کي ڏنءُ ڏيئِي،
هِي جا تو بن راتڙي
اجائي ويئِي!.
*
ڇا تي ڀنڀولِي،
چانڊوڪيءَ ۾ چيٽ جي
ٽولا ڪن ٽولِي؟
*
اورانگهي آپو،
اکيون ڪئن اڙجي ويون
لڳو لاڳاپو!
*
ٻانهاريءَ ٻولِي،
آڌيءَ راتِ اُڀارَ ۾
چٽَن سان چولِي.

*

پَرَ ناري پائي،
سامِي سيري هرکجِي
رامُ نه ريجهائي!.
*
روڪيان ڪينَ رهن،
هلڻ هارا سُپرين
ڪهڙي پَهر ڪَهن!
*
ڄڻ مون ڦُلن اَڍَ،
ٽِڙن ٽانگر وانگيان
وڇوڙي جا وَڍَ.
*
بادل برسن ها،
هلڻ هارا سُپرين
تيسين ترسن ها!

*

هي جا آرَ اُٿلَ،
لُڙهي پاڇو چنڊ جو
آيو ڀرسان ڀَلَ..
*
جر ٿر مينهن وَسن،
جويون جيسلمير جون
پيارا مانَ پسن!
*
گهُورَ ڇڏي گهائي،
ڇيلا ڇُڇڪارڻ لڳِي
اکيون جهُڪائي!
*
کنوَڻ کَني تاءُ،
ڪاري رات، ڪُهنگ جي
ڪوُڪَر سان ٽڪراءُ!

*

. پَٽ ڪينئنِ جي پِنڊَ،
چوٽيون تارن ٽٻڪڙا
هيٺان ڪارِي ننڊ!
*
ٻيڙِي موڙي ٿو،
نينگرڙو ننڊاکڙو
ڪُوڻيون ٽوڙي ٿو.
*
بَريون، ٻولاهيون،
ڪَڪريون لاهي اُڀَ مان
وڃن ٿا ڪاهيون.
*
رَکَ ته آهي رَکَ!
مکڻ سوُنهين مَنڌئين
ٻايَل سُونهين ٻَکَ!

*

لاڙَ ٻه پهري، چيٽُ،
جهڙا ڪاوا گج جا
تهڙو پاڻيءَ پيٽُ!.
*
سنڌوءَ جو ساکِي،
هو جو ويٺل ونجههَ تي
آهي روهاکي!
*
جڏهن گهنڊَ گُڙن،
گونجن ڦول سُڳنڌ سان
ٽاريون جهانءِ جُهلن!
*
پيو هاڻ سماءُ،
چنڊ به منهنجي ڪڍ هو،
چوڏينهَن رات، تلاءُ!

*

هونءَ ته هيکل پنڌُ،
سنجها ٽاڻي مون ڪُلهي
پر ڄڻ تنهنجو ڪَنڌُ!.
*
هونءَ ته هيکل وکَ،
تون به ٻرانگهون ٿي ڀَرين
ٻيلي تنهنجي ڏِکَ!
*
ڪيڏي ڦول ڦُلارَ!
نئين سر سِرجي پئين
بسنت جا سنسارَ-!
*
جهَلي گُلن گهَٽُ،
پَر سڳنڌي ٿو پيو
پوُرالو پوپَٽُ.

*

اِن کي ڌَڪُ نه هَڻُ،
هِي جو ڏينڀوءَ اک ۾
پپل سائو وَڻُ!.
*
ٻنهي جي ٻي اکِ،
ساڳو گُل گلاب جو
مان ۽ ماکيءَ مک!
*
توکي ڪهڙي ڪَلَ،
ڇو ٿا هَٿَ چنار جا
ٿڦڪن هوا ڳَلَ!
*
وارِي ئي وارِي،
ماريل هرڻيءَ جون اکيون
جن ۾ شڪاري.

*

اَلهي اُڀري ٿو،
هُو جو لالُ ليارُ آ
پٿر جو سپنو.
*
ڪَڪر ڪارونڀارَ،
اُڀرئي سج اُٿاريون
رڍون ڄڻ ريڍار!
*
تو جنهن ڏٺا شهرَ،
ڪامڻ! رولو رويت تي
ڏِسُ هي هوا لَهرَ!
*
تون به نه آهين پاسِ،
سانجهيءَ ويــرا، سانورا
کِنوڻ کنوي آڪاسِ!

