5
”جيسين اُتي شارڪ مڇيون اچيو وڃن،“ هُن وڏي واڪي چيو، ”جيڪڏهن شارڪ مڇيون اچي ويئيون، پوءِ هُن تي ۽ مون تي شال خدا ترس ڪري.“
ڇا تون سمجهين ٿو ته عظيم ڊِي ميگيو هڪڙي مڇيءَ سان ايتري دير تائين ٽِڪي سگهي ٿو جَئن مان ههڙي مڇيءَ سان ٽِڪي پوندس؟ هُن سوچيو. مونکي يقين آهي ته هُو ايترو وقت گهاري سگهي ٿو ڇاڪاڻ جو هُو جوان ۽ ٻلوان آهي. هُن جو پيءُ پڻ هڪڙو مهاڻو هو. پر ڇا هڏيءَ جي سوزش پڻ هُن کي ايترو ايذائي سگهي ٿي؟
جَئن سج لهي ويو هُن پاڻ کي وڌيڪ حوصلو ڏيڻ خاطر ان وقت کي ياد ڪيو جڏهن هُن مراڪش جي مرڪزي اولهندي حصي ۾ واقع شهر دار البيضا / ڪاسابِلانڪا (Casablanca) جي مئڪدي ۾ ڪِيوبا جي ڏاکڻي ساحل تي واقع شهر سِنفيگس (Cienfuegos) منجهان ڪهي آيل وڏي حبشي جيڪو بندرگاھ تي سڀ کان وڌيڪ متارو هو سان هٿ جي زور آزمائِي سندِي راند رچائي هئي. ٻنهي ڄڻن کي پنهنجون ٺوٺيون چاڪ واري ريکا تي رکندي هڪڙو ڏينهن ۽ هڪڙي رات وِهامِي ويئي هئي ۽ انهن جا چنبا مٿي سڌا ٿيل هئا ۽ انهن جا هٿ سوگهائِي سان ٻيڪڙيل هئا. هر هڪ ٻئي جي هٿ کي هيٺ ميز تي ڪيرائڻ لاءِ زور لڳائڻ جي ڪوشش ڪري رهيو هو. اتي کوڙ شرطون لڳي ويئيون ۽ ماڻهو گاسليٽ تي ٻرندڙ روشنين هيٺ ڪمري ۾ اندر ۽ ٻاهر ايندا ويندا رهيا ۽ هُن حبشيءَ جي ٻانهن ۽ هٿ ۽ ان جي منهن ڏانهن نهاريو هو. انهن پهرين اٺن گهنٽن پڄاڻان ٽَياڪَر / پَئينچ / منصف / اَمين / ريفرِيءَ کي هر چوٿين گهنٽي بعد مَٽايو هو ته جيئن اهي سمهي سگهن. پوڙهي ماڻهوءَ توڙي حبشيءَ جي آڱرين جي نَنهن ۽ هٿن منجهان خون وهڻ لڳو هو ۽ انهن هڪٻئي جي اکين منجھ ۽ پنهنجن هٿن ۽ چنبن ڏانهن نهاريو ۽ شرطِي ڪمري کان اندر ٻاهر ايندا ويندا رهيا ۽ اهي اوچين ڪرسين تي ديوار جي پُٺڀرو ويهي رهيا ۽ اهي تماشو ڏسندا رهيا. ديوارون تِکي / اوجل نيري رنگ سان رڱيل هيون ۽ اهي ڪاٺ مان بڻايون ويئيون هيون ۽ بتيون انهن جي برعڪس پنهنجا پاڇولا ڦٽا ڪري رهيون هيون. حبشيءَ جو پاڇولو تمام وڏو هو ۽ جيئن هِيرَ بتين کي لوڏيو اهو ديوار تي چُرِي پُرِي رهيو هو.
سموري رات دوران منحرف اڳتي پوئتي مٽبا سٽبا رهيا ۽ انهن حبشيءَ کي ڳُڙ جو شراب پيئاريو ۽ هُن لاءِ سگريٽ دُکايو.
