6
هِي اهو ڪجھ آهي جنهن جو اسان انتظار ڪري رهيا هئاسين، هُن چيو. تنهنڪري هاڻي اچ ته انهي کي وٺون. هُن کان ڏور جو حساب وٺ، هُن سوچيو. هُن کان ان جو عيوضو وٺ.
هُو مڇيءَ جي بُلَن / ٽَپن کي ڏسي نه پئي سگهيو پر هُو فقط سمونڊ جي ٽٽڻ ۽ ان (مڇ) جي ڦهڪن ڪارڻ جَل جي ڳَرَن ڦُوهارن جو آواز ٻڌي پئي سگهيو. ڏور جي رفتار هن جي هٿن کي بريءَ طرح سان ڪَپي رهي هئي پر هن هميش ڄاتو پئي ته ائين ٿيندو ۽ هن ڪَپجڻ جي عمل کي بِي حِس حصن ڏانهن رکڻ جي ڪوشش ڪئي ۽ ڏور کي پنهنجي هٿ جي تَرِي توڙي آڱرين کي ڪَپجڻ نه ڏنو.
جيڪڏهن ڇوڪرو هتي هجي ها هُو ڏور جي ويڙهن کي ڀِڄائي ها، هُن ويچاريو. ها. جي ڇوڪرو هتي هجي ها. جي ڇوڪرو هتي هجي ها.
ڏور ٻاهر ۽ ٻاهر ۽ ٻاهر ويندي رهِي پر اها هاڻي ڍري ٿي رهي هئي ۽ هُن ان جي هر هڪ سُوت کي مڇ جي ماڻڻ لاءِ ڇڏي ڏنو. هاڻي هُن ڪاٺ تان ۽ مڇيءَ جي انهي ٽڪڙي تان پنهنجو مٿو مٿي ڪيو جنهن کي هُن جي ڳَلي چِٿاڙي / چِچٽي / چِڇڙي ڇڏيو هو. تهان پوءِ هو پنهنجي گوڏن تي هو ۽ تهان پوءِ هُو هوريان هوريان پنهنجي پيرن تي مٿي اڀريو. هُو ڏور کي ڇڏي رهيو هو پر هر وقت ڪافي هوريان هوريان. هُن ان هنڌ تي ڪم ڪيو جتي هُو پنهنجي پير سان ڏور جي انهن ويڙهن کي محسوس ڪري پئي سگهيو جيڪي هُن کي نظر نه اچي رهيا هئا. اُتي اڃا تائين جهجهي ڏور موجود هئي ۽ هاڻي مڇ کي انهي سموري نئين ڏور جي گاٺ کي جَل وچان ڇِڪڻو هو.
ها، هُن سوچيو. ۽ هاڻي هُن (مڇ) هڪڙي درجن کان وڌيڪ ڀيرا بُلَ ڏنا آهن ۽ هُن پنهنجي پُٺ وٽان ڳوٿرين کي هوا سان ڀري ڇڏيو آهي ۽ هُو هيٺ گهرائي منجھ مرڻ لاءِ پيهي نه ٿو سگهي جتان کان مان هُن کي مٿي نيئي نه سگهندس. هُو جلد ئي ڦيرا ڏيڻ شروع ڪندو ۽ لازماَ تهان پوءِ مون کي هن تي ڪم ڪرڻ گهرجي. مون کي تعجب آهي ته ڇا ڪارڻ هُن ايترو جلد ئي شروعات ڪئي؟ ڇا اها بک هئي جنهن هن کي بدحال بڻائي ڇڏيو، يا هُو اونداھ ۾ ڪنهن شيءِ کان ڊڄي ويئي. ٿي سگهي ٿو هُن اچانڪ خوف محسوس ڪيو هجي. پر هُوءَ هڪڙي اهڙي شانت، ٻلوان مڇي هئي ۽ اها ڪافي بيباڪ ۽ دلير نظر اچي رهي هئي. حيرت آهي.
”پوڙها ماڻهو، بهتر آهي ته تون پاڻ سِر بيباڪ ۽ بهادر بڻجي وڃ،“ هُن چيو. ”تون هُن کي ٻيهر جهليو بيٺو آهين پر تون ڏور کي وٺي نه ٿو سگهين. پر سُتت ئي هُن کي ڦيرو ڏيڻو آهي.“
پوڙهي ماڻهوءَ هُن کي هاڻي پنهنجي کاٻي هٿ ۽ ڪلهن سان جهليو ۽ ڊولفن جي گوشت جي چِيڀاٽيل ٽڪڙن کي منهن تان صاف ڪرڻ لاءِ پنهنجي ساڄي هٿ ۾ پاڻي کنيو. هُن کي خوف هو ته اهي هُن کي ڪِراهت ۾ مبتلا ڪري ڇڏيندا ۽ هُو اُلٽي ڪرڻ لڳندو ۽ پنهنجي سگھ وڃائي ويهندو. جڏهن هُن جو منهن صاف ٿي ويو هُن پاسي کان پاڻيءَ منجھ پنهنجو ساڄو هٿ ڌوتو ۽ پوءِ ان کي لوڻياٺي جَل منجھ ڇڏي ڏنو تنهن دوران هُن سج اڀرڻ کا پهريان باک جي پهرين اُجالي ڏانهن نهاريو. هُو (مڇ / مڇي) لڳ ڀڳ اوڀر ڏانهن نيئي ويو آهي، هُن ويچاريو. ان مان مراد آهي ته هُو ٿڪل آهي ۽ لهر سان گڏ لُڙهي رهيو آهي. جلد ئي هُو ڦيرو ڏيندو. تڏهن اسان جو اصل ڪم شروع ٿيندو.