*

اوليءَ نه اولو،
ٻيڙيءَ واري نينگريءَ
ٽهڪن جو ٽولو..
*
ڪنهن کي ٿي ڳولي؟
هي جا موج مجاز جي
ڇاتيون ڇا ڇولي!
*
جَر جهُوٽو نيئِي،
دُنگي وچ درياهه ۾
ويئِي ڙيٖ ويئي!
*
ڏيئِي ڏيکارا،
تارا ٽمڪائن پيا
جبل ۾ جارا.

*

رانول مون رُٺڙا،
او شل چَپ رکِي چُمان
پِريَن جا پُٺڙا!.
*
مارو سنڀران مَسَ!
رَبا! وڇڙيا ميلئــين
ڏُور نه تِن جا ڏَسَ!
*
لُڙڪ وهن ٿا لَسَ،
وڄون اکين اوٽڙيون
ڪَنِ نه گوڙيون گَسَ!
*
ڇيريون ڇمڪاريون،
واريو آيون ويڙهه مان
ٻڪر ٻانهياريون.

*

مون کي پُڪارِينِ
هُو جي سانوڻ مينهن ۾
جهنگل جهونگارِينِ.
*
ويڙهيچن ويلا
رُکو سُڪو ڍوڍڙو
ڇپر ۾ ڇيلا.
*
اڇي رنگَ اَسُر،
۽ هو تسبي نڪَ ۾
وهائوءَ وانگر!
*
پيرن دل پيئي،
ويو وَرتُ هٿن مان
توکي ڏسنديئِي!

*

پيارُ نه ساڳو پيارُ،
اڇو مَٿو مُنڌ جو،
ڪوڪو ڪارو وار!.
*
پيارُ نه ساڳو پيارُ
اڳ کان گهرو ٿي ويو
اکين جو اسرارُ!
*
سونا رڱي سَرَ
سج لهي سانجهي ٿيو،
پکي نه آيا پَرَ
*
اڃا نه آيو!
سج لهي سانجهي ٿيو
پل پل پرايو.

*

مونجهو، مَن ماندو،
ٻيو ڪاڙهو ڪاپار تي
اونهاري آندو..
*
وَهي پيو واههُ،
ڀَر تي پِپِرَ ڇانوَ ۾
تون ۽ منهنجو ساههُ.
*
ورڻو ناهي واءُ!
سانگُ ڪري ڪو سُپرين
اڱڻ اسان جي آءُ!
*
سج لٿو سارو
ڪتيندي ۽ ڪَنبندي
پويون سيارو.

*

ويو هيانءُ هَٿان،
اَڪ جون ڦلڙيون نيرڙيون
نيرو نَڀُ مَٿان!.
*
ڪيڏو مينهن مٿان!
هي جي ڏوڪا نينگري
ڪهڙيءَ کجيءَ مان؟
*
ٻانهاريءَ ٻولِي،
آڌيءَ راتِ اُڀارَ ۾
چٽَن سان چولِي.
*
پَرَ ناري پائي،
سامِي سيري هرکجِي
رامُ نه ريجهائي!

*

روڪيان ڪينَ رهن،
هلڻ هارا سُپرين
ڪهڙي پَهر ڪَهن!.
*
ڄڻ مون ڦُلن اَڍَ،
ٽِڙن ٽانگر وانگيان
وڇوڙي جا وَڍَ.
*
بادل برسن ها،
هلڻ هارا سُپرين
تيسين ترسن ها!
*
هي جا آرَ اُٿلَ،
لُڙهي پاڇو چنڊ جو
آيو ڀرسان ڀَلَ.

*

جر ٿر مينهن وَسن،
جويون جيسلمير جون
پيارا مانَ پسن!.
*
گهُورَ ڇڏي گهائي،
ڇيلا ڇُڇڪارڻ لڳِي
اکيون جهُڪائي!
*
کنوَڻ کَني تاءُ،
ڪاري رات، ڪُهنگ جي
ڪوُڪَر سان ٽڪراءُ!
*
پَٽ ڪينئنِ جي پِنڊَ،
چوٽيون تارن ٽٻڪڙا
هيٺان ڪارِي ننڊ!
*