9
هڪ ڏينهن ڪافي رات گذري ويئي هئي. بلقيس ماني کائي هٿ ڌوئڻ لاءِ غسلخاني ڏانهن وڃي رهي هئي ته فون جي گهنٽي زور زور سان وڄڻ لڳي.
”سيتا هوندي. هوءَ ئي اهڙي طرح وقت بي وقت فون ڪندي آهي.“ بلقيس ننڍي ماسيءَ کي چيو ۽ لائونج ۾ وڃي رسيور کنيائين.
سندس خيال ٺيڪ نڪتو. هيما جي گارڊن هائوس مان سيتا ڳالهائي رهي هئي: ”بلي، مان سڀاڻي صبح جو ڪولمبو وڃان پيئي.“
”ڇا چيو؟ ڪولالمپور؟ خدا جي واسطي..... ڇو ڀلا؟“
”ڪولمبو.“ سيتا جي آواز ۾ ڏاڍي ڪمزوري هئي.
”پر ڇو؟“
”مون کي هاڻي خبر پيئي آهي ته جميل اُتي يو- اين جي ڪنهن ڪم سان آيل آهي.“
”پوءِ ڇا؟“
”مان وڃي آخري ڀيرو کيس پرارٿنا ڪنديس ته راهُل مون کي ڏي.“
”اهو جهنگلي بدڪ جو پيڇو ڪرڻو ٿيو، سيتا ڊيئر. ۽ تون اُتي ڇو ٿي وڃين؟ شايد هو دهلي به اچي. ايڏو ويجهو اچي، اهو ڪيئن ٿو ٿي سگهي ته هُو هِتي نه اچي. پر هن ته اسان کي ڪولمبو اچڻ جي باري ۾ لکيو به ناهي.“
”هو اُتي فقط هفتي کن لاءِ آيل آهي ۽ پوءِ سڌو جڪارتا هليو ويندو، جتان واپس نيويارڪ. مون يو- اين انفرميشن آفيس مان سڀ ڪجهه معلوم ڪيو آهي.“
”۽ ڪولمبو ۾ تون کيس هٿ ڪندينءَ؟“
”ها، مان سڀ انتظام ڪنديس.“
”يا الله! تون ڏينهون ڏينهن پُراسرار ٿيندي ٿي وڃين. سيتا ڊيئر، اهو ڪهڙيءَ طرح؟ ڏاڍي ريسوريسفُل (Resoursful) آهين!“
”هو تو وارو مهاشيه به اڄ ڪلهه اُتي آهي. ڪنهن ڪانفرنس جي چڪر ۾ ويو آهي.“
”مون وارو مهاشيه ڪهڙو؟“
”اُهو ئي.“ هوءَ ٿورو هٻڪي، ”عرفان!“
”توکي ڪهڙي خبر؟“
”مون کي، مون کي هُن لکيو هو.“
”هون، ته تنهنجي هن سان خط و ڪتابت به آهي. تون واقعي وڏي زبردست ڊارڪ هارس آهين سيتا راڻي! جيڪڏهن خدا نه ڪري، مان ساڻس شادي ڪرڻ واري هجان ها ته هينئر ئي توسان ڊوئل (Duel) لڙان ها!!“
”جيئن ته مون کي خبر آهي ته تون ساڻس شادي نه پيئي ڪرين، انهيءَ ڪري مون سندس خطن جا جواب ڏيڻ ۾ ڪو حرج نه سمجهيو.“
”اوهه! نيور مائينڊ (Never mind)- مون چرچو پئي ڪيو. تون ڪيتري قدر بور بنبي پيئي وڃين. مون کي تنهنجو فڪر لڳو پيو آهي. چيئر اپ!“
”ته هو عرفان صاحب ڏاڍو سمجهو ماڻهو آهي. مان کيس چونديس ته جميل کي سمجهائي راضي ڪرڻ جي ڪوشش ڪري، تنهنجي ناتي. هن مون سان پاڪستان ۾ وعدو ڪيو هو ته هو هر ممڪن مدد ڪندو. انهيءَ کان سواءِ مان ڏيڍ سال ڪم ڪندي ڪندي ٿڪجي پيئي آهيان. ٿورو سئر به ڪري وٺان.“
”ته سئر ڪرڻ لاءِ ڇا هتي جايون کُٽيون آهن.“ ڪشمير يا ڪيرالا هلي وڃ. ايڏو پري وڃي پيسا برباد ڪرڻ جي ڪهڙي ضرورت آهي! ۽ وري تو اهائي بيهودي ڳالهه چئي. منهنجو ڪهڙو ناتو؟“
”منهنجو مطلب آهي ته هو توهان جو فيملي فرينڊ آهي.“
”ٻي ڳالهه اها ته جميل ٻن ٽن جي سمجهائڻ سمجهڻ جي بدران پاڻ وڌيڪ ناراض ٿيندو. توکي سندس غصي جي ته خبر آهي. مان ڀيڻ آهيانس، مون کي خبر آهي.“
”مان سندس زال آهيان، بلقيس.“
”گڊ گاڊ! سيتا توکي عقل جي ڳالهه ٻڌائڻ بلڪل بيڪار آهي. سڌي ڳالهه نٿي ڪرين ته تو لاءِ پاڪستان وڃي عرفان سان ملڻ تقريباَ َ مشڪل آهي ۽ اسان سڀني لاءِ آڪورڊ به، انهيءَ ڪري تون فقط ساڻس ملاقات ڪرڻ ڪولمبو پيئي وڃين. تون ڪنهن کي بيوقوف بنائڻ ٿي چاهين، سيتا ڊيئر؟“
”بلقيس،“ سيتا غصي مان چيو، ”تون مون سان اهڙيون ڳالهيون ڇو ٿي ڪرين؟“
”انهيءَ لاءِ ته تون ڏينهون ڏينهن احمق ٿيندي پيئي وڃين. ماڻهو هتي تنهنجا اسڪينڊل بيان ٿا ڪن ۽ شرم اسان کي ٿو اچي.“
”گُڊ نائيٽ بلقيس!“ سيتا غصي ۾ ڏڪندي زور سان رسيور کڻي رکيو.
”ڪنهن سان وڙهي رهي هئين؟“ هيما ٻار کي لولي ڏيندي پنهنجي ڪمري مان ڏاڍي مٺي آواز ۾ پڇيو.
”توهان سڀئي گڏجي مون کي ڳڙڪائي وينديون.“ سيتا زهر ڀرئي لهجي ۾ وراڻيو ۽ بيگ کڻي تير وانگر گئلريءَ مان ٻاهر نڪري ويئي.