جڏهن هُن پرکي ورتو ته هُن جو ساڄو هٿ ڪافي وقت لاءِ جل منجھ هو هُن ان کي ٻاهر ڪڍيو ۽ ان ڏانهن ڏٺو.
”اهو خراب نه آهي،“ هُن چيو. ”۽ درد هڪڙي مرد لاءِ ڪا اهميت نه ٿو رکي.“
هُن ڏور کي سُچِيتائِي سان اهڙيءَ ريت جهليو جو اها ڏور جي تازن وڍن منجھ پُورِي نه ٿي پيئي ۽ هُن پنهنجي وزن کي اهڙيءَ طرح سان منتقل ڪيو جو هُو پنهنجو کاٻو هٿ مڪڙيءَ جي ٻي پاسي کان سمونڊ منجھ وجهي پئي سگهيو.
”تون ڪِين جهڙِي ڪنهن شيءِ لاءِ اهڙو اناڙِي انداز نه اَپناءِ،“ هُن پنهنجي کاٻي هٿ کي چيو. ”پر اتي هڪڙو لمحو هو جڏهن مان توکي ڳولهي نه سگهيس.“
مان ٻِن سُٺن هٿن سان ڇو نه پيدا ٿيس؟ هُن ويچاريو. شايد اها منهنجي ڀُل هئي جو مون اُن کي مناسب طور تي سکيا ڪو نه ڏني. پر خدا ڄاڻي ٿو ان کي سکڻ جا خاصا موقعا هئا. حالانڪ، رات ويلي هُن ايترو برو ورتاءُ ڪو نه ڪيو، ۽ هُو فقط هڪڙو ڀيرو ڳِڍڙجِي ويو هو. جيڪڏهن اهو ٻيهر ڳِڍڙجي وڃي ڏور کي ڇڏي ڏي ته اها ڀَل ان کي ڪَپي ڇڏي.
جڏهن هُن ويچاريو ته هُو ڄاڻي ٿو ته هُو صاف مٿي سان نه هو ۽ هُن ويچاريو ته هُن کي ڪجھ وڌيڪ ڊولفن چٻاڙڻ گهرجي. پر مان، نه ٿو ڪري سگهان، هُن پاڻ کي پاڻ ٻڌايو. هلڪي مٿي سان هئڻ بهتر آهي بجاءِ ان جي جو توهان ڪِراهت جي ڪارڻ پنهنجي سگھ وڃائي ڇڏيو. ۽ مان ڄاڻان ٿو ته مان کائڻ دوران ان کي رکي نه پئي سگهيس ڇاڪاڻ جو اها منهنجي منهن سان چُهٽيل هئي. مان ان کي هڪڙي لاچارِي لاءِ رکندس جيسين اها خراب ٿي وڃي. پر هاڻي غذا وسيلي سگھ جي سعيي لاءِ ڪافي دير ٿي چڪي آهي. تون وائڙو / وِسُوڙو / احمق / اَگيانِي آهين، هُن پاڻ کي پاڻ ٻڌايو. هڪڙي ٻي اڏامندڙ مڇي کاءُ.
اُها اُتي پيئي هئي، صاف ۽ تيار، ۽ هُن ان کي پنهنجي کاٻي هٿ سان مٿي کنيو ۽ هڏين کي سُچِيتائِي / محتاطِي سان چَٻاڙِيندي ان کي کاڌو ۽ ان کي ويندي ان جي پڇ تائين کائِي ڇڏيائين.
ان ۾ ڪنهن به مڇيءَ کان وڌيڪ غذائيت آهي، هُن سوچيو. گهٽ ۾ گهٽ اها شڪتي جيڪا مون کي گهربل آهي. هاڻي مون اهو ڪجھ ڪيو آهي جيڪو مان ڪري سگهيس پئي، هُن ويچاريو. هُن کي ڦيرو کائڻ ڏي ۽ يُڌ ٿيڻ ڏي.
هُن جي سمونڊ ۾ گهڙڻ پڄاڻان سج ٽيون ڀيرو اڀري رهيو هو جڏهن مڇيءَ ڦيرو ڏيڻ شروع ڪيو.
