5
سُڻي مانَ سَگهو ٿيان
پرين تو پڙلاءُ!.
*
ساڃاهيان ٿو هاڻ،
ڪانَون ’ڪان‘ ’ڪان‘ ۾ هُئي
اکين جي واکاڻ!
*
ٻولِي مون نه ٻُجهن-
ڪانگا تو ڪنهن ڪُنڊ ۾
منهنجا سيڻ سُجهن؟
*
هاڻي ڪَيان ڪيئن؟
مَر ته موچارو ٿئين،
هرڪو چوي ائين!
*
هي جي پَڙ پائن،
ڀلا ڪنهن کي جيئري
ڇاتيءَ سان لائن؟.
*
جيئري جهميلا،
سدا ٿيا سنڌ ۾
مُئن تي ميلا!
*
صدين هڪ انسانُ،
سوبه ته موهن جي دڙي
وانگر ٿيو ويرانُ!
*
وڻجاريون وايون-
هيل به اڪيچار تو
ٻوليون ٻُرايون.
*
ڀٽائيءَ تي باسَ
”ٿر ٻاٻيهو ٿي مران
شال نه ٻُجهي پياسَ!“
*
وَڄن پيا سنکَ،
هي منهنجا ٽئگور جئن
پويان ’مرتيوءَ پنکَ‘.
*
جڏيِ جياپي،
رڙهِي چڙهي روههَ تي
سَرَهه سَراپي.
*
رَنڍا روڙهي ڪَتِ،
ڪَنُ نه ڪاپو ڪندي
پاڙي کي پورهَيتِ!
*
مون سان ماڙَ نه ڪر!
ها، هن گهايل گَڊ سان
جبل جاڙَ نه ڪر!.
*
گهيڙَ نه ساڳيان گهٽَ،
نوان پنڌ پهاڙ جا
پيرا ڪونهن پَٽَ!
*
اڳُ نه هي لهرون!
نه هئن پرينءَ پار ڏي
پوياڙيءَ پهرون!
*
پانڌي نه پيرو،
جڏهن جبل چوٽ تي
ڏهاڳڻ ڏيرو!
*
سارِي هُن جي سَڀڪَ،
ڌوئج نيڻَ نِدي ڪري
چئني پَلوَن چِڪَ!
*
بِنان باهه بَٺِي!
مومل سوا آهه ڇا
ناتر نامڪٺي؟
*
گهايل ۾ گهاڻا-
ڪيڏي سارَ سُڳنڌ آ
پرينءَ پڄاڻا!
*
آءٌ پرينءَ پاڙو،
هي سڀ عالم اوپرو
ڪيان ڪُڄاڙو؟
*
رَعد نه سو راڙو،
پوءِ به سانوڻ مينهن ليءِ
تنواري تاڙو!
*
لَڏِ نه لاکيڻا،
هي سڀ ڪُوڙو آسرو
”ٻُڏيءَ جا ٻيڻا!“
*
”پرين مون پاتا!“
ڇا ٿو سائيءَ نم تان
آکين کنياتا؟
*
سو ڪئن سَليان عامَ،
ڪانگل مون کي جو چيو
لَمِي مٿي لامَ!
*
ڪهڙا سنيها؟
ههڙيءَ ڪاريءَ اُس ۾
ٻول نه ٻاٻيها!.
*
اٺئي پهر اُداسُ،
رتو روئن سڄڻين
منهنجا نيڻ نراسُ.
*
سارو ڏينهن سِپَن،
اکيون روئن رات جو
موتين مينهن وَسَن.
*
ڀُلين ڇو ڀاڻو؟
هُو فانوسو چنڊ جو
ڪڏهن وساڻو؟
*
رنگ رتِي جو شامَ،
آيو ڪانگل اوڏڙو
لَمي مٿي لام..
*
هالا پراڻا،
مون ليءِ به ڪي ڀِٽَ تان
دعا جا داڻا!
*
مون مان آنِهن نراسُ؟
آنءٌ ته آهيان اُروَشِي
ساڳو ڪالي داسُ!
*
ڄڻ تون منهنجو ماسُ،
آ ڏاڏاڻي ڏيهه جو
تو ۾ وڻن واسُ!
*
اڃا نه اوڏيِ!
توڙي تنهنجي پنڌ ۾
لُوهَن نه لوڏِي!.
*
آخر اُڏاڻو،
پکي پرديسي هتي
اَڏي آڏاڻو!
*
آتڻُ اُجهاڻلُ،
چرخي چِتُ لڳي نه ٿو
ڪاپو ڪوماڻلُ
*
پرين پرايا،
مون ڀانيو ڀيرو ڪندا
ورِي نه آيا.
