4
پوياڙيءَ جو جوئڙِي
جوُئَر – ڍوڍو، ٻارُ!
*
تون ڀي اڻ ــ پورو
پَلو گهرجي جوءِ کي
تو وٽ دنبورو.
*
جيون سارو جکَ
پيار به مري ويو پرين
رهي وڃي رکَ!
*
ڪَنڊيءَ ڪامَ نه لُڏُ
ٻول نه تتر تاوڙا
ماري آيا، اُڏُ!
*
مون کي اِن مان ڀَؤُ
اڃا تو ۾ شاعري
جياپي جو تَؤُ.
*
ڇا، ساڳي ٽاري؟
جنهن جي لاءِ ڏني هُئي
باهوءَ اُڏارِي!
*
مون ڪَوتا تي ڪَنُ
تارن ڇايا تات تي
منهنجو گهر گگنُ!
*
آڳانجهو آڇيوم
کُهنبي ويڙهي هٿڙا
توکي ساز ڏنوم.
*
ڪَيون چنڊ کِلوُن
”تون سامهون وچ سير ۾
تري آ ته مِلوُن!“
*
ٽَليون ٽؤنرن ساڻ،
ڪلهه تو آڇيون پنڌ کي
۽ ڪوهيارا هاڻ؟
*
ڪيڏو ڏور اڃان؟؟؟...
اڄ ته ڪرهل ڪڻڪيو
هاڙهي لڪَ مٿان!
*
پَرجهي پوءِ پلاڻِ!
هينئَڙو مون هيڻو ٿئي
منهنڙو اوري آڻ!
*
لِڪڻي ناهي لَنوَ،
ڇا جي بُٺي ڀينگ ۾
ڇا جي منجهه وَسَنوَ!
*
جئن هو هنجَ نياڻ،
سِٽون آيون ساهه ۾
ٻيهر پنهنجو پاڻَ!
*
کِنوڻَ کوٽي کيئَن،
آسَ اُڀاريئه سُپرين
ڪَتيءَ ڪڪر جَيئن!
*
هاڻي نه ترساءِ،
مون جي گجرا پوئيا
منهنجي هٿان پاءِ!
*
ڪونهي چئن ڪَکن،
اڄ به سونيون سنگهرون
بادل منجهه بُکن.
*
هو جو گيت مَهان،
ڪڏهن پاڻيءَ ڇينهرو
ڪڏهن سمنڊ سمانُ!
*
هاڪا اهڙي ڌُنِ،
چانڊوڪيءَ ۾ چيٽ جي
جئن نيروٽيءَ ڪُنِ!
*
تو ڇو نيڻيِـن نير؟
تو من اُجرو ائن ميان
جيئيــن امڙ کيرُ.
*
اَمڙ، تنهنجي نَٿَ،
دانهين مون تي ٻئي ٿيا
ٿر جا ٿوهر هَٿ.
*
اڙي شڪارِي!
هن پنڇيءَ جي ٻولڙي
ولر کان نيارِي.
*
گيت نه ٿي ڪوئي،
ڪڪري لڳي چنڊ تي
لڱـي تي لوئي
*
ڪوئي برَهه بيتُ!
لُڻِي لُڻندين ڪيترو
ميان کَني – کيتُ؟
*
ڀاڳَ جڏهن بڻجن،
اَڀري سَڀري ساٿَ جون
ڳالهڙيون ڳڻجن!.
*
ٻيڙا ڌڙڪن ٿا،
سِڙهه ڪنهن اَويساهه سان
ٿڙ ٿڙ ڦوڪن ٿا
*
ٿڪين ٿيلهي ٿَرُ؟
اڃا گوليءَ پنڌ تي
آهي پنهنجو گهر!
*
تنهنجو ڏوهه نه، پَرَ،
ڇوليون ڪاوڙ ۾ رنڀي
وِجهن چَڪُ ڪَپرَ.
*
ٽُٽي ويا سپنا،
ميڙ نه ڪِرچن کان تکا
شِڪي ٿي شيشا!.
*
ساٺَ ڪيا سانوڻَ،
آءُ، چٻاڙيندين اڃا
ڪيڏا ڪاڳَر مَڻَ؟
*
تون ته چوين ٿو ”لکُ!“
ڳولي ٿي ٻي ڳالهه ڪا
منهنجي هڏن مِکُ.
*
ڪيئن وراڻيان سَڏَ،
پٺيان ڳؤري ڇپَ آ
اڳيان اونهي کَڏَ!
*
لِڱَ لُريءَ ۾ چُورُ،
وَکرُ اڪيچارُ پرَ
پَتڻَ پويون پُورُ..
*
ڇَنا ٻيا به ته کوڙَ،
منهنجي مَنَهن جي مٿان
ڪيڏي مينهن پتوڙَ!
*
ميان، ڇا هي نانوَ؟
ٿيلهه نه ٿڪا انگڙا
ڇَڏ نه ڇِڊي ڇانوَ!
*
تون ته انهيءَ کان بَچُ!
ڀل ٻي ڪنهن تي جهڙپ ڏي
سِيچاڻي جئن سَچُ!
*
کُهه سارو سنسار!
وَرُ توسان ڪنهن ڪُنڊ ۾
لالڻ، لڪي پيارُ!
*
ڇَڏِ ته ٿئي آڇَ!
