ڳوٺ جي ياد
هڪ ريل آھي ياد جي
جا سانت جو سينو
پئي چيريون وڃي
ڪيڏي ڊگهي تنهن رات کي
ڪيڏيون ٽيشنيون ڪنديون سوڙھو هيون
نيٺ ڪوڪون ريل جون
سج جون ننڊاکيون اکيون
کڙڪائيندون هيون
مهين جو دڙو اسٽيشن
اجازت فلم جهڙو پليٽفارم
وات مان دونهون ڪڍندا ٻارڙا
ٽانگي طرف ها ڊوڙندا
ٽانگو ريل کان ڀي سست
ڳوٺ جي سڪ کي وڌائيندو هيو
ڳوٺ ۾ چاچو اسان جو
ڀاڪر وڏي سان آجيان ڪندو هيو
چاچي چلهي تي چانهن چاڙھي
ڀوڳ ماني سان گهڻا ڏيندي هئي
چلهه جي چوڌاري
محبت جو پيو هو مچ ٻرندو
ڀوڳ ڪنهن جي دل ڏکائيندا نه هئا
فارم هائوس جهڙي ان گهر جو
ڪوئي ڪرايو ڪو نه هو
ساوڻ هجي
سيارو هجي
ايترا ماڻھو گڏجي گذاري ڏينهنڙا
شھر ڏي ورندا هئا
ڳوٺ جي تنهن قرب کي پو
شھر کي ڏيندا هئا
ايئن هو جيئندا هئا
ايئن هو جيئندا هئا