*
سڀ ڪجهه وساريا؟
واٽون نه واجهائيان
ڏيئا نه ٻاريان؟.
*
ڇا مان هيٺ لهان؟
اڃا جبل چوٽ تي
ٿورو ٽور ڪَهان!
*
جِن ۾ اُڏرڻَ آڳَ،
پکين پرديسين جا
ماڳ به ڪهڙا ماڳَ!
*
ڏينهن تتو جُهڙ ڀانءِ!
پُڙُ پريان جي پارَ ڏي
متان ٿئين ٿانءِ!
*
سامي! هوُ سَتگُرَ،
جن جا ڪاريءَ ’ڪينَ‘ ۾
کُتا وڃي کُرَ!.
*
جِهڄِي ٿِي جهيڻِي،
هُونءَ نه هئي سونَ جي
ويڻي وهيڻي.
*
اَڄُ نه منهنجي پاسِ،
گيڙوُ رڱي گودڙيون
ريٽــا ڪن جي راسِ!
*
ماڻهو مَکيُن جان،
ڳوريءَ ڳاٽ ورائيو
چڙهي چوٽَ مٿان!
*
مون کي هيئيــن هورَ،
جوڳي جهليندءِ، ميان،
ٽُرُ نه سَپَ جي ٽورَ!
*
اڻ سونهون انسانُ،
سُڃا رستا سامهون
ويڙها سڀ ويرانُ!
*
جو ڪرڻو ٿي ڪَر!
لاکيڻا لَڏي ويا
سوين تو سانڀَرِ!
*
پائي پنهنجو پاڻُ،
ريجهِي رهاڻيون ڪيان
مِٺن ماڻهن ساڻُ!
*
هي جو شعر چيوم،
چئني پهرن پنڌڙو
پوئين پهر ڪيوم..
*
ٻه پر تترن جا،
وارِ اگر واري سگهين
وِيڇا مترن جا!
*
سڀ تي مينَهن وساءِ!
ٿر تي ٿاڌل ٿي وڃــي
ڀرسان ڀُڄُ ڀڄاءِ!
*
هيڻو هانءُ نه ڪَرِ!
متان ڪرين ننڊڙي
گهوڙو ٻڌي گهرِ!
*
چاهيون نه چاهيون،
ٻرنديون رهنديون ٻاٽ ۾
بيراڳين باهيون.
*
ٽِلَڻَ جا ٽاڻا،
ڪير کڻِي ويو پاڻ سان
ڀٽاريون ڀاڻا!
*
مون کان تون منڪر!
مون جنهن ڪاريءَ رات جي
مهٽي لاٿِي مَرُ!
*
پرَ کان چڱو پَرُ،
ٽُوههُ لڳو ٿي گدرو
ڳاڙهِي ڏسِي ڳَرُ!
*
جهوُڙا اوجهاٻا!
لِکيا تنهنجي ليک ۾
ٿرن جا ٿاٻا!.
*
وٽيءَ وهه پيان،
ڏِسي ڪنهن ڏي ڏُک مان
ڏوراپو نه ڏيان!
*
مَمتا پاتا پَرَ،
جڏهن منهن تي ماءُ جي
آئِي ڄَڻيءَ ڄَرَ.
*
مارو سي مٺڙا،
اَلا ڪيڏا ڏينهن مون
ڏيهِي نه ڏٺڙا!
*
ڇا جي اچين هاڻِ!
لهي ويندي اوچتو
لَڪن تان لالاڻِ-
*
ڪارا ڪارونجهَر!
اَڄُ نه تارا اُڀَ ۾
ڏياٽيون ڏونگرَ!
*
منهنجي جيءَ نه جَڪَ،
هونءَ به تنهنجي واٽَ ۾
ڪيئي ڌوُڻا ڌَڪَ-
*
راهون رولن ٿا،
وري وڻ ڀنڀور جا
ڪنهن کي ڦولن ٿا؟
*
ڇيرين ڇمڪاروُن-
اُٺن ڳانا پَٽَ جا
موتين مَهاروُن..
*
منهنجي ڏوُنگرَ ڏاتِ!
لڪَ گهڻو ئي لالُ ها
پر هُو جَتن ذاتِ!
*
اُڃَ نه جيسين اوجهَه،
هو جي راهي رُڃَ جا
روجههَ نه تيسين روجَهه!
*
ڀلا ڪَرِ ڪــي ڀالَ،
ميڙائي جا مينهڙا
وري وَسن شال!
*