هاڃو هاڃو، هاءِ حياتي!
“اي هيڏي” ۽ پوءِ هوءَ تيز تيز وکون کڻندي ڏاڪڻ مان ڌٻ ڌٻ ڪندي هيٺ لهي وئي، ڪڙي کلڻ جو آواز ٿيو ۽ ان سان گڏ ئي ڪن ڊڪندڙ قدمن جو آواز گهرو ٿي هڪدم ختم ٿي ويو.
“ آءُ ” هن چيو
ڪڙي بند ٿيڻ سان ئي چئن قدمن جو آواز اڳتي وڌندو، ٻئي منزل تي اچي ختم ٿي ويو، اهو واقعي ئي ڏٻري جسم ۽ ڊگهي قد وارو گهٻرايل جوان هيو، جيڪو ڊوڙندي ڊوڙندي ٿڪجي پيو هيو ۽ وات کولي وڏا وڏا ساهه کڻي رهيو هيو، جن کان هن جو هيٺ مٿي ٿيندڙ بدن، ميڻ بتي جي هيڊي روشني ۾ ائين لڳي رهيو هيو جيئن ڪو سردي جو ماريل مسافر ڪجهه منٽ گرمي جهٽڻ لاءِ رستي تي ڦهليل ڪک ۽ ڪانا گڏ ڪندو هجي. هن جي جسم تي ڳاڙهي رنگ جي ڦاٽل بشرٽ ۽ خاڪي سوٽ پهريل هيو جنهن جي ٻنهي کيسن ۾ هن جا هٿ سختيءَ سان پيل هيا. پاچن وٽان لڙڪندڙ ڌاڳن جي ڪري اهو سوٽ ائين لڳي رهيو هيو جيئن ڊگهي سوٽ کي هيٺان ڪٽي ٺاهيو ويو هجي. هن جا ٻڦي سان ڀريل ۽ وکريل وار، کڏن پيل منهن تي ان گوشت جي تنتن جيان ٿي معلوم ٿيا جن کي ڪتو ڍو ڪرڻ کانپوءِ سکڻي هڏي تي بچائي هليو ويندو آهي.
عورت هڪ دفعو وري دري کان ٻاهر نهاريو
هن کي اڇي چانڊوڪي ۾ گهٽي ۾ ڦهليل هوا تي اڏرندڙ روڊ جي ڳاڙهن سرن واري ٻوري کانسواءِ ڪجهه به نظر نه آيو.
“توکي مٿي ايندي شايد ڪنهن به ڪو نه ڏٺو تون محفوظ آهين” ، عورت دري مان نظرون هٽائي، هن ڏانهن نهاريندي مرڪندي چيو. مرد ڪو به جواب نه ڏنو، هو اڃان به ٿورو سهڪي رهيو هيو هن جا تارا هر هر پاسن ڏانهن ٿي ڦريا ۽ هن جو ڪنڌ هڪ هنڌ سڪ هيو، جيئن هن کي يقين نه ايندو هجي ته ڪو ڊوڙندي ڊوڙندي هاڻي ڪنهن جڳهه ۾ خاموش ۽ محفوظ بيٺو آهي. هن جي من ۾ خوشي ۽ دهشت جون لهرون هڪ ئي وقت هڪ ٻئي تي غالب پوڻ جون ڪوشش ڪري رهيون هيو.
“شايد اها تنهنجي پهرين چوري آ ”، عورت هڪ دفعو وري مرڪندي ڳالهايو جيئن هوءَ گهر ۾ اڪيلي ويٺي ويٺي بيزار ٿي ويئي هجي ۽ هڪ انسان جي ملڻ کانپوءِ دل ڀري ڳالهائڻ ۽ ٽهڪ ڏيڻ چاهيندي هجي، پر مرد خاموش بيٺو رهيو. عورت کي ٿوري مايوسي ٿي ۽ هوءَ ان مايوسي کي مٽائڻ لاءِ پنهنجي وکريل وارن ۾ آڱريون ڦيرائي انهن کي ٺاهڻ لڳي،
مرد جي جسم ۾ خاموشي کانپوءِ چرپر ٿي، هن جي سوٽ ۾ پيل هٿن ۽ ڊگهن ٻانهن ۾ سختي اچي وئي، هن اونهو ساهه کڻي ڪنڌ ڦيري جاءِ جو جائزو ورتو.
