مڇر خان جي لَٻاڙَ
نــــــــــــــــالــــــــــــــو منهنجو مڇر خان،
دنيا ۾ آهيان بــــــــــــــــــــدنـــــــــــــــــام.
جنهن تنهن کي مان چَڪُ ٿو پايان،
ڪَــــــــــــــنَ ۾ رات جو راڳُ ٻُڌايان،
راڳُ ٻُــــــــــــــڌائي جُهمريون پــــايان،
ڪيو اٿم سڀ کــــــــي پريشـــــــــــــان.
نــــــــــــــــالــــــــــــــو منهنجو مڇر خان،
دنيا ۾ آهيان بــــــــــــــــــــدنـــــــــــــــــام.
چَڪَ منهنجي کــــــــــان سڀ ڊڄَنِ ٿا،
پَڪا ۽ پوڙهـــــــــا دُور ڀڄن ٿـــــــــــــــا،
وڏا چَڪِڻَ جـــــــــــــــو وَجُهه نٿا ڏيـن،
ٻارَ ته آهــن خـــــــــــــــاص نشـــــــــــــــان.
نــــــــــــــــالــــــــــــــو منهنجو مڇر خان،
دنيا ۾ آهيان بــــــــــــــــــــدنـــــــــــــــــام.
مـــــــــــــليريا جـــــــــــي آهيان بيماري،
بڻجان ٿو جنهن تنهن لاءِ خــــواري،
مون کي ڏسي سڀ ايئن چـــون ٿا،
تــــــــــــــــــوبهه زاري الا امــــــــــــــــــــان.
نــــــــــــــــالــــــــــــــو منهنجو مڇر خان،
دنيا ۾ آهيان بــــــــــــــــــــدنـــــــــــــــــام.
مـــــــــاري مون سان ڪيو ٿا تعدي،
مــــــان به ڪيان ٿو سڀ سان ڏاڍي،
ڪيئن ڪيان ۽ ڪاڏي وڃان جو،
آهيــــــــــان ننڍڙو ۽ نـــــــــــــــــــــادان،
نــــــــــــــــالــــــــــــــو منهنجو مڇر خان،
دنيا ۾ آهيان بــــــــــــــــــــدنـــــــــــــــــام.
ٻــــــــــــــــــــارو مـــون ڏي ڪَنُ ڪيو،
غـــــــــــور سان ”گل“ جي ڳالهه ٻُڌو،
کَــــــــــــڏن کُٻن تــــــــي چُونو هاريو،
گهرن پنهنجن ۾ مَيٽِ کي ٻاريو،
صاف رکو گهٽين ۽ گهر کــــــــي،
ڇُٽي پوي مڇر مـــــــــــــــان جـــــانِ،
نــــــــــــــــالــــــــــــــو منهنجو مڇر خان،
دنيا ۾ آهيان بــــــــــــــــــــدنـــــــــــــــــام.