هُو ڏور جي جهڪيل وضع جي ڪري اهو ڏسي نه سگهيو ته مڇ ڦيرو ڏيئي رهيو هو. پر اهو ان لاءِ گهڻو اوائلو آهي. هُن واجبي طور تي ڏور جي دَٻاءُ جو هڪڙو مدهم جهڪاءُ ڏٺو ۽ هُن پنهنجي ساڄي هٿ سان ان تي نرميءَ وچان ڇڪڻ شروع ڪيو. اها سِيٽجِي ويئي، هميش جيان، پر بلڪل تڏهن جڏهن هُو انهي نقطي تي پهتو جتي اها ٽٽي پئي سگهي، ڏور واپس ورڻ لڳي. هن پنهنجن ڪلهن ۽ مٿي کي ڏور جي هيٺان کِسڪايو ۽ ڏور کي هوريان هوريان ۽ نرميءَ سان ڇڪڻ شروع ڪيائين. هُن پنهنجي ٻنهي هٿن جو اڳتي پوئتي لوڏڻ واري حرڪت خاطر استعمال ڪيو ۽ هُن پنهنجي جسم ۽ ڄنگهن سان ايتري ڇڪ ڏيڻ جي ڪوشش ڪئي جيتري هُو ڏيئي پئي سگهيو. هُن جون پوڙهيون ڄنگهون ۽ ڪلها ڇڪ جي اڳتي پوئتي واري لوڏي سبب هڪڙي محور ۾ ڦرڻ لڳا.
”اهو هڪڙو وڏو ڦيرو آهي،“ هُن چيو. ”پر هُو ڦيرو ڏيئي رهيو آهي.“ پوءِ ڏور وڌيڪ لاءِ اندر نه ايندي ۽ هُو ان کي تيسين جهلي بيٺو جيسين هُن سج ۾ ان منجهان ڦُڙن کي بولاٽيون کائيندي نه ڏٺو. پوءِ هُن (مڇ) شروعات ڪئي ۽ پوڙهو ماڻهو هيٺ جهڪي ويو ۽ هُن کي اونداهي جل منجھ ڪُرڪندي واپس وڃڻ ڏنو.
”هُو هاڻي پنهنجي ڦيري جو آخري حصو بڻائي رهيو آهي،“ هُن چيو. لازماَ مون کي ايترو روڪڻ گهرجي جيترو مان روڪي سگهان ٿو، هُن ويچاريو. ڇڪ هُن جي ڦيري کي هر وقت ڪوتاھ ڪندي. شايد هڪڙي ڪلاڪ اندر مان ان کي ڏسندس. هاڻي مون کي هُن کي راضي ڪرڻ گهرجي ۽ تهان پوءِ مان هُن کي لازماَ ماري ڇڏيندس.
پر مڇ هوريان هوريان گول چڪر جاري رکيا ۽ پوڙهو ماڻهو پگهر ۾ ڀِڄي ويو هو ۽ هُن ٻن ڪلاڪن بعد پنهنجي هڏين جي گهراين تائين ڪوشش ورتي. پر ڦيرا هاڻي گهڻا هلڪا هئا ۽ جنهن طرح سان ڏور جهڪيل وضع اختيار ڪري رهي هئي هو اهو چئي پئي سگهيو ته مڇ ترڻ دوران يڪسان طور تي اڀريو هو.
هڪڙي ڪلاڪ لاءِ پوڙهو ماڻهو پنهنجي اکين آڏو ڪارا داغ ڏسندو رهيو ۽ لوڻياٺو پگهر هُن جي اکين کي ڪوري رهيو هو ۽ اهو ان جي اک ۽ پيشاني جي مٿان وڍ کي ڪوري رهيو هو. هُن کي ڪارن داغن کان ڪو ڀئو ڀولو نه هو. جڏهن هُو ڏور کي ڇڪڻ واري ڇڪتاڻ ۾ هو اهي معمولي هئا. بهرحال، هُن ٻه ڀيرا پنهنجو مٿو چڪرائيندي ۽ پاڻ تي غشو طاري ٿيندي محسوس ڪيو هو ۽ ان هُن کي پريشان ڪري ڇڏيو هو.
”مان پنهنجو پاڻ کي ههڙي مڇي خاطر ناڪام ٿيڻ نه ڏيندس،“ هُن چيو. ”هاڻي جڏهن مون هُن کي پاڻ ڏانهن سُندرتا سان اچڻ ڏنو آهي، خدا مون کي سَهڻ جي سگھ عطا ڪري. مان هڪ سئو ڀيرا سلام يا مريم ۽ هڪ سئو ڀيرا پِدرِي روحن کي پُڪاريندس. پر مان هاڻي انهن کي پُڪاري نه ٿو سگهان.
سمجھ ته مون انهن کي پُڪاري ورتو، هُن ويچاريو. مان انهن کي بعد ۾ پُڪاريندس. بلڪل تنهن ويلي هُن ڏور ۾ اوچتو ڌماڪو ۽ سَٽون محسوس ڪيون جنهن کي هُن ٻن هٿن سان جهلي رکيو هو. اها تِکِي، ٺوس، ۽ ڳَرِي محسوس ٿي رهي هئي.
