غدار
فضائن جي جهولندڙ
نظر جي حد تائين
دونهي جهڙي
اوندهه ئي اوندهه ۾
منهنجي جيئري لاش جي چپن مٿان
رکيل هن جو ڪونئرو ڪونئرو
ويڻيءَ ۾ پاتل
رابيلن جي واس جهڙو هٿ
ٻنجو ڏئي بيٺو آهي
منهنجي صدائن کي، آهن کي،
ڪٿي به ڪو آواز نه آهي
سڏڪي سڏڪي
ئي ويو آهي الوپ
انڌيارن مان اٿندڙ
خزان جي سڙيل پنن جي
ڪرڻ جو آواز
شايد مڙهه ئي مڙهه آهن
انڌريان جي ڪفن پويان
اهڙي سانت ۾
ڪنهن ڪوٺيو
هن رابيلن جي گجرن واريءَ کي
ظالم، ڊڪٽيٽر
جيڪا ڏئي بيٺي آهي
منهنجي چپن تي هٿ
دٻايو ٻيٺي آهي
منهنجي صدائن کي
پر او، حساس
۾ سادي دل وارا عوام
تون ڇا ڄاڻين ؟
ته مون ڏني آهي
هن جي نرم تريءَ تي
هڪ ڊگهي
زندگيءَ جيڏي چمي
توهان ڀل سمجهو هن کي
ظالم، ڊڪٽيٽر
پر ڪهڙي خبر
متان آءُ ئي غدار هجان !!