ڳُڙ جو شراب پيئڻ پڄاڻان، حبشِي، هڪڙي خطرناڪ ڪوشش ڪرڻ لڳو ۽ هُن هڪڙي ڀيري پوڙهي ماڻهوءَ کي، جيڪو تڏهن هڪڙو پوڙهو ماڻهو نه هوندو هو پر تڏهن هُو سانتياگو ايل ڪيمپيئون (Santiago El Campeon) هوندو هو، لڳ ڀڳ ٽن انچن جي توازن تائين نيئي ويو. پر پوڙهي ماڻهوءَ ٻيهر پنهنجي هٿ کي ويندي ساڳي حالت ڏانهن موٽايو هو. هُن کي تڏهن يقين هو ته هُو حبشيءَ کي مات ڏيندو جيڪو هڪڙو عمدو ماڻهو هو ۽ هُو وڏو ڪُشتي بان / پهلوان هو. ۽ باک جي اُجالي ۾ جڏهن شرطين انهي کيل کي هڪڙو برابر بڻجي ويل کيل قرار ڏنو ۽ اَمين / پَئينچ / ريفرِي پنهنجو ڪنڌ ڌُوڻي رهيو هو، هُن پنهنجي اُدم / ڪوشش کي تيز ڪري ڇڏيو هو ۽ هُن حبشِيءَ جي هٿ کي هيٺ کان هيٺ تر ٿيڻ لاءِ وڏو زور لڳايو هو جيسين اهو ڪاٺ تي ٽِڪي نه ويو. اهو مَنچ / ملاکڙو آچر جي هڪڙي صبح ڌاران شروع ٿيو هو ۽ اهو سومر جي هڪڙي صبح جو ختم ٿيو هو. ڪيترن ئي شَرطين راند کي هڪڙي برابري قرار ڏيڻ جي فرمائش ڪئي هئي ڇاڪاڻ جو انهن کي کنڊ جون ٻوريون لَڏِڻ واري ڪم خاطر يا هَوانا جي ڪوئلي جي ڪمپني لاءِ بندرگاھ ڏانهن واپس ورِي وڃڻو هو. ٻي صورت ۾ انهن منجهان هرهڪ تماشبين ان ملاکڙي کي هڪڙي انتها تائين ڏسڻ چاهي ها. پر هُن ان کي بهرحال ڪنهن به تماشبين جي ڪم لاءِ واپس موٽي وڃڻ کان پهريان پُورو ڪري ڇڏيو هو.
هڪڙي وڏي عرصي کان پوءِ هر هڪ هُن کي سُورمي جي خطاب سان پُڪاريو هو ۽ اتي هڪڙي بدلي / انتقام وارو ملاکڙو ٿيو هو. پر گهڻي رقم واري شرط نه لڳائي ويئي هئي ۽ هُن بلڪل آسانيءَ سان سوڀ ماڻي هئي ڇاڪاڻ جو هُن سِنفيگس مان ڪَهِي آيل حبشِيءَ جي حوصلي کي پهرين مقابلي ۾ ٽوڙي ڇڏيو هو. تهان پوءِ هُن ڪي چند مقابلا ڪيا هئا ۽ تهان پوءِ هُن ڪڏهن ڪو مقابلو ڪو نه ڪيو هو. هُن فيصلو ڪري ورتو ته جيڪڏهن هُو چاهي ته ڪنهن کي به بريءَ حد تائين شڪست ڏيئي سگهي ٿو ۽ هُن اهو نِبيرو پڻ ڪيو ته هُن جي ساڄي هٿ لاءِ مڇي مارڻ ٺيڪ نه هو. هُن پنهنجي کاٻي هٿ سان ڪجھ تجرباتي مقابلا ڪيا هئا. پر هُن جي کاٻي هٿ هميش هڪڙي ڌوڪيباز جيان ورتاءُ ڪيو هو ۽ اُن اُهو ڪجھ نه ٿي ڪيو جنهن جي ڪرڻ لاءِ هُن ان کي ڪوٺ پئي ڏني ۽ هُو ان تي اعتماد نه ڪندو هو.
هاڻي سج ان کي سٺيءَ طرح سان پچائي ڇڏيندو، هُن سوچيو. اُن کي منهنجي خاطر ٻيهر ڳِڍڙجي وڃڻ نه گهرجي تيسين جيسين اُتي رات جو گهڻي ٿڌ نه ٿي پوي. مونکي تعجب ٿي رهيو آهي ته هِيءَ رات مون لاءِ ڇا آڻيندي.
ميامِي (Miami) ڏانهن پنهنجي رستي تي گامزن هڪڙو هوائِي جهاز هُن جي مَڪڙيءَ جي مٿان گذري ويو ۽ هُن ان جي پاڇولي کي ڏٺو جنهن مڇين جي ميڙ منجھ ڦَڙڦوٽ وجهي ڇڏي.
”اُتي ايترين ساترين اڏامندڙ مڇين منجھ ڊولفن لازم هئڻ گهرجي،“ هُن چيو، ۽ هُو ڏور جي برعڪس اُهو ڏسڻ لاءِ آهليو ته ڪٿي ڪنهن به ڏور سان هُن جي مڇيءَ کي حاصل ڪرڻ متان ممڪن هجي. پر هُو اَئين ڪري نه سگهيو ۽ مڪڙي ان جي سختيءَ تي ٽِڪجِي / دَٻجِي ويئي ۽ پاڻيءَ جا قطرا ڦيرا ڏيڻ لڳا جن ٽٽڻ جي تقديم ڪئي. مڪڙي هوريان هوريان اڳتي سُرِي ۽ هُو هوائِي جهاز ڏانهن تيسين تڪيندو رهيو جيسين اهو هُن کي وڌيڪ لاءِ ڏسڻ ۾ نه ٿي آيو.
