( 10 )
ڪنهن ڪنهن ماڻهوءَ منجھه اچي بوءِ بهار جي
. . . . . . . .
هزارون سال نرگس اپني بي نوري پھ روتي هي
بڙي مشڪل سي هوتا هي چمن ۾ ديد ور پيدا
ٻنهي جي محبت جي پڇاڙي جو ههڙي سرهي ٿي تنهن لاءِ زاهد صد مبارڪ جو لائق هو.
شاهد جو نالي ڀائي زاهد جو پٽ شاهد به هاڻي اچي وهيءَ چڙهيو هو. دنيا ۽ دين جا هر قسم جا علم حاصل ڪري پڻس کان به ٻه رتيون ڪسر ٿي پيو هو.
زاهد جي احسانن جو قدر ڪري ان کي شاهد پاڻ سان ڌنڌي ۾ ڀائيوار بنايو اڳتي هلي کيس پنهنجو داماد ( نياڻو ) ڪري هميشھ لاءِ پنهنجو بنائي ڇڏيائين. زاهد به هاڻي نوڪريءَ کان رٽائر ڪيو هو. ايمانداريءَ ۽ شرافت سان نوڪري ڪرڻ سبب کيس سرڪار قدردان ڪوٽڙي براج تي پنج سو ايڪڙ زمين انعام طور ڏني هئي، تنهن ڪري زاهد پاڻ اوڏانهن رهڻ لڳو هو تاهم شاهد سان سندس پريت جا پيوند جيئن پوءِ تيئن پختا ٿيندا ويا. اردو مصرع مشهور آهي ته
عزت اسي ملي جو وطن سي نڪل گيا
وه ڦول سر چڙها جو چمن سي نڪل گيا
ان موجب پنهنجي شريف طبيعت سبب اتي به ڏاڍو مقبول پيو ۽ پنهن جي دوست جي نالي پٺيان اتي هڪ ڳوٺ آباد ڪرايائين ”شاهد آباد“ انڪري هو هيڪاري مشهور ٿي ويو آسپاس جي راڄن جو هو چڱو مڙس ليکجڻ ۾ ايندو هو ۽ سندن ڇيڙي نبيري پاڻ ڪندو هو. فيصلن ڪرڻ جي ته ڪا زاهد خان کي خدائي ڏات مليل هئي.
نيٺ حياتيءَ جا چوڻا پورا ڪري اتيئي مدفون ٿيو. مگر اها اک ڪانه هئي جنهن سندس ياد ۾ لڙڪ نه ڳاڙيا هجن. اهو سڀ ايمانداريءَ ۽ شرافت جو نتيجو آهي.
هيءَ بهاري باغ دنيا چند روز چند روز
۽ زماني جا تماشا چند روز چند روز
رهنديون اهي رهاڻيون افسوس مان نه هوندس
ٻڌبيون ڪهاڻيون افسوس مان نه هوندس