6
اَڄُ نه ڏکن واءُ ۾
جهانگهين جهونگارون.
*
سُمرڻي سوري،
آءٌ به ٿيان اڳڀَرو
تون به اچين اوري
*
ساروُن ئي ساروُن،
وَلين جئن وَريو وڃن
تنهنجون نهارون!
*
توسان ساڳيو پَههُ،
هي منهنجو سُر سانولا
ڳالهه انهيءَ ۾ ڳَههُ.
*
ڀُلَ به اهڙڻ ڀُلَ!
چانگن چاريَءِ ايترا
روڙيو رتا گُلَ!
*
وَرِ وَرِ ٻُڌي ويڻَ،
ڇُٽڪي پيا ڇوههَ مان
ڪنهن جا نيهي نيڻَ
*
تو جا ڄڻِي ڄَرَ،
جلائي جبريل جا
پَئِي جيڪا پَرَ!
*
اَڄ به اُن کي پَرَ!
ڏات! وساڻي ناهه سا
تو جا ڄَڻي ڄَرَ
*
ولهارن تي وَسَ،
ڏِسُ، ڏِس منهنجي ڏات جون
تَرايون ۽ تَسَ
*
ڀلا ڀليرا!
اڃا تنهنجا اڳڀرو
سج لٿي پيرا.
*
وَٺُ نه ڪوسا نانوَ،
تنهنجو ڪم ڪنڀار جو
ڀَر، ڀَر ٿڌا ٿانوَ!
*
جوڙَ نئين جوڙيان،
ڏينهَنِ ٿڌِي ڇانَو ٿيان
راتين گُلَ روڙيان.
*
ڏاتِ مڱان ڏاتار،
ڪيڙي ڪَڻ رسائين
سڀ جا پالڻهارَ!
*
اسان تو آهارَ!
ڏونگر ڏاري ٿو رکين
اَڙين جا آڌارَ!
*
توتي لَڄ لکن!
جهوپا جهورن اوڙڪون
پکا پنوهارَن.
*
اَٽل وتائون،
سِجُ تُراڙي ۾ وجهي
مون کي توريائون!
*
ناهيان ڌارَ اَبا!
روءُ نه منهنجي رَتُ تي
اکين ٺارَ اَبا!
*
جڏهن جنجهوڙيــن!
توکي ماريِ موت جا
ڪوڙڪيون ڪوڙيــن!
*
اسان ڇا آهيون؟
ڪاريون راتيون، روهڙي
بيڪس جون باهيون.
*
مُرڪن نه مُرڪن،
ڏِسي صورت گهوٽَ جي
ڄاڃيئَڙا ڄَرڪن
*
جنهن ۾ گذريءَ گونجَ،
پاڻ اسان ڏي پَٽ تي
اُڏري آئي ڪوُنج.
*
مون من اُڏاڻو،
مٿان تارا اُڀَ ۾
واريءَ وڇاڻو.
*
سڪندر سارا،
نه مون جُتيءَ جيترا
دنيا جا دارا.
*
تاجَ ڪِيانيءَ جا،
تِڇُ تماشا سڀ هيا
آني جانيءَ جا.
*
گوليءَ جو ڌڌڪاءُ،
واهيرَن تان اُٿيا-
پکين جو پڙلاءُ
*
رُنا، ڪونه رُٺا،
وڇڙيِ مون ويجهو ٿيا
هُو جي ماڳَ مُٺا.
*
گِڙُندا رهيا گِهنڊَ،
لڏون لسَ لنگهي ويون
توکي اڃا ننڊ!
*
لَڄ به ڪا آيَءِ،
ڪَتڻُ سکينءَ ڪينڪي
پُوڻيون پِڃاَيءِ
*
چُٽــي اُڀَ نراڙُ،
پٿر هڻي وڄُ کي
پيو پاڙين ساڙُ!
*
تَڙَ تي ترڪين!
مان جو سَوَ سَرمست هان
تنهن کان ڇِرڪين ٿو؟
*
لکيو لکڻهارَ،
قلم مون ڪياڙيءَ وهيو
تکو جئن تلوارَ.
*
ساجنُ سارو سُکَ،
پنهنجن جون پرکون لهي
ڏيئي ڏاڍا ڏُکَ.
*
ڏِسُ ته سياري سَاڙ،
ڪوهيڙي ۾ ويو ڇُپي
سڀ کان اڳ پهاڙُ!