هُو تار جي وراڻ کي پنهنجي تيغ سان ڪُٽي رهِي آهي، هُن سوچيو. اهو ٿيڻو هو. هُن کي اهو ڪرڻو هو. جيتوڻيڪ اهو هُن کي بُل هڻڻ تي مجبور ڪري سگهي ٿو ۽ مان بهرحال چاهيان ٿو ته هُو گهُمرو ڏيندو رهي. هوا کائڻ لاءِ هُن لاءِ ٽَپا ڏيڻ لازم هو. پر ان کان پوءِ هر مڇ ڪُنڍي جي زخم جي سوراخ کي ويڪرو ڪري سگهي ٿو ۽ هُو ڪُنڍي کي ڦِٽو ڪري سگهي ٿو.
”مڇي / مڇ، ٽَپا نه ڏي،“ هُن چيو. ”ٽَپا نه ڏي.“
مڇ ڪيترائي ڀيرا وڌيڪ تار کي ڌَڪيو ۽ هر وقت پوڙهي ماڻهوءَ پنهنجو ڪنڌ لوڏيو ۽ ڏور کي ٿورو ڍرو ڪيائين.
لازماَ مون کي هُن (مڇ) جي درد / پيڙا کي ايتري جو ايترو رهڻ ڏجي، جيترو هينئر اُهو هُن کي آهي، هُن سوچيو. منهنجي پيڙا جي ڪا اهميت نه آهي. مان پنهنجي پيڙا کي قابُو ڪري سگهان ٿو. پر هُن جي پيڙا هُن کي پاڳل / ڇِتو بڻائي سگهي ٿي.
ٿوريءَ دير بعد مڇ تار کي هڻڻ بند ڪيو ۽ ٻيهر هوريان هوريان ڦيرا ڏيڻ لڳو. هاڻي پوڙهو ماڻهو ڏور کي يڪسان طور تي جهلي رهيو هو. پر هُن ٻيهر پاڻ تي غشو طاري ٿيندي محسوس ڪيو. هُن ڪجھ سامونڊي جَل پنهنجي کاٻي هٿ سان کنيو ۽ ان کي پنهنجي منهن تي هنيو. تهان پوءِ هُن ڪجھ وڌيڪ جَل کنيو ۽ ان سان پنهنجي ڳچيءَ جي پٺيان مهٽيو.
”مون کي ڪا به ڳِڍڙِي ڪونهي،“ هُن چيو. ”هُو جلد ئي ٻاهر ايندو ۽ مان هُن سان پُڄِي سگهان ٿو. هُن جو بس ذڪر ئي نه ڪر.“
هُو ڪمان جي برعڪس آهليو ۽، هڪڙي پَل لاءِ، هُن پنهنجي پُٺيءَ جي مٿان ڏور کي کِسڪايو. هاڻي مان آرام ڪندس جڏهن هُو ٻاهر چڪر هڻڻ لڳندو ۽ پوءِ مان اٿي بيهندس ۽ هُن تي ڪم ڪرڻ لڳندس جڏهن هُو ڪَهِي ايندو، هُن فيصلو ڪيو.
اهو هڪڙي وڏي ترغيب / ريب / هرکاءُ هوندو جو مان ڪمان ۾ آرام ڪيان ۽ مڇ کي پاڻ سر هڪڙو ڦيرو کائڻ ڏيان ڪنهن به ڏور جي تَلافِي ڪرڻ بنا. پر جڏهن ڇڪ ڏيکاريو ته مڇ مڪڙيءَ ڏانهن اچڻ لاءِ مُڙيو آهي، پوڙهو ماڻهو پنهنجي پيرن تي بيٺو ۽ اهڙيءَ ريت محور بڻائڻ ۽ اُڻَڻ شروع ڪيو جو ان سان هُن وٽ مجموعي ڏور هيڪاندي ٿي ويئي.
مان ٿڪجي پيو آهيان، ايترو جيترو شايد ئي ڪڏهن ٿڪيو هجان، هُن ويچاريو، ۽ هاڻي تجارتي هوا اُٿِي رهي آهي. پر سٺو آهي ته هُن کي اخلاص مندي سان هٿيڪو ڪجي. مان هُن کي شِدت سان طلبيان ٿو.
”جيئن ئي هُو ٻيو ڦيرو کائيندو مان ساھ پٽيندس،“ هُن چيو. ”مان ڪافي بهتر ڀايان ٿو. پوءِ ٽِن يا ٽِن کان وڌيڪ گُهمرن ۾ مان هُن کي ماڻي ويندس.“
هُن جو تِيلائون ٽوپلو پوئتي هن جي مٿي جي پُٺ کان هو ۽ هُن جيئن ئي مڇ جي مُڙڻ سان ڏور جي ڇِڪ کي محسوس ڪيو هُو ڪمان منجھ ڪِرِي پيو.