جاءِ صفا ڪچي هئي ۽ ان جي ڀتين تي لڳل اڇو چونو جڳهه جڳهه تان ڇڻي ڀتين جي بدران ڪوڙهه جي مريض جي جسم جو ڏيک ٿي ڏنو، ڪمري ۾ ڇڳل موڙي، ڪنڊ ۾ سٿيل پراڻن پادرن ۽ ڀت جي پاڙ مان ڪوئن جي کوٽيل مٽي کانسواءِ هن کي ڪليءَ ۾ ڪجهه ميرا ڪپڙا نظر آيا جيڪي اوڀر طرف دري کان ايندڙ هوا تي لڏي رهيا هيا .سمورو ماحول ان خاموشي ۽ ڳيت ڏئي بيٺل زخمي جيان هيو، جنهن جي سيني ۾ گوليون لڳل هجن ۽ جنهن جي ڪنهن وقت به اڀرندڙ دانهن کان خاموشي خوف زدهه هجي.
“ڇا هن گهر ۾ ٻيو ڪو به نه رهندو آهي ؟” مرد پهريون دفعو حوصلو ڪندي سوال پڇيو، جنهن ۾ هن کي محسوس ٿيو، جيئن دماغ هن جي زبان جو ساٿ نه ڏيندو هجي، دل جي هر ڌڙڪن سان مٿي ۾ دماغ بدران ٿڌو پاڻي ڀريل محسوس ٿيندو هجي.
“نه”، عورت چيو، “مان اڪيلي رهندي آهيان، ”
“ته پوءِ تون ڪيئن ٿي جيئن ؟”
“ڪجهه گهڙيون جسم کي روح جو سهارو ڏيندي آهيان ۽ ڪجهه گهڙيون روح کي جسم جو.”
عورت ڳالهه وڌائڻ لاءِ ان ۾ مونجهارو پيدا ڪيو.
“مون نه سمجهيو؟” هن مختصر جواب ڏنو.
هن جي ڳالهه تي عورت زوري مرڪيو ۽ هن جي سوٽ جي کيسن کي نهاريو، جن ۾ هن جا ٻئي هٿ سو گهائيءَ سان پيا هيا.
“شايد قيمتي شي چورائي اٿئي ” هن ڳالهه بدلائيندي چيو. مڙد چپ رهيو ۽ عورت جي منهن کي جاچي ڪنڌ جهڪائي ڇڏيو، ”
“نه نه اهڙي ته ڪا ڳالهه نه آهي،” عورت چيو ۽ پوءِ زوري کلڻ ڪري هن جي وات مان روئڻ جهڙو ٽهڪ نڪتو ۽ هن جي ڪلهن جهٽڪو کاڌو. مرد جي منهن ۾ ٿورا گهنج پئجي ويا جيئن هن جي دماغ ماحول جو نئون رخ جاچي سوچڻ شروع ڪيو هجي. آخرڪار هو اڳتي وڌيو ۽ اوڀر طرف روڊ ڏانهن کلندڙ دري وٽ بيهي ٻاهر نهارڻ لڳو، گهٽي سنسان هئي هن کي صرف اڇو ٻلو نظر آيو جيڪو هڪ گهر جي در مان ٻاهر نڪري ڀرسان واري ڪنهن در جي چائٺ ٽپي هليو ويو.
“هاڻي مون کي هلڻ گهرجي” هن دري کان منهن هٽائيندي چيو.
“گهر ۾ لڪائڻ لاءِ تنهنجي مهرباني”
هن اڃان وڃڻ جي ڪئي ئي مس ته عورت ڳالهايو.
“ٻڌ تون ائين ئي هليو ويندين ؟”
مرد کي ڪجهه به سمجهه ۾ نه آيو ۽ هن ڪنڌ ڦيري عورت جي ڪاري لوئي ڏي نهاريو.
“منهنجو مطلب آ.” عورت پنهنجي آڱرين کي مهٽيو، “منهنجو مطلب آ، مان ٽن ڏينهن کان بکايل آهيان.”
عورت جي ڳالهه تي مرد جي منهن تي پيلاڻ هارجي وئي ۽ گهنج وڌيڪ گهرا ٿي ويا، هن جي نڙي جون مشڪون سيٽجي ويون. عورت وکريل ۽ ککي وکي ٿي وئي.
