شاعري

پن ڇڻ پڄاڻان

شيخ اياز جي هن ڪتاب ۾، ٽه- سٽن تي ٻڌل ”هائيڪا“ ڏنل آهن. سنڌي شاعريءَ جي صنف ۾، هي هڪ نئون ۽ قابلِ حسين واڌارو آهي. اهي ٽه- سٽا، ڪٿي مڪمل نظر ته ڪٿي وائيءَ جو تاثر ڏين ٿا. هر ٽه- سٽي ۾، بيت جي ڏيڍ سٽ جيتريون ماترائون ڪم آندل آهن. اسان بيحد خوشي ۽ فخر سان سنڌي شاعريءَ جو سجايل هي نئون گلدستو، سنڌ آڏو پيش ڪيون ٿا. شل سنڌ، هن جي سرهاڻ سان سدائين سرهي ۽ ستابي رهي.
  • 4.5/5.0
  • 4207
  • 2185
  • آخري ڀيرو اپڊيٽ ٿيو:
  • شيخ اياز
  • ڇاپو پھريون
Title Cover of book پن ڇڻ پڄاڻان

8

ايڏو اڳي ڪيئن،
ڪاڪِ ڪڪوري ڪاپڙيءَ
ڏٺي دنيا هيئَن!
*
اڄ به عين بين،
حسن بن صباح جا
ساڳيا حشيشين!
*
ڪيڏي لنبي چيخ،
هي صدين جو سلسلو
هيءَ تنهنجي تاريخ!
*
گَئلِيلو کي مارِ،
پوءِ به ڌرتي سج جي
وڃڻي آ چوڌارِ!

*

ماني ۽ ارزنگُ،
پر نه امرتا شير گل
ڇا ڇا وڇونءَ ڏنگُ!
*
ساڳي فاشي چال،
آءٌ ته آندري مالرو
تون ناهين ڊي گال.
*
ڌرتيءَ جو گولو-
ميڪسيڪو ۾ ٽراٽسڪي
مٿو، واهولو!
*
ڳاڙها گُلُ گهگهنِ،
جن، سي گهوٽ گهگيريون
تو وٽ شال اگهن!

*

ڏينهن تتــي تي پاڇو،
ڪنهن ڪاريءَ ڪوراڙ جو
کائي ٿو ڪاڇو
*
تيشو تپايان،
پو بربط ڪُهسار جو
ويهي وڄايان!
*
ڪو پَلُ ٽاڻو ٽارِ،
ٿيلهه نه ٿڪا انگڙا
ڪَرهي ڪَام نه مارِ
*
اڄ به آ ساڳيو،
مون مَنُ سائِرَ لهر جئن
وڇوڙي واڳيو.

*

نوري نه ڀَرِ تي،
سُڪل مڇيءَ کاريون
رڳو ڪينجهر تي
*
جيڏا! ڪهڙي جاٽَ!
گهور انڌيرو، گهوگهرا
ڳهرا ڳچين ڳاٽَ!
*
لٿِي ڳِجههَ سَوير،
ڪٿِ رَتائين چُهنب کي
ڪِٿَ رتائِين پيــرَ؟
*
ويرِ وَڻ ٿيام،
ڏاڍا آرهڙ اُسَ ۾-
۽ پو مينهن پيام!

*

او شل! ويڙهه وَسن،
اُترِ ڏکڻِ اوچتو
ڪَڪَر ڪَڙڪا ڪَن!
*
واهون سڀ واريون،
ماڻهو منهنجي ڏيهه جا
ڀاڻَن ڀٽاريون.
*
ڳالهه ڪيان ڪيهي،
رئندين رَتُ اکين سان
ڏِسي تون ڏيهي
*
ٻيليئڙو ٻوليو!
چُپ ساڍيندءُ ڪيتري
مُنهنڙا ته کوليو!

*

ڪيڏي ڇِڪِ ڇِڪان!
مِرُن مانداڻا ڪيا
ماڻهن لِڪَ لِڪان!
*
ڳاءِ ته پنهنجي لاءِ،
ٻيجل توکي ٻوڙيو
انڌي انيراءِ!
*
هي ڇا مائيءَ لالَ!
ٿَنڀَ ڪٽارو ٿانهريو
ڍُڪيءَ جهڙي ڍالَ!
*
ڏاتِ! اهو ڇا هي؟
هي جو ڪَرٽُ ڪپار ۾
سدائين آهي؟

*

ڀُنءِ ڪنهن لاءِ ڀُڻي؟
ڳِجههَ اُڏِي ڪنهن جون نَريون
چنبن منجهه چُڻي؟
*
او شل لڳاتار،
وَسن سانوڻ مينهڙا
وليون ڪن ولهار!
*
ڏِسُ، ڏِسُ پَڙ پوٽُيِنِ،
سونا ڦُل سَڳين ۾
چِيڙُهه نه ڪو چوٽِيُنِ!
*
جَسَ بنان جيئَڻَ؟
پڳ ترارين وِچَ مان
اَچُ، اَچُ کَٽِي کڻُ!

*

ڳنهي تنهنجو نانءُ،
ڦِران ته ڦُرجي وڃان
مَري مَلهان آنءُ
*
اهڙا ئي ڄَڻجانءِ،
هي جي مڙهه مقام ۾
کهنبن ۾ کَڻجانءِ!
*
اجهو سانجهي ٿي،
سوچ نه هاڻي سوڍڙا
گهوڙي سنجَ وجهي!
*
پرين پاسِ اچن،
شل چوڏيهين جي تِٿِ تي
رِٿون راس اچن!