مڇ، هاڻي تون ڪم ڪر، هُن ويچاريو. مان توکي تنهنجي مُڙڻ تي وٺندس.
سمونڊ ۾ خاصو اڀار آيو. پر اهو هڪڙي صاف موسم جي ٿڌڙِي هوا جو جهوٽو هو ۽ هُن کي اُن کي ٺِڪاڻي لڳائڻو هو.
”مان بلڪل ڏکڻ ۽ اولھ ڏانهن رخ ڪندس،“ هُن چيو. ”هڪڙو انسان سمونڊ ۾ ڪڏهن به گم نه ٿو ٿئي ۽ اهو هڪڙو وڏو جزيرو آهي.“
اهو ٽيون گهمرو هو جڏهن هُن مڇ تي پهرين نظر ڌَرِي.
پهرين نظر ۾ هُن ان کي هڪڙي اونداهي پاڇولي جيان ڏٺو جنهن مڪڙيءَ هيٺان گذرڻ ۾ ڪافي ڊگهو وقت ورتو ۽ ته هُو هُن جي ڊيگھ بابت اعتماد نه ڪري سگهيو.
”نه،“ ”هُو ايترو وڏو ٿي نه ٿو سگهي.“
پر اُهو ايترو ئي وڏو هو ۽ اُنهيءَ ڦيري / چڪر / گُهمري جي پڇاڙي دوران هُو پرتي مٿاڇري تي فقط ٽِيهن گزن جيترو آيو ۽ پوڙهي ماڻهوءَ جَل منجھ هُن جي پڇ کي ڏٺو. اها هڪڙي ڏاٽي نما ڌار کان اوچي هئي ۽ اها گهري نيري جَل مٿي نوندر جي ٻوٽي جي گلن نما ڪافي پيلي رنگ سان هئي. هُن اُن کي پوئتي ورايو ۽ جيئن ئي مڇ مٿاڇري کان بلڪل هيٺ ترڻ لڳو پوڙهي ماڻهو ان جي اَجگَر قد ڪاٺ ۽ واڱڻائي پَٽن جي پوش کي ڏٺو. هُن جي پُٺيءَ وارو پَکڙو / کنڀڙاٽِي / ڪَلِي هيٺ هئي ۽ هُن جي ڇاتيءَ جون اجگر نَسون ويڪريون ڦهليل هيون.
هِن چڪر دوران پوڙهو ماڻهو مڇ جي اک ۽ ٻِن خاڪِي رنگ سندءِ چُوسِيندَڙ مڇين کي ڏسي پئي سگهيو جيڪي هُن جي چوڌار ترِي رهيون هيون. ڪنهن ڪنهن مهل انهن پاڻ کي ان سان چُهٽي پئي رکيو. ڪنهن ڪنهن مهل اهي ان کان تيز تر هلي رهيون هيون. ڪنهن ڪنهن مهل اهي هُن جي پاڇولي هيٺ آسانيءَ سان ترِي رهيون هيون. انهن منجهان هر هڪ ٽي فٽ ڊگهي هئي ۽ جڏهن اهي تيز ترڻ لڳيون انهن جو سمورو جسم نانگ نما گوج مڇين جيان ڇَڙهيون هڻي رهيو هو.
هاڻي پوڙهي ماڻهوءَ کان پگهر ٽِمي رهيو هو پر اهو سج کان علاوھ ڪنهن ٻي شيءِ جي ڪارڻ هو. هر هڪ شانت ۽ ماٺِيڻو ڦيرو جيڪو مڇيءَ کاڌو پئي تنهن دوران هُو ڏور کي پاڻ ڏانهن سوري رهيو هو ۽ هُن کي يقين هو ته وڌيڪ ٻن ڦيرن اندر هُن کي ڀالي / بڻڇي / نيزي تائين پهچڻ جو هڪڙو موقعو ملي ويندو.
پر مون کي هُن کي ويجهو ڪرڻ گهرجي، ويجهو، ويجهو، هُن ويچاريو. مون کي هُن جي مٿي کي نزديڪ آڻڻ جي ڪوشش ڪرڻ گهرجي. مون کي لازماَ هُن جو هنيانءُ کپي.
”پوڙها ماڻهو، شانت ۽ ٻَلوان ٿي،“ هُن چيو.
ٻي ڦيري تي مڇ جي پُٺي ٻاهر هئي پر اهو مڪڙيءَ کان ڪِي قدر پرتي هو. ٻي ڦيري تي اهو اڃا خاصو پرتي هو پر اهو جَل کان خاصو ٻاهر هو ۽ پوڙهي ماڻهوءَ کي يقين هو ته ڪِي قدر وڌيڪ ڏور ڇڏڻ سان هُو ان کي ڀرسان آڻي سگهي ٿو.