لازماَ هڪڙي هوائي جهاز ۾ هئڻ نهايت ئي نرالو هوندو. مونکي تعجب ٿي رهيو آهي ته اهڙي اوچائي تان سمونڊ ڪهڙيءَ طرح ڏيکارِي ڏيندو هوندو؟ ان ۾ ويٺل جيڪڏهن گهڻي اوچائي تي نه اڏامي رهيا هجن ته لازماَ انهن کي ٺيڪ طرح سان مڇيءَ کي ڏسڻ جي قابل هئڻ گهرجي. مان ٻه سئو فيدمَن جي اوچائي تي گهڻو آهستي اڏام ڀرڻ کي پسند ڪندس ۽ مٿان کان مڇيءَ کي ڏسندس. ڪُمين واري ٻيڙيءَ ۾ مان شِيڪلي جي مٿي تي لڳل مَستُول چوبَن ۾ هوس ۽ ويندي ايتري اوچائي تان پڻ مون گهڻو ڪجھ ڏٺو. اتان کان ڊولفن وڌيڪ سائِي نظر اچي رهي هئي ۽ توهان انهن جي پَٽن ۽ انهن جي واڱڻائي داغن کي ڏسي سگهو ٿا ۽ توهان مڇين جي سمورن ميڙن کي ڏسي سگهو ٿا جَئن اهي ترڻ لڳن. اِيئين ڇو آهي ته اونداهي لهر منجھ تيزيءَ سان ڊوڙندڙ سمورين مڇين کي واڱڻائي پُٺيون آهن يا عام طور تي انهن کي واڱڻائي پٽيون يا داغ هجن ٿا؟ يقيناَ ڊولفن سائِي نظر اچي ٿي ڇاڪاڻ جو اها حقيقت ۾ سونهري آهي. پر جڏهن هُوءَ چُوڻو کائڻ اچي ٿي، يعني واقعي ۾ بکايل حالت ۾، هڪڙي مارلِن مڇيءَ جيان واڱڻائي پَٽا هُن جي پاسن کان ڏيکاري ڏين ٿا. ڇا اهو ڪاوڙ جي ڪارڻ ٿئي ٿو، يا ان وڏي رفتار جي سبب جنهن سان هُو ڪَهِي اچي ٿي جنهن جي نتيجي ۾ اهي پَٽا نمايان ٿي وڃن ٿا؟
بلڪل اونداھ ٿيڻ کان اول، جڏهن اهي بحرِ ظُلمات جي ڪَهڄَري سندي هڪڙي وڏي جزيري کان گذريا جيڪو سرسري طور تي سمونڊ ۾ مٿي کڄِي ۽ اهڙيءَ طرح سان لُڏِي رهيو هو ڄڻ مها ساگر هڪڙي پيلي ڪنبل هيٺ ڪنهن سان پريم ڪري رهيو هجي، اتي هُن جي ننڍڙي ڏور ۾ هڪڙي ڊولفن وچڙي ويئي. هُن پهريان ان کي هوا ۾ ٽپو ڏيندي ڏٺو اها پاڇاٽي سج منجھ سچي سون جيان هئي ۽ اها هوا ۾ شوخيءَ وَچان وراڪا ڏيئي ۽ کنڀڙاٽيون ڦڙڪائي رهي هئي. اها ان جي خوف کان بازيگراڻي انداز ۾ هر هر ٺينگُون ڏيئي رهي هئي ۽ ڪَرونڊڙو بڻجندي ۽ پنهنجي ساڄي هٿ ۽ ٻانهن سان وڏي ڏور کي جهليندي هُن واپس پنهنجي مڪڙِيءَ جي پٺئين پاسي کان ڪم ڪيو، هر ڀيري مليل ڏور کي پنهنجي اگهاڙي کاٻي پير تي قدم ڄمائيندي، هُن ڊولفن کي پنهنجي کاٻي هٿ سان ڇڪي اندر ڪيو. جڏهن مڇي مڪڙيءَ جي پٺئين پاسي کان هئي، ۽ اها لاچاريءَ وَچان ان جي پاسن کان ٽُٻيون هڻي ۽ ڪَٽي رهي هئي، پوڙهو ماڻهو مڪڙيءَ جي پٺئين پاسي تي آهلجي پيو ۽ چمڪندڙ سونهري مڇيءَ کي کڻي ورتائين جنهن جي مٿان واڱڻائي داغ هئا. ان جون ڄاڙيون ڪُنڍي جي برعڪس تڪڙن چَڪن سان مضطربانه طور تي ڪم ڪري رهيون هيون ۽ ان مڪڙيءَ جي تري کي ان جي ڊگهي هموار جسم، ان جي پڇ ۽ مٿي سان تيستاءِ ڌَڪيو جيستاءِ هُن ان جي چمڪندڙ سونهري مٿي جي آر پار ڏنڊا نه وسايا ۽ اها ڪنبڻ لڳي ۽ بي حِس بڻجي ويئي.
پوڙهي ماڻهوءَ مڇيءَ کي ڪُنڍي کان آجو ڪيو، ڏور ۾ ٻيهر هڪڙي ٻي سارڊين مڇيءَ جو ڳاه وڌو ۽ ان کي ڦٽو ڪري ڇڏيو. تهان پوءِ هن هوريان هوريان ڪمان ڏانهن واپس ورڻ جو ڪم ڪيو. هن پنهنجو کاٻو هٿ ڌوتو ۽ ان کي پنهنجي پاجامن تي اگهي ڇڏيو. تهان پوءِ هن پنهنجي ساڄي هٿ کان ڳري ڏور کي پنهنجي کاٻي هٿ ڏانهن منتقل ڪيو ۽ پنهنجي ساڄي هٿ کي سمونڊ ۾ ڌوتو تنهن دوران هن سمونڊ ۾ سج کي لهندي ۽ وڏي ڏور جي جهڪاءُ کي ڏٺو.