“مان تنهنجي ڪا به مدد نه ٿو ڪري سگهان مان مجبور آهيان.”
هن وڄندڙ آواز ۾ چيو.
“ڇا تون مون کي هڪ رات جي عيوض ۾ ٽن ويلن جيترا پئسا نه ٿو ڏئي سگهين؟”
“ڇا تون وئشيا آهين؟” مرد جي آواز ۾ نفرت جو عنصر هيو.
عورت گهٻرائجي وئي.
“نه، منهنجي چوڻ جو مقصد آ، ٿي سگهي ٿو هتان نڪرڻ کانپوءِ تون پوليس جي ور چڙهي وڃين. رات آرام سان بسر ڪري صبح جو هليو وڃجان”، ڳالهائڻ کانپوءِ عورت جي من ۾ عجيب پيڙا کان بي چيني وڌي وئي، جيئن هو ڪو گناهه جو ڪم ڪري پڇتائيندي هجي.
“نه پر مان وڃڻ چاهيان ٿو”
“ڪمال آ.” عورت چيو ۽ هوءَ وڌيڪ ڳالهائي نه سگهي، هن من ۾ جوش ۽ ڪاوڙ کان ڦٿڪندي هڪ ڦڪو ٽهڪ ڏنو، جنهن جو پويون حصو گاڏيءَ جي تيز بريڪن لڳڻ ڪري پيدا ٿيندڙ چيڪاٽن جهڙو هيو.
مرد وڌيڪ دير ترسي نه سگهيو، هن جي من ۾ بي چيني وڌي وئي، هن کي گهٽ محسوس ٿيڻ لڳي، هن کي ماحول جي هر شي مان خوف محسوس ٿيو ۽ هن جون ڄنگهون پنهنجو پاڻ چريون.
“مان هلان ٿو،” ۽ هو ڏاڪڻ ڏانهن مڙيو.
عورت جي نرڙ ۾ گهنج ۽ منهن ۾ رت ڀرجي آيو. دل جي ڌڙڪن وڌي ويس.
مجبوري ۽ درد کان هن جي چنگهه نڪري ويئي ۽ هوءَ اڳتي وڌي مرد جي ٻانهن ۾ چنبڙي پئي.
مرد گهٻرائجي ويو.
“ڇڏ مان چوان ٿو ڇڏ،” هن عورت کان پنهنجون ٻانهون ڇڏائيندي چيو.
“ نه .... مان توکي نه ڇڏيندس”، هن ڪنجهندي مرد جي ٻانهن کي سوٽ جي کيسن مان ٻاهر ڪڍندي چيو،
هو ٻئي زور زور سان سهڪڻ لڳا، ٻنهي کان رکي رکي هلڪيون چنگهون نڪري رهيون هيون، جيئن هو پنهنجو آواز دٻائي ماحول ۾ خاموشي برقرار رکڻ جي ڪوشش ڪندا هجن.
هو ٻئي ڪيتري دير پاڻ ۾ ڳنڍيا رهيا، عورت هن جي کيسن مان هٿ ڪڍي پئسن حاصل ڪرڻ ۾ ناڪام ويئي، مرد جلد ٿڪجي پيو ۽ وات ڦاڙي ٿيڙ کائڻ لڳو، آخرڪار مجبور ٿي هن عورت کي سٿرن واري لت وهائي ڪڍي هوءَ چيٽ ڪري پٺيءَ ڀر اچي پلنگ جي ٻانهن تي لڳي چيڪاٽ سان گڏڌماڪو ٿيو. ڌڪ پچائي عورت اٿي ئي مس ته هيٺان زور مان ڪڙي کڙڪڻ جو آواز آيو. مرد جو دماغ جهٽڪو کائي سجاڳ ٿي ويو ۽ هو ذري گهٽ دهلجي ويو، هن جي چپن ۾ سوئيدار لهرون پيدا ٿي سڄي جسم ۾ پکڙجي ويون ۽ ڌڙڪن مان گڏ هن جي ساهن جو سلسلو به تيز ٿي ويو.
هيٺان ڪڙي کڙڪڻ جو آواز مسلسل اچي رهيو هيو، عورت ڳوڙها اگهي تڪڙا تڪڙا قدم کڻندي پنهنجا کنڊريل وار ٺاهيندي ڏاڪڻ ڏانهن وڌي وئي.