هُن پنهنجي بڻڇيءَ کي گهڻو پهريان رڳڙيو هو ۽ ان جي هلڪِي رَسِي وارو ويڙهو هڪڙي گول ٽوڪريءَ ۾ هو ۽ ان جي پڇاڙي / نوڪ کي ڪمان ۾ موجود لنگر انداز ڪرڻ وارين تختين تي تکو ڪيو ويو هو.
مڇ هاڻي پنهنجي ڦيري سان شانت ۽ سُندر نظر اچي رهيو هو ۽ هُن جي فقط وڏي پڇ چر پر ڪري رهي هئي. پوڙهي ماڻهوءَ هُن کي ويجهو آڻڻ لاءِ هر ممڪن زور لڳايو. بلڪل هڪڙي لمحي لاءِ مڇ ڪِي قدر پنهنجي پاسي تي موڙو ڏنو. تهان پوءِ هُن پنهنجو پاڻ کي سِڌو ڪيو ۽ هڪڙو ٻيو چڪر ڏيڻ شروع ڪيائين.
”مون هُن کي ڦيرايو،“ پوڙهي ماڻهوءَ چيو. ”مون هُن کي ڦيرايو.“
هاڻي هُن وري پاڻ تي غشو طاري ٿيندي محسوس ڪيو پر هُن وڏي مڇ تي سمورو ايترو زور لڳايو جيترو هُو لڳائي پئي سگهيو. مون هُن کي ڦيرايو، هُن ويچاريو. ٿي سگهي هِن ڀيري مان هُن کي مٿي آڻي سگهان. ڇِڪيو، هٿَ، هُن سوچيو. مٿي جهلي رکو، ڄنگهون. مون لاءِ ٽِڪاءُ ڪر منهنجا مٿا. مون لاءِ ٽِڪاءُ ڪر. تو ڪڏهن به ساٿ نه ڇڏيو آهي. هِن ڀيري مان هُن کي مٿي ڇِڪيندس.
پر جڏهن هُن پنهنجي سموري سگھ کي هيڪاندو ڪيو، سُٺيءَ طرح سان پهريون قدم کڻندي ان کان اڳ جو مڇ ڀرسان اچي وڃي، ۽ هُو پنهنجي سموري سگھ سان ڇڪي رهيو هو، مڇ ڪِي قدر مٿي ڇڪيو ۽ پوءِ اُن پاڻ کي ساڄي پاسي ڏانهن ڪري ڇڏيو ۽ اهو ترندي هليو ويو.
”مڇ،“ پوڙهي ماڻهوءَ چيو. ”مڇ، تو کي ڪنهن نه ڪنهن ريت مرڻو آهي. ڇا تون پڻ مون کي ماري ڇڏيندين.“
اهڙيءَ ريت ڪجھ به حاصل نه ٿو ٿئي، هُن سوچيو. هُن جو وات ايترو خشڪ ٿي ويو هو جو هُو بمشڪل ڳالهائي رهيو هو پر هاڻي هُو جَل تائين به پهچي نه پئي سگهيو. لازماَ هاڻ مون کي هُن کي هِن ڀيري ڀر سان آڻڻ گهرجي، هُن ويچاريو. مان ڪيترن ئي وڌيڪ ڦيرن لاءِ سُٺو نه آهيان. ها تون آهين، هُن پاڻ کي پاڻ ٻڌايو. تون هميش لاءِ سُٺو آهين.
ٻي ڦيري تي، هُو لڳ ڀڳ هُن جي قريب هو. پر ٻيهر مڇ پاڻ کي ساڄي پاسي تي ڪري ڇڏيو ۽ اهو هوريان هوريان ترندي هليو ويو. تون مون کي قتل ڪري رهيو آهين، مڇ، پوڙهي ماڻهوءَ ويچاريو. پر تو کي ان جو هڪڙو حق عطا آهي. مون ڪڏهن به تو جهڙي هڪڙي وڏي، يا وڌيڪ سُندر، يا هڪڙي شانت تر يا وڌيڪ اعليٰ شيءِ نه ڏٺي آهي، ادا. اچ مون کي مار. مون کي ڪا پرواھ نه آهي ته ڪير ڪنهن کي ماري ٿو.
هاڻي تنهجي مٿي منجھ مُونجھ اچي رهي آهي، هُن ويچاريو. تو کي لازماَ پنهنجو مٿو صاف رکڻ گهرجي. پنهنجو مٿو صاف رک ۽ اهو ڄاڻ ته هڪڙي انسان جيان ڪيئن ڀوڳبو آهي. يا هڪڙي مڇ جيان، هُن ويچاريو.
”صاف ٿِي، مٿا،“ هُن هڪڙي اهڙي جهيڻي آواز ۾ چيو جنهن کي هُو بمشڪل ٻُڌي پئي سگهيو. ”صاف ٿي.“
ٻه ڀيرا وڌيڪ چڪرن دوران اهو ساڳيو ئي رهيو.
