18
”هلو.“ سيتا خوش ٿي جواب ڏنو.
”ليٽل هَٽَ (Little hut) هلي، چيني ڪئبري (Cabret) ڏسنداسين .... سڀني نائيٽ ڪلبن ۾ هلنداسين.“
”هلنداسين.“
”سان مشيل هلي، ڊچ برگر ڇوڪريءَ کان پنهجي فرمائش جا نغما ٻڌنداسين.“
”ٻڌنداسين.“
”زُو ۾ هلي هاٿي کي هارمونيم وڄائيندي ڏسنداسين.“
”ڏسنداسين.“
”پر توکي ته پنهنجي جرنلسٽ دوست جي گهر وڃي اوورسيز ۽ اسٽيٽ ليس انڊينس (Overseas and Stateless Indians) جيم سئلن جي تجزيي جي پروجيڪٽ تي ڪم ڪرڻو هو.“
”او عرفان .... واقعي ....!“ هوءَ ٽهڪ ڏيئي کلي پيئي.
”تون به ڪهڙن ڪهڙن قسمين قسمين ماڻهن کي ڪٿان ڪٿان پڪ اپ ڪري ٿي وٺين! ڪمال آهي!“ عرفان جي لهجي ۾ ڪا طنز، ڪا تلخي نه هئي. هو هڪ بي تڪلف ساٿي وانگر ڳالهائي رهيو هو .... جيڪو حاسد، بد گمان، شڪي، ڪم ظرف عاشق نه هو پر فقط هڪ پراڻو دوست هو .... انسان ڪيئن نه جدا جدا وقتن ۾ مختلف ٿيندو رهندو آهي. ”اڙي .... پنهنجي هُن هنومان کي فون ته ڪر ته سندس ڊنر ۾ اچي نٿي سگهين.“
”هنومان ڪير؟“
”اهوئي تنهنجو راماسوامي اپاسوامي ڪير آهي؟“
اها حقيقت آهي ته ان وقت تائين هوءَ راما سواميءَ کي بلڪل وساري چڪي هئي. عرفان کيس ڪڏهن جو واپس گهرائي ورتو هو. راما سوامي جي ننڍي عمر، سياسي هم خيالي، تهذيبي ويجهائپ – هر شيءِ، سندس دماغ مان ڪيلانيا جي مندر ۾ ئي نڪري ويئي هئي .... دنيا ۾ ماڻهو فقط هڪ ئي هو .... عرفان .... عرفان .... اول ۽ آخر .... عرفان .... ٽيون ڏينهن شام جو جڏهن عرفان سندس بيعزتي ڪئي هئي ۽ سندس روح، سندس دل ۽ دماغ جا ڇوڏا لاهي ڇڏيا هئائين.... ڪالهه رات .... جڏهن هوءَ ڦٽي هانءُ روئندي رهي هئي .... اُها خوفناڪ صبح جڏهن کيس جي –سوريه جي آفيس ۾ ويهڻو پيو هو .... اُها اُجاڙ منجهند، جڏهن هن راماسواميءَ سان گڏ سگريٽن جي دونهين سان ڀريل ڪافي هائوس ۾ سيلون جي سياست تي ڳالهيون ڪيون هيون .... اهي سڀ هڪ دفعو سندس ذهن مان نڪري ويا .... کن .... حال .... کن، جيڪو موجود آهي .... جيڪو تنهنجي هٿ ۾ آهي .... اهو قابو ڪري رک .... مضبوطيءَ سان قابو ڪري رک .... ڇو ته ڏينهن ۽ رات تيزيءَ سان کسڪندا ٿا وڃن.
وقت اجهو ختم ٿيڻ وارو آهي.