مرد پريشان ٿي ويو ۽ هيڏانهن هوڏانهن نهاري ڀڄڻ جي جاءِ تلاش ڪرڻ لڳو، پر اتي ڀڄڻ جي ته ڇا لڪڻ جي جاءِ به ڪو نه هئي، هو پريشان بيهي رهيو ۽ ايندڙ وقت جو انتظار ڪرڻ لڳو.
ڏاڪڻ مان چئن قدمن جو آواز اٿي ٻئي منزل تي اچي ختم ٿي ويو، مرد جي اڳيان عورت سان گڏ هڪ پوليس وارو هيو.
“هيءُ آهي اهو چور، جنهن منهنجي گهر ۾ گهڙي چوري ڪئي آهي.” عورت نماڻائيءَ سان پوليس واري کي مرد طرف اشارو ڪندي چيو.
مرد جي اکين جا گهيرا وڌي وڏا ٿي ويا، هن ته اهو سوچيو ئي ڪو نه هيو.
“ڇا چوري ڪيو ٿي ڙي؟” پوليس واري رعبدار آواز ۾ چيو.
مرد جي جواب ڏيڻ کان اڳ عورت چپ چوريا. “هن منهنجا پئسا، زيور، خبر نه آهي ته ڇاڇا چوري ڪيو آ، ڏسو نه ٿا هن جا هٿ، اڃان به سوٽ جي کيسن ۾ پيا آهن ”
“ڪڍ ڙي سوٽ مان هٿ”.
مرد خاموش رهيو ۽ هن جا هٿ اڃان به سوٽ ۾ سوگها ٿي ويا.
“نه ڪڍندين ڙي ذليل، بيغرت”، پوليس واري اڳتي وڌندي چيو “ڪڍ ڙي ڪڍ”.
مرد جو منهن لهي ويو ۽ گهٻرائجي ٿورو پوئتي هٽي ويو. پوليس واري اڳتي وڌي هن کي پنين واري لٺ وهائي ڪڍي ۽ هن مجبور ٿي سوٽ مان هٿ ڪڍي ڇڏيا، هن جي هٿن ڪڍڻ سان ئي هن جو سوٽ چيلهه ۽ ڍاڪن کان رڙهندو هيٺ وڃي هن جي پيرن ۾ پيو، هن جا ٻئي هٿ خالي هئا.
سپاهي هن کي اگهاڙو ڏسي ٿورو شڪي ٿيو ۽ عورت شرم ۾ ڳاڙهي ٿي، اکيون هيٺ جهڪائي ڇڏيون.
“هاڻي ته توهان کي يقين اچي ويو.” هن هاريل جوئاري وانگر ڀريل آواز ۾ ڳالهائيندي چيوته “مان چوري نه ڪئي آهي مان سوٽ مان هٿ ان ڪري نه پيو ڪڍان جو مان ٽن ڏينهن جو بکايل آهيان ۽ منهنجي چيلهه سنهي ٿي وئي آهي، اها ته لازمي ڳالهه آ ته ٽن ڏينهن کان بکايل ماڻهو جو پٽ ڪيترو نه اندر ڌڪيل هوندو.”
“پر تون آخرڪار هتي آئين ڇو ؟ ” سپاهي سوال ڪيو،
“ڪجهه سپاهي رولو سمجهي منهنجي ڪڍ پيا آءُ لڪڻ لاءِ هيڏانهن گهڙي آيس،” هن چيو، سپاهي آخر هن کي سوٽ پائڻ لاءِ چيو ۽ پوءِ هن کي ساڻ ڪري ڏاڪڻ ڏانهن وڌيو، چئن قدمن جا آواز گونجيا ۽ عورت جي اکين ۾ ڳوڙها اچي ويا. هوءَ ڌڙام ڪري ڇڳل موڙي تي ڪري. هن سوچيو. ڇا جي هن وٽ پئسا هجن ها ته هو مون کي ڏئي ها، بکايل ماڻهو جو پيٽ اندر ۽ چيلهه سنهي هوندي آ، هوءَ اڳتي نه سوچي سگهي، ڇو جو ڪاري لوئيءَ هيٺان هن جو پيٽ نوَ انچ ٻاهر نڪتل هو.