مان نه ٿو ڄاڻان، پوڙهي ماڻهوءَ ويچاريو. هر ڀيري هُو پاڻ کي بي قابُو محسوس ڪرڻ جي نقطي تي هو. مان نه ٿو ڄاڻان. پر مان ان جي هڪ دفعو وڌيڪ ڪوشش ڪندس.
هُن ان لاءِ هڪڙو ڀيرو وڌيڪ ڪوشش ڪئي ۽ جڏهن مڇ مُڙيو هُن پاڻ کي بي قابُو محسوس ڪيو. مڇ پاڻ کي ساڄي پاسي ڏانهن موڙيو ۽ اهو وڏي پڇ کي هوا ۾ لهرائيندي ٻيهر هوريان هوريان ترڻ لڳو.
مان ان لاءِ ٻيهر ڪوشش ڪندس، پوڙهي ماڻهوءَ وچن ڪيو، جيتوڻيڪ هينئر هُن جا هٿ ڦيڦا هئا ۽ هُو فقط جِهر مِر چمڪاٽن دوران ئي ٺيڪ طرح سان ڏسي پئي سگهيو.
هُن ان جي ٻيهر ڪوشش ڪئي ۽ اُهو ساڳي حالت ۾ هو. ته پوءِ هُن سوچيو، ۽ شروع ڪرڻ کان پهريان هُن پاڻ کي بي قابُو محسوس ڪيو؛ مان ان جي هڪ دفعو ٻيهر ڪوشش ڪندس.
هُن پنهنجي سموري پِيڙا کي سَميٽيو ۽ هُن جي باقي سگھ ۽ گهڻو پهريان گذري ويل پنهنجي آڪَڙ / گَمنڊ / غُرُور / تَڪبر / وڏائِي / مَڳِيءَ کي مڇ جي ڀوڳنا جي برخلاف هيڪاندو ڪيو ۽ مڇ هُن جي پاسي ڀَر ٿي ويو ۽ اهو هُن جي پاسي کان نرميءَ سان ترِي رهيو هو، هُن جي چنهب لڳ ڀڳ مڪڙيءَ جي تختي کي ڇُهِي رهِي هئي ۽ ان مڪڙيءَ کان گذرڻ شروع ڪيو هُو ڊگهو، اونهو، ويڪرو، چانديءَ نما ۽ واڱڻائي ڌار سان جَل منجھ لا تَحاشا هو.
پوڙهي ماڻهوءَ پنهنجي ڏور کي ڦٽو ڪيو ۽ پنهنجو پير هُن تي رکيو ۽ هُن بڻڇِي / ڀالي / نيزي کي ايترو اوچو ڪيو جيترو هُن کان ٿي سگهيو ۽ ان کي پنهنجي سموري سگھ سان، (۽ هُن هاڻي بلڪل وڌيڪ قوت کي هيڪاندو ڪيو هو)، مڇ جي ڇاتِي واري وڏي کنڀڙاٽي منجھ هيٺ کُپايو جيڪا ماڻهوءَ جي ڇاتيءَ تائين اِيندڙ اوچائي سان هوا ۾ اُڀريل هئي. هُن اُن منجھ لوھ جي کُپَڻ کي محسوس ڪيو ۽ هُو ان تي آهلجي پيو ۽ ان کي اڃا وڌيڪ اندر کُپايو ۽ تهان پوءِ هُن ان جي پُٺيان پنهنجي سموري وزن سميت ڌِڪو ڏنو.
تهان پوءِ مڇ واپس زندھ موٽ کاڌِي، پنهنجي اندر موجود اَجل سان گڏ، ۽ اُهو جَل کان ٻاهر اُڀريو پنهنجي سموري طوالت ۽ ڪشادگي ۽ پنهنجي سموري شڪتِي ۽ سُونهن ۽ سُندرتا جو نماءُ ڪندي. هُو مڪڙيءَ ۾ موجود پوڙهي ماڻهوءَ جي مٿان لَٽڪندي نظر اچي رهيو هو. تهان پوءِ هُو جَل منجھ هڪڙي گَرج / رَنڀ سان هيٺ ڪِريو جنهن سان پوڙهي ماڻهوءَ ۽ سموري مڪڙيءَ مٿان جَل جو ڦُوهارو ڦِري ويو.
پوڙهي ماڻهوءَ پاڻ کي بيهوش ۽ بيمار محسوس ڪيو ۽ هُو سٺيءَ طرح سان ڏسي نه پئي سگهيو. پر هُن نيزي جي ڏور کي صاف ڪيو ۽ ان کي هوريان هوريان هُن جي خام هٿن وَچان وڃڻ ڏنو، جڏهن هُو ڏسڻ جي قابل ٿيو، هُن ڏٺو ته مڇ اُن جي مٿي ڪيل چانديءَ نما پيٽ سان پنهنجي پُٺ تي هو. نيزي جو سوڙهو دستانو مڇ جي ڪلهي جي هڪڙي زاويي کان ٻاهر نڪري رهيو هو ۽ هُن جي جگر مان وهندڙ سُرخ خون سان سمونڊ ڪيئي رنگ مٽائڻ لڳو. پهريان اُهو نيري جَل منجھ مڇين جي هڪڙي ميڙ جيان سياھ هو جيڪو هڪڙي ڪوھ کان وڌيڪ گهرو هو. تهان پوءِ اهو هڪڙي ڪڪر جيان ڦهليو. مڇ چانديءَ جيان سفيد هو ۽ اهو اڃا لهرن منجھ لُڙهي رهيو هو.
