پنهنجي پاران
او منهنجا سائين، منهنجا رهبر! توهان هي ڪهڙو خواب ڏٺو، بظاهر ته گُلاب جي گُلن جي خوشبوءِ هو، پر اُن جي ساڀيان لاءِ اهو ڪهڙو عذاب هو، جيڪو تو نه سَٺو! عشق جو امتحان شروع ٿي ويو، جيلن جا دَر کُلي ويا، نظربنديءَ جا حُڪمناما، تقرير ۽ تحرير تي بندش، ڪتابن تي پابنديون، هُنن جي طرف کان صرف ۽ صرف حُڪم هُئا، پر تو پنهنجا نيڻ بند ڪري، پنهنجي محبوب قوم جي آزاديءَ لاءِ سڀ ڪجهه سَٺو، ڪڏهن ڪنهن کان شڪايت نه ڪئي. تو پنهنجي خواب جي معصوم پکيءَ کي وقت جي بازن کان لڪايو. اهو سپنو، جيڪو مظلوم ماڻهن جي نيڻن جو تو وٽ امانت هو. جنهن جنهن ڏٺو، تنهن سَٽُ ۾ سِرُ ڏيڻ جي آڇ ڪئي.
او منهنجا سائين، سن جا سائين، سنڌو درياهه جي ڪناري وٽان، پاڻيءَ تو ٻُڪ ڀري، هن غلاميءَ جي اُڃاريءَ قوم جي اُڃ لاهڻ لاءِ، هر هر کڻي اچڻ جي ڪوشش ڪئي. لڪيءَ جا جبل توکي ڏسي رهيا هُئا، شاهدي ته رني ڪوٽ به ڏيندو، پر منهنجا سائين! تنهنجو خواب محڪوم ماڻهن جي نيڻن ۾ سمائجي چُڪو آهي، هن مٽيءَ جي خوشبوءِ ۾ تُنهنجي رُوح جو هُڳاءُ آهي. سن جا سائين! تُنهنجي معصوم عشق جو پڙاڏو، صدين پُڄاڻا تاريخ جي هر دَور ۾ سڏ کي سڏ ڏيندو رهندو. هي ’تاريخ جو پڙاڏو‘ تاريخ جي ورقن مان هڪ گُل جي صورت ۾ آندو اٿم، انسائيڪلوپيڊيا سنڌيانا جي ٿورن سان تُنهنجي عاشقن کي قبول پوي.
تاريخ خادمِ سنڌ
3 جنوري 2017ع واحد ڪانڌڙو