*
اڳتي وڏو ڏيههُ،
اُڏر، اُڏر هنجڙا
سُڪــي سَر نَه ويههُ!
*
متان لهين سِجَ،
متان پوي راتڙي!
منهنجيءَ جهوليءَ ٻجَ....
*
سچل ٿو ڳولي،
درازا جي دز ۾
نانڪ يوسف کي.
*
آءُ درازا هَل!
تنهنجا سارا مولوي
منهنجو هڪ سَچَلُ!
*
تنهنجو منهنجو ٺاههُ،
جي تو سچل سنگتي
۽ مون بلي شاههُ
*
ماري ٿو ماري،
جهڙا سنڌوءَ تي پکي
تهڙا راوِيءَ تي
*
هاڻي سڀ باتيون،
هو گيتا ۽ راج سان
لنڊن جون راتيون!
*
مون کي سڀ ڪجهه ياد،
توکي ٺاهيو ميڻ مان
ڄڻ مادام تُسادِ
*
مون مَنُ مڇلي گهرُ،
رنگبرنگي سمرتيون
تارِ هجي يا ترُ!
*
آءٌ ابو سينا،
هوٽل، وڊُڪا، رات جو
روسِي ارِينا
*
چڱو گل رخسار!
مون جهڙا ٻيا نَر سوين
تو جهڙي ڪا نار؟
*
ڄڻ مون جهڙو دَر،
هي جو لينن گراڊ ۾
دوستو وسڪيءَ گهر.
*
پنهنجو روسي نانءُ،
مائڪو وسڪي چؤنڪ تي
پڙهان پيو آنءُ.
*
ساڳا اوسيئڙا،
منهنجي ڇاتيءَ ۾ هُئي
پُشڪن جي پيڙا.
*
پشڪن جو پيالو،
خالي؟ جنهن جي ڳيت سان
ايڏو اُجالو!
*
نيوا ٿي چمڪي،
ڪٿ هو پُشڪن جون اکيون
جن ۾ جَرُ جِهمڪي؟
*
او منهنجي تقدير!
ڏس ته هيءَ آهه سمالني
ماڻهوءَ جي تدبير.
*
ڦاسيءَ کاڌل سُوٽَ،
۽ قيدين جون جيل ۾
پيرڪڙيون ۽ بوٽَ.
*
پيارا لرمنتوف
موت ته مون ليءِ راند هو
هي مون ڪهڙو خوف؟
*
هيءَ قريب المرگ ...
هٿ ۾ مئني فيسٽو ...
روزالڪسمبرگ
*
ڇا ڇا موت جهپيا،
ڏاٽي ڪيڏا ڏيهه ۾
ڳاڙها ڳاٽ ڪَپيا
*
ساڳي جوشَ جنُونَ،
ٻيهر ٿيڻي ناهه ڇا
هو پئرس ڪميون؟
*
ليکيندين ڇا ۾،
منهنجو خون وهيو هُيو
بارسيلونا ۾.
*
منهنجا ننڍا ڀاءُ،
چِڪي پيو لورڪا
مون مان تنهنجو گهاءُ!
*
ترڪيءَ اندر آنءُ،
وٺي سگهان ڪونه ٿو
ناظم حڪمت نانءُ!
*
آءٌ نه اڪيلو،
پبلو ڪالهه ڇڏي ويو
دنيا جو ميلو.
*
سڀڪجهه پائي تنگِ،
هي تُرڪي ۾ بائرن
جنگ نه هن جي جنگ!
*
سامي سُرت: سُجان،
ويا ويراڳي نڪري
ڪَلَ پئي ڪنهن ڪانه
*
سامي سُرتِ سُجان،
ورتائون ويرانيون
ڇڏي ماڳَ مَڪان
*
سامي سُرتِ سُجان،
اڄ تائين اتهاس جي
اکين جا ارمان.
*
سامي سُرتِ سجان،
گونجَ ڏئي ويا گيت کي
ڇپر جي ڇا ڇا نه!
*
سامي سُرتِ سُجان،
نِتُ نِتُ راهه نهاريان
موٽي اچن مانَ!
*
اَڳُ نه ڏيَن عام،
لِڪا گهُمن لوڪَ ۾
وڳهه جا وريامَ
*
ڪَٽڪ ڪارونڀارَ،
لِڪا گهمن لوڪَ ۾
ڀوُڻيــن نه ڀُڻڪارَ
*
ويجها نه وڻڪارَ،
لِڪا گهمَن لوڪ ۾
واسيا جِن ولهارَ.
*