پوڙهي ماڻهوءَ پاڻ وٽ باقي نظر جي پَرتوي سان سُچيتائِي سان نهاريو. تهان پوءِ هُن ڪمان جي ڪاٺ جي ٽڪڙي جي چوڌار لپيٽيل نيزي جي ڏور جا ٻه ويڙها کنيا ۽ هُن پنهنجي منهن کي پنهنجن هٿن ۾ لڪائي ڇڏيو.
”منهنجي مٿي کي صاف رک،“ هُن ڪمان جي ڪاٺ جي برعڪس چيو. ”مان هڪڙو ٿَڪل پوڙهو ماڻهو آهيان، پر مون هِن مڇ کي ماريو آهي جيڪو منهنجو ڀاءُ آهي ۽ هاڻي مون کي لازماَ هُن کي باندِي بڻائڻ جو ڪم ڪرڻ گهرجي.“
هُن کي لڳو لڳ ڪُٽڻ لاءِ هاڻي مون کي لازماَ ڦندا / سِرڪڻيون ۽ رسِي تيار ڪرڻ گهرجي. توڙي اسان ٻئِي ڄڻا هجون ها ۽ هُن کي مڪڙيءَ ۾ لَڏڻ لاءِ ڌِڪيون ها ۽ هُن کي ٻاهر آجو ڪيون ها، هِي مڪڙي ڪڏهن به هُن کي کڻي نه سگهي ها. مون کي لازماَ هر شيءِ تيار ڪرڻ گهرجي، تهان پوءِ هِن کي اندر آڻڻ گهرجي ۽ هُن کي سُٺيءَ طرح سان سَٽجي ۽ سِڙھ سَنوان ڪجن ۽ گهر ڏانهن سفر ڪجي.
هُن مڇ کي اندر ڇڪڻ شروع ڪيو ته جيئن هُو اُن کي ڀر سان نيئي اچي ۽ هُو هُن جي ڪَلين ۽ هُن جي وات جي ٻاهريان هڪڙي ڏور گُذاري سگهي ۽ هُن جي مٿي کي ڪمان جي لڳو لڳ سوگهو ڪري. مان هُن کي ڏسڻ گهران ٿو، هُن ويچاريو، ۽ مان هُن کي ڇُهڻ چاهيان ٿو. هُو منهنجو نصيب آهي، هُن ويچاريو. پر اُهو ان ڪارڻ نه آهي جو مان هُن کي ڇُهڻ جي تمنا ڪيان ٿو. مان ڀايان ٿو مون هِن جي قلب کي محسوس ڪيو، هُن ويچاريو. جڏهن مون نيزي جي دَستاني کي ٻيون ڀيرو ڇڪ ڏني. هاڻي هُن کي اوري آڻ ۽ هُن کي سوگهو ڪر ۽ هُن جي پڇ جي چوڌار ڦَندو ڦيراءِ ۽ ٻيو ان جي وچ تي ته جيئن هُن کي مڪڙيءَ سان ٻڌي سگهجي.
”پوڙها ماڻهو ڪم ۾ جُنبِي وڃ،“ هُن چيو. هُن پاڻيءَ جو هڪڙو نهايت ئي ننڍڙو قطرو کنيو. ”باندِي بڻائڻ خاطر اُتي اڃا خاصو ڪم باقي آهي. هاڻي اها ويڙهاند پڄاڻيءَ تي پهتي.“
هُن مٿي آڪاس ڏانهن نهاريو ۽ تهان پوءِ هُن ٻاهر پنهنجي مڇ ڏانهن نهاريو. هُن سج ڏانهن سُچِيتائِي سان نهاريو. اهو ٻپهري کان وڌيڪ جيترو وقت نه آهي، هُن ويچاريو. ۽ ڪاروباري هوا اُٿي رهي آهي. هاڻي سموري ڏور ڪا معنيٰ نه ٿي رکي. جڏهن اسان گهر هونداسين مان انهن کي ويڙهي ڇڏيندس.
”اچ، مڇ“ هُن چيو. پر مڇ نه آيو.
بجاءِ ان جي هُو هاڻي اُتي ٽِڪِي پيو ۽ سمونڊ ۾ ليٿڙيُون پائڻ لڳو ۽ پوڙهي ماڻهوءَ هُن جي مٿان کان مڪڙيءَ کي ڇڪيو.