*

مون ڀانيو انسانُ،
چُري نه، چِيڪـي پيو
ها، پر مُگر مانُ.
*
مارو وري مينهَن!
مون ڪئن ايڏا گهاريا
ڏوٿين بنان ڏينهَن!
*
گهُگهه، گهٽا، گهوگهاٽَ،
گهريا بگهڙ واڙ ۾
ٻُڌا ڪنهن ٻيڪاٽ
*
ڀاڙ نه ڀوتارَن،
سدا ماڻهو سِنُڌ جا
تارَن اوتارَن.

*

لوئيءَ ساڳي لاکَ،
مُرڪـي ٿي مهراڻ تي
راويءَ رَتِي باکَ.
*
چوڏينهَن راتِ چنابُ،
ڇا ٻي وارث شاهه جو
چنڊُ لهي ٿو خوابُ؟
*
مان ڇا ٿو سوچان؟
تو جنهن خنجر هٿ ۾
تون به ته منهنجو آن!
*
ڀلا بلي شاههَ،
هي جي اڙيا اوچتو
تن کي ڏس ڪا واههَ!

*

ماڌو لالَ حسين،
ڪِيم تنهنجي نانوَ تي
اڄ ته نڇاور نينَ.
*
جلدي جاڳُ ضمير!
راکي ٻنڌن لاءِ ڪو
ڌاڳو ڪَتِ ڪَبير!
*
بَسِ نه ڪندين بَڪ!
مون وٽ اکين سِجِ جون
تو وٽ انڌا آڪَ!
*
رائو ريت رُڳو،
ماڳُ ته اڃا ڏور آ
پنهنجو پنڌ پُڳو!

*

دادا او دادي!
مون اڌ لوئي ان تي
اڌ ۾ آزادي.
*
لوئي اَڌُ نه ڪَر!
لوئي سڄي سُونهندي
سَڀ کي ڀاڪُرَ ڀَر!
*
چِڀڙ ٿا چونڊيِن،
سَتي قابو ڪوٽَ ۾
هي کاٽونبا کيِن!
*
مان ۽ تنهنجي تاتِ،
پئي ماڪَ ملير تي
ڀِنِي ڀِٽُن راتِ.

*

ڏِسُ، ڏِسُ هي ڏاها،
ديبل ئي ڀنڀور آ
ها ها ها ها ها .
*
نوري، او نوري!
هيءَ ڪينجهر تي ڪير آ
لوٺِي، لنڊوُري؟
*
ڳهلا، ساڳي ڳوٽَ!
مِٺي مَڪَ ملير جي
ڇانگُون ڇَنن اوٽ!
*
اڄ تائين مون ياد،
هوُ جا آهي بمبئيءَ
منهنجي حيدرآباد.

*

رَتُ رَتي مون قَطُ،
اڄ جو باربيڊوس مان
آيو تنهنجو خط!
*
رستو ڪُهاڙو،
توڙي ٻنهي پاسئين
پرينءَ جو پاڙو.
*
سڀ ٿا ’ڪان‘ ’ڪان‘ ڪَن،
چَئهُ چَئُه ڪهڙي ڪانگ کي
منهنجا نيڻ سُجهن؟
*
سوچو سياڻا،
ڪيڏا اَڏيا ڪُن ۾
مَڇن مانڊاڻا!

*

ڪِن جي لاءِ لِيا؟
ويندا پرينءَ پار ڏي
ٻيڙا ئي ٻيا!
*
اَڄُ نه مون اوڏا،
ڪلهه جي ڪنڌيءَ ڪُڻڪيا
تَڙن تي توڏا.
*
آيل نه آيا!
ڪيڏيون تنوارون ڪيون
پتڻ پڇايا!
*
ڪهڙي ڏوههَ ڏَڪن؟
اڄ نه اُتر سامجهان
مَنَهن ماڙيچن!

*

رُڳو واريءَ ڍيرَ،
نه هُو راهي رُڃَ جا
نه هُو مِرگهه مٿيرَ!
*
رُڳو واريءَ ڍير،
نه ڪــي اوٺي آئيا
نه ڪا ڇمڪي ڇيرَ!
*
ڪيڏي سُنَ سَويرَ!
نه سي راوَت روهه ۾
نه سو ڀُڻڪو ڀيـٖـرَ!
*
هِت نه پِريَن پيرُ،
کڻ ناتاريون ناکئا
ڪَنڌيءَ هاڻي ڪيرُ.

*

واري وئي وِيرَ،
هُو جي کوها خواب جا
سارِ نه تن کي سِيرَ!
*
هُو ندن حياتي،
موٽي ميڙائو ڪندا
ڀُنءِ تنهنجا ڀاتي!
*
مَڌُ جي ماٽي کي،
آڌيءَ رات اُپَٽئين
جي چؤواٽي تي!
*
ڪئين ڍڪين وَڍٽَ،
هي جو لهندي سِجَ کي
ڦوڙائي جو ڦَٽُ!

*

سارُون ئي سارُون،
ٻُرن اندر ۾ اڃا
جهانگين جهُونگارُون.
*
ڏونگر نيٺ ڏَرَن،
سُڏڪن – ڏيئا سانت ۾
ٻُجهِي وَڌِ ٻَرن!
*
ٻُڌان ٿو آئون،
ڏئي ڏڍُ ٻلو نگڙن،
مُئيءَ جي ميائون!
*
ڌرتيءَ پُڇ گَسن،
گهوڙا وڳهه ڪوٽ جا
”دودا“ ”دودا“ ڪَن!

*