سُتي مار نه مُنڌ کي
هيءَ جا پرينءَ ڪَڇَ!
*
توکان ڪنهن به پڇيو،
”تنهنجون گُلَ گلاب جا
پنبڻيون پُسيون ڇو؟“
*
ڪينجهر هنجَ ڪروڙَ،
پوءِ به ڪنهن ڪنهن هنجَ سان
ڪينجهر مٿي موڙَ!
*
ٻهڳڻ ٻَري ٿي،
ڪَنڌُ جهُڪائي جنڊَ ۾
ڏُکڙا ڏري ٿي..
*
ٽِلَڻ جا ٽاڻا،
ڪيڏا سپنا سجَ جا
سانجهيءَ سماڻا!
*
ڪيڏي سُڃَ اپارَ،
رهي رڳو روهه ۾
ڪونجن جي ڪڻڪارَ!
*
مانڊيِ تنهنجو منڊُ!
اڄ هي منهنجي شاعري
ڀنـِـي بادَلَ چَنڊُ!
*
توکي ڳولن تَڙَ،
ٻُرن ٿا ٻي پار جا
نِتُ نِتُ وڄِي نَڙَ!.
*
هو جي ساجنَ سنگِ،
کيسَ کٿوريءَ واسيا،
اڄ نه اسان اَنِگ
*
ائين پنهنجو پاڻَ،
ترندي آئي تات ۾
جيئين هِنجُ نياڻَ.
*
مون مَنِ آيو نينهُن،
ڀَري تَلَ ترائيون
جيئـيــن سانوڻَ مينهُن!
*
هي سانوڻ جي راتِ،
وڻ وڻ واڄو ٿي ويو
تون ئي تون جي تاتِ!.
*
ڪاوڙ مون ڪيهي؟
اڄ به پيارا پاڻ کان
ڏاڏاڻا ڏيهي.
*
وانگِي شال وسن!
پائي ڳلِ ڳراٽڙيون
گهمن منجهه گسن!
*
ڪَوتا ٻُڌائِي،
ڪَوريِ آنڀو ڪچڙا
کيري ۾ کائـِـي.
*
لَڙڪِي مٿي لامَ،
سڱر پٽــي نينگري،
۽ هو هُن جا آمَ؟.
*
خوشبو ڇو آهي؟
ڪوئي گُل گلاب جو
ڦُٽو ته ناهي!
*
منهنجا ڪهڙا حال!
سائين سڻائي ڪرين
ڀلارا ڪي ڀال!
*
آهيان اڄ ته اُداسُ،
جيئري شل جيڏا ڏسان
هُو جي منهنجو ماسُ!
*
مان ۽ تنهنجو نانءُ،
هي ناڪاري قوتون
هائوڪاري آنءُ..
*
رات ڏٺا تارَن،
لاشن ڀرسان لوئبا
هِيرا هٿيارَن.
*
هاڻي ڏوههُ ته ڏوههُ!
چنڊ ته تنهنجي ڪَڍَ آ
ڪامڻ! ڀڄين ڪوههُ؟
*
روز رسيلا يارَ،
هتان هارائي ويا
وڻجــي سڀ واپارَ.
*
گهُران ڇا آئون!
ڪيڏو اُفقُ ڏيجَ ۾
ڏُکيءَ ڏنائون!
*
چانڊوڪيون راتيون،
ها، هي تنهنجي شاعري
سؤٽيون ماساتيون!
*
توڙي لڱن لَڱُ،
چڙهي ڏونگر چوٽِئين
ڇِنُ نه سڄڻ سڱُ!
*
ڪهڙيون ميارون!
آيون سانوڻ مينهن جئن
آيل اُڇنگارون!
*
آنءُ به ڪوئي نانءُ،
ورڻ وارءُ الوداع
هلڻ هارو آنءُ!.
*
ڇَپر ڇانَو، ڇَنو،
ها، پر آيل، سامهون
گهوڙِي هوتَ هَنو!
*
ڪونجڙيو! ڪيٽِي،
آمي اُفق آگ ۾
سانجهيءَ سميٽي!
*
رچِي، ٿي ريٽِي،
ڪنهن سان پنهنجي نينهن جي
ڪَيَءِ نکيٽي؟
*
ڪنهن کي تارن تات؟
نگر واسي ننڊ ۾
نِکنڊُ آڌي راتِ!.
*
سي به ته تنهنجو پاڻُ،
هو جي سارِن سنڌڙي
چؤنرن ڌؤنرن ساڻُ!
*
ڪيڏو سيءُ سٺوءِ!
منهنجي لوئيءَ ۾ ميان
ويڙهو نه ويڙهيوءِ!
*
مَنُ نه مون ميرو،
سدا اُن جو سَپ جئن
ڦُڙيءَ ڏي ڦيرو.
*
هَٿُ نه رکيو هوتَ،
ڳلن ڳوڙها نه سُڪا
مٿان آئين موتَ!.
*
ڄائِي نه ڄاپِي،
جيڪا مون جئَن يار مان
ڍائي نه ڍاپي.
*
سُڻِي تنهنجو سَڏُ،
لڳي پئي هيکلي
گهگهيرين سان گَڏُ!
*
اوٺي اَويرا،
ويندي پُڇن ڪينڪي،
هي تن جا پيرا...
*