”هو هرگز نه بدليو آهي،“ هُن چيو. پر پنهنجي هٿ جي برعڪس پاڻيءَ جي تحرڪ ڏانهن نهاريندي هن ڌيان ۾ آندو ته اهو قابل ادراڪ حد تائين سست هو.
مان ٻن اولن / ونجهن کي ٻيڙيءَ جي عقبي حصي جي آرپار ٻَڌي ڇڏيندس ۽ ان سان اها رات جي وڳڙي ۾ آهستگي سان هلندي،“ هُن چيو ”هُو رات لاءِ ٺيڪ آهي ۽ تهڙيءَ ريت آنءُ پڻ.“
اهو بهتر رهندو ته رَت کي گوشت ۾ بچائڻ لاءِ ڊولفن کي ٿورو بعد ۾ صاف ڪجي، هُن سوچيو. مان اهو ٿورو بعد ۾ ڪري سگهان ٿو ۽ ساڳي ئي لمحي دوران هڪڙي ڇڪ پيدا ڪرڻ لاءِ ونجهن کي ٻَڌي ڇڏيندس. بهتر آهي ته هاڻي مان مڇ / مڇيءَ کي خاموش رکان ۽ هُن کي سج لهڻ دوران ايترو نه ڏوليان. مِڙني مڇين لاءِ سج جو لهڻ هڪڙو اولو وقت هوندو آهي. هن پنهنجي هٿ کي هوا ۾ خشڪ ٿيڻ لاءِ ڇڏي ڏنو ۽ تهان پوءِ هُن ڏور کي ان سان سوگهو جهليو ۽ پاڻ کي ايترو آرامده بڻايو جيترو هُن کان ٿي سگهيو ۽ پاڻ کي ڪاٺ جي برعڪس اڳتي ڇڪجڻ لاءِ ڇڏي ڏنو ته جيئن مڪڙيءَ هُن کان وڌيڪ ڇِڪ اختيار ڪري.
مان سکي رهيو آهيان ته اهو ڪيئن ڪجي، هُن سوچيو. ان جو هِي حصو ڪنهن به طرح سان. تهان پوءِ اهو پڻ ياد ڪر ته هُن جڏهن کان چُوڻو کاڌو آهي تڏهن کان هُن ڪجھ نه کاڌو آهي ۽ هُوءَ تمام وڏي پڻ آهي. مون سموري بانِيٽو مڇي کائي ڇڏي آهي. هُن ان کي ڊوراڊو جي نانو سان پڪاريو. شايد لازماَ مونکي اها صاف ڪرڻ پڄاڻان کائڻ گهرجي. اها بانِيٽو مڇيءَ جي بنسبت کائڻ ۾ ٺوس هوندي. پر، پوءِ، ڪجھ به آسان نه آهي.
”مڇي تون ڪيئن پئي محسوس ڪرين،“ هُن وڏي واڪي چيو. ”مان سٺو محسوس ڪيان ٿو ۽ منهنجو کاٻو هٿ بهتر آهي ۽ مون وٽ هڪڙي رات ۽ هڪڙي ڏينهن جي لاءِ کاڌو موجود آهي. مڪڙيءَ کي سَٽ ڏي، مڇي.“
هُو حقيقي طور تي سٺو محسوس نه ڪري رهيو هو ڇاڪاڻ جو هُو پنهنجي پٺ جي آر پار اچي ويل ڏور جي درد ۾ ورتل هو ۽ اهو هڪڙي اهڙي بي ڪيفِي ۾ بدلجي ويو جنهن تي هُن وشواس نه پئي ڪيو. پر مون سان هِن کان بدتر شيون ٿي چڪيون آهن، هُن ويچاريو. منهنجو هٿ فقط ڪي قدر ڪَپجي ويو آهي ۽ ٻي هٿ مان ڳِڍڙي ختم ٿي ويئي آهي. منهجون سموريون ڄنگهون ٺيڪ آهن. پڻ هينئر مون هن جي مٿان خوراڪ جي حوالي کان برتري ماڻي آهي.
هاڻي اتي رات ٿي چڪي هئي جهڙيءَ ريت سيپٽمبر ۾ سڄ لهڻ پڄاڻان جلد ئي اونداھ ڇائنجي ويندي آهي. هُو ڪمان جي گَٺل ڪاٺ جي برعڪس آهلجي پيو ۽ هُو اتي اهڙيءَ ريت هر ممڪن حد تائين ٽِڪيو رهيو. پهريان ستارا غائب ٿي چڪا هئا. هُن جوزا بُرج جي تابناڪ ستاري رِجُل جو نانءُ نه ٿي ڄاتو پر هُن ان کي ڏٺو ۽ ڄاتو ته جلد ئي اهي ٻاهر نڪرندا ۽ هُن سان هُن جا وِٿيرڪا ساٿي ساڻ هوندا.
