الوداع A 64 گلشن حديد
ڪنهن دل گُهرئي ماڻھوءَ سان
ڪو سهڻو منظر ڏسبو آ
سو منظر ئي ڪيڏو وڻندو آ
يادن جو حصو بڻبو آ
محبوب سان ڪنهن وڻ جي هيٺان
ڪن پلن جي ڇانوَ جي ملندي آھي ته
ساري عمر
ان ڇانوَ مان محبت ملندي رهندي آھي
هي گهر ته هڪ عمر جو قصو آ
جنهن گهر ۾ ٻار ٿي آيو هوس
جنهن گهر ۾ جُواني ماڻي مون
جنهن گهر ۾ منهنجو بابا هو
جنهن گهر ۾ مان ڀي بابا بڻيس
جنهن گهر کي بابا وڻندو هو
جنهن گهر جو بابا عاشق هو
جنهن گهر کي امان ٺاهيو هو
جنهن گهر کي امان چاهيو هو
جو گهر زبير ٺھرايو هو
جنهن گهر ۾ ڀيڻ اسان سان هئي
۽ هاڻي هن جو پيڪو آ
جنهن گهر ۾ ڀاءَ جي پارڪ به آھي
جنهن گهر جا ٻُوٽا ڀاتي هن
جنهن گهر ۾ ٻارن اکيون کوليون
جنهن گهر ۾ سپنا رهندا هن
جنهن گهر اڳيان هو جاني مليو
جنهن پاڙي ۾ آ عابد رهندو
جنهن هنڌ لئه بابا چوندو هو
گلشن حديد ڪراچي جي اسلام آباد آ
هتان جي هوا ۾
واڪ ڪرڻ وارو مزو
ٻيو ڪٿي ناهي
منهنجو ويسٽ اوپن گهر آئيڊيل آھي
اهو گهر جيڪو
بابا جي ڪري هتان جي عزت آ
جيڪو هتان جو ثقافتي ورثو آ
اهو گهر ڇڏڻ هڪ صدمو آھي
هڪ سو ويهه گزن کان ٻه سو ويهه گزن تائين وڃڻ لئه
۽ ڪجهه ڪلوميٽرن جو مفاصلو گهٽائڻ لئه
هي عشق اسان کان کسجي رهيو آهي
ڪيڏو اداس ڪري رهيو آهي
اياز جاني ۽ عابد جيڪي گلشن حديد ۾ منهنجا دوست ٿيا
زبير - منهنجو وڏو ڀاءُ ، بابا - انور پيرزادو