”مڇ پڻ منهنجو ساٿي آهي،“ هن وڏي واڪي چيو. ”مون ڪڏهن به هڪڙي اهڙي مڇيءَ کي نه ڏٺو آهي نه ئي وري ان بابت ڪڏهن ڪجھ ٻڌو آهي. مان خوش آهيان ته اسان کي ستارن کي مارڻ جي ڪوشش نه ڪرڻي آهي.
خيال ڪر جي هر ڏينهن هڪڙو ماڻهو چنڊ کي مارڻ جي ڪوشش ڪري، هُن ويچاريو. چنڊ ڊوڙيو وڃي. پر خيال ڪر جي هڪڙو ماڻهو هر روز سج کي مارڻ جي جستجو ڪري ها؟ اسان پيدائشي طور تي خوشقسمت آهيون، هُن ويچاريو.
تهان پوءِ هن کي وڏي مڇيءَ جي کائڻ لاءِ ڪجھ نه هئڻ بابت افسوس ٿيو ۽ ان کي مارڻ وارو عزم هُن لاءِ هُن بابت ڪيل افسوس منجھ ڪڏهن به گهٽ نه ٿيو. هُو ڪيترن ماڻهن جو پيٽ ڀري سگهي ٿي، هُن سوچيو. پر ڇا اهي ان کي کائڻ جي لائق آهن؟ نه، يقيناَ نه. هن جي چال چلت جي انداز ۽ هن جي وڏي حشمت تحت ڪو به هُن کي کائڻ جي لائق نه آهي؟
”مان انهن شين کي نه ٿو سمجهان،“ هُن ويچاريو. پر اهو سٺو آهي ته اسان کي سج توڙي چنڊ يا ستارن کي مارڻ جي جستجو نه ڪرڻي آهي. اهو ئي گَنج آهي ته اسان سمونڊ تي گهاريون ۽ پنهنجن حقيقي ڀائرن کي ماريون.
هاڻي، هُن ويچاريو، مون کي لازماَ سَٽ بابت سوچڻ گهرجي. ان جا ڪجھ فائدا ۽ ڪجھ نقصان آهن. ٿي سگهي مون کي ڳچ ڏور هُن لاءِ وڃائڻي پئي، جيڪڏهن هُو پنهنجي جستجو ۾ جُنبجِي وڃي ۽ ونجهن پاران پيدا ٿيل ڇڪ هيڪاندي ٿئي ۽ مڪڙي پنهنجي سموري هلڪڙائي وڃائي ڇڏي. ان جي هلڪڙائي اسان ٻنهي جي پيڙا کي وڌائي ٿي پر اها منهنجي تحفظ لاءِ آهي ڇاڪاڻ جو ان کي هڪڙي وڏي رفتار آهي جيڪا هينئر تائين ان ڪڏهن ڪتب نه آندي آهي. کڻي ڇا به ٿي گذري لازماَ مون کي ڊولفن کي صاف ڪرڻ گهرجي ته جيئن هُو (مڇ) پاڻ کي ٻلوان بڻائڻ لاءِ ڪجھ کائي سگهي ۽ اها ضايع نه ٿي وڃي.
هاڻي مان وڌيڪ هڪڙي ڪلاڪ لاءِ آرام ڪندس ۽ محسوس ڪندس ته هُو ٺوس ۽ هڪ هنڌ تي ڄَميل آهي ان کان اڳ جو مان مڪڙيءَ جي عقبي حصي ڏانهن واپس مُڙان ۽ فيصلو ڪيان. ڪجھ ٿيڻ کان پهريان مان ڏسي سگهان ٿو ته هُو (مَڇ) ڪهڙيءَ ريت عمل ڪري رهيو آهي ۽ ته جيڪر هو ڪنهن قسم جون تبديليون ڏيکاري. ونجھَ هڪڙو سٺُو حِيلو وسيلو آهن؛ پر هاڻي سلامتي لاءِ راند رچائڻ جو وقت اچي ويو آهي. اڃا هو خاصو مڇ آهي ۽ مون ڏٺو هو ته ڪُنڍو هن جي منهن جي ڪنڊ کان اٽڪيل هو ۽ هُن پنهنجو منهن سوگهائي سان بند ڪري رکيو آهي. ڪُنڍي جو عذاب ته ڪجھ به نه آهي. بُک جو عذاب، ۽ ته هُو هڪڙي اهڙي شيءِ جي برخلاف آهي جنهن کان هُو اڻڄاڻ آهي، سڀ ڪجھ آهي. پوڙها ماڻهو، هاڻي ٿورو آرام ڪر، ۽ هن کي تيسين ڪم ڪرڻ ڏي جيسين تنهنجي ٻي فرض جو وارو وري.
هُن لڳ ڀڳ ٻن ڪلاڪن جيترو آرام ڪيو. هاڻي چنڊ دير تائين نه اڀريو هو ۽ هُن وٽ وقت بابت اندازو لڳائڻ جو ڪو وسيلو ڪو نه هو. نه ئي وري هو حقيقت ۾ سواءِ نسبتِي آرام جي ڪو آرام ڪري رهيو هو. هُو اڃا تائين پنهنجي ڪلهن جي آر پار مڇ جي ڇڪ کي برداشت ڪري رهيو هو پر هُن پنهنجو کاٻو هٿ ڪمان جي مٿاهين ڪناري تي رکي ڇڏيو ۽ مڇيءَ جي ڇڪ کي وڌ کان وڌ پاڻ سِر مڪڙيءَ ڏانهن منتقل ڪيو.
جيڪڏهن مان ڏور کي تيز تر ڪري سگهان ته اها ڪيتري نه عام فهم بڻجي ويندي، هن ويچاريو. پر هڪڙي ننڍڙي سَٽ سان هُو ان کي ٽوڙي سگهي ٿو. مون کي لازماَ ڏور کي پنهنجي جسم سان سهائتا فراهم ڪرڻ گهرجي ۽ هر وقت ٻنهي هٿن سان ڏور ڇڏڻ لاءِ تيار رهڻ گهرجي.
”پر، پوڙها ماڻهو، تون هن مهل تائين سُتو نه آهين،“ هُن وڏي واڪي چيو. ”اهو هڪڙو اڌ ڏينهن ۽ هڪڙي رات ۽ هاڻي هڪڙو ٻيو ڏينهن ٿي ويو آهي ۽ تون سُتو نه آهين.“ ”لازماَ توکي ڪا ترڪيب گهَڙڻ گهرجي ته جيئن جيڪڏهن هُو شانت ۽ هڪ هنڌ تي ڄميل هجي ته تون ٿورو آرام ڪري وٺ.“
”هاڻي منهنجو مٿو ڪافي صاف آهي، هُن سوچيو. گهڻو صاف. مان ستارن جيان صاف آهيان جيڪي منهنجا ڀائر آهن. اڃا لازماَ مون کي سُمهڻ گهرجي. اُهي سُمهندا آهن ۽ چنڊ ۽ سج پڻ سُمهندو آهي ۽ ويندي ڪجھ ڏينهنَ تي ڪڏهن ڪڏهن سَمُونڊ پڻ سُمهي پَوندو آهي جڏهن اتي ڪي لهرون نه اُٿنديون آهن ۽ جڏهن اُهو هموار ۽ سانتِيڪو / ماٺيڪو هوندو آهي.
پر سُمهڻ کي ساري رک، هُن ويچاريو. تون پاڻ کي پاڻ اهو ڪرڻ ڏي ۽ ڏورين بابت ڪا سادي ۽ وشواس جوڳي ترڪيب بڻاءِ. هاڻي واپس وڃ ۽ ڊولفن کي صاف ڪر. جيڪڏهن تو کي لازماَ آرام ڪرڻو آهي ته هڪڙي ڇڪ طور ونجهن کي بادبان بڻائڻ انتهائي خطرناڪ آهي.
مان ننڊ بنا به هلي سگهان ٿو، هُو پاڻ سان هم ڪلام ٿيو. پر اهو ڪافي خطرناڪ هوندو. هُن واپس مڪڙيءَ جي پٺئين پاسي کان پنهنجن هٿن ۽ گوڏن تي ڪم ڪرڻ شروع ڪري ڏنو، اُها هوشياري ڪندي ته هُو مڇيءَ جي آمهون سامهون جهٽڪا نه کائي. هُو پاڻ سِر ٿي سگهي اڌيڪ ننڊ ورتل هجي، هُن سوچيو. پر مان نه ٿو چاهيان ته هُو سُمهي پئي. هُو (مڇ) لازماَ تيسين ڇِڪِيندو رهي جيسين هُو مري نه ٿو وڃي.
هُو مڪڙيءَ جي پٺئين پاسي ڏانهن مُڙيو اهڙيءَ ريت جو هُن جو کاٻو هٿ هُن جي ڪلهن جي آر پار ڏور جي ڇڪ کي جهلي بيٺو ۽ هُن پنهجي ساڄي هٿ سان پنهنجي چاقوءَ کي ڇڪي ورتو. هاڻي ستارا روشن هئا ۽ هُن صاف طور تي ڊولفن کي ڏٺو ۽ هُن پنهنجي چاقوءَ جي ڌار کي هُن جي مٿي منجھ کُپائي ڇڏيو ۽ ان کي مڪڙيءَ جي پٺئين پاسي هيٺان ٻاهر ڇڪيو. هُن پنهنجو هڪڙو پير مڇيءَ مٿان ڏيئي ڇڏيو ۽ ان کي جلد ئي ان جي سوراخ ۽ ڄاڙيءَ جي نفيس سِري جي ڊگهائِي جي طرف ڪَٽيو. تهان پوءِ هُن پنهنجو چاقو هيٺ رکي ڇڏيو ۽ پنهنجي ساڄي هٿ سان ان جا آنڊا گُونڊا ٻاهر ڪڍيا، ان کي رڳڙي صاف ڪندي ۽ انهن جي ڪَلين کي ڇڪي صاف ڪندي.
هن پنهنجن هٿن ۾ گُج / اوجهر کي ڳَرو ۽ تِرڪندڙ محسوس ڪيو ۽ هُن ان کي ڪَٽي کولي ڇڏيو. اتي اندر ٻه اُڏامندڙ مڇيون پيون هيون. اهي تازيون توانيون ۽ ٺوس هيون ۽ هُن انهن کي گڏوگڏ رکي ڇڏيو ۽ هن آنڊا گُونڊا ۽ ڪَليون مڪڙيءَ جي پُٺئين پاسي مٿان ڦٽو ڪري ڇڏيون. اهو سڀ ڪجھ ٻڏي ويو ۽ ان جَل منجھ پُٺتي هڪڙو روشن سلسلو ڇڏي ڏنو. ڊولفن ٺَريل هئي ۽ هاڻي اها سِتارن جي روشني منجھ هڪڙي جَذامِي سُرمئي سُفيد رنگ ۾ بَدلجِي ويئي هئي ۽ پوڙهي ماڻهوءَ مڇيءَ جي مٿي تي پنهنجو کاٻو پير رکندي ان جي هڪڙي پاسي واري کل لاهي ڇڏي. تهان پوءِ هُن ان جو پاسو ورايو ۽ ان جي ٻي پاسي واري کل لاٿِي ۽ هر پاسي کي مٿي کان ويندي پڇ تائين ڪَٽيو.
هن مڇيءَ جي مُڙده شرير کي مڪڙيءَ جي مٿان سِرڪايو ۽ اهو ڏسڻ لاءِ نهاريو جيڪر ڪٿي جَل منجھ ڪو ڪُن هجي. پر اتي فقط ان جي هلڪي لاٿ سندي چمڪ هئي. تهان پوءِ هُو مُڙيو ۽ هُن ٻن اڏامندڙن مڇين کي ٻن ڪَٽيل ٽڪڙن جي اندريان رکي ڇڏيو ۽ پنهنجي چاقوءَ کي واپس مياڻ ۾ وجهندي، هُن هوريان هوريان پٺتي ڪمان تي ڪم ڪيو. هُن جي پُٺي ان جي آر پار ڏور جي وزن جي ڪري وَريل هئي ۽ هُن مڇيءَ کي پنهنجي ساڄي هٿ ۾ کنيو.
واپس ڪمان ۾ هُن مڇيءَ جي ٻن ٽڪڙن کي ٻاهر ڪاٺ تي رکيو ۽ انهن سان اڏامندڙ مڇي گڏ هئي. تنهن پڄاڻان هُن پنهنجي ڪلهن جي آر پار ڏور کي هڪڙي نئين هنڌ تي يڪجاءِ ڪيو ۽ ان کي مڪڙيءَ جي بالائِي حصي تي ٽِڪندي ٻيهر پنهنجي کاٻي هٿ سان جهليو. تهان پوءِ هو پاسي تي آهليو ۽ جَل منجھ اڏامندڙ مڇيءَ کي ڌوتائين، تنهن دوران هن پنهنجي هٿ جي برعڪس پاڻيءَ جي رفتار کي ڌيان ۾ آندو. مڇيءَ جي کل لاهڻ جي ڪارڻ هن جو هٿ تابنده هو ۽ هن ان جي برعڪس جَل جي وَهڪ کي ڏٺو. وَهڪرو ايترو تيز نه هو ۽ هُن پنهنجي هٿ جي پاسي کي مَڪڙيءَ جي تختي بَندِي جي برعڪس مَهٽيو، چَمڪندڙ ٽُڪڙا لُڙهڻ لڳا ۽ اهي هوريان هوريان ٻيڙيءَ جي پٺ ڏانهن وهڻ لڳا.
”هُو ٿڪجي رهيو آهي يا آرامِي آهي،“ پوڙهي ماڻهوءَ چيو. ”هاڻي مون کي هن ڊولفن کي کائڻ جي ڪرڻ گهرجي ۽ مون کي هڪڙو آرام ڪرڻ گهرجي.“
ستارن هيٺ سمورو وقت ٿڌي رات دوران هن ڊولفن جي ٽڪڙن منجهان اَڌيڪ ٽڪڙو ۽ هڪڙي اڏامندڙ مڇي کاڌي، ان جا آنڊا گُونڊا نڪتل هئا ۽ ان جي مُنڍي ڪَٽيل هئي.
”هڪڙي رَڌَل ڊولفن کائڻ لاءِ ڪيتري نه شاندار هجي ٿي،“ هُن چيو. ”۽ هڪڙي ڪَچِي مڇي ڪيتري نه ڪمبخت هجي ٿي. مان هڪڙي مڪڙيءَ منجھ ڪڏهن به بنا لوڻ توڙي لِيمي جي نيئي نه ويندس.“
جيڪڏهن مون کي پرُوڙ هجي ها ته مان سارو ڏينهن ڪمان جي مٿان جَل ڇَلڪِيندو رهان ها ۽ خشڪ ٿيڻ تي، اهو لوڻ بڻجي وڃي ها، هُن سوچيو. پر پوءِ مون لڳ ڀڳ سج لهڻ تائين ڊولفن کي ڪُنڍيبند نه ڪيو. اڃا اها تياري جي هڪڙي کوٽ هئي. پر مون ان کي سٺيءَ طرح سان چٻاڙيو آهي ۽ مان ڪا ڪِراهت محسوس نه ٿو ڪيان.
اوڀر کان آڪاس تي بادل ڇانئجڻ لڳا ۽ هُن ڄاتو ته ستارا هڪٻئي پٺيان هليا ويا هئا. هاڻي ائين لڳي رهيو هو ڄڻ هُو ڪڪرن جي هڪڙي وڏي گهرِي واديءَ ڏانهن مُڙي رهيو هو ۽ هوا رڪجي ويئي هئي. ”اُتي ٽِن يا چئن ڏينهن لاءِ بري موسم رهندي،“ هُن چيو. ”پر اڄوڪي رات ۽ ڪالھ تائين نه. هاڻي سڙهن کي سنباهي رک ته جيئن تون ڪجھ آرام ڪري سگهين، پوڙها ماڻهو، جڏهن مڇ شانت ۽ هڪ هنڌ تي ٽِڪيل هجي.“
هُن ڏور کي پنهنجي ساڄي هٿ ۾ سوگهو ڪيو ۽ تهان پوءِ هن پنهنجي ران کي پنهنجي ساڄي هٿ جي برعڪس ڇِڪيو اهڙيءَ ريت هُن پنهنجو سمورو وزن ڪمان جي ڪاٺ جي برعڪس ڪري ڇڏيو. تهان پوءِ هُن ڏور کي پنهنجي ڪلهن کان ٿورو هيٺ گذاريو ۽ ان تي پنهنجو کاٻو هٿ جڪڙي ڇڏيو.
منهنجو ساڄو هٿ ان کي تيستائين پڪڙي رکي سگهي ٿو جيستائين اهو جڪڙيل آهي، هُن ويچاريو. جيڪڏهن اهو ننڊ دوران ڍرو ٿي ويو جيئن ئي ڏور ٻاهر نيئڻ لڳندي منهنجو ساڄو هٿ مون کي جاڳائيندو. اهو ساڄي هٿ تي ڪَٺن آهي. پر اهو سزا لاءِ ڪتب آندو ويندو آهي. جيڪڏهن مان ويهن منٽن يا هڪڙي اڌ ڪلاڪ جيترو آرام به ڪري وٺان ته اهو سُٺو آهي.
هو اڳتي آهليو پنهنجو پاڻ کي پنهنجي سموري جسم سميت ڏور جي دٻاءُ جي برعڪس ڪندي، پنهنجو سمورو وزن پنهنجي ساڄي هٿ تي رکندي، ۽ هُو سُمهي پيو.
هُن شينهن جا خواب نه ڏٺا پر ان جي بجاءِ هن ٻلهڻين نما سنگِ ماهِي / سوسار مڇين جي هڪڙي وسيع ميڙ جو خواب ڏٺو جيڪو لڳ ڀڳ اَٺن يا ڏهن ميلن جيتري ڦهلاءُ سان هو ۽ اها انهن جي ميلاپ جي مند هئي ۽ اهي مٿي هوا ۾ اوچا ٽپا ڏيئي رهيون هيون ۽ اهي واپس اچيو ان جَل جي ان کڏي منجھ ٿي ڪِريون جتان انهن پهريان مٿي بُل هنيو هو.
تهان پوءِ هن خواب ڏٺو ته هُو پنهنجي ڳوٺ ۾ پنهنجي بستر تي هو ۽ اتي اتر جي تيز سرد هوا گهلي رهي هئي ۽ هُو گهڻو ٺري ويو هو ۽ هن جي ساڄي ٻانهن ننڊ ۾ گهيرجي ويئي هئي ڇاڪاڻ جو هُن پنهنجي مٿي کي هڪڙي وِهاڻي بجاءِ ان تي ٽِڪائي ڇڏيو هو.
تهان پوءِ هُن ڊگهي پِيلي ساحل جو خواب ڏسڻ شروع ڪيو ۽ هُن ڏٺو ته پهريان وارا شينهن ان جي مٿان سوير ڀَرِي اونداھ منجھ ڪَهِي آيا ۽ تهان پوءِ ٻيا شينهن آيا ۽ هُن پنهنجي کاڏيءَ کي ڪمانن جي ڪاٺ تي ٽِڪايو جتي بحري جهاز ساحل کان دور بادِ نَسِيم ۾ لنگر انداز هو ۽ هُن اهو ڏسڻ لاءِ انتظار ڪيو ته ڪٿي اڃا ڪي ٻيا شينهن اچيو وڃن ۽ هُو مسرور هو.
چنڊ هڪڙي ڊگهي وقت تائين مٿي هو پر هُو سُتل رهيو ۽ مڇ هوريان هوريان ڇِڪيندو رهيو ۽ مڪڙي ڪڪرن جي سُرنگ ڏانهن